Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2008

Θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους

Η παγκόσμια οικονομική κρίση έχει χτυπήσει την πόρτα της χώρας με τραγικές συνέπειες στην ψυχολογία της αγοράς. Αλλά, όπως σε κάθε σημαντική ιστορική καμπή για το έθνος, αναδεικνύονται οι λαϊκοί ηγέτες του ελληνισμού, έτσι γίνεται και τώρα. Στα βήματα του Γκόρντον Μπράουν που θα ανακηρύξει σύντομα την Μεγάλη Βρετανία, λαϊκή δημοκρατία, εμφανίστηκαν οι προστάτες του ελληνικού προλεταριάτου. Πρώτος ο Ανδρέας Βγενόπουλος που επιτέθηκε στην κυβερνητική απόφαση για την ένεση των 28 δισεκατομμυρίων ευρώ στις τράπεζες. Είπε ότι είναι πρωτοφανές εκεί όπου υπάρχουν μεγαλομέτοχοι να ζητούμε από τους πολίτες να σώσουν τους μεγαλομετόχους. Σαν το αστείο που λέμε: Φτωχοί, βοηθήστε μας να μη γίνουμε φτωχοί σαν κι εσάς.

Οι κακές γλώσσες λένε ότι ο Ανδρέας φωνάζει γιατί του παίρνουν τη μπουκιά από το στόμα. Γιατί αυτός, πρώτος, ως βασιλιάς των ντηλ, ήταν έτοιμος από καιρό, καραδοκώντας να εξαγοράσει με τα πετροδόλαρα της αραπιάς που εκπροσωπεί, το σύνολο των ελληνικών ιδιωτικών τραπεζών που καμώνονταν μέχρι πρόσφατα τις πανίσχυρες, αλλά τελευταία το παίζουν κακομοίρες, για να τσιμπήσουν την κρατική ενίσχυση. Εκεί που οι τραπεζίτες διαφήμιζαν τα υπερκέρδη τους, τώρα τα γυρίζουν και θα αρχίσουν να μας κοινοποιούν τις επισφάλειές τους, προκειμένου να ενταχθούν στο κυβερνητικό σχέδιο σωτηρίας του τραπεζικού συστήματος.

Σε αυτό τον ανεπανάληπτο ελληνικό τραγέλαφο όπου ο Κάρλ Μάρξ και ο Τζων Κέυνς θα αυτοκτονούσαν αγκαλιασμένοι, αυτοπυρπολούμενοι έξω από το χρηματιστήριο Αθηνών, αναδεικνύεται η δεύτερη μεγάλη ηγετική μορφή της λαϊκού κινήματος. Ο Γιώργος Καρατζαφέρης, ο ορκισμένος εχθρός του Ανδρέα Βγενόπουλου που δεν κωλώνει να τον αποκαλεί δημόσια Κοσκωτά. Ο γνωστός θαυμαστής του Τσε, αλλά και βετεράνος επικριτής των τραπεζών, βγαίνει στον αντίποδα του Βγενόπουλου από τα αριστερά, καταγγέλλοντας το κυβερνητικό σχέδιο και ζητώντας από το κράτος να εξαγοράσει από τις ιδιωτικές τράπεζες τα στεγαστικά δάνεια των νοικοκυριών, μεταφέροντας τα στις κρατικές τράπεζες με ευνοϊκούς όρους για τους πολίτες, παγώνοντας την αποπληρωμή των δανείων για τους οικονομικά ασθενέστερους. Για το ίδιο θέμα, το σύνολο της ελληνικής αριστεράς κοιτά το ταβάνι αμήχανα, εκφέροντας γενικότητες για το ληστρικό καπιταλιστικό σύστημα, αφήνοντας τους ακροδεξιούς να κάνουν παιχνίδι στο δικό της, υποτίθεται, γήπεδο.

Η ιστορική συγκυρία δίνει την δυνατότητα στην ελληνική οικονομία να διεκδικήσει μία παγκόσμια αποκλειστικότητα. Η κρατική βοήθεια στις τράπεζες γίνεται αποδεκτή από τους τραπεζίτες με την προϋπόθεση ότι θα τροποποιηθεί το σχέδιο νόμου και δεν θα ανακατευθεί το κράτος στις αμοιβές των τραπεζικών στελεχών... Έτσι η υπερήφανη Ελλάς θα είναι το μοναδικό κράτος στον κόσμο όπου τα golden boys των τραπεζών παραμένουν στο απυρόβλητο διατηρώντας τα προνόμιά τους με νόμο του κράτους. Τα αποτελέσματα του κυβερνητικού σχεδίου φάνηκαν με το "καλημέρα σας". Αμέσως μετά την ανακοίνωση του νομοσχεδίου από τον υπουργό Αλογοσκούφη, η Proton Bank γνωστοποίησε την ακύρωση της απορρόφησής της από την τράπεζα Πειραιώς, γιατί η διοίκηση της τράπεζας έκρινε, ότι ήταν προτιμότερη η ένταξη στο κυβερνητικό σχέδιο σωτηρίας από τη συγχώνευση. Όχι παίζουμε.

Η κατάσταση που διαμορφώνεται θυμίζει τους ιδιοκτήτες των δήθεν σεισμόπληκτων κτιρίων, που παρακαλούσαν μετά τον σεισμό τους μηχανικούς της επιτροπής αξιολόγησης του ΟΑΣΠ να τους χαρακτηρίσουν τα ακίνητα "κίτρινα" και "κόκκινα", για να εισπράξουν την προβλεπόμενη επιδότηση και να κτίσουν ακόμα ένα σπιτάκι οι άνθρωποι...

Σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος αυτή την εβδομάδα, με την ευκαιρία της εθνικής εορτής, τόνισε παντοιοτρόπως, πως το έθνος θα αγωνιστεί για να ξεπεράσει την οικονομική κρίση. Αναμφίβολα, κάθε εθνικός αγώνας απαιτεί τις αναπόφευκτες θυσίες. Στην πατρίδα μας τα θύματα θα είναι οι εθνικά υπερήφανοι αιμοδότες του τραπεζικού συστήματος, αυτοί που θα χάσουν τα σπίτια τους στους τραπεζικούς πλειστηριασμούς για χίλια οχτακόσια σαράντα ευρώ αλλά που θα κατακτήσουν το μοναδικό εθνικό προνόμιο να σώσουν, ως φορολογούμενοι Έλληνες πολίτες, το τραπεζικό σύστημα της χώρας.

Η ύψιστη αποστολή του έθνους, συμπατριώτες, συνοψίζεται σήμερα στην ανάγκη να συνεχίσει να είναι τραπεζίτης ο Μιχάλης Σάλλας ενώ το εθνικό συμφέρον επιβάλει να εισπράττουν τα ταπεινά μπόνους των εκατομμυρίων ευρώ, τα αγαπημένα παιδιά του Αράπογλου στην Εθνική Τράπεζα που αποφάσισαν την αποχώρηση της τράπεζας από την σύμβαση των στεγαστικών δανείων του οργανισμού εργατικής κατοικίας. Γιατί αδέλφια, εκτός των μισθωτών και των συνταξιούχων, που τους έχουν ήδη ψοφήσει, θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους...

Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2008

Δόξα Σοι ο Θεός

Τα νέα από την Αυστρία έκαναν τον γύρο του κόσμου. Ο για λίγο επικεφαλής του αυστριακού ακροδεξιού κόμματος «Συμμαχία για το Μέλλον της Αυστρίας» Στέφαν Πέτζνερ, παραδέχτηκε σε ραδιοφωνική συνέντευξή του ότι είχε «μια ιδιαίτερη σχέση» με τον πρώην αρχηγό του κόμματος, Γκέοργκ Χάιντερ που σκοτώθηκε πριν από δύο εβδομάδες σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα."Ήταν ο άνθρωπος της ζωής μου" είπε ο εικοσιεπτάχρονος φερόμενος ως ο διάδοχος του εκλιπόντος ηγέτη του αντιευρωπαικού κόμματος, με κύρια θέση την "καθαρή από τους μετανάστες" Αυστρία.

Η εξομολόγηση στοίχισε στον Πέτζνερ την ηγεσία του κόμματος. Οι ομοϊδεάτες του τον απέπεμψαν κακήν κακώς. Αυτά δεν συγχωρούνται. Παράλληλα, με αφορμή την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου διάφορα βιβλία πλασάρονται στις προθήκες των βιβλιοπωλείων με θέμα την σύνδεση του ναζισμού με μυστικιστικές οργανώσεις και υπονοούμενα για τις ομοφυλοφιλικές σχέσεις μεταξύ των μεγαλοναζιστών.

Ευτυχώς στην καλή μας πατρίδα όπου κυριαρχούν οι απόγονοι των αρχαίων Σπαρτιατών ουδέποτε μπήκαν τέτοια ζητήματα. Ποτέ δεν μπλέχτηκε ο κώλος με την πολιτική. Ούτε οι έλληνες φασίστες με το πουστλούκι. Ούτε από το βήμα του κοινοβουλίου κατηγορήθηκε κανείς υπουργός για έλλειψη πολιτικής ανδροπρέπειας, από κάποιον πολιτικό πολύ υπερήφανο για την αρρενωπή φάτσα του. Ουδέποτε επίσης αναπαράχθηκαν από την ανεκτική δημοσιογραφία κάτι πουστοφάγα σχόλια των καφενείων τριτοκοσμικών κοινωνιών ότι η πολιτική στήριξη που προσφέρθηκε πρόσφατα σε μεγαλόσχημο πολιτικό στέλεχος οφείλεται στην αλληλεγγύη των αδελφών ή για τον άλλο που καλύφθηκε προηγούμενα ότι έχει φάτσα που καβλώνει τις αδελφές. Εδώ δεν ισχύουν αυτά. Εδώ η συμπολίτευση αποχωρεί αντρίκια από τη βουλή για τη διασφάλιση της νομιμότητας και ο υπουργός Αλογοσκούφης μας καθησυχάζει ντόμπρα ότι nothing ever happens. Δόξα σοι ο Θεός που δεν γίναμε κομμουνιστές...

Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2008

Θωμά είσαι σπίτι?

Ο Θωμάς είναι επιχειρηματίας, ιδιοκτήτης ομίλου επιχειρήσεων. Οι εταιρείες του Θωμά άντλησαν πολλά εκατομμύρια στο χρηματιστήριο από τις απανωτές αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου στο τέλος της προηγούμενης δεκαετίας. Λέγεται ότι και για επιχείρηση που ήταν λουκεταρισμένη για χρόνια ο Θωμάς έκανε αύξηση κεφαλαίου , τσεπώνοντας τα φράγκα από το απίθανο επενδυτικό κοινό των άσχετων που συμμετείχε στις αυξήσεις. Τα παπαγαλάκια έκαναν καλή δουλειά τότε. Οι εταιρείες του Θωμά παρουσιάζονταν ως "λίρα εκατό" στους επενδυτές.

Αλλάξανε όμως οι καιροί, έπεσε το χρηματιστήριο και ο όμιλος άρχισε να γράφει ζημιές. Μεγάλες ζημιές. Το προσωπικό έμεινε απλήρωτο για μήνες και άρχισαν οι διαμαρτυρίες και οι διαδηλώσεις έξω από τα υπουργεία. Βουλευτές, τοπικοί παράγοντες, πίεζαν για τη λύση του προβλήματος για να σωθούν οι θέσεις εργασίας στις εταιρείες του Θωμά. Πίεση στην πίεση, ο Θωμάς ενισχύθηκε με πολλά εκατομμύρια ευρώ δάνειο, από τις τράπεζες με κυβερνητική παρέμβαση για να στηριχθεί ο όμιλος. Μετά από λίγα χρόνια όμως και αφού ο Θωμάς είχε ρίξει μόνο ένα μικρό μέρος του δανεισμού στον όμιλο, άρχισαν πάλι τα προβλήματα. Η τακτική η ίδια: Διαμαρτυρίες , διαδηλώσεις , πιέσεις στην κυβέρνηση για νέα στήριξη στον όμιλο εταιρειών του Θωμά. Το αποτέλεσμα λαμπρό. Νέος γαλαντόμος δανεισμός με τις πλάτες του κράτους...

Ο Θωμάς ξέρει τι κάνει. Ακολουθεί κατά γράμμα την παμπάλαιη συνταγή που λέει ότι ο καπιταλισμός είναι για να μοιράζει κέρδη. Τις ζημιές που δημιουργεί τις φορτώνει πάντα στο κράτος. Στην πατρίδα μας άλλωστε έγινε επανειλημμένα. Αρχικά στην μεταπολίτευση, με τις κρατικοποιήσεις του παππού Καραμανλή ως αποτέλεσμα των πετρελαϊκών κρίσεων της δεκαετίας του '70. Τότε ονομάστηκε "επέκταση του δημόσιου τομέα" με την απόκτηση του απόλυτου ελέγχου σε τράπεζες, την Εμπορική, την Ιονική Λαϊκή, και στις επιχειρήσεις που αυτές ήλεγχαν (Ολυμπιακή, ΕΚΟ, ΗΛΠΑΠ, ΗΣΑΠ κλπ) Το 1983 με τις κοινωνικοποιήσεις των προβληματικών του Ανδρέα μέσω του θρυλικού ΟΑΕ (Οργανισμός για την Ανασυγκρότηση των Επιχειρήσεων) ως απάντηση στην κρίση του 1979 που οδήγησε τους παραδοσιακούς κλάδους της ελληνικής βιομηχανίας στην καταστροφή. Μετά, περνώντας στην εποχή του Μάαστριχτ, το κράτος αποφάσισε να κάνει τον μπιζναδόρο πουλώντας τις προβληματικές αλλά και τις ΔΕΚΟ που δημιούργσε ο παππούς Καραμανλής κοψοχρονιά, καθαρές από τα χρέη και άλλα βάρη σε κάτι τύπους που μερικές τις ξανάκαναν πανίσχυρες (ΑΓΕΤ Ηρακλής) με δικτύωση στην παγκόσμια αγορά.

Πρόσφατα, ο Θωμάς συνειδητοποίησε ότι είναι εραστής της πρωτοπορίας. Η συνταγή που ξέρει καλά ως ελληνική, ακολουθείται πλέον παγκοσμίως. Η πολύτιμη τεχνογνωσία ονομάζεται μελοσχήμως "σχέδιο σωτηρίας". Με ονοματεπώνυμο βαρύ σαν ιστορία. Πώλσον. Μπράουν. Για μία προοπτική. Για την αντιμετώπιση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Με νούμερα τεράστια. 700 δις δολάρια έριξε το αμερικανικό κράτος στο τραπεζικό σύστημα για να το σώσει. Και δεν φτάνουν, λέει. Στην Βρετανία, ο μοναδικός πρωθυπουργός Γκόρντον Μπράουν και τους τα 'χωσε (400 δις στερλίνες) και τους εθνικοποιεί δείχνοντας τον δρόμο στους άλλους! Στην Γερμανία η Μέρκελ που και μόνο στη σκέψη των κρατικοποιήσεων αρρωσταίνει, ξαναβγάζοντας τα σπυριά της εφηβείας που είχε στη μάπα όταν ήταν στην Ανατολική Γερμανία, μάτωσε και αυτή, αρκούντως. Στον ίδιο χορό το Βέλγιο, η Ολλανδία και το Λουξεμβούργο για να σωθεί το σαπάκι της Fortis. Ακόμα και στην Ελλαδίτσα, 28 δις ευρώ θα διαθέσει το γκουβέρνο για να στηριχθούν οι ελληνικές τράπεζες, τη στιγμή που με τα χρήματα αυτά μπορούσε το κράτος να τις αγοράσει όλες, έτσι όπως έχουν ξεφτιλιστεί τα τραπεζικά χαρτιά στο χρηματιστήριο. Αλλά πως να κρατικοποιήσει τις τράπεζες ο Αλογοσκούφης, όταν έχει κάνει σημαία και πανάκεια της οικονομικής πολιτικής τις ιδιωτικοποιήσεις, όπως ο Χριστοδουλάκης προηγούμενα.

Ο Θωμάς είναι σπίτι και μπορεί να καμαρώνει πλέον για την διάδοση της πατέντας, σε τέτοια τεράστια επίπεδα. Μπροστά στην τηλεόραση ακούει τις ανακοινώσεις για τα μέτρα των ισχυρών της γης και ανάβει το πούρο του μεγαλοπρεπής. Σκέφτεται ότι του αξίζει τελικά το νόμπελ οικονομίας. Θα γράψει και βιβλίο. Ο μπαταξής που βγαίνει πάντα μάγκας.

Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2008

Back in the U.S.E.R

Η πλαϊνή φωτογραφία από τη δημιουργία των Ενωμένων Ευρωπαϊκών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών (Union of Sosialist European Republics - U.S.E.R) θα μείνει στην ιστορία. Ένας μεγάλος ηγέτης, ο Γκόρντον Μπράουν σήκωσε το βάρος της δημιουργίας των Ευρωπαϊκών Σοβιέτ καταφέρνοντας ν' αντιστρέψει το κλίμα που αντιμετώπισε στην Βρετανία, που τον πρώτο χρόνο της ηγεσίας του είχε φέρει τους Εργατικούς είκοσι μονάδες πίσω από τους Τόρηδες ενώ η αριστερή πτέρυγα με τους αντάρτες του κόμματος, απαιτούσε αλλαγή ηγεσίας και οι Συντηρητικοί του βουτυρομπεμπέ Ντέιβιντ Κάμερον, πρόωρες εκλογές. Αυτά όμως πάνε για πάντα. Ο Γκόρντον είναι ο νέος Ευρωπαίος ηγέτης της Σοσιαλιστικής Ευρώπης. Ομόφωνα εξελέγη Πρώτος Γραμματέας της U.S.E.R.
Στην ομιλία του υπό τη νέα του ιδιότητα κήρυξε το τέλος της πάλης των τάξεων και την ευρωπαϊκή δικτατορία του προλεταριάτου, ενώ παράλληλα ανέπτυξε το σχέδιο εθνικοποιήσεων των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Ευρώπης και τη συμμετοχή των συνδικάτων στη λήψη των αποφάσεων και στη διοίκηση των επιχειρήσεων, στο μοντέλο που ο ίδιος πρώτος εισήγαγε στην Βρετανία. Ειδικά για τις τράπεζες ανακοίνωσε την πλήρη κοινωνικοποίηση τους κατά το πρότυπο του προγράμματος του ελληνικού σοσιαλιστικού κόμματος, από το κλασσικό εγχειρίδιο επαναστατικής εφαρμογής "Συμβόλαιο με το Λαό" του 1981, που μοίραζε στο περιθώριο της διάσκεψης έξω από το "Four Seasons", ο βετεράνος αγωνιστής της διαρκούς επανάστασης Άκης Τσοχατζόπουλος.
Μετά την ομιλία του συντρόφου Γκόρντον ξεκίνησε το πάρτυ των ηγετών με έναν εξαίρετο μπουφέ με γκουρμέ πίτσες και σουβλάκια που ετοίμασαν τα πρώην τραπεζικά golden boys του καπιταλισμού και νυν δούλοι του σοσιαλισμού. Τον μπουφέ πρώτος τίμησε ο Έλληνας πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής.
Σε μία καταπληκτική ατμόσφαιρα που γέμιζε με τις μουσικές παραλλαγές του ύμνου της Διεθνούς που διάλεξε ο μοναδικός Σίλβιο Μπερλουσκόνι, οι Ευρωπαίοι ηγέτες τραγουδούσαν αγκαλιασμένοι το ιστορικό εμβατήριο των αγγλικών συνδικάτων με τίτλο "nationalization" που τραγουδιέται στον ρυθμό του αποικιοκρατικού "land of hope and glory" και τα θούρια του Κόκκινου Στρατού. Σε μία εκπληκτική σκηνή ο Νικολά Σαρκοζύ κάλεσε τη σύζυγό του Κάρλα Μπρούνι να τραγουδήσει για τους φιλοξενούμενους συντρόφους το ριμέικ του τραγουδιού των Μπήτλς "Back in the USER". Το πάρτυ έκλεισε σε τσακίρ κέφι με αποσπάσματα από το "Κεφάλαιο" του Μαρξ που διάβασε ο σύντροφος βασιλιάς Χουάν Κάρλος.
Ο Νικολά Σαρκοζύ φανερά συγκινημένος ανακοίνωσε ότι το Λούβρο θα φιλοξενεί στο εξής τις συνεδριάσεις των ευρωπαϊκών σοβιέτ.
Ακολούθησε παρέλαση του νεοσύστατου Ευρωπαϊκού Ερυθρού Στρατού στα Ηλύσια Πεδία που παρακολούθησαν οι ευρωπαίοι ηγέτες των Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών κάτω από τα γιγάντια πορτραίτα του προφίλ των κορυφαίων πρωτοπόρων Ευρωπαίων Σοσιαλιστών Φρανσουά Μιτεράν, Μπετίνο Κράξι και Ανδρέα Παπανδρέου.
Στο πλάνο κυριαρχούσε η δακρυσμένη μορφή της Άνγκελα Μέρκελ που θα ευτυχήσει ως Καγκελάριος να ξαναζήσει τις αλησμόνητες μέρες της νιότης της, στην Ανατολική Γερμανία...

Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2008

Η εκδίκηση της γυφτιάς

Τα Χριστούγεννα του 1989 η τρύπα στη σημαία της Ρουμανίας σήμαινε την αρχή του τέλους του υπαρκτού σοσιαλισμού. Ακολούθησε το γκρέμισμα του τείχους του Βερολίνου, η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και η καταδίκη του κομμουνισμού. Συνεχίστηκε με τους νατοϊκούς βομβαρδισμούς στην Γιουγκοσλαβία, όταν η "αριστερά" της Δύσης (δημοκρατικός Κλίντον και εργατικός Μπλαιρ) έφεραν τον πόλεμο στην Ευρώπη, κανιβαλίζοντας την καρικατούρα του τελευταίου κομμουνιστή ηγέτη, που μεταλλάχθηκε σε εθνικιστή. Ήταν το τέλος μιας εποχής.

Στις μέρες μας, η τρύπα στη φούσκα των επενδύσεων της παγκόσμιας αγοράς σηματοδοτεί ίσως, τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση που γνώρισε ποτέ ο πλανήτης. "Η κρίση του 1929 θα μοιάζει με βόλτα στο πάρκο" έγραφε μόλις προχτές η ιστοσελίδα του CΝN.

Η γενιά μας εν τέλει μπορεί να αισθάνεται πολύ τυχερή. Γνώρισε την κατάρρευση του "υπαρκτού" και σήμερα βιώνει το τέλος του καπιταλισμού όπως διαμορφώθηκε τα τελευταία διακόσια χρόνια. Γιατί τίποτα δεν θα είναι ίδιο μετά από τη σημερινή κρίση. Εάν ο καπιταλισμός επιβιώσει - που φαίνεται και το πιθανότερο - δεν θα είναι ίδιος. Η ήττα που γνωρίζει θα προκαλέσει αλλαγές. Μεγάλες και σημαντικές. Ίδιες με τις αλλαγές που είχε προκαλέσει η κυριαρχία των σοβιετικών στην Ανατολική Ευρώπη και λειτουργούσε σαν αντίπαλο δέος στην καπιταλιστική Δύση για σαράντα πέντε χρόνια, αναγκάζοντας την, να προσφέρει ένα αξιόπιστο κοινωνικό κράτος στους πολίτες των κοινωνιών της.

Η τρύπα στη ρουμάνικη σημαία όρισε την αρχή της ασυδοσίας των καπιταλιστών, που ένιωσαν κυρίαρχοι να κάνουν ότι γουστάρουν σε όποια γωνιά του πλανήτη ήθελαν, και να διατυμπανίζουν αυτάρεσκα το τέλος της ιστορίας και ότι όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εχθρός μας.

Ε, να λοιπόν που της Ύβρεως πάντα έπεται η Νέμεσις. Το τέλος της ιστορίας δεν είναι ο καπιταλισμός που εκλιπαρεί πλέον για την κρατική στήριξη. Το τραπεζικό σύστημα γονυπετές παρακαλεί για την οικονομική ένεση από τους κρατικούς προϋπολογισμούς, από τα χρήματα δηλαδή των φορολογουμένων , ανάμεσα σε αυτούς και των πελατών του, αυτών δηλαδή που μέχρι χτες απειλούνταν από τις τράπεζες, πως θα τους πάρουν τα σπίτια επειδή καθυστερούσαν τις δόσεις!

Σε μία εντυπωσιακή εξέλιξη, οι βρετανικές τράπεζες εθνικοποιούνται σε ένα πρωτοφανές κύμα σοσιαλισμού από τον Γκόρντον Μπράουν. Το μόνο που δεν έκανε ακόμα ο Γκόρντον, είναι να ανακηρύξει την Βρετανία Λαϊκή Δημοκρατία με πρόεδρο την Μάργκαρετ Θάτσερ! Το πιθανότερο όμως είναι ότι οι φλεγματικοί Βρετανοί θα αρχίζουν να πιέζουν, μετά την άρνηση της Μέρκελ για το ευρωπαϊκό ταμείο τραπεζικής αλληλοκάλυψης, για την άμεση ένταξη της χώρας τους στο Ευρώ που απέρριπταν απαξιωτικά. Η κρίση χτύπησε την πόρτα της γηραιάς ηπείρου σε βαθμό πολύ χειρότερο από ότι στην Αμερική. Η φτώχεια, η ανεργία και η εξαθλίωση απειλούν τους σημερινούς προνομιούχους ευρωπαίους. Η Ισλανδία, το κράτος που συμμετείχε στα τραπεζικά παιχνίδια, βάρεσε πτώχευση και παρακαλά τώρα τους Ρώσους για βοήθεια. Και αυτή είναι μόνο η αρχή.

Το σπουδαίο ιδεολόγημα της "οικονομίας της αγοράς" έχει λουφάξει ενώ οι θεωρητικοί του οδηγούνται κατευθείαν στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή με προοπτική να μην ξανασηκωθούν ποτέ. Που να είναι άραγε αναρωτιόμουν, οι εγχώριοι εραστές του είδους που μας έπρηζαν με την πανάκεια της ελεύθερης αγοράς και των ιδιωτικοποιήσεων? Μέχρι που βγήκε ο Στέφανος Μάνος στην ΕΤ3, στην πολύ καλή εκπομπή "ανιχνεύσεις" του Παντελή Σαββίδη, και άρχισε να μασάει τα λόγια του με ήξεις - αφίξεις για τις αγορές που πάντα έκρυβαν κινδύνους! Ο φουκαράς, πρώην βουλευτής της νεοφιλελεύθερης τάσης της πασοκοδεξιάς, θύμιζε τον Ορέστη Κολοζώφ στο γυαλί, το βράδυ του αποτυχημένου πραξικοπήματος στην Σοβιετική Ένωση τον Αύγουστο του 1991, που προσπάθησε να ανατρέψει τον Γκορμπασώφ για να σωθεί η Σοβιετία. Ίδια μιζέρια. Η ένδεια της καθολικής ήττας.
Ενώ ο Αλογοσκούφης, άνετος, δήλωνε ευθαρσώς μιλώντας στους πολίτες της αφασικής γαλήνης, σαν υπουργός της κυβέρνησης του βουνού ένα πράμα, ότι η ελληνική κυβέρνηση εγγυάται τις καταθέσεις των πολιτών, γιατί σε περίπτωση τραπεζικών κανονιών και λουκέτων στην Ελλάδα πρέπει να ζημιωθούν οι μέτοχοι και τα μεγαλοστελέχη των τραπεζών και όχι οι καταθέτες. Ώρα είναι να βγει και ο Δούκας να μας αναλύσει τα πλεονεκτήματα της σοσιαλιστικής αυτοδιαχείρισης...

Ο καπιταλισμός κλυδωνίζεται όχι γιατί τον στρίμωξε η παγκόσμια επανάσταση όπως προέβλεψαν οι θεωρητικοί του σοσιαλισμού. Το αντίθετο. Καταρρέει τη στιγμή της μονοπολικής παντοδυναμίας του. Όταν η Κίνα μετατράπηκε σε μία νεοφεουδαλική χώρα με κομμουνιστικές δομές αντιγράφοντας τις "χάρτινες τίγρεις" που έλεγε ο Μάο και η Ρωσία κυβερνάται από μία μεταμοντέρνα μαφία νεοκαπιταλιστών που ξεπήδησαν με παρθενογένεση από τη μήτρα του υπαρκτού σοσιαλισμού που θεμελίωσε ο Λένιν. Όταν το αντίπαλο δέος απέναντι στην δυτική μονοκρατορία αναφέρεται περιοριστικά στην Κούβα του γεροεπαναστάτη Φιντέλ και μερικών άλλων "ψιλοπερίεργων" λατινοαμερικάνων σαν τον Τσάβες, τον Λούνα και τον Μοράλες...

Το σύστημα ηττάται από μέσα. Από τους ίδιους τους καπιταλιστές. Από τις αχόρταγες, άπληστες "fat cats", τις ύαινες που εξασφάλισαν για την πάρτι τους τρελά μπόνους, μισθούς και αποζημιώσεις δημιουργώντας φούσκες, φεσώνοντας την παγκόσμια οικονομία σε ένα περιβάλλον απόλυτης ασυδοσίας, αφού στην ελεύθερη αγορά η παρέμβαση, ο έλεγχος, το regulation βρε αδελφέ, θεωρείτο κάτι σαν το προπατορικό αμάρτημα ή/και παιδική αρρώστια των ανώριμων οικονομιών. Οι περίφημες επενδυτικές τράπεζες πρέπει να σωθούν για ν' αποφευχθεί η οικονομική κατάρρευση, σε μία ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα που προφανώς, οι κυρίαρχοι στο πλανητικό μας χωριό προετοιμάζονται, για την επόμενη μέρα και το μέλλον τους στην παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα.

Υπάρχουν όμως και αυτοί που δεν νοιάζονται για την κρίση. Που απαντούν με τους στίχους του Γιάννη Αγγελάκα από το "Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ" στα παραπάνω. Και αυτοί είναι οι παρίες των δυτικών κοινωνιών που δεν τους προσέγγισε ποτέ κανένα κόμμα και κανένα σύστημα. Αυτοί που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και δεν έχουν να χάσουν τίποτα. Αυτοί που καταδικάστηκαν από τα σύμφωνα σταθερότητας, από τα Μάαστριχτ και τις κοινωνίες των δύο τρίτων στην απαξίωση. Αυτοί που δεν έχουν μετοχές, καταθέσεις, ομόλογα. Που δεν τους ανήκουν offshore εταιρείες, που δεν εκπροσωπούν συμφέροντα, μερίσματα και προοπτικές.

Οι άποροι και οι μετανάστες. Σαν τα δύο εκατομμύρια των Ελλήνων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Όπως οι συνταξιούχοι που στριμώχνονταν στον Λευκό Πύργο χτες, στην διαμαρτυρία των κτηνοτρόφων και παρακαλούσαν για λίγο από το γάλα που θα χυνόταν στους δρόμους από τους διαμαρτυρόμενους βοσκούς. Κι ας κάνουν οι υπόλοιποι ότι δεν τους βλέπουν, βολεμένοι στην ευδαιμονία τους και στους μοδάτους καναπέδες της τηλεοπτικής αποχαύνωσης. Αυτή η παγκόσμια εξαθλιωμένη γυφτιά -στα μάτια των προνομιούχων- που εκδικείται σήμερα υπομειδιώντας για τα πανικοβλημένα ανθρωπάκια που τρέχουν στις τράπεζες, αγωνιώντας να περισώσουν το βιός τους, φενακίζοντας τους εαυτούς τους μπροστά στην αβεβαιότητα. Ψάχνοντας εναγωνίως να μετατρέψουν τα λεφτά τους σε χρυσές λίρες σαν τους μαυραγορίτες της κατοχής. Βιώνοντας το τελευταίο στάδιο του καπιταλιστικού ιδεώδους πριν από τις γνωστές ουρές στο σούπερ μάρκετ.

Πως το έλεγε ο Διονύσης στον Μπάλλο: "και χαιρετώ σας και φιλώ σας όντα μικρά ζωγραφιστά μες τον καθρέφτη κλειδωμένα"? Ακριβώς έτσι.

Πέμπτη 2 Οκτωβρίου 2008

Η Ώρα των Λύκων

Πολλοί ίσως να κουμπώθηκαν ακούγοντας τις δηλώσεις του Πρωθυπουργού, του υπουργού Αλογοσκούφη, και του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας Προβόπουλου ότι η πατρίδα μας δεν κινδυνεύει από τη διεθνή χρηματοοικονομική κρίση και το επαπειλούμενο κραχ στην Αμερική. Είναι απόλυτα φυσιολογικό να συμβαίνει αυτό σε μία χώρα που οι πολίτες νιώθουν το αναξιόπιστο κράτος ως εχθρό που στήνει παγίδες για να επιβάλλει πρόστιμα, από την εθνική οδό μέχρι την εφορία.
Ιδιαίτερα όταν αυτό γίνεται αδιαλείπτως, ανεξάρτητα από κυβερνήσεις, στη χώρα που οι εμπειρίες των πολιτών είναι παροιμιώδεις. Από το στρατό που όλοι κοιμούνται στη σκοπιά αλλά πάντα ένας την πληρώνει, μέχρι την οικονομία που, το έτος 2000 ο τότε υπουργός εθνικής οικονομίας, παρότρυνε τους πολίτες να τζογάρουν στο χρηματιστήριο και μόλις αυτό κατέρρευσε άρχισε να λέει για τους μικροεπενδυτές "ας πρόσεχαν".
Στη χώρα, που η σημερινή κυβέρνηση ώθησε με νόμο τους πολίτες να επενδύσουν σε μονάδες παραγωγής ενέργειας από φωτοβολταϊκά στοιχεία, δίνοντας κίνητρα, δημοσιεύοντας μάλιστα το τιμολόγιο πώλησης στη ΔΕΗ, και μετά ξαφνικά κατάργησε την διαδικασία αδειοδότησης, γιατί, "ήταν πολλές οι αιτήσεις". Ουσιαστικά γιατί έτσι γούσταρε, θέτοντας όλους αυτούς τους πολίτες που πίστεψαν την κυβέρνηση και επένδυσαν στην προοπτική των ήπιων μορφών ενέργειας, σε ένα γαϊτανάκι εξόδων και αδιεξόδων, επειδή η συνετή διοίκηση δεν μπορούσε να καλύψει το πλάνο των επιδοτήσεων για τις αιτήσεις που υποβλήθηκαν.
Με αυτά τα δεδομένα της αναξιοπιστίας πως μπορεί κανείς να πιστέψει ότι δεν υπάρχει πρόβλημα για την ελληνική οικονομία τη στιγμή που καταρρέει το σύμπαν.

Και όμως, η ιστορία που μπορεί να επαναλαμβάνεται άλλοτε ως τραγωδία και άλλοτε ως φάρσα αποδεικνύει ότι στην παρούσα φάση έχουν απόλυτο δίκιο οι καθησυχαστές της κοινής γνώμης! Το ποστ επιχειρεί να προσεγγίσει το θέμα με μία αναδρομή στα στοιχεία από την μεγάλη κρίση του προηγούμενου αιώνα. Οι ομοιότητες είναι πραγματικά εντυπωσιακές σε βαθμό που σοκάρουν.

Την 19η Οκτωβρίου (!!!) 1929 η Γουώλ Στρητ συγκλονίστηκε από ένα σοκ απότομης πτώσης όλων των αξιών κατά 40 με 60%. Πέντε εκατομμύρια τίτλοι άλλαξαν χέρια σε μία ημέρα. Την επομένη και για 3-4 ημέρες η πτώση σταμάτησε. Την 24η Οκτωβρίου όμως ήρθε η καταστροφή. Πολλές τράπεζες και επιχειρήσεις χρεοκόπησαν αυθημερόν. Ήταν το μεγάλο κραχ. Η κρίση κράτησε τρία χρόνια και τα πρώτα σημάδια ανάκαμψης φάνηκαν στα μέσα του 1932. Από το 1929 έως το 1931 φαλίρισαν 7.200 (!) τράπεζες και τραπεζικά γραφεία. Πάνω από οκτώ εκατομμύρια άνεργοι συμπλήρωσαν την εικόνα μίας οικονομίας όπου τόκοι, μερίσματα, ενοίκια, μισθοδοσίες και λοιπές υποχρεώσεις δεν πληρώνονταν. Πενήντα εκατομμύρια πολίτες αντιμετώπισαν την οικονομική εξαθλίωση. Τα παραπάνω στοιχεία προέρχονται από το δίτομο έργο του Γρ. Δαφνή "Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων".

Στην Ελλάδα το 1929 πρωθυπουργός ήταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο οποίος επέστρεψε στην πολιτική με τις εκλογές του Αυγούστου του 1928 μετά από πέντε χρόνια αποχής. Ο Βενιζέλος της τετραετίας 1928 - 1932 δεν είναι ο επαναστάτης του Θερίσου του 1905, ούτε ο μεταρρυθμιστής που μεγάλωσε την Ελλάδα το 1912-13, ούτε ο μεγάλος παίκτης της διεθνής σκηνής 1916 -1920. Είναι ένας ηλικιωμένος συντηρητικός πολιτικός που επιθυμεί το ρόλο του "εθνικού ηγέτη". Στα πλαίσια αυτά διαχειρίστηκε τις συνέπειες από την εγκατάσταση των προσφύγων και ταυτόχρονα επιχειρήθηκε η προσέγγιση με την Τουρκία όταν προώθησε την (άγνωστη στους πολλούς) ιδέα της "ελληνοτουρκικής συνομοσπονδίας" θάβοντας για πάντα το όραμα της Ελλάδας "των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών".

Στην οικονομία η ισοτιμία της δραχμής ήταν "κλειδωμένη" με την αγγλική λίρα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την οικονομική σταθερότητα μέχρι το 1931. Έτσι την τριετία 1928-1931 δεν παρατηρούνται ανεργία, νομισματική αστάθεια, πληθωριστικά φαινόμενα, ανισοσκελείς προϋπολογισμοί. Η κρίση στην Ελλάδα είναι ανύπαρκτη(!!!). Το δημόσιο χρέος την ίδια περίοδο μειώθηκε κατά 11% ενώ η βιομηχανική ανάπτυξη παρουσίασε αύξηση 82% σε σχέση με το 1922. Σε αυτή την αξιοθαύμαστη ευφορία, αποτέλεσμα και των προστατευτικών επιλογών μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, τα ελληνικά χρεόγραφα στα διεθνή χρηματιστήρια εμφάνιζαν ανοδικές τάσεις το πρώτο εννεάμηνο του 1931 ενώ οι εκθέσεις των διεθνών οργανισμών σημειώνουν πολύ κολακευτικά σχόλια για την ελληνική οικονομία.

Η σύνδεση της δραχμής με την αγγλική λίρα φαινόταν ότι λειτουργούσε ευεργετικά έως τον Σεπτέμβριο του 1931 που η Μεγάλη Βρετανία ένιωσε τα "απόνερα" της κρίσης. Μέχρι τότε τα πράγματα πήγαιναν αρκετά καλά για την βρεταννική οικονομία που άντεχε. Όμως το 1931 τα στοιχεία καταγράφονται απελπιστικά: τρία εκατομμύρια άνεργοι και έλλειμμα προϋπολογισμού 170 εκατομμύρια λίρες. Η εργατική κυβέρνηση Μακντόναλντ παραιτήθηκε και σχηματίσθηκε κυβέρνηση εθνικής ενότητας που την Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 1931 αποφάσισε την εγκατάλειψη του "χρυσού κανόνα" (gold standard), δηλαδή την αποσύνδεση της λίρας από τον χρυσό για να αντιμετωπίσει τις πιέσεις που ασκούνταν στο βρετανικό νόμισμα που υποχωρούσε συνεχώς.

Αυτό επέφερε καταστροφικές συνέπειες στην ελληνική οικονομία. Έτσι, στην Ελλάδα της αιώνιας παράδοξης ισορροπίας, το 1932 που στον υπόλοιπο κόσμο φαίνονταν ήδη τα σημάδια της ανάκαμψης, ο Βενιζέλος αντιμετωπίζει τεράστια οικονομικά προβλήματα(!!!). Ενώ εκλιπαρεί για δάνειο από το εξωτερικό η χώρα σαρώνεται από απεργίες και συγκρούσεις. Ο διοικητής της τράπεζας της Ελλάδος Αλεξ. Διομήδης υποχρεώθηκε σε παραίτηση από τον ίδιο τον Βενιζέλο, το χρηματιστήριο Αθηνών έκλεισε επ' αόριστον και τα αποθέματα σε χρυσό και συνάλλαγμα εξανεμίστηκαν. Είναι η εποχή που οι κερδοσκόποι θησαυρίζουν. Αποφασίστηκαν άμεσα μέτρα προστασίας της οικονομίας: Η δραχμή υποτιμήθηκε και επιβλήθηκε αναγκαστική κυκλοφορία του νομίσματος, καταργήθηκε η αγορά συναλλάγματος και ανακοινώθηκε αναστολή πληρωμής για το σύνολο των κρατικών δανείων και των τόκων. Η οικονομία οδηγήθηκε στην αυτοτέλεια με την στενή εποπτεία του κράτους. Οι παραπάνω δράσεις αποτέλεσαν την πρώτη προσπάθεια οργάνωσης της ελληνικής οικονομίας που με την κατάρρευση των εξαγωγών των αγροτικών προϊόντων (κυρίως της σταφίδας και του καπνού) οδήγησαν στην δημιουργία ενός ιδιόμορφου ελληνικού καπιταλισμού που απευθυνόταν πλέον στην εσωτερική αγορά. Η αστική τάξη που διαμορφώθηκε στις συνθήκες του μεσοπολέμου διατήρησε τα ποιοτικά της χαρακτηριστικά για πολλά χρόνια. Επιπροσθέτως η παρουσία των προσφυγικών πληθυσμών χρωμάτισε την ελληνική κοινωνία με ένα εξαθλιωμένο προλεταριάτο που διεκδικούσε δυναμικά τα δικαιώματά του.

Στο πολιτικό επίπεδο οι συνέπειες ήταν ραγδαίες. Την Πρωτομαγιά του 1932 ο Βενιζέλος ομολογεί το αδιέξοδο και καλεί το αντίπαλο λαϊκό κόμμα σε στη συγκρότηση "οικουμενικής κυβέρνησης". Ο Τσαλδάρης αρνείται γιατί δεν επιθυμεί να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά και να χρεωθεί την κρίση(!!!). Ο Βενιζέλος παραιτείται εγκαινιάζοντας μία περίοδο αστάθειας για τη χώρα που κυβερνούν βραχύβιες κυβερνήσεις. Στις αμέσως επόμενες εκλογές του Σεπτεμβρίου του 1932 και του Μαρτίου του 1933 παρατηρήθηκε μία σημαντική αύξηση των κομμάτων της αριστεράς. Σαν συνέπεια του αδιεξόδου του αστικού πολιτικού κόσμου εμφανίζεται μοιραία το σενάριο της δικτατορίας. Είναι η περίοδος που στην Ευρώπη κερδίζει συνεχώς έδαφος ο φασισμός. Ο Πλαστήρας μάλιστα εμφανιζόταν ως ένθερμος οπαδός του...Μουσολίνι προκαλώντας την οργή του Βενιζέλου. Τελικά ο "Μαύρος Καβαλάρης" προχωρά μόνος του στο κίνημα στις 6 Μαρτίου 1933, την επομένη των εκλογών! Παρά το γεγονός ότι το κίνημα πετυχαίνει, ο Βενιζέλος το υπονομεύει, και έτσι παραδίδεται η εξουσία μέσα σε μία μέρα στον Οθωναίο ο οποίος μετά από τέσσερις ημέρες παραδίδει στον Τσαλδάρη που θα παραμείνει πρωθυπουργός έως τον Οκτώβριο του 1935. Απίστευτη κατάσταση! Σε αυτό το πλαίσιο ένας νέος διχασμός πλανάται με απειλές εμφυλίου πολέμου. Κορυφαίο γεγονός είναι η απόπειρα δολοφονίας του Βενιζέλου στην Κηφισιά, τον Ιούνιο του 1933.

Τα γεγονότα ωστόσο οδήγησαν στο αποτυχημένο βενιζελικό κίνημα και στην απόταξη των βενιζελογενών αξιωματικών το 1935, στην επάνοδο του βασιλιά με τις ευλογίες (!!!) του Βενιζέλου ο οποίος πέθανε την επόμενη χρονιά (Μάρτιο του '36) στο Παρίσι, στην εξέγερση των εργατών της Θεσσαλονίκης τον Μάη του '36 και κατέληξαν στην επιβολή της φασιστικής δικτατορίας του Ιωάννη Μεταξά μετά το πετυχημένο κίνημα της 4ης Αυγούστου 1936, ως απάντηση στον "βενιζελοκομμουνισμό". Μία δικτατορία που έμεινε στην ιστορία σαν ένα σκληρό και βίαιο καθεστώς και η μοναδική πραγματικά φασιστική εμπειρία της χώρας. Μία περίοδος εξαιρετικά μεγάλης έντασης και αντιφάσεων που εκτονώθηκε με μία εθνική συμφορά, τον εμφύλιο του 1946, αφού ο παγκόσμιος πόλεμος ανέβαλε απλώς την σύγκρουση όπως πολύ εύστοχα παρατήρησε ο ιστορικός Anthony Beevor.

Καθώς φαίνεται, η Ελλάδα πράγματι μπορεί να μείνει ανεπηρέαστη από τη διεθνή οικονομική κρίση όπως μας διαβεβαιώνουν οι σοφοί εμπειρογνώμονες και η πολιτική ηγεσία της χώρας, αλλά όταν έρθει η κρίση εδώ, τα πράγματα μπορεί να ολοκληρωθούν με ιλαροτραγικές καταστάσεις που περιγράφονται με ελληνοπρεπή εμβατήρια του ύφους "Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά πατέρα..." αποτελώντας όμως την ετεροχρονισμένη αλλά πραγματική ώρα των λύκων, που θα αποδείξει ότι, όλες οι διαβεβαιώσεις έχουν αξία μόνο την στιγμή που δίνονται...