Τ' αετού ο γιος

Ο Βορράς σου είναι εκεί

    Ο Βορράς Σου είναι εκεί στην Λευκωσία
     Στον Χρυσόστομο πλάι στην πράσινη γραμμή...

Ελλείψει στοιχείων

Λίγες μόνο μέρες μετά την επέτειο της απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης από τους Γερμανούς και τους γερμανοντυμένους Έλληνες συνεργάτες τους (Τάγματα Ασφαλείας και άλλους προδότες), στις 30 Οκτωβρίου 1944, και ενώ επιτέλους το ελληνικό κράτος αναγνώρισε και «ντε γιούρε» πως η πόλη μας είναι «μαρτυρική», η αρμόδια (;) επιτροπή ονοματοθεσιών της διορισμένης Αποκεντρωμένης Διοίκησης Μακεδονίας-Θράκης αποφάσισε να απορρίψει απόφαση του εκλεγμένου από τον λαό Δημοτικού Συμβουλίου Θεσσαλονίκης.

Πρόκειται για απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου για τη μετονομασία της οδού «Καθηγητού Περικλέους Βιζουκίδου» (sic) σε «Αγωνιστών Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης», που ταυτόχρονα εγκαινιάζει την εκκαθάριση της πόλης από τα κατάλοιπα της κατοχικής φαιάς πανούκλας.

Ο καθηγητής Βιζουκίδης, γνωστός στον ακαδημαϊκό χώρο ως «φον», ήταν στην κατάπτυστη επιτροπή των αρχών της πόλης  που υποδέχτηκε στις 9/4/1941 τους χιτλερικούς κατακτητές και τους παρέδωσε τα κλειδιά της.

Η ομόφωνη απόρριψη της μετονομασίας από επιτροπή της (διορισμένης από την κυβέρνηση) Αποκεντρωμένης Διοίκησης Μακεδονίας -Θράκης δημιουργεί σωρεία ερωτημάτων. Βασική αρμοδιότητα της επιτροπής -στην οποία προεδρεύει κάποια δημόσια υπάλληλος και συμμετέχουν δημοτικοί σύμβουλοι άλλων δήμων (!)- είναι η εξέταση της νομιμότητας της απόφασης (αν ελήφθη με απαρτία, με νόμιμες διαδικασίες κ.λπ.). 

Η επιτροπή των ασχέτων, ωστόσο, αποφαίνεται ομοφώνως και με απίστευτο θράσος ότι η μετονομασία απορρίπτεται λόγω «έλλειψης επαρκών και πειστικών στοιχείων». Προφανώς ήθελαν και σε βίντεο την υποδοχή των χιτλερικών μοτοσικλετιστών από τους Ραγκαβή, Μερκουρίου, Μητροπολίτη Γεννάδιο και Βιζουκίδη. Δεν τους αρκεί η φωτογραφία. Προφανώς και ήθελαν… μαγνητοφωνημένες τις καταθέσεις των φοιτητών και καθηγητών του ΑΠΘ που διώχθηκαν με παρεμβάσεις του Βιζουκίδη κατά την περίοδο της Κατοχής.

Για την ιστορία, οι πέντε που αποφάσισαν την αποκατάσταση του «καθηγητού Βιζουκίδου» είναι: η υπάλληλος της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Μακεδονίας -Θράκης Μαρία Τσάρα, ο πρόεδρος Δημοτικού Συμβουλίου Θέρμης Απόστολος Τσολάκης (ΠΑΣΟΚ), ο δημοτικός σύμβουλος Πυλαίας - Χορτιάτη Μιχαήλ Γεράνης (Ν.Δ., τέως πρόεδρος της κοινότητας Χορτιάτη και τέως πρόεδρος του Δικτύου Μαρτυρικών Χωριών και Πόλεων 1941-44!) και οι φιλόλογοι Κωνσταντίνος Ντούρος, Ελένη Χειμαριού.

Ο διορισμένος από την τρικομματική κυβέρνηση περιφερειάρχης Αθανάσιος Καρούντζος, φαρμακοποιός το επάγγελμα, αλλά τοποθετούμενος από το ΠΑΣΟΚ (του οποίου είναι μέλος από το 1975) σε ανάλογες θέσεις εδώ και 13 χρόνια, οφείλει να εξηγήσει: 1. Αν έλεγξε τους λόγους για τους οποίους η υπ’ αυτόν επιτροπή έκρινε την ουσία και όχι τη νομιμότητα. 2. Αν, παρ’ όλα αυτά, κρίνοντας την ουσία, όφειλε να καλέσει ως μάρτυρες όχι μόνον αυτούς που υπερασπίζονται το καλώς έχει του Περικλή Βιζουκίδη και την προς τιμήν του ονοματοθεσία από το χουντικό Δημοτικό Συμβούλιο Θεσσαλονίκης (28-5-1969), όπως τον γνωστό δικηγόρο Οδυσσέα Τόσκα, πρόεδρο της Βασιλικής Ενώσεως Ελλάδος και αρχηγό της χουντικής ΕΠΕΝ στη Θεσσαλονίκη, αλλά και αυτούς που ενοχλούνται από την παρουσία σε δρόμους της πόλης των όσων υπηρέτησαν τους κατακτητές ή υπήρξαν πιστοί συνεργάτες τους (π.χ. ο κατοχικός δήμαρχος Μερκουρίου, ο κατοχικός φρούραρχος Χρυσοχόου κ.ά.). 

Περιμένουμε: - από τον διορισμένο περιφερειάρχη να καταργήσει την άκρως περίεργη απόφαση που υποκρύπτει διάθεση αποκατάστασης όλων των συνεργατών της Κατοχής αλλά και της δικτατορίας, - από το Δημοτικό Συμβούλιο Θεσσαλονίκης αλλά και τα αντίστοιχα Θέρμης και Πυλαίας - Χορτιάτη να αποφασίσουν σχετικά με την κατάπτυστη ενέργεια, - από την παράταξη ''Ενεργοί πολίτες - Οικολογία στην πράξη'' να διευκρινίσει αν η στάση του επικεφαλής της στο Δημοτικό Συμβούλιο Χ. Μάτη κατά της μετονομασίας και με αποδοχή των επιχειρημάτων της πλευράς των υπερασπιστών Βιζουκίδη, τη βρίσκει σύμφωνη. Προφανώς η οικονομική υποδούλωση του ελληνικού λαού πρέπει να συνοδευτεί και από την πνευματική, αλλά και την επανεμφάνιση των υπερασπιστών της «Ελλάδος των Ελλήνων Χριστιανών».

Με οδηγό τη ρήση του Κικέρωνα ότι «η Ιστορία δεν πρέπει να λέει κανένα ψέμα ούτε να κλείνει τα αυτιά της σε καμία αλήθεια», αλλά και του αξέχαστου Μ. Αναγνωστάκη («φτάνουν πια τα παραμύθια… λέω το σκύλο σκύλο, το λύκο λύκο, το σκοτάδι σκοτάδι, δείχνω με το χέρι τους κακούς… πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά»), ήρθε η ώρα να γκρεμιστεί το φράγμα της σιωπής που επί δεκαετίες χτίστηκε σ’ αυτήν την πόλη από εκείνους που είχαν και εξακολουθούν να έχουν συμφέρον από τη συσκότιση της ιστορίας της.

Χρίστος Ζαφείρης,

Τριαντάφυλλος Μηταφίδης,

Κλέαρχος Τσαουσίδης

Για την αντιγραφή Βασικός Μέτοχος

Με λένε ...Πόπη

Η Μεσόγειος Φλέγεται...

Φορώντας Μαύρα η Αντιγόνη...

Στο χάος κοντά, γιατί δεν συμμορφώθηκε στις αγορές·

κι εσύ μακριά από τη Χώρα, που σου χάρισε το λίκνο.

Όσα εσύ με την ψυχή ζήτησες και νόμισες πως βρήκες, τώρα θα καταλυθούν,

και θα εκτιμηθούν σαν σκουριασμένα παλιοσίδερα.

Σαν οφειλέτης διαπομπευμένος και γυμνός, υποφέρει μια Χώρα·

κι εσύ, αντί για το ευχαριστώ που της οφείλεις, προσφέρεις λόγια κενά.

Καταδικασμένη σε φτώχεια η Χώρα αυτή, που ο πλούτος της κοσμεί Μουσεία:

η λεία που εσύ φυλάττεις.

Αυτοί που με τη δύναμη των όπλων είχαν επιτεθεί στη Χώρα την ευλογημένη με νησιά,

στον στρατιωτικό τους σάκο κουβαλούσαν τον Χέλντερλιν.

Ελάχιστα αποδεκτή Χώρα, όμως οι πραξικοπηματίες της, κάποτε, από εσένα,

ως σύμμαχοι έγιναν αποδεκτοί.

Χώρα χωρίς δικαιώματα, που η ισχυρογνώμων εξουσία

ολοένα και περισσότερο της σφίγγει το ζωνάρι.

Σ’ εσένα αντιστέκεται φορώντας μαύρα η Αντιγόνη,

και σ’ όλη τη Χώρα πένθος ντύνεται ο λαός, που εσένα φιλοξένησε.

Όμως, έξω από τη Χώρα, του Κροίσου οι ακόλουθοι και οι όμοιοί του

όλα όσα έχουν τη λάμψη του χρυσού στοιβάζουν στο δικό σου θησαυροφυλάκιο.

Πιες επιτέλους, πιες! κραυγάζουν οι εγκάθετοι των Επιτρόπων·

όμως ο Σωκράτης, με οργή σου επιστρέφει το κύπελλο γεμάτο ώς επάνω.

Θα καταραστούν εν χορώ, ό,τι είναι δικό σου οι θεοί,

που τον Ολυμπό τους η δική σου θέληση ζητάει ν’ απαλλοτριώσει.

Στερημένη από πνεύμα, εσύ θα φθαρείς χωρίς τη Χώρα,

που το πνεύμα της, εσένα, Ευρώπη, δημιούργησε.

Γκίντερ Γκρας "Η ντροπή της Ευρώπης" 

Μετάφραση Πατρίτσια Αδαμοπούλου 

Και καλλίτερα τα λέει ο Γιώργος Δελαστίκ εδώ για το "απύθμενο μίσος" τους...
 

Το ιστορικό λάθος

Το παγωμένο πτώμα του αντάρτη που βρίσκουν οι αστοί κυνηγοί της ταινίας του Θόδωρου Αγγελόπουλου την παραμονή της πρωτοχρονιάς του 1977, στα βουνά της Πίνδου, δεν μπορεί να αποτελεί παρά «ένα ιστορικό λάθος», αφού «τελειώσαμε μ’ αυτούς τον Αύγουστο του ‘49» όπως μονολογεί ένας από την παρέα των κυνηγών…

Είναι το ίδιο ιστορικό λάθος που αισθάνονται να βιώνουν εφιαλτικά τον Μάιο του 2012, οι αργυρώνυτοι υπάλληλοι των μέσων μαζικής αποχαύνωσης, όταν επιτίθενται καθημερινά και ξετσίπωτα στο «κόμμα της δραχμής», στους κομμουνιστές που επέστρεψαν με τα κονσερβοκούτια, στους ξυπόλυτους που θα μας πάρουν τα σπίτια, στους αλήτες που θα απαγάγουν τις παρθένες κόρες, στους επικίνδυνους τύπους που θα δημεύσουν τις καταθέσεις του λαού. Όλα τα σφυριά, εγχώρια και ξένα, είναι ενορχηστρωμένα και θα χτυπούν στο ίδιο καρφί, για τον επόμενο μήνα μέχρι την 17η Ιουνίου…

Όμως τα παγωμένα πτώματα είναι πλέον εδώ. Σε μία κατεψυγμένη χώρα, ξαπλωμένα στον πάγκο του χασάπη δύο χρόνια τώρα. Χωρίς τρύπιες χλαίνες, γένια και μακριά μαλλιά. Είναι ήδη μεταμορφωμένα σε ενάμιση εκατομμύριο ανέργους, σε χρεοκοπημένους νεόπτωχους, σε εξαθλιωμένους συνταξιούχους, σε εξεγερμένους νεοέλληνες που δε φαίνεται να τρομάζουν από τις φωνές του ψεύτη βοσκού που προειδοποιεί για μία ακόμα φορά : «λύκος στα πρόβατα». Για να πάρουμε την επόμενη δόση. Για να «σωθεί» η χώρα.

Αλλά αυτός ο λαός απέδειξε ότι ξέρει. Γιατί αυτή η πατρίδα δε φτιάχτηκε από ορθολογιστές, ξεπουλημένους στις κάθε λογής μεγάλες δυνάμεις. Χτίστηκε με ολοκαυτώματα, με αυταπάρνηση, από κάτι περίεργους κοντοπόδαρους τύπους με ξυρισμένους κροτάφους που κρατούσαν  καριοφύλια ψηλότερα από το μπόι τους και καλούσαν για «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους». Γιατί Ελλάδα είναι το Κούγκι, το Αρκάδι, το Μεσολόγγι, το Ζάλογγο.

Αυτός ο κόσμος, ο μέχρι χτες βολεμένος, κατάφερε το απίστευτο: Σ’ αυτές τις εκλογές δεν θα υπάρχει στο κάδρο ούτε ένα φιλομνημονιακό κόμμα. Οι μέχρι την Κυριακή της 6ης Μαίου, μνημονιακοί σωτήρες του έθνους, υπόσχονται πλέον στην πρώην πελατεία τους, απεγκλωβισμό από τα τρισκατάρατα μνημόνια, ανάπτυξη, επαναδιαπραγμάτευση, εθνική κυριαρχία, ευημερία, προκοπή.

Αφού είναι έτσι, γιατί αξιότιμοι και εντιμότατοι πατέρες του έθνους φτάσαμε μέχρι εδώ; Γιατί έπρεπε να παραιτηθεί ο γιος της Μάργκαρετ, να ακυρωθούν οι στρατιωτικές παρελάσεις την 28η Οκτωβρίου, να βγει ο λαός στους δρόμους και να αυτοκτονήσει ο Δημήτρης Χριστούλας έξω από το κοινοβούλιο;

Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα εάν αυτοί που κάθονταν στα έδρανα των βουλευτών ψήφιζαν ως όφειλαν και όχι ως κομματικά υποκείμενα. Για φανταστείτε πόσο απλούστερα θα ήταν όλα εάν βροντοφώναζαν ΟΧΙ στην αρχή της τραγωδίας, καταψηφίζοντας τα μνημόνια, αποτρέποντας την καταστροφή της κοινωνίας και δεν κατηγορούσαν όσους προφητικά περιέγραφαν την επερχόμενη βαρβαρότητα και την εξαθλίωση της πατρίδας, ως γραφικούς, μιάσματα και εθνοπροδότες. Είναι άλλωστε νωπές οι εικόνες των άθλιων εθνοσωτήρων, που κουνώντας το δάκτυλο με σοσιαλιστική σπουδή, προειδοποιούσαν για την επικείμενη καταστροφή, εάν δεν περνούσαν τα μνημόνια.

Είναι όλοι αυτοί που απόψε με την ανακοίνωση της υπηρεσιακής κυβέρνησης πάνε σπίτια τους, σε ένα δρόμο χωρίς επιστροφή, ατιμασμένοι από τη λαϊκή ετυμηγορία, καταδικασμένοι στην ανυποληψία, σαπισμένα πολιτικά πτώματα μίας κομματικής καμαρίλας που ξεφορτώθηκε ο τόπος, που αύριο θα εκλιπαρούν για την παραγραφή της προδοσίας, αναζητώντας κάθε είδους πολιτική ασυλία για τα εγκλήματά τους σε βάρος του λαού και της πατρίδας. Και ο δρόμος είναι χωρίς επιστροφή γιατί το τελευταίο χαρτί τους, να κάνουν δηλαδή κυβέρνηση-τραβεστί από το παράθυρο, παραμένοντας γαντζωμένοι στην εξουσία, το έκαψε ο Φώτης Κουβέλης, που αφού ζύγισε τα πράγματα, παρέμεινε συνεπής στην εντολή των ψηφοφόρων της Δημοκρατικής Αριστεράς, αγνοώντας τις πιέσεις που του ασκήθηκαν, αναγκάζοντας τον Βενιζέλο να τον κατηγορήσει ανοιχτά ότι έκανε πίσω. Το σωσίβιο τύπου Τσιριμώκου, αποδείχτηκε ότι ήταν τρύπιο…

Αλλά κυριολεκτικά μέχρι την τελευταία ώρα το παιχνίδι παρέμεινε κυνικά αναλλοίωτο. Αυτοί που έκοψαν τις επικουρικές συντάξεις για τριακόσια εκατομμύρια, πλήρωσαν χτες, το «ακούρευτο» ομόλογο των τετρακοσίων τριάντα πέντε εκατομμυρίων, βολεύοντας την κάστα του «τεχνοκράτη» πρωθυπουργού, στην τελευταία ημέρα της θητείας του. Ένα ομόλογο που είχαν συμφωνήσει με την τρόικα να μείνει απλήρωτο. Είναι αυτοί οι ίδιοι που ταράζονται ξετσίπωτα, υπερασπιζόμενοι τάχατες τα ευρώ των νεοελλήνων, όταν ακούνε τον Μανώλη Γλέζο να εκφράζει την προσωπική του άποψη περί αναγκαστικού δανείου, τη στιγμή που οι ίδιοι αναγκαστικά επέβαλαν στα ασφαλιστικά ταμεία να «επενδύσουν» σε ομόλογα που τα κούρεψαν, ξυρίζοντας ταυτόχρονα τις συντάξεις, όπως αναγκαστικά κούρεψαν και τις οικονομίες όλων των αφελών Ελλήνων μικροεπενδυτών που είχαν επενδύσει τις οικονομίες τους σε ομόλογα του ελληνικού δημοσίου. Κατά τα άλλα για τον Πρετεντέρη και τον Σκάι φταίει ο Σύριζα που πάμε σε εκλογές.

Και τι εκλογές. Πίσω στη δεκαετία του πενήντα. Σε μία εκλογική μάχη – απάντηση στο ιστορικό λάθος – που θα έχει καταπληκτικές ομοιότητες με τις εκλογές του 1952, που προκλήθηκαν μετά από μία περίοδο θνησιγενών κυβερνήσεων, με σύστημα πλειοψηφικό, με αποτέλεσμα να μείνει η αριστερά χωρίς κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Σε μία εκλογική αναμέτρηση που το ηττημένο στο Γράμμο ΚΚΕ του Ζαχαριάδη, δήλωνε το περίφημο όλοι οι σκύλοι μία γεννιά, καλώντας το λαό σε αποχή, υπονομεύοντας την ΕΔΑ, με το όπλο παρά πόδα...

Έτσι σήμερα ο Σαμαράς, σε ρόλο εθνάρχη ως άλλος Παπάγος, έχοντας όπως και ο στρατάρχης τη στήριξη του συνόλου του τύπου και του ξένου παράγοντα, καλείται να συσπειρώσει την εθναρχούσα Δεξιά ενάντια στους νεοσυμμορίτες, λεηλατώντας εύκολα τις ψήφους του απίθανου non paper Καμμένου, συμπιέζοντας τα χιτλερικά τέρατα ώστε να μείνουν εκτός βουλής, μαντρώνοντας την Ντόρα, τον Μάνο και τον Καρατζαφέρη στη δεξιά πολυκατοικία. Ο πολιτικός λόγος του Αντώνη προβλέπεται να είναι εθνικά εξαιρετικός : Τα τρεις χιλιάδες χρόνια ελληνικού πολιτισμού και ιστορίας, θα αγωνιστούν ενάντια στην επέλαση των κρυπτομπολσεβίκων της νέας ΕΔΑ, αφήνοντας εκτός του εθνικού στόχου το ΚΚΕ που δηλώνει οπορτουνιστικά υπερήφανο δε σας ενοχλώ, μη με ενοχλείτε, μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες για την επανάσταση. Γιατί όπως είναι γνωστό, οι επαναστατικές συνθήκες, σαν εξωτικό εποχικό φρούτο, ωριμάζουν από μόνες τους...

Δεν θα αφήσει όμως ο Αντώνης τους αιματοβαμμένους μεταμοντέρνους εαμοβούλγαρους, τους νεοερυθρούς εχθρούς του ευρώ, να ανακόψουν την πορεία του έθνους προς το ξεκοκάλισμα του νέου σχεδίου Μάρσαλ που θα στείλουν οι σύμμαχοι σε πακέτα, στηρίζοντας τις «φιλοευρωπαικές δυνάμεις της προόδου». Γι αυτό αγαπητοί φίλοι μην παραξενευτείτε αν δείτε την Λαγκάρντ στην εξέδρα, αγκαλιά με τον Αντώνη και τον Σόιμπλε να τραγουδάνε τα θούρια των ταγματασφαλιτών του Παπαδόγγονα στον Μελιγαλά, τον άλλο μήνα.

Γιατί είναι το ίδιο ιστορικό λάθος, που στοιχειώνει την γηραιά ήπειρο, καταργώντας τις θεωρίες για το "τέλος της ιστορίας", κάνοντας την Μέρκελ να βλέπει τα φαντάσματα της εφηβείας της στην DDR. Είναι οι μισότρελλοι Έλληνες, τα εφτάψυχα πειραματόζωα του νεοφιλελευθερισμού, που θα τους κάνουν να θυμηθούν ξανά και ξανά, ότι παρά τη γενοκτονία με το λιμό του χειμώνα του 1942, ήταν αυτοί που οργάνωσαν την πρώτη απεργία στην κατοχή, που δημιούργησαν έναν αντάρτικο λαικό απελευθερωτικό στρατό που απελευθέρωσε την πρώτη πόλη στην κατεχόμενη Ευρώπη, και που τώρα απειλούν να τινάξουν στον αέρα το χοιροστάσιο της φρίκης, που με τόσο ζήλο έστησαν για τα γουρουνάκια της ευρωπαικής περιφέρειας.

 Όσο για το Πασόκ υπάρχει λύση για να αποφύγει το διασυρμό. Η ίδια ιστορία μας δείχνει και εδώ το δρόμο. Στις εκλογές του 1952, ο Γεώργιος Παπανδρέου που στις εκλογές του 1950 είχε εκλέξει 35 βουλευτές έχοντας το 11% των ψήφων, βλέποντας ότι θα έμενε εκτός βουλής όπως και το 1951 που πήρε 2,5%, κατέβηκε υποψήφιος με τον Ελληνικό Συναγερμό του Παπάγου, υποστηρίζοντας στην πράξη το σύνθημα του Ζαχαριάδη Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος. Ο Πρωθυπουργός του Δεκέμβρη του ‘44, ο άνθρωπος των Άγγλων που αιματοκύλισε την Αθήνα, αφού έδεσε την αριστερά χειροπόδαρα στον Λίβανο και στην Καζέρτα, ο μετέπειτα «γέρος της δημοκρατίας», αποφάσισε να επιβιώσει πολιτικά με το κόμμα του στρατάρχη, αφού αποδεδειγμένα ήταν καλλίτερος από τον Πλαστήρα, γιατί συνέτριψε τους κομμουνιστές στον Γράμμο τον Αύγουστο του ‘49. Αλλά που ξέρετε. Ο χοντρός μπορεί να τα καταφέρει και να χωθεί σε εκλόγιμη θέση στο επικρατείας στο ψηφοδέλτιο της εθνικής πανστρατιάς του Αντώνη. Όσο για τον πορφυρογέννητο Τρίτο τον Μακρύτερο αυτός δεν θα έχει πρόβλημα. Θα εκλεγεί σίγουρα ως πρώην πρωθυπουργός, κρατώντας το ρολόι του παππού του, σε μία αχρονική επαναφορά της ιστορίας των παπατζήδων…