Ολα είναι δρόμος

Η μοναξιά του σχοινοβάτη

Ξεκινώ σήμερα την συμμετοχή στον αστερισμό της μπλογκοσφαιρας γεμάτος αμηχανία για το ταξίδι αλλά και ενθουσιασμό για την προσπάθεια. Δεν ανεβάζω σκέψεις, ιδέες, προβληματισμούς αλλά κυρίως ένα μέρος του εαυτού μου που μου λείπει εδώ και πολλά χρόνια. Απουσιάζω από τα αγαπημένα αλλά είμαι ακόμα εδώ. Βιώνοντας την καθημερινότητα και απορώντας για την πορεία. Αδιαφορώντας για τα σπουδαία και αναζητώντας τα μικρά που αναστατώνουν την ύπαρξή μου. Μεγαλώνουμε κάνοντας φίλους. Λιγοστεύουν οι φίλοι μας και πεθαίνουμε. Ξορκίζοντας το τέλος λοιπόν και αναζητώντας την αρχή που ποτέ δεν μου έλειψε. Γι αυτό είμαι εδώ. Κι αν συναντηθούμε καλώς να τύχει. Εάν πάλι δεν συμβεί, θα πει πως ο χρόνος λειτουργεί περίεργα μεταξύ μας. Για ότι αγαπήσαμε και σε ότι έρχεται. Στις εικόνες, και στα αισθήματα. Εδώ, στου δρόμου τα μισά. Στη δύσκολη εφηβεία της ύστερης νιότης μας.