Το ντηλ

καθισμένος στο πανάκριβο γραφείο του από ξύλο τριανταφυλιάς ηδονίζεται με τον αέρα εξουσίας που αποπνέει το περιβάλλον του. Τα ρούχα του απλά και προσεγμένα. ποτέ δεν έδωσε σημασία στην εμφάνιση. Οι γλύφτες, οι ρουφιάνοι, οι κόλακες στριμώχνονταν πάντα ποιός θα τον πρωτογλύψει, προσφέροντας τις πολύτιμες υπηρεσίες τους στον κ. Πρόεδρο. Κι αυτός εξασκώντας εξουσία σε όλο αυτό το συρφετό προσποιείται ικανοποιημένος. Μέσα του πλήττει αφόρητα. Σαράντα δύο χρόνια τώρα διοικεί, πετυχημένος μάνατζερ της εταιρείας που έχτισε ο ίδιος. Τελευταία αναπολεί τα πρώτα χρόνια, τις δυσκολίες, τις προσπάθειες να εξασφαλίσει πιστώσεις και χρηματοδοτήσεις,να έχει από κοντά τους πελάτες μέχρι να κάνει όνομα, να τοποθετηθεί στην αγορά, να χτίσει το προφίλ της αξιοπιστίας. Τα βράδια πάντα έμενε μέχρι αργά στο γραφείο. Απόψε μόνος μέσα στην αδιασάλευτη εξουσία του σκέφτεται πόσο καλά κατέχει την τέχνη του επιχειρείν. Βυθισμένος στις σκέψεις αυτές δε προσέχει την πόρτα που ανοίγει σιγά σιγά. Γυαλισμένα παπούτσια, σινιέ κοστούμια, μοντέρνες καλοδεμένες γραβάτες προβάλουν στο μεγάλο γραφείο. "Πάλι εδώ είναι" μουρμουρίζει ένας από τους τρεις που μπαίνουν μέσα. "Δε βαριέσε. Θα κάνουμε το meeting στο διπλανό γραφείο" απαντά ο άλλος με την έντονη πράσινη γραβάτα. Βγαίνουν έξω κλείνοντας σιγά την πόρτα. Χαμογελούν. Ο κ. Πρόεδρος βυθισμένος στις σκέψεις του σημειώνει δείκτες και στόχους πάνω σε χαρτιά. Τελευταία δεν ακούει καλά. Πάλι θα επαληθευτούν οι προβλέψεις του. Οι αγορές θα κινηθούν στα υψηλά τους και φέτος. Ευκαιρία να χτυπήσει τους Ασιάτες που του τη δίνουν πέντε χρόνια τώρα. Το ισχυρό ευρώ θα βοηθήσει. Το τηλέφωνο χτυπά. Είναι η γυναίκα του. Της έχει πει να μην τον παίρνει στο κινητό. Μισεί τα κινητά. Θέλει να παραμείνει στους ρυθμούς του μάνατζμεντ που γνωρίζει τόσα χρόνια. Του αρέσει να ενημερώνεται από τη γραμματέα του για τα τηλεφωνήματα και τα ραντεβού. Το κινητό το θεωρεί περιττό μέσο επικοινωνίας. Δεν του ταιριάζει. Δεν καπνίζει , δε πίνει ποτέ. Μόνη του απόλαυση το γραφείο. Το ιδιόρρυθμο μοναστήρι του που ευλαβικά κρατά το τυπικό του τριάντα χρόνια τώρα.
Οι τρεις που βγήκαν από το γραφείο του κου Προέδρου έχουν περάσει στο διπλανό γραφείο. Περιμένουν τον Διευθύνοντα Σύμβουλο. Αυτός, στα τριανταπέντε με σπουδές σε εγγλέζικα red brick και με μεταπτυχιακό στην Αμερική είναι έτοιμος να ενημερώσει τους συνομήλικους συμβούλους του για το μεγάλο ντηλ που έκλεισε. Οι Ινδοί επενδυτές συμφώνησαν. Έρχονται για το πρώτο συμβούλιο απόψε. Θα πέσουν οι υπογραφές. Πληρώνουν δώδεκα φορές τη χρηματιστηριακή αξία της μετοχής. Παίρνουν όλο το πακέτο. Μεγάλη συμφωνία στ' αλήθεια. Νιώθει σπουδαίος μέσα στο πανάκριβο κοστούμι του. Ανάβει το πούρο του έμπλεος αυτοθαυμασμού. Η παγκοσμιοποίηση έχει τα καλά της. Ξαφνικά κομπιάζει. Ανασαίνει βαριά. Βήχει.Βλέπει φως στο γραφείο του Προέδρου. "Πάλι εδώ είναι ο πατέρας μου" μουρμουρίζει. Ιδρώνει. Τινάζει τη στάχτη του πούρου νευρικά. "Να πάρει, είπα στην μάνα μου να τον απασχολήσει απόψε. Ποιός θα του εξηγήσει το business plan τώρα? Θα μου τους διώξει πάλι ο κωλόγερος με τα παλιόχαρτα, τις μουτζούρες του και τις αναλύσεις επιπέδου αγροτικής οικονομίας πριν τη βιομηχανική επανάσταση...."