Τσιμπλόντο

Είναι αδιανόητο το έθνος να νιώθει ταπεινωμένο από την φετινή πορεία της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου στο Euro. Είναι προφανές ότι πρόκειται για μέγιστη συνωμοσία της οποίας η πλοκή θα έρθει τάχιστα στο φως από το ρεπορτάζ του γνωστού δημοσιογράφου που επικοινωνεί με το υπερπέραν και λύνει τα ανεξήγητα μυστήρια ενός αθέατου κόσμου μαζεύοντας στο στούντιο όλους τους αποασυλοποιημένους σοφούς της χώρας.

Ούτε στιγμή συμπατριώτες να μην σκεφθούμε ότι αυτή είναι η εικόνα της χώρας και ότι το ολυμπιακό έτος των Ελλήνων, το 2004, ήταν μία παρένθεση αθλητικού μεγαλείου στους αιώνες της μιζέριας. Ότι η εθνική πήγε στην Αυστρία νιώθοντας ότι είναι ισόβια πρωταθλήτρια και θέρισε τους καρπούς της υπεροψίας της. Ότι η Ολυμπιάδα του 2004 ολοκληρώθηκε επιτυχώς αλλά πολλοί από τους κατασκευαστές παραμένουν απλήρωτοι με αποτέλεσμα να έχει προκληθεί κατάρρευση στον τεχνικό κόσμο της χώρας. Ότι το πανευρωπαικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου το πήραμε τότε γιατί η κωλοφαρδία της Εθνικής ήταν παροιμιώδης, όταν ο Νικοπολίδης σκόνταφτε και οι μπάλες πήγαιναν πάνω του.
Η συνωμοσία που συνδέεται με τις προσπάθειες για την επικράτηση της ανίερης συμμαχίας των ανθελλήνων συνωμοτών της παγκόσμιας εξουσίας θα ξεσκεπαστεί. Η συνωμοσία για να ακυρώσει την ελληνική επιτυχία του 2004 προωθεί στον ευρωπαικό θρόνο φέτος την ομάδα του Φατίχ Τερίμ του Μεγαλοπρεπούς που ξαναγράφει την ιστορία που ανακόπηκε ατυχώς πριν μερικούς αιώνες μπρος τα τείχη της Βιέννης. Άλλωστε Φατίχ σημαίνει Πορθητής. Υπομονή μέχρι να μας τα αποκαλύψουν όλα με λεπτομέρειες ο Βδέλλας, ο Άδωνις και ο Φουράκης.

Όμως, οι νεοέλληνες δικαιούνται να είναι και θα είναι παντοτινοί πρωταθλητές. Το απέδειξε η επιτυχία της Καλομοίρας που εγκαινίασε με τον καλλίτερο τρόπο το φετινό διαγωνιστικό καλοκαίρι των Ελλήνων, επαναλαμβάνοντας τον άθλο του Σάκη, το 2004. Το σημερινό ποστ θα ασχοληθεί με μία λησμονημένη δόξα του αθλητισμού που κράτησε τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή δια βίου. Ένα ελληνόπουλο της διασποράς. Τον Χριστόφορο Θεοφίλου.

Ο Θεοφίλου γεννήθηκε το 1897 στο Κουτσοπόδι Αργολίδας. Ήταν το δέκατο τρίτο παιδί μίας φτωχής αγροτικής οικογένειας. Το 1910, όταν τα σύνορα της Ελλάδας ήταν κάπου στην Καλαμπάκα, σε ηλικία μόλις δεκατριών ετών μετανάστευσε στην Αμερική. Εκεί εργάστηκε σε διάφορες δουλειές. Μία από αυτές ήταν μέλος θιάσου βαριετέ.

Το 1920 άρχισε να ασχολείται επαγγελματικά με την ελεύθερη πάλη και έγινε ευρύτατα γνωστός το 1930 όταν νίκησε τον τίτλο από τον παγκόσμιο πρωταθλητή Ντικ Σίκατ, ως Τζιμ Λόντος, ο Χρυσός Έλληνας. Νωρίτερα, το 1929 σε μία τρομερή φιέστα πάλεψε στο κατάμεστο Παναθηναικό Στάδιο στην Αθήνα με τον αμερικανοπολωνό Ζαν Ζυμπίσκο τον οποίο και νίκησε. Το ψευδώνυμο Λόντος είναι εμπνευσμένο ως ιδέα από το επώνυμο του διάσημου συγγραφέα Τζακ Λόντον. Ήταν μετρίου αναστήματος - μάλλον κοντός- αλλά προικισμένος με τεράστια φυσική δύναμη.

Το 1933 σε μία ανεπανάληπτη στα παγκόσμια χρονικά φιέστα με παρουσία εκατό χιλιάδων θεατών μέσα στο Παναθηναικό Στάδιο - και πενήντα χιλιάδων απ' έξω - νίκησε τον Ρώσο πρωταθλητή Κόλα Κβαριάνι. Ο Μάρκος Βαμαβακάρης τότε έγραψε το ζειμπέκικο

Πάρ' την αιμοβορία σου, και άντε στην πατρίδα σου, αγαπητέ Κοριάνι, που σ' έστειλε ο Λόντος μας σε μακρυνό σεργιάνι. Να είσουνα μονάχα εσύ, κομμάτια πια να γίνει, μα όσοι ευρεθήκανε την πάθανε κ' εκείνοι. Έτσι λοιπόν ο Λόντος μας, έγινε παλληκάρι, κι όλος ο κόσμος τον αγαπά , του Άργους το καμάρι.

Το 1934 διεκδίκησε και κέρδισε τον τίτλο περιφέρειας της Νέας Υόρκης και το 1938 αυτόν της Καλιφόρνια. Με αυτές τις επιτυχίες ο Τζιμ Λόντος έγινε εθνικός ήρωας στην Ελλάδα και θρύλος για την παγκόσμια ελεύθερη πάλη.

Μέχρι τις δεκαετίες του '50 και '60 στα ελληνικά χωριά όποιο παιδί εμφάνιζε μεγάλη φυσική δύναμη τον φώναζαν Τσιμπλόντο, παραφράζοντας το ψευδώνυμο του μεγάλου αθλητή. Μάνατζερ του Λόντου σε αυτή την μεγαλειώδη πορεία ήταν μία άλλη μεγάλη δόξα του ελληνικού αθλητισμού ο πατρινός ολυμπιονίκης Δημήτριος Τόφαλος.

Ο Τζιμ Λόντος έμεινε στην ιστορία για το περίφημο αεροπλανικό κόλπο. Ένα τέχνασμα με το οποίο ανέστρεφε και αιωρούσε τον αντίπαλο του πριν τον ρίξει κάτω ηττημένο. Στις ημέρες μας θα μείνει στην ιστορία μία άλλη ελληνική πατέντα, η περίφημη έξοδος - αεράμυνα του τερματοφύλακα Αντώνη Νικοπολίδη που την παρουσίασε τελειοποιημένη, στην φάση του γκολ στο ματς με την Ρωσία.

Μέχρι το 1946 που αποσύρθηκε ο Λόντος κράτησε τον τίτλο του ισόβιου παγκόσμιου πρωταθλητή, έχοντας αγωνιστεί σε περίπου 2500 αγώνες και έχοντας ηττηθεί ελάχιστες φορές. Το 1950 επέστρεψε στην ενεργό δράση για έναν αγώνα στο Σικάγο με τον Πρίμο Καρνέρα.

Ο Λόντος κέρδισε τεράστια περιουσία από τους αγώνες της ελευθέρας πάλης ενώ συνεχίζει να αποτελεί μία εμβληματική προσωπικότητα για το άθλημα. Σε μία απίστευτη πορεία από το Κουτσοπόδι στο Hall of Fame, αποτέλεσε για χρόνια sex symbol στην Αμερική ενώ η ζωή του έγινε κόμικ.

Μετά τον πόλεμο ίδρυσε μία οργάνωση για την ενίσχυση των ορφανών παιδιών της Ελλάδας και για το λόγο αυτό τιμήθηκε από τον αμερικανό πρόεδρο Νίξον και παρασημοφορήθηκε από τον βασιλιά των Ελλήνων Παύλο.

Ο Τζιμ Λόντος τερμάτισε τον δοξασμένο βίο του το 1975, όταν πέθανε από καρδιακή προσβολή στο Εσκοντίντο της Καλιφόρνια.

Στα παραπάνω υπάρχει και η αιρετική άποψη. Αυτή που λέει ότι οι αθλητές της δεκαετίας του '30 έπαιζαν για τα χρήματα σε ένα άθλημα που η κάθε περιφέρεια της Αμερικής έστηνε το δικό της πρωτάθλημα και οργάνωνε τουρνουά για τον τίτλο του "παγκόσμιου πρωταθλητή", με στημένα παιχνίδια και σπόνσορες για να παραμένει αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού που πλήρωνε αδρά σε εισιτήρια και στοιχήματα.

Τα παραδείγματα από την πορεία του Τζιμ Λόντου είναι διδακτικά για την εθνική ομάδα του ποδοσφαίρου. Σε μία ανάστροφη πορεία από τον θίασο βαριετέ του 2008 και προκειμένου να κρατήσει τον ισόβιο τίτλο της ευρωπαικής πρωταθλήτριας, μπορεί να οργανώνει κάθε τέταρτο χρόνο στο Παναθηναικό Στάδιο ένα πρωτάθλημα με όλους τους κουτσούς της γηραιάς ηπείρου, εν είδη Γιουροβίζιον ας πούμε, με τη συμμετοχή των πρώην ανατολικών και πεταμένων βαλκάνιων Κοσοβάρων αλλά και με εκλεκτούς δυτικούς όπως η Μάλτα και το Λουξεμβούργο. Προτείνεται κατά τη διάρκεια του πρωταθλήματος να γίνεται καλλιτεχνικός διαγωνισμός αγγλόφωνου τραγουδιού ποιότητας με την συμμετοχή του Σάκη, της Καλομοίρας και του Σαμπρέλ με την οικονομική στήριξη της Ζίμενς, με τιμολόγια που θα κόβονται στο όνομα του Κυριάκου Μητσοτάκη και του Θόδωρου Τσουκάτου.
Έτσι οι μεγάλοι Έλληνες χορηγοί όπως η Τράπεζα Πειραιώς και τα Γκούντις δεν θα δίνουν τα ωραία τους φράγκα για αγωνιστικές ξεφτίλες και περατζάδες των βεντετών της μπάλας με καπελάκια, μπλουζάκια και χάντρες φολί-φολί. Ενώ η αθάνατη και ιστορική πλέον φωνή του Βερνίκου θα συντονίζεται με τις πειρατικές τσιρίδες του Χελάκη στον εκστατικό χορό των κάφρων φωνάζοντας δυνατά Εμπρός αδέλφια υπερήφανα ξανά, για την ισόβια πρωταθλήτρια στα χνάρια της δόξας του Τσιμπλόντο...

Παρεμπιπτόντως

Το τετραήμερο 6 με 9 Ιουνίου ο Ψαραντώνης σκόρπισε τα αρώματα της μουσικής του στον αέρα της Θεσσαλονίκης που θα διαρκούν για πάρα πολύ καιρό. Σ' αυτό το υπέροχο τετραήμερο μαζί με τον Ψαραντώνη έπαιξε ο αδελφός του, ο Γιάννης (Ψαρογιάννης) Ξυλούρης, που βρέθηκε για πρώτη φορά σε συναυλία με τον Ψαραντώνη στην Θεσσαλονίκη. Ήταν μία ιδιαίτερα συγκινητική στιγμή στην παρέα, το μεσημέρι της Κυριακής, όταν ο Ψαρογιάννης θυμήθηκε το θρυλικό ανέβασμα της παράστασης "Το Μεγάλο μας Τσίρκο" στην Θεσσαλονίκη, στο Παλαί Ντε Σπορ το καλοκαίρι του 1974 από τον θίασο της Τζένης Καρέζη και του Κώστα Καζάκου. Ο Ψαρογιάννης συμμετείχε στην παράσταση συνοδεύοντας τον αδελφό του Ψαρονίκο, τον αλησμόνητο Νίκο Ξυλούρη.


Σε μία ιδιαίτερη συγκυρία η πόλη φιλοξενούσε την Παρασκευή 6 Ιουνίου τη συναυλία του Nick Cave στην μονή Λαζαριστών. Το απρόσμενο ήταν ότι το ίδιο βράδυ ο Cave μετά τη συναυλία του στην Σταυρούπολη, θα ερχόταν με τους Bad Seeds και τους Ed Kuepper και Jeffrey Wegener στο Γενί Χαμάμ, στην "Αίγλη" να παρακολουθήσει το πρόγραμμα του Ψαραντώνη.
Η γνωριμία των δύο δημιουργών έγινε τον Απρίλιο του 2007 όταν συναντήθηκαν στην Αγγλία, στο φεστιβάλ "All tomorrow's parties" που ήταν αφιερωμένο στους Dirty Three το συγκρότημα του Warren Ellis, του σπουδαίου μουσικού και συνθέτη που συμμετέχει στην μπάντα των Bad Seeds και έχει γράψει μαζί τους έξι δίσκους. Ο Ellis γνωρίζοντας από χρόνια την μουσική του Ψαραντώνη, μέσα από τις μουσικές του αναζητήσεις (ο ίδιος παίζει πολλά όργανα μεταξύ αυτών και μπουζούκι) του ζήτησε να εμφανιστεί στο φεστιβάλ. Εκεί ο Ψαραντώνης συναντήθηκε με τον Nick Cave ο οποίος μαγεύτηκε στην κυριολεξία από την μουσική του Αντώνη Ξυλούρη. Η τυχαία συνύπαρξή τους στην Θεσσαλονίκη ήταν η αφορμή για μία καταπληκτική δίωρη συνάντηση το απόγευμα της Παρασκευής,η οποία πραγματοποιήθηκε με την καταλυτική συνδρομή και παρουσία του Κοσμά και του Θωμά. Εκεί μέσα από αστεία, και συζήτηση για τη μουσική και την περιοδεία του Cave στην Ευρώπη, ο Ψαραντώνης τον κάλεσε στην παράσταση του στην Αίγλη. Ο Αυστραλός δημιουργός αποδέχτηκε την πρόσκληση με χαρά. Μας είπε μάλιστα χαριτολογώντας ότι η απαίτηση της "κοινής ησυχίας" που επέβαλε την ολοκλήρωση της συναυλίας πριν τα μεσάνυχτα θα ήταν τελικά βολική. O Warren Ellis πανευτυχής με την πρόταση, μας έφερε αμέσως σε επαφή με τους ανθρώπους της συνοδείας για να τους κατευθύνουμε προς το Γενί Χαμάμ.


Αυτό όμως που συνέβη το ίδιο βράδυ στην "Αίγλη" ήταν εντυπωσιακό. Ο Nick Cave παρακολούθησε το πρόγραμμα του Ψαραντώνη καθισμένος στο σανίδι της εξέδρας και δεν ξεκόλλησε το βλέμμα από τον Πρώτο των λυράρηδων -σύμφωνα με τον Μάνο Χατζηδάκη - που επιβεβαιώνοντας για μία ακόμα φορά τη σχέση πάθους που έχει με την λύρα, απογείωσε το κοινό στους επτά ουρανούς. Είναι αδύνατο να περιγραφεί το παίξιμο, οι αυτοσχεδιασμοί, η ένταση. Ήταν απλά μαγικά. Ο Ψαραντώνης υποδέχτηκε τον Cave παίζοντας την λύρα πίσω από την πλάτη. Το τι θα ακολουθούσε ήταν πλέον προφανές...
Ο Nick Cave μπροστά σε ένα κατάπληκτο από την παρουσία του κοινό, φωτογράφιζε και κατά στιγμές βιντεοσκοπούσε με το κινητό του τηλέφωνο την παράσταση σαφέστατα ενθουσιασμένος.


Ο Ψαραντώνης σε συνεχή εγρήγορση άλλαζε στα κομμάτια τις λύρες με τον τζουρά και το μαντολίνο, ξεσηκώνοντας την κατάμεστη "Αίγλη" σε μία ονειρική συναυλία. Το φινάλε του προγράμματος ήταν πραγματικά μεγαλειώδες. Ο κόσμος όρθιος στα τραπέζια χειροκροτούσε, ενώ ο Cave ανέβηκε στην σκηνή και αγκάλιασε τον Ψαραντώνη. Από κάτω σεισμός. Το οθωμανικό μνημείο σειόταν από τα χειροκροτήματα. Στιγμές μοναδικές που δυστυχώς δεν μεταφέρονται σε ένα ποστ.

Αντί άλλων σχολίων για το παίξιμο του Ψαραντώνη αντιγράφω τα λόγια του Τάκη Μηλάτου από την Athens Voice για τον τελευταίο του δίσκο που ταιριάζει απόλυτα στην περίσταση: O Ψαραντώνης είναι ένα προϊστορικό θεριό κρυμμένο σε μια σπηλιά της Kρήτης. Ένας λεβέντης bluesman που μιλάει ψιθυριστά, ξεστομίζοντας μεγάλες/απλές κουβέντες καθώς η ψυχή του πεταρίζει. Tσακισμένη ερμηνεία, βαθιές ανάσες και η μουσική που παρεμβαίνει διακριτικά, ένας δίσκος για να κοινωνήσεις των αχράντων μυστηρίων ένα άγιο κολατσιό: ψωμί, ελιές και κρασί.
O Ψαραντώνης δεν είναι αυτού του κόσμου, τα blues του σκίζουν την καρδιά και το άλμπουμ του σαν ένα demo που ηχογραφήθηκε στο μέγα σπήλαιο, που φωλιάζουν οι δράκοι και οι αετοί....O δίσκος του Ψαραντώνη: «Να ’χεν η θάλασσα βουνά» είναι –κατά τη γνώμη μου– ο καλύτερος ελληνικός δίσκος που έχει κυκλοφορήσει εδώ και πολύ καιρό.


Με το παραπάνω θυμήθηκα αυτό που αρκετά χρόνια νωρίτερα είχε γράψει ο Μίνως Αργυράκης : Οπτικοακουστική πανδαισία! Άκουγα το τραγούδι του και ήταν πότε σαν να μου χάιδευε τ' αυτί, πότε ένα ουρλιαχτό, ένας λυγμός να με τρομάζει. Δε μιλάει πολύ. Η μορφή του θεική σαν του Δία είναι σαν τα βράχια της σπηλιάς στο Ιδαίον Άντρον ψηλά στον Ψηλορείτη.


Μέσα σε τέτοιες εικόνες ο Nick Cave μας αποχαιρέτησε στις τέσσερις το πρωί καταχαρούμενος, ανανεώνοντας το ραντεβού με τον φίλο του για τον Ιανουάριο όπου θα παίξουν μαζί στην Μελβούρνη στο επόμενο All tomorrow's parties. Όλοι οι μουσικοί των Bad Seeds μιλούσαν με ενθουσιασμό για την παράσταση και την μουσική του Ψαραντώνη. Φεύγοντας ξήλωσαν τις αφίσες από την υποδοχή της "Αίγλης" για να τις κρατήσουν ως αναμνηστικό της παράστασης. Η ένταση μου από το μεγαλείο της βραδιάς ήταν τόσο μεγάλη που ανέβασα το προηγούμενο ποστ για την συναυλία στις πέντε και μισή τα ξημερώματα. Είμαι ακόμα εντυπωσιασμένος από την ειλικρινή απλότητα του Cave και το τεράστιο μέγεθος της ποιότητας του καλλιτέχνη. Ένας αληθινά ωραίος άνθρωπος που ενίσχυσε την εικόνα που είχα ακούγοντας τις μουσικές του τόσα χρόνια, τις μουσικές που σημάδεψαν ανεξίτηλα τη γενιά μας και συνεχίζουν να την συγκινούν.


Ωστόσο και το επόμενο βράδυ, το Σάββατο, η παράσταση στην "Αίγλη" ήταν επίσης μαγική. Ο Ψαραντώνης είχε πάρει φόρα. Ήταν εντυπωσιακός. Σε μία κατάμεστη αίθουσα από ένα κοινό που είχε μάθει τι έγινε το προηγούμενο βράδυ εκεί, έπαιξε μέχρι τις τρεις και μισή. Μαζί του όπως όλες τις ημέρες έπαιξαν ο Ψαρογιάννης, ο Λουκάς Μεταξάς στα κρουστά και ο Σταύρος Βούρβαχης στο λαούτο. Ο κόσμος κατενθουσιασμένος σιγοτραγουδούσε το "Θ' ανεβώ στον ουρανό", "Τα αγριμάκια", την "Ξαστεριά", το "Ήτανε μία φορά". Ανεπανάληπτο διήμερο...


Αφήνω τα της Κυριακής για το τέλος. Την Δευτέρα το βράδυ η Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών διοργάνωσε στον πεζόδρομο της Καρμπολά πίσω από το Μπιτ Παζάρ, στο "Μοναστηράκι της Θεσσαλονίκης", μία πολύ επιτυχημένη εκδήλωση για τα πενήντα χρόνια από το θάνατο του Νίκου Καζαντάκη σε ένα καταπληκτικό σκηνικό όπου δέσποζε η φωτογραφία του Μεγάλου Κρητικού πίσω από ένα παράθυρο στο νεοκλασσικό κτίριο της Καρμπολά.


Το πρόγραμμα της εκδήλωσης περιλάμβανε την προβολή της πρόσφατης ταινίας του Λευτέρη Χαρωνίτη "Νίκος Καζαντζάκης-Ακροβάτης Πάνω από το Χάος". Η πολύ καλή ταινία καθήλωσε τον κόσμο σε ένα εξαιρετικά δύσκολο για κινηματογραφική προβολή τόπο. Ήταν εντυπωσιακό το μέγεθος της συγκίνησης που διέκρινα στο κοινό που παρακολούθησε. Ο πολυβραβευμένος κινηματογραφιστής Λευτέρης Χαρωνίτης, γνωστός από την τηλεοπτική δουλειά του με σειρά ντοκυμαντέρ για τον Γκρέκο στην κρατική τηλεόραση, μετέφερε στο πανί το αποτέλεσμα της τεράστιας έρευνας που έκανε για τον Καζαντζάκη παρουσιάζοντας άγνωστα στοιχεία για την ζωή του, πλέκοντας αριστοτεχνικά τα γεγονότα, δραματοποιώντας έξοχα με μεγάλη μαεστρία τις απρόσιτες πλευρές της ζωής του μεγάλου συγγραφέα, ενώνοντας το πολιτικό με το συγγραφικό έργο του Καζαντζάκη αλλά και διεισδύοντας στην προσωπικότητά του, δίνοντας στον θεατή την δυνατότητα να τον προσεγγίσει ολοκληρωτικά. Μία πραγματικά σπουδαία ταινία, ένα καταπληκτικά δραματοποιημένο ντοκυμαντέρ.


Η βραδιά έκλεισε με συναυλία του Ψαραντώνη. Σε μία υπέροχη νύχτα που έκλεισαν οι τηλεοράσεις και άδειασαν οι καναπέδες, η γειτονιά παρακολούθησε την προβολή της ταινίας και την συναυλία μαζί με τους επί το πλείστον νεαρούς καλεσμένους της. Ήταν μία ανοιχτή εκδήλωση που μόνο χαρούμενα πρόσωπα έβλεπες. Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από το να δημιουργείς πολιτισμό στα πιο απίθανα μέρη, μετατρέποντας την αφιλόξενη πόλη σε μία μεγάλη παρέα. Δηλώνοντας ότι ο πολιτισμός είναι η αντίσταση στη βαρβαρότητα που βιώνουμε καθημερινά. Με την κρυστάλλινη κρητικιά στειακή ρακί να ρέει άφθονη, με κόσμο διαθέσιμο για ξεφάντωμα και φυσικά την μουσική του Ψαραντώνη να ξεσηκώνει τους παρευρισκόμενους, το βράδυ ήταν επόμενο να κορυφωθεί με μία σειρά από υπέροχους χορούς σε ένα γνήσιο και ανεπιτήδευτο γλέντι στο κέντρο της πόλης. Άξια επαίνων πράγματι η διοργάνωση της βραδιάς από την ψυχή της εκδήλωσης, τον σκηνοθέτη Κώστα Ευφραιμίδη.


Για την Κυριακή θα σας πω λίγα. Στη βάφτιση της δεύτερης μου θυγατέρας βρέθηκαν αγαπημένοι φίλοι. Τους ευχαριστώ όλους από καρδιάς. Στο τραπέζι τραγουδήθηκαν επαναστατικά ριζίτικα, ποντιακά, καλαματιανά, ηπειρώτικα, Χατζηδάκης. Χωρίς μικρόφωνα και όργανα. Σκέτα, στην τάβλα. Ο Ψαραντώνης και ο Ψαρογιάννης σιγοτραγούδησαν στους ρυθμούς της παρέας. Ο Ψαραντώνης τραγούδησε μοναδικά το ριζίτικο της βάφτισης. Άλλωστε οι Ξυλούρηδες θα ανέβαιναν στην Θεσσαλονίκη για τη βάφτιση. Όλα τα υπόλοιπα απλώς προέκυψαν. Παρεμπιπτόντως....

Το βίντεο είναι από το γλέντι στην Καρμπολά στην εκδήλωση της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών.

Φωτογραφίες : Βασικός Μέτοχος & Κώστας Εφραιμίδης

Κι αν είναι ροκ

Μία ονειρική ημέρα που χάρισε απλόχερα μοναδικές ώρες γεμάτες ανθρώπινες, ανεπιτήδευτες και ειλικρινείς εικόνες από δύο μεγάλους δημιουργούς, από δύο σπουδαίους ανθρώπους, κορυφώθηκε το ξημέρωμα του Σαββάτου τη στιγμή που η μουσική που μάγεψε και συνεχίζει να συγκινεί τη γενιά μας, συναντήθηκε με τη βαθιά μουσική γνώση αιώνων όπως εκφράζεται από τη ψυχή που έφτιαξε τον Ψαραντώνη, σκορπίζοντας απίστευτες συγκινήσεις σε όσους τυχερούς την έζησαν. Εκεί που το ροκ επικοινώνησε άμεσα με την αρχέγονη μουσική πράξη της ανατολικής Μεσογείου, εκεί που η μουσική σταμάτησε το χρόνο φωνάζοντας του δυνατά, ότι, ροκ είναι να παίζει λύρα ο Ψαραντώνης και ο Nick Cave να παρακολουθεί, καθισμένος στην ξύλινη σκηνή του Γενί Χαμάμ στη Θεσσαλονίκη επί τρεις ώρες, με σεβασμό. Σιωπηλός και απογειωμένος...

Στην Μακρόνησο

Στις αρχές του Μαίου κατά την έναρξη του συμποσίου "από τον ανένδοτο στην δικτατορία" που διοργάνωσε το ίδρυμα "Κωνσταντίνος Μητσοτάκης" με παρουσία των ιστορικών προσώπων της ελληνικής αριστεράς Λεωνίδα Κύρκου και Μανώλη Γλέζου, ειπώθηκε πάνω κάτω, ότι τον Ιούλιο του 1965 με τα γεγονότα της αποστασίας περίπου σώθηκε η Ελλάς.

Την περασμένη Τετάρτη 28 Μαίου, μετά τα επεισόδια στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ ο πρύτανης Αναστάσιος Μάνθος. Κατά την ενημέρωση των δημοσιογράφων ο διορισμένος από την κυβέρνηση, διοικητής του νοσοκομείου Δημήτρης Γάκης ανέφερε ότι στο ίδιο νοσοκομείο πριν σαράντα πέντε χρόνια, τον Μάιο του 1963, μεταφέρθηκε τραυματισμένος βαρύτατα και αργότερα κατέληξε ο βουλευτής της ΕΔΑ Γρηγόρης Λαμπράκης.

Το Σάββατο 31 Μαίου έγινε η βάφτιση του δισέγγονου του Κώστα Μητσοτάκη και εγγονού της Ντόρας από τον γιο της, Κώστα Μπακογιάννη. Ο νεοφώτιστος ονομάστηκε Παύλος. Ακολούθησε γλέντι με κλαρίνα για τους χίλιους τριακόσιους καλεσμένους. Η βάφτιση έγινε στις Κορυσχάδες Ευρυτανίας, το χωριό που το Μάιο του 1944 συνήλθε η ΠΕΕΑ, η Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης, η κυβέρνηση των ελεύθερων βουνών της Ελλάδας μετά από εκλογή για την ανάδειξη των αντιπροσώπων που συμμετείχαν περίπου ένα εκατομμύριο Έλληνες.

Σε συνέχεια των παραπάνω αποκαλύπτουμε σήμερα ότι σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, τον ερχόμενο Οκτώβριο ο κ. Μητσοτάκης θα κόψει την τούρτα για τα 90α του γενέθλια στην Μακρόνησο. Ο αγώνας συνεχίζεται...