Η απορία

Αυτό το πρωινό της Δευτέρας, οι εκπρόσωποι της "Νέας Ελληνικής Πολιτείας", όπως ονομάζεται εδώ και λίγους μήνες το πρώην κράτος της Ελληνικής Δημοκρατίας, περνούν την πύλη του μεγαλύτερου εργοστασίου της βιομηχανικής περιοχής. Τους συνοδεύει ο πληρεξούσιος του κομισάριου της διεθνούς επιτροπής, γνωστής και σαν κομισαριάτο οικονομικής στήριξης της χώρας.

Οι τρεις χιλιάδες εργαζόμενοι συγκεντρώνονται στο χώρο που έχει οργανωθεί γι αυτό, στο μεγάλο υπόστεγο στην κεντρική μονάδα παραγωγής, και ο πληρεξούσιος του κομισαριάτου απευθύνει σύντομο χαιρετισμό, στη μητρική του γλώσσα, μιλώντας με σεβασμό, για τις μεγάλες προσπάθειες που καταβάλλουν οι συγκεκριμένοι εργαζόμενοι, για τη σωτηρία της πατρίδας.

Δίπλα του ένας ψηλός με καπαρντίνα μεταφράζει. Ο πληρεξούσιος κλείνει τον πολύ σύντομο χαιρετισμό του, ευχόμενος την επόμενη φορά που θα συναντηθούν, να μπορούν να μιλούν όλοι οι παρόντες, τη νέα επίσημη γλώσσα του κράτους, τη γερμανική. Είναι άλλωστε κρίμα για τον ίδιο τον πληρεξούσιο, να μη μπορεί να επικοινωνήσει απευθείας με όλα αυτά τα όμορφα νεαρά παλικάρια της ελληνικής εργατικής τάξης, που τα βλέπει σήμερα να τον παρακολουθούν με κάποια αμηχανία στο βλέμμα, και που τόσο πολύ διαφέρουν από τις παρέες που τον συντροφεύουν στο γνωστό γκέι μπαρ, εκεί που κάποτε στεγαζόταν η πολεοδομία της πόλης.

Ο επικεφαλής της αντιπροσωπείας της Νέας Ελληνικής Πολιτείας, αναλύει στους συγκεντρωμένους εργαζόμενους της βιομηχανικής μονάδας που πλέον παράγει εξοπλισμό αποκλειστικά για τις μεγαλύτερες μονάδες της Γερμανίας, το αναθεωρημένο Μνημόνιο 129, και τις αλλαγές που αυτό φέρνει στο εργασιακό καθεστώς, όπου μεταξύ άλλων προβλέπεται ότι οι εργαζόμενοι θα αμείβονται για μία ημέρα της εβδομάδας, ενώ η αξία της εργασίας των υπόλοιπων έξι ημερών θα προσφέρεται, με τη μορφή προϊόντος κατάσχεσης σε χέρια τρίτων, στο ταμείο του κομισάριου για τη μείωση του χρέους του πρώην ελληνικού κράτους. Η μεταρρύθμιση του Μνημονίου 123Α, είχε ήδη επιβάλει πολύ νωρίτερα, την επταήμερη εβδομάδα απασχόλησης με δωδεκάωρο καθημερινό ωράριο εργασίας, με εξαίρεση την Κυριακή το απόγευμα, που οι εργαζόμενοι έχουν ρεπό μετά τις τέσσερις, όταν ολοκληρώνεται το ωράριο της κυριακάτικης ημιαπασχόλησης, κάτι σαν τις παλιές ημιαργίες ένα πράμα.

Στη συνέχεια οι εκπρόσωποι της Νέας Ελληνικής Πολιτείας, προχωρούν σε μία πολύ σοβαρή ανακοίνωση και για το λόγο αυτό παρακαλούν για την προσοχή όλων. Ο επικεφαλής, ένας κοντόχοντρος, διευθυντικό μεγαλοστέλεχος του πρώην κράτους, αλλά και της νυν Πολιτείας, ξεκινά με στιβαρή φωνή :
"Συμπατριώτες. Οι θυσίες του λαού αρχίζουν να πιάνουν τόπο. Οι δείκτες τόσο του χρέους, όσο και των ελλειμμάτων εμφανίζουν σημαντική μείωση. Η ανεργία επίσης εξαφανίστηκε. Το σύνολο των Ελλήνων εργάζεται στα πλαίσια αποπληρωμής των δανείων. Ωστόσο, η πατρίδα αντιμετωπίζει το θλιβερό φαινόμενο του ελλιπούς επισιτισμού. Η τροφοδοσία είναι πλέον προβληματική, καθώς το σύνολο της γεωργικής και κτηνοτροφικής παραγωγής προωθείται, στις χώρες των πιστωτών του προηγούμενου διεφθαρμένου καθεστώτος, για την αποπληρωμή του χρέους. Προκειμένου να αποφευχθεί το αποκρουστικό θέαμα των τυμπανιαίων πτωμάτων , όλων εκείνων που θα πεθάνουν από ασιτία στους δρόμους, που τόσους κινδύνους εγκυμονεί για τη δημόσια υγεία, αλλά δημιουργεί και ζητήματα αισθητικής, όπως μας επισήμανε νωρίτερα ο φίλτατος εκπρόσωπος του κομισαριάτου, που μας συνοδεύει σήμερα, αποφασίσαμε να προβούμε σε δραστικά, προληπτικά μέτρα για την αντιμετώπιση του επερχόμενου προβλήματος. Έτσι λοιπόν αποφασίστηκε να κρεμάσουμε προκαταβολικά τριακόσιους από εσάς. Και επειδή η δημοκρατία είναι το ύψιστο ιδανικό του έθνους, αγαπητοί συνέλληνες, ο εκπρόσωπος του κομισαριάτου ενθαρρύνει την εθελοντική προσφορά σας, ως μία ακόμα ένδειξη του πατριωτισμού των Ελλήνων, που έχει συγκλονίσει την Ευρώπη".

Το πλήθος παραμείνει σιωπηλό. Καμία αντίδραση. Οι απόγονοι των γενναίων προγόνων των ολοκαυτωμάτων,και των εθνικών αγώνων, υπομένουν στωικά, και περιμένουν ίσως τις καλλίτερες ημέρες που τους έταξαν οι κυβερνήτες τους. Ο επικεφαλής της αντιπροσωπείας συνεχίζει : "Υπάρχει καμία ερώτηση, συνέλληνες, καμία απορία;"

Από το συγκεντρωμένο βουβό πλήθος των εργαζομένων, ένα γεροντάκι, πολύ κοντά στο όριο ηλικίας για σύνταξη στα εβδομήντα εννέα, όπως καθιερώθηκε με το επικαιροποιημένο Μνημόνιο 107, όπου έδινε ευνοϊκούς -σχεδόν χαριστικούς- όρους στους παλαιούς εργαζόμενους για να βγουν στη σύνταξη, πριν από το επίσημο όριο ηλικίας των ογδόντα δύο, με εξήντα χρόνια εργασίας.

- Συμπατριώτη εκπρόσωπε μπορώ να κάνω μία ερώτηση, παρακαλώ;

- Ελεύθερα συμπατριώτη.

Ο εκπρόσωπος τον θυμάται. Τον είχε υφιστάμενο τον καιρό που ήταν πρόεδρος, την εποχή της προηγούμενης κατάστασης, σε εκείνη τη χρυσοφόρα ΔΕΚΟ της αμυντικής βιομηχανίας, πριν την πουλήσουν σε κάτι "επενδυτές" από την αραπιά, για να μειωθεί το χρέος. Ξαφνικά η μνήμη λειτουργεί περίεργα και θυμάται την τελετή παράδοσης στους πετρελαιάδες. Ήταν όλοι εκεί: Εκείνος ο χοντρός με την τεράστια κοιλιά, που νόμιζε ότι ήταν αδύνατος και ότι μόνο οι άλλοι τρώγανε μαζί του, ενώ εκείνος κοίταγε, αλλά και οι άλλοι, οι σοσιαλφασίστες που φάγανε τις σάρκες όλων των υπολοίπων και έψαχναν οδοντογλυφίδες για να καθαρίσουν τα δόντια τους.... Η φωνή του γερο εργάτη τον επαναφέρει

- Να, συμπατριώτη εκπρόσωπε, να με συμπαθάς, ήθελα να ρωτήσω...., δηλαδή...., εεεε...

- Συνέχισε πατριώτη, την ερώτηση, σε παρακαλώ. Ο εκπρόσωπος ενθαρρύνει τον βετεράνο εργαζόμενο.

- Το σχοινί, συμπατριώτη, το σχοινί. Θα μας το δώσετε ή να το φέρουμε από τα σπίτια μας;

Στη λεπίδα

Η συνέντευξη του επικεφαλής του ΔΝΤ Στρος Καν σε γαλλικό κανάλι, που αναδημοσιεύεται σήμερα στην "Καθημερινή της Κυριακής' αποτελεί την κορυφαία εξέλιξη της εβδομάδας που διαδέχτηκε την προηγούμενη, με την μεταμεσονύκτια επανάσταση κατά της τρόικας, που ξύπνησε μέχρι και τον παραδομένο μπλόγκερ. Μίας εβδομάδας που από το φιάσκο των ημιυπαίθριων, πέρασε στον ατυχή τραπεζικό αρραβώνα, προδίδοντας την αγωνία της κυβερνητικής προπαγάνδας για "καλά νέα".

Έτσι, το ερώτημα γιατί τόση βιασύνη για την ανακοίνωση της τραπεζικής συγχώνευσης, με αποτέλεσμα τη ξεγυρισμένη χυλόπιτα από την Αλφα στην Εθνική στο πρώτο ημίχρονο του ματς, έχει μία και μόνη απάντηση: Να έχουμε κάτι να λέμε απέναντι στο ξεμπρόστιασμα από το σύντροφο Στρος Καν, που μας "δίνει στεγνά", σύμφωνα με όσα γράφει η Καθημερινή. Στην ανάγκη, οι καλοί συναγωνιστές της προπαγάνδας, προκειμένου να αλλάξει η ατζέντα, είναι έτοιμοι να στάξουν και αίμα στη λεπίδα της εξουσίας.

Κατά το σύντροφο Ντομινίκ, ο πρόεδρος της δοσιλογικής διεθνούς είχε από τον Νοέμβριο του 2009, τακτοποιήσει το θέμα της προσφυγής στο ΔΝΤ, κι ας παραμύθιαζε, τους ιθαγενείς υπηκόους του, τον Ιανουάριο του 2010, για λεφτά που υπάρχουν, στην συνέντευξη τύπου που έδωσε στο Ζάππειο για τις εκατό ημέρες της μεγαλειώδους διακυβέρνησης του. Αμέσως μετά τόριξε στα πιστόλια που είναι γεμάτα πάνω στο τραπέζι, και τις λοιπές αλησμόνητες ασυναρτησίες επιπέδου Λούκυ Λουκ και Ιντιάνα Τζόουνς.

Φυσικά η συνέντευξη του Στρος Καν, εξηγεί επαρκέστατα γιατί δεν δανείστηκε η χώρα όταν τα επιτόκια ήταν ευνοϊκά, και γιατί ο Παπακωνσταντίνου έκανε ότι ήταν δυνατό με δηλώσεις ύφους "τιτανικού", να εκτοξεύσει -σκοπίμως- τα επιτόκια στον Θεό, οδηγώντας τη χώρα ξεβράκωτη στους τοκογλύφους.

Όλα στημένα, σε βαθμό που σοκάρουν, ακόμα και όσους τα περίμεναν, υποψιασμένοι για το μέγεθος της πολιτικής απάτης, που αποκαλύπτεται μετά τη γκέλα των ημεδαπών ανόητων δούλων να σηκώσουν παντιέρα κατά των ανώτερων υπαλλήλων των αφεντικών τους, της συμμορίας δηλαδή που κουβαλήθηκε για να μας σώσει...

Γιατί αγαπητοί φίλοι τώρα θα ειπωθούν πολλά. Πως σε μία χώρα που για να προωθηθεί ένα έγγραφο σε οποιοδήποτε υπουργείο ή δημόσια υπηρεσία, από το πρωτόκολλο στο διπλανό γραφείο, χρειάζονται δύο μήνες, ξαφνικά μέσα σε ένα εξάμηνο, κατά πλήρη εφαρμογή της Θεωρίας του Σοκ, γράφτηκαν, προωθήθηκαν και ψηφίστηκαν όλα αυτά τα νομοσχέδια που άλλαξαν το τοπίο στη χώρα, ενώ αποτελούσαν εκκρεμότητες δεκαετιών, από όλους όσους προσπάθησαν να μας "εκσυγχρονίσουν". Βλέπετε για να κόψουν οι Έλληνες το κάπνισμα στους δημόσιους χώρους, πρέπει να αναλάβει το ζήτημα ο Μένγκελε. Και αυτό ονομάζεται επιτυχημένη πολιτική με τη βοήθεια του μνημονίου και όχι διαρκής ομολογημένη ανικανότητα των αχρείων.

Στην πατρίδα που διαιτητεύει ο Καλόπουλος, και προεδρεύει η ιχθυόσκαλα σε λάρτζ συσκευασία εφοπλιστή, η δικαιοσύνη αποδεικνύεται αμείλικτη σε κάτι φουκαράδες που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, αλλά και κουνάει το δάκτυλο σε κάποιους περίεργους, που εξαντλούν την αγανάκτησή τους σηκώνοντας τις μπάρες στα διόδια, το σημερινό ποστ θα τιμήσει τη διαχρονικότητα της πτωχευμένης εξουσιασιστικής προπαγάνδας.

Η σύνδεση της σημερινής κατάστασης με τα γεγονότα του 1896 είναι απαραίτητη όσο και εφιαλτική. Το πολιτικό πλαίσιο πανομοιότυπο: Συγκροτείται από δύο προσωποπαγή πολιτικά κόμματα που εναλλάσσονταν στην εξουσία αποτελώντας ένα κατεστημένο εξουσίας. Δεληγιάννης - Τρικούπης. Ο πρώτος έσυρε τη χώρα στην οδύνη του πολέμου του 1897 και ο δεύτερος ανακοίνωσε την πτώχευση της πατρίδας το 1893. Και οι δύο τιμημένοι από τους επιγόνους, έχουν δώσει τα ονόματά τους σε δρόμους και πλατείες, η δε γέφυρα στο Ρίο φέρει το όνομα του Μεσολογγίτη πρωθυπουργού της πτώχευσης.

Το σκηνικό μας τοποθετείται στον Φεβρουάριο του 1898, λίγους μήνες μετά την περιπέτεια του ελληνοτουρκικού πολέμου, όπου μεταξύ άλλων προκαλεί την εγκατάσταση στην Ελλάδα του διεθνούς οικονομικού ελέγχου (ΔΟΚ), προγόνου της τρόικας.

Ο απαξιωμένος στη συνείδηση του λαού, πρωθυπουργός της καταστροφής Δεληγιάννης, σε συνέντευξή του, στην εφημερίδα των Πατρών "Νεολόγος" (23.04.1899), είχε καταγγείλει ότι η Γερμανία (!) επεδίωκε την επιβολή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου στην Ελλάδα και για αυτό ακριβώς το λόγο έσπρωχνε την Τουρκία στον πόλεμο (πηγή: Β. Λάζαρης Πολιτική Ιστορία της Πάτρας, τόμος Ι). Ομοίως με το γνωστό μας πρώην κουρασμένο, αποφεύγει να πει περισσότερα και τοποθετείται με τη φράση "προκειμένου να βλαφθούν γενικότερα συμφέροντα η σιωπή είναι προτιμοτέρα". Μάλιστα...

Παρακαλώ σημειώστε την παρατήρηση του μπλόγκερ, ότι ο Δεληγιάννης, έκανε δύο φορές πρωθυπουργός μετά την παραίτησή του, συνέπεια της εθνικής ξεφτίλας του 1897, μέχρι τη δολοφονία του το 1905. Γι αυτό το λόγο μη βιάζεστε να θεωρήσετε ως "ξοφλημένους" τους πρώην άχρηστους, γιατί οι νυν υπηρέτες, είναι ικανοί με τα καμώματά τους, να τους μετατρέψουν, σε εθνικούς ήρωες, που δεν προσκύνησαν στις πιέσεις για τους αγωγούς, τα μνημόνια και τα λοιπά γνωστά που σφάζουν στο γόνατο, οι σημερινοί μας άρχοντες. Υπομονή.

Ας γυρίσουμε στην ιστορία μας τώρα. Το 1898, η κοινή γνώμη κατηγορεί για την ήττα το παλάτι και ιδιαίτερα τον αρχιστράτηγο και διάδοχο του Θρόνου πρίγκηπα Κωνσταντίνο. Η βασιλική καμαρίλα προκειμένου να σώσει τη κατάσταση, επιστρατεύει τους Γερμανούς πράκτορες του επιτελείου που αλώνιζαν τη χώρα, οι οποίοι προσεγγίζουν δύο φλογερούς πατριώτες. Τον Γ. Καρδίτση, εθελοντή στην κρητική επανάσταση και Ι. Κυριακό, απο την Μακεδονία.

Η οργή οπλίζει το χέρι των δύο ανυποψίαστων πατριωτών, που αποπειρώνται σε μία πολύ πρόχειρη προσπάθεια να δολοφονήσουν ανεπιτυχώς τον βασιλιά Γεώργιο τον Α' στις 14 Φεβρουαρίου 1898 κατά τη διάρκεια της βόλτας του στον Ανάλατο (περιοχή στη σημερινή Νέα Σμύρνη).
Ο βασιλιάς σώθηκε, ενώ από τους πυροβολισμούς των δραστών τραυματίστηκε ελαφρά στο χέρι ένας συνοδός του Γεωργίου. Σε ανάμνηση του περιστατικού χτίστηκε (ή καλλίτερα συναρμολογήθηκε ως λυόμενη κατασκευή, όπως μάθαμε από το σχόλιο του αθεόφοβου) αργότερα το γνωστό εκκλησάκι του Αη Σώστη.

Οι δύο παρ ολίγο δολοφόνοι συνελήφθησαν, ενώ οι ψίθυροι στα καφενεία της Αθήνας όπως και τα σχόλια στις εφημερίδες, για στημένο (επικοινωνιακό) επεισόδιο, με σκοπό να τονωθεί η δημοφηλία του ξενόφερτου άνακτος των Ελλήνων, δίνουν και παίρνουν. Βλέπετε από τότε τίποτα δεν έμενε κρυφό για πάντα!

Οι συλληφθέντες παραπέμπονται σε δίκη και καταδικάζονται σε θάνατο. Στις απολογίες δήλωσαν την πρόθεσή τους να τιμωρήσουν τον βασιλιά, ως πρωταίτιο της οδυνηρής ήττας.

Παρα τις υπουργικές διαβεβαιώσεις για μη εκτέλεση της ποινής, οι δύο καταδικασθέντες καρατομήθηκαν στις φυλακές Ναυπλίου, στο Μπούρτζι, στις 27 Απριλίου 1898. Η εφημερίδα Σκριπ της 30ης Απριλίου 1898 στο σχόλιο της πρώτης σελίδας αναφέρει ειρωνικά το "κόψιμο των βασιλοκτόνων". Το φύλλο της ιστορικής εφημερίδας (πηγή εθνικό τυπογραφείο) μεταφέρει το οικονομικό αίσχος της εποχής.

Η εξουσία για να πείσει το πόπολο έπρεπε να θυσιάσει, χωρίς έλεος παρά τις υπουργικές διαβεβαιώσεις, τους δύο άτυχους πατριώτες στη λεπίδα της, που πλήρωσαν με το κεφάλι τους την αγάπη για την πατρίδα. Μπορείτε να φανταστείτε λοιπόν τι περιμένει όσους εμπιστεύονται σήμερα, τις υπουργικές διαβεβαιώσεις του Παπακωνσταντίνου και του Λοβέρδου...

ΥΓ Οποιαδήποτε ομοιότητα των γεγονότων του ποστ με τα διαδραματιζόμενα σήμερα στη χώρα δεν είναι συμπτωματική

Στου ρινγκ δεμένος τα σχοινιά...

Εννέα μήνες φυγόπονος, αποφεύγοντας τον υπολογιστή, το διαδίκτυο, τα μπλογκς, τα σχόλια, τους φίλους μπλόγκερς, τον "άλλο" εαυτό, αυτόν τον ενοχλητικό προβοκάτορα μπάσταρδο που με προκαλεί, κρυμμένος στο καβούκι μου, τρομοκρατημένος από τις δυνάμεις κατοχής, φοβισμένος ποντικός, θάβοντας τα βιβλία μου μαζί με τα ευρώ μου, εξαφανίζοντας τα ενοχλητικά βινύλια, αποκηρύσσοντας τον μέτοχο και το αντιγερμανικό του μένος, εκπλιπαρώντας για έλεος τους συντρόφους που υπηρετούν τον εκσυγχρονισμό της πατρίδας δια του Ταμείου και της Ένωσης, υπογράφοντας καθημερινά δηλώσεις νομιμοφροσύνης, πληρώνοντας το εισιτήριό μου στα λεωφορεία, πεισμένος ότι θα πάμε ακόμα καλύτερα, σύμφωνα με τους μέγιστους οικονομικούς αναλυτές Γεννηματά και Στουρνάρα. Νόμιζα ότι την θα την έβγαζα σχετικά εύκολα. Αμ δε.

Ξαφνικά λίγο πριν τις δύο τα ξημερώματα, η ανακοίνωση του κυβερνητικού εκπροσώπου για την απαράδεκτη συνέντευξη τύπου των τροικάνων και η δήλωση του συντρόφου Καρχιμάκη θα με ξαναστείλουν στο ντιβάνι της ψυχανάλυσης. Τι κάνετε ρε παιδιά; Βγήκατε στο κλαρί κατακεραυνώνοντας τους υπαλλήλους των αφεντικών σας, μιλώντας για εθνική αξιοπρέπεια, για κυρίαρχο ελληνικό λαό και εθνική ανεξαρτησία; Από που τα ξεθάψατε όλα τούτα; Αυτά δεν είπαμε ότι τα λένε οι άλλοι, οι ανάλγητοι απόγονοι των συμμοριτών, οι τζαμπατζήδες που σηκώνουν τις μπάρες των διοδίων, που συνεχίζουν να απεργούν, που δεν πληρώνουν τα χαράτσια των εργολάβων, που διαλαλούν την ανυπακοή, που ακούνε τον Μίκη και δακρύζουν, που μιλάνε για ελληνισμό και ελληνικότητα, για αντίσταση στην νέα κατοχή, που φωνάζουν για επιστροφή των κατοχικών δανείων, που αξιώνουν καταβολή των πολεμικών αποζημιώσεων για τα ολοκαυτώματα του φασισμού και άλλες κουταμάρες.

Δηλαδή εγώ τόσους μήνες που λουφάζω υπακούοντας εσάς, τους δουλικότερους υπαλλήλους των αφεντικών σας, τι άλλο είμαι, εκτός από εκείνο το γνωστό που το ξέρω χρόνια τώρα. Και τώρα τι κάνουμε, πάλι πίσω στα προηγούμενα;

Έτσι αγαπητοί φίλοι, υπακούοντας για μία ακόμα φορά στα κελεύσματα του σοσιαλισμού, αλλά και στον πρόεδρο της δοσιλογικής διεθνούς που έκανε διαβήματα διαμαρτυρίας στα αφεντικά του, αφού πρώτα διέγραψε τους παλαίμαχους συντρόφους του, Μπέν Άλι και Μουμπάρακ, μοιραία ανεβάζω ποστ, ξεσκονίζω το συμβόλαιο με το λαό και ετοιμάζομαι για τους νέους μεγάλους αγώνες για τη δημοκρατία, περιμένοντας τα σχετικά σχόλια στήριξης.

Ωραία, δε λέω. Αλλά να ρωτήσω και κάτι με το συμπάθειο: Αύριο σύντροφοι που θα ξαναρουφήξετε το αυγό σας, μόλις χασμουρηθεί ο Σόιμπλε τι θα λέμε, ότι δεν καταλάβαμε καλά, και θα ξαναλουφάξουμε εκλιπαρώντας τη συγγνώμη του συντρόφου Στρος Καν;

Και εκείνος ο καλός μου ο άλλος της Πανδώρας, τι τα θέλει τα ντοκουμέντα νυχτιάτικα και τις αποκαλύψεις από την κρατική τηλεόραση, ότι οι γερμανοντυμένοι της κατοχής ήταν οι κυβερνήτες που (δεν) διαπραγματεύτηκαν τις αποζημιώσεις μετά τον πόλεμο;

Ας μην είμαι κακεντρεχής. Φαντάζομαι το ζόρι που θα τράβηξε ο πρωθυπουργός μετά από τη συνέντευξη των τροικανών, την παρότρυνση για σκληρή απάντηση από τους κουκουλοφόρους των δελτίων ειδήσεων, και αναγκάστηκε να βγάλει τον Πεταλωτή του στάβλου χαράματα για να μοιράσει δήλωση, ότι δεν πουλάμε την Ακρόπολη (ακόμα). Μοιραία ο Γιώργος σε μία καταπληκτική ιστορική ανακύκληση, ακολουθεί τα χνάρια του παππού του, του αρχηγού της δημοκρατικής δυναστείας, όταν ως πρωθυπουργός διαχειρίστηκε με περισσή αξιοπρέπεια, τον ματωμένο Δεκέμβρη του 1944, παρά τις πιέσεις των Εγγλέζων. Η αφήγηση για τα γεγονότα της 3ης Δεκεμβρίου 1944, ανήκει στον υπουργό Οικονομικών (!) της Κυβέρνησης του Παπανδρέου, Παναγιώτη Κανελόπουλο, με αποσπάσματα από το "Ημερολόγιο Κατοχής" (έκδοση της Εστίας, σελίδες 708-711):

"5 Δεκεμβρίου. Προχτές Κυριακή έγινε - παρ' όλη την απαγόρευση - το συλλαλητήριο των αριστερών. Ο Σκόμπι είχε πει ότι θα πάρει αυτός τα μέτρα που είναι απαραίτητα για να μη γίνει. Δυστυχώς ο Παπανδρέου αρκέσθηκε (όπως είναι η συνήθειά του) στη διαβεβαίωση των Άγγλων χωρίς να ζητήσει να ελέγξει και το σχέδιό και τα μέτρα που θα λαμβάνονταν. Εγώ πήγα στις εννέα στο σπίτι του αλλά κοιμόταν. Κατευθύνθηκα στο υπουργείο Ναυτικών, όπου κι έμεινα μιάμιση ώρα, παρακολουθώντας από εκεί τις κινήσεις που προετοίμαζαν το συλλαλητήριο Τα αγγλικά θωρακισμένα αυτοκίνητα παρακολουθούσαν τους διαδηλωτές, χωρίς να τους εμποδίζουν να προχωρούν. Αν τους εμπόδιζαν όταν ήταν λίγοι, οι κίνδυνοι των συγκρούσεων θα ήταν μικρότεροι, μηδαμινοί...

...Μπήκα με τον Αυγέρη στο αυτοκίνητό μου για να κατευθυνθώ στο σπίτι του Παπανδρέου. Πούθε να περάσω; Στη γωνία Ηρώδου και Κηφισίας βλέπω ομάδες αγριεμένες. Κάνουμε δεξιά και βγαίνουμε στην πλατεία Ρηγίλλης Εκεί σταματήσαμε για μια στιγμή γιατί είδαμε πανικό μπροστά στο σπίτι του Παπανδρέου και κάποιον ξαπλωμένο χάμου αιμόφυρτο στο πεζοδρόμιο, μπροστά στο σπίτι του Παπανδρέου....Πηδάω από το αυτοκίνητο και τρέχω απέναντι. Διαπιστώνω ότι ο ξαπλωμένος, που το αίμα του είχε πλημμυρίσει το πεζοδρόμιο, ήταν πια νεκρός και μπαίνω στην πολυκατοικία, όπου ήταν το διαμέρισμα του Παπανδρέου. Οι αστυνομικοί με τ' αυτόματα όπλα στα χέρια απορούν πως πέρασα εκείνη τη στιγμή. Τι είχε συμβεί; Λίγα δευτερόλεπτα πριν φτάσω, μία ομάδα επαναστατών έριξε (έτσι μου είπαν) δυό χειροβομβίδες μπροστά στην πόρτα, προσπάθησε ν' αφοπλίσει τη φρουρά με σκοπό την κατάληψη του σπιτιού και τη δολοφονία ή πάντως την αχρήστευση του πρωθυπουργού... Όταν ανέβηκα στον πέμπτο όροφο όπου είναι το διαμέρισμα του Παπανδρέου συνάντησα πεντ' έξι υπουργούς μαζεμένους σε μία γωνιά, αλλά ψύχραιμους. Ο Παπανδρέου είχε αποσυρθεί μόνος στο δωμάτιό του. Άσχημα είχε κάνει και αποσύρθηκε. Έπρεπε να είναι πλάι στους άλλους. Κι έπρεπε να είχε αναλάβει από την προηγούμενη βραδιά πρωτοβουλία ενεργό, χωρίς να κοιμηθεί τη νύχτα διόλου. Όταν σε μισή ώρα παρουσιάσθηκε, τον είδα σαστισμένο, νευρικό και χωρίς διάθεση να πάρει αποφάσεις. Θεώρησα αναγκαίο να φύγω. Αν και το συλλαλητήριο εξακολουθούσε μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη πήγα στο ξενοδοχείο της Μεγάλης Βρετανίας όπου βρήκα τη Νίτσα σε μεγάλη ψυχική ταραχή. Είχε γίνει συμπλοκή ανάμεσα στους διαδηλωτές και τους αστυνομικούς. Πέντ' έξι σκοτωμένοι και κάμποσοι τραυματίες. Σε λίγο έφτασαν τα αγγλικά τανκς. Με την ηθική τους πίεση διαλύθηκε το συλλαλητήριο... (Από το απόγευμα) είχε εγκατασταθεί στο ξενοδοχείο ο Παπανδρέου. Είχε όμως εγκατασταθεί να κάμει τι; Τα τρία δωμάτιά του είχαν μεταβληθεί σε καφενέ. Κουβεντολόι, κανένα σύστημα, τίποτα το θετικό. Ο ίδιος ο Παπανδρέου απογοητευμένος, σε πολύ κακή ψυχική κατάσταση. Το βράδυ φάγαμε μαζί και οι κουβέντες του δεν ήταν πια οι γνώριμες, οι ζωηρές και πνευματώδεις που χαρακτηρίζουν το πνεύμα και το λόγο του. Στις δέκα το βράδυ τον επισκέφτηκε ο στρατηγός Σκόμπυ και -ύστερα από μισή ώρα συνεργασία μαζί του-εξαφανίστηκε. Έπεσε και κοιμήθηκε, ενώ εμείς μείναμε χωρίς οδηγίες. Μαζί με τον Παπανδρέου κοιμήθηκε και το κράτος."

Την επομένη, μετά τις κηδείες των πρώτων νεκρών και το νέο μακελειό, ο Παπανδρέου παραιτήθηκε, προκαλώντας την οργή του σερ Ουίνστον, που ξεκαθάρισε στον υπάλληλό του, ότι δεν έχει να πάει πουθενά πριν τελειώσει τη δουλειά που ανέλαβε. Νωρίτερα ο Βρετανός πρωθυπουργός είχε διατάξει τον στρατηγό Σκόμπυ να δράσει στην Αθήνα σαν να βρισκόταν σε κατεχόμενη πόλη χωρίς να φοβηθεί την πιθανή αιματοχυσία. Όχι παίζουμε...

Και φυσικά ο Γεώργιος ο Α' έπραξε το καθήκον του απέναντι στην ιστορία και στο έθνος, οδηγώντας την ταλαίπωρη πατρίδα στο σφαγείο του Δεκέμβρη, αφού προηγουμένως τον Οκτώβριο του 1944, δήλωνε δημόσια και πειστικά στο λαό της Αθήνας την πίστη του στη λαοκρατία... Η οικογενειακή παράδοση επαναλήφθηκε τον Οκτώβριο του 2009 με την ιστορική δέσμευση του Γ' του Μακρύτερου για τα λεφτά που υπάρχουν...

Έτσι ψιλοσκάω μύτη στο διαδίκτυο μέχρι την επόμενη σοσιαλιστική εντολή των προσκυνημένων για την ουρά στα σκέλια. Προς το παρόν παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους, που λέει κι ο Καρχιμάκης. Γιατί και τούτη η νίκη θα είναι του λαού. Προσοχή όμως σύντροφοι. Με το μαλακό. Να ντυθείτε καλά γιατί μπορεί να κρυώσετε.

Στο μεταξύ, ο προβοκάτορας ανεβάζει την ένταση και η φωνή του Γιώργου Μεράντζα διαδηλώνει, επιστρέφοντας μετά από είκοσι τόσα χρόνια, φωτίζοντας τις μνήμες της άγριας νιότης, με το τραγούδι του Κώστα Λιβαδά σε στίχους του Θοδωρή Γκόνη

Στου ρινγκ δεμένος στα σχοινιά
πεσμένος μέσα στην αρένα
κατάλαβα πολύ καλά
της νίκης το μεγάλο ψέμα