Στη λεπίδα

Η συνέντευξη του επικεφαλής του ΔΝΤ Στρος Καν σε γαλλικό κανάλι, που αναδημοσιεύεται σήμερα στην "Καθημερινή της Κυριακής' αποτελεί την κορυφαία εξέλιξη της εβδομάδας που διαδέχτηκε την προηγούμενη, με την μεταμεσονύκτια επανάσταση κατά της τρόικας, που ξύπνησε μέχρι και τον παραδομένο μπλόγκερ. Μίας εβδομάδας που από το φιάσκο των ημιυπαίθριων, πέρασε στον ατυχή τραπεζικό αρραβώνα, προδίδοντας την αγωνία της κυβερνητικής προπαγάνδας για "καλά νέα".

Έτσι, το ερώτημα γιατί τόση βιασύνη για την ανακοίνωση της τραπεζικής συγχώνευσης, με αποτέλεσμα τη ξεγυρισμένη χυλόπιτα από την Αλφα στην Εθνική στο πρώτο ημίχρονο του ματς, έχει μία και μόνη απάντηση: Να έχουμε κάτι να λέμε απέναντι στο ξεμπρόστιασμα από το σύντροφο Στρος Καν, που μας "δίνει στεγνά", σύμφωνα με όσα γράφει η Καθημερινή. Στην ανάγκη, οι καλοί συναγωνιστές της προπαγάνδας, προκειμένου να αλλάξει η ατζέντα, είναι έτοιμοι να στάξουν και αίμα στη λεπίδα της εξουσίας.

Κατά το σύντροφο Ντομινίκ, ο πρόεδρος της δοσιλογικής διεθνούς είχε από τον Νοέμβριο του 2009, τακτοποιήσει το θέμα της προσφυγής στο ΔΝΤ, κι ας παραμύθιαζε, τους ιθαγενείς υπηκόους του, τον Ιανουάριο του 2010, για λεφτά που υπάρχουν, στην συνέντευξη τύπου που έδωσε στο Ζάππειο για τις εκατό ημέρες της μεγαλειώδους διακυβέρνησης του. Αμέσως μετά τόριξε στα πιστόλια που είναι γεμάτα πάνω στο τραπέζι, και τις λοιπές αλησμόνητες ασυναρτησίες επιπέδου Λούκυ Λουκ και Ιντιάνα Τζόουνς.

Φυσικά η συνέντευξη του Στρος Καν, εξηγεί επαρκέστατα γιατί δεν δανείστηκε η χώρα όταν τα επιτόκια ήταν ευνοϊκά, και γιατί ο Παπακωνσταντίνου έκανε ότι ήταν δυνατό με δηλώσεις ύφους "τιτανικού", να εκτοξεύσει -σκοπίμως- τα επιτόκια στον Θεό, οδηγώντας τη χώρα ξεβράκωτη στους τοκογλύφους.

Όλα στημένα, σε βαθμό που σοκάρουν, ακόμα και όσους τα περίμεναν, υποψιασμένοι για το μέγεθος της πολιτικής απάτης, που αποκαλύπτεται μετά τη γκέλα των ημεδαπών ανόητων δούλων να σηκώσουν παντιέρα κατά των ανώτερων υπαλλήλων των αφεντικών τους, της συμμορίας δηλαδή που κουβαλήθηκε για να μας σώσει...

Γιατί αγαπητοί φίλοι τώρα θα ειπωθούν πολλά. Πως σε μία χώρα που για να προωθηθεί ένα έγγραφο σε οποιοδήποτε υπουργείο ή δημόσια υπηρεσία, από το πρωτόκολλο στο διπλανό γραφείο, χρειάζονται δύο μήνες, ξαφνικά μέσα σε ένα εξάμηνο, κατά πλήρη εφαρμογή της Θεωρίας του Σοκ, γράφτηκαν, προωθήθηκαν και ψηφίστηκαν όλα αυτά τα νομοσχέδια που άλλαξαν το τοπίο στη χώρα, ενώ αποτελούσαν εκκρεμότητες δεκαετιών, από όλους όσους προσπάθησαν να μας "εκσυγχρονίσουν". Βλέπετε για να κόψουν οι Έλληνες το κάπνισμα στους δημόσιους χώρους, πρέπει να αναλάβει το ζήτημα ο Μένγκελε. Και αυτό ονομάζεται επιτυχημένη πολιτική με τη βοήθεια του μνημονίου και όχι διαρκής ομολογημένη ανικανότητα των αχρείων.

Στην πατρίδα που διαιτητεύει ο Καλόπουλος, και προεδρεύει η ιχθυόσκαλα σε λάρτζ συσκευασία εφοπλιστή, η δικαιοσύνη αποδεικνύεται αμείλικτη σε κάτι φουκαράδες που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, αλλά και κουνάει το δάκτυλο σε κάποιους περίεργους, που εξαντλούν την αγανάκτησή τους σηκώνοντας τις μπάρες στα διόδια, το σημερινό ποστ θα τιμήσει τη διαχρονικότητα της πτωχευμένης εξουσιασιστικής προπαγάνδας.

Η σύνδεση της σημερινής κατάστασης με τα γεγονότα του 1896 είναι απαραίτητη όσο και εφιαλτική. Το πολιτικό πλαίσιο πανομοιότυπο: Συγκροτείται από δύο προσωποπαγή πολιτικά κόμματα που εναλλάσσονταν στην εξουσία αποτελώντας ένα κατεστημένο εξουσίας. Δεληγιάννης - Τρικούπης. Ο πρώτος έσυρε τη χώρα στην οδύνη του πολέμου του 1897 και ο δεύτερος ανακοίνωσε την πτώχευση της πατρίδας το 1893. Και οι δύο τιμημένοι από τους επιγόνους, έχουν δώσει τα ονόματά τους σε δρόμους και πλατείες, η δε γέφυρα στο Ρίο φέρει το όνομα του Μεσολογγίτη πρωθυπουργού της πτώχευσης.

Το σκηνικό μας τοποθετείται στον Φεβρουάριο του 1898, λίγους μήνες μετά την περιπέτεια του ελληνοτουρκικού πολέμου, όπου μεταξύ άλλων προκαλεί την εγκατάσταση στην Ελλάδα του διεθνούς οικονομικού ελέγχου (ΔΟΚ), προγόνου της τρόικας.

Ο απαξιωμένος στη συνείδηση του λαού, πρωθυπουργός της καταστροφής Δεληγιάννης, σε συνέντευξή του, στην εφημερίδα των Πατρών "Νεολόγος" (23.04.1899), είχε καταγγείλει ότι η Γερμανία (!) επεδίωκε την επιβολή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου στην Ελλάδα και για αυτό ακριβώς το λόγο έσπρωχνε την Τουρκία στον πόλεμο (πηγή: Β. Λάζαρης Πολιτική Ιστορία της Πάτρας, τόμος Ι). Ομοίως με το γνωστό μας πρώην κουρασμένο, αποφεύγει να πει περισσότερα και τοποθετείται με τη φράση "προκειμένου να βλαφθούν γενικότερα συμφέροντα η σιωπή είναι προτιμοτέρα". Μάλιστα...

Παρακαλώ σημειώστε την παρατήρηση του μπλόγκερ, ότι ο Δεληγιάννης, έκανε δύο φορές πρωθυπουργός μετά την παραίτησή του, συνέπεια της εθνικής ξεφτίλας του 1897, μέχρι τη δολοφονία του το 1905. Γι αυτό το λόγο μη βιάζεστε να θεωρήσετε ως "ξοφλημένους" τους πρώην άχρηστους, γιατί οι νυν υπηρέτες, είναι ικανοί με τα καμώματά τους, να τους μετατρέψουν, σε εθνικούς ήρωες, που δεν προσκύνησαν στις πιέσεις για τους αγωγούς, τα μνημόνια και τα λοιπά γνωστά που σφάζουν στο γόνατο, οι σημερινοί μας άρχοντες. Υπομονή.

Ας γυρίσουμε στην ιστορία μας τώρα. Το 1898, η κοινή γνώμη κατηγορεί για την ήττα το παλάτι και ιδιαίτερα τον αρχιστράτηγο και διάδοχο του Θρόνου πρίγκηπα Κωνσταντίνο. Η βασιλική καμαρίλα προκειμένου να σώσει τη κατάσταση, επιστρατεύει τους Γερμανούς πράκτορες του επιτελείου που αλώνιζαν τη χώρα, οι οποίοι προσεγγίζουν δύο φλογερούς πατριώτες. Τον Γ. Καρδίτση, εθελοντή στην κρητική επανάσταση και Ι. Κυριακό, απο την Μακεδονία.

Η οργή οπλίζει το χέρι των δύο ανυποψίαστων πατριωτών, που αποπειρώνται σε μία πολύ πρόχειρη προσπάθεια να δολοφονήσουν ανεπιτυχώς τον βασιλιά Γεώργιο τον Α' στις 14 Φεβρουαρίου 1898 κατά τη διάρκεια της βόλτας του στον Ανάλατο (περιοχή στη σημερινή Νέα Σμύρνη).
Ο βασιλιάς σώθηκε, ενώ από τους πυροβολισμούς των δραστών τραυματίστηκε ελαφρά στο χέρι ένας συνοδός του Γεωργίου. Σε ανάμνηση του περιστατικού χτίστηκε (ή καλλίτερα συναρμολογήθηκε ως λυόμενη κατασκευή, όπως μάθαμε από το σχόλιο του αθεόφοβου) αργότερα το γνωστό εκκλησάκι του Αη Σώστη.

Οι δύο παρ ολίγο δολοφόνοι συνελήφθησαν, ενώ οι ψίθυροι στα καφενεία της Αθήνας όπως και τα σχόλια στις εφημερίδες, για στημένο (επικοινωνιακό) επεισόδιο, με σκοπό να τονωθεί η δημοφηλία του ξενόφερτου άνακτος των Ελλήνων, δίνουν και παίρνουν. Βλέπετε από τότε τίποτα δεν έμενε κρυφό για πάντα!

Οι συλληφθέντες παραπέμπονται σε δίκη και καταδικάζονται σε θάνατο. Στις απολογίες δήλωσαν την πρόθεσή τους να τιμωρήσουν τον βασιλιά, ως πρωταίτιο της οδυνηρής ήττας.

Παρα τις υπουργικές διαβεβαιώσεις για μη εκτέλεση της ποινής, οι δύο καταδικασθέντες καρατομήθηκαν στις φυλακές Ναυπλίου, στο Μπούρτζι, στις 27 Απριλίου 1898. Η εφημερίδα Σκριπ της 30ης Απριλίου 1898 στο σχόλιο της πρώτης σελίδας αναφέρει ειρωνικά το "κόψιμο των βασιλοκτόνων". Το φύλλο της ιστορικής εφημερίδας (πηγή εθνικό τυπογραφείο) μεταφέρει το οικονομικό αίσχος της εποχής.

Η εξουσία για να πείσει το πόπολο έπρεπε να θυσιάσει, χωρίς έλεος παρά τις υπουργικές διαβεβαιώσεις, τους δύο άτυχους πατριώτες στη λεπίδα της, που πλήρωσαν με το κεφάλι τους την αγάπη για την πατρίδα. Μπορείτε να φανταστείτε λοιπόν τι περιμένει όσους εμπιστεύονται σήμερα, τις υπουργικές διαβεβαιώσεις του Παπακωνσταντίνου και του Λοβέρδου...

ΥΓ Οποιαδήποτε ομοιότητα των γεγονότων του ποστ με τα διαδραματιζόμενα σήμερα στη χώρα δεν είναι συμπτωματική