Στου ρινγκ δεμένος τα σχοινιά...

Εννέα μήνες φυγόπονος, αποφεύγοντας τον υπολογιστή, το διαδίκτυο, τα μπλογκς, τα σχόλια, τους φίλους μπλόγκερς, τον "άλλο" εαυτό, αυτόν τον ενοχλητικό προβοκάτορα μπάσταρδο που με προκαλεί, κρυμμένος στο καβούκι μου, τρομοκρατημένος από τις δυνάμεις κατοχής, φοβισμένος ποντικός, θάβοντας τα βιβλία μου μαζί με τα ευρώ μου, εξαφανίζοντας τα ενοχλητικά βινύλια, αποκηρύσσοντας τον μέτοχο και το αντιγερμανικό του μένος, εκπλιπαρώντας για έλεος τους συντρόφους που υπηρετούν τον εκσυγχρονισμό της πατρίδας δια του Ταμείου και της Ένωσης, υπογράφοντας καθημερινά δηλώσεις νομιμοφροσύνης, πληρώνοντας το εισιτήριό μου στα λεωφορεία, πεισμένος ότι θα πάμε ακόμα καλύτερα, σύμφωνα με τους μέγιστους οικονομικούς αναλυτές Γεννηματά και Στουρνάρα. Νόμιζα ότι την θα την έβγαζα σχετικά εύκολα. Αμ δε.

Ξαφνικά λίγο πριν τις δύο τα ξημερώματα, η ανακοίνωση του κυβερνητικού εκπροσώπου για την απαράδεκτη συνέντευξη τύπου των τροικάνων και η δήλωση του συντρόφου Καρχιμάκη θα με ξαναστείλουν στο ντιβάνι της ψυχανάλυσης. Τι κάνετε ρε παιδιά; Βγήκατε στο κλαρί κατακεραυνώνοντας τους υπαλλήλους των αφεντικών σας, μιλώντας για εθνική αξιοπρέπεια, για κυρίαρχο ελληνικό λαό και εθνική ανεξαρτησία; Από που τα ξεθάψατε όλα τούτα; Αυτά δεν είπαμε ότι τα λένε οι άλλοι, οι ανάλγητοι απόγονοι των συμμοριτών, οι τζαμπατζήδες που σηκώνουν τις μπάρες των διοδίων, που συνεχίζουν να απεργούν, που δεν πληρώνουν τα χαράτσια των εργολάβων, που διαλαλούν την ανυπακοή, που ακούνε τον Μίκη και δακρύζουν, που μιλάνε για ελληνισμό και ελληνικότητα, για αντίσταση στην νέα κατοχή, που φωνάζουν για επιστροφή των κατοχικών δανείων, που αξιώνουν καταβολή των πολεμικών αποζημιώσεων για τα ολοκαυτώματα του φασισμού και άλλες κουταμάρες.

Δηλαδή εγώ τόσους μήνες που λουφάζω υπακούοντας εσάς, τους δουλικότερους υπαλλήλους των αφεντικών σας, τι άλλο είμαι, εκτός από εκείνο το γνωστό που το ξέρω χρόνια τώρα. Και τώρα τι κάνουμε, πάλι πίσω στα προηγούμενα;

Έτσι αγαπητοί φίλοι, υπακούοντας για μία ακόμα φορά στα κελεύσματα του σοσιαλισμού, αλλά και στον πρόεδρο της δοσιλογικής διεθνούς που έκανε διαβήματα διαμαρτυρίας στα αφεντικά του, αφού πρώτα διέγραψε τους παλαίμαχους συντρόφους του, Μπέν Άλι και Μουμπάρακ, μοιραία ανεβάζω ποστ, ξεσκονίζω το συμβόλαιο με το λαό και ετοιμάζομαι για τους νέους μεγάλους αγώνες για τη δημοκρατία, περιμένοντας τα σχετικά σχόλια στήριξης.

Ωραία, δε λέω. Αλλά να ρωτήσω και κάτι με το συμπάθειο: Αύριο σύντροφοι που θα ξαναρουφήξετε το αυγό σας, μόλις χασμουρηθεί ο Σόιμπλε τι θα λέμε, ότι δεν καταλάβαμε καλά, και θα ξαναλουφάξουμε εκλιπαρώντας τη συγγνώμη του συντρόφου Στρος Καν;

Και εκείνος ο καλός μου ο άλλος της Πανδώρας, τι τα θέλει τα ντοκουμέντα νυχτιάτικα και τις αποκαλύψεις από την κρατική τηλεόραση, ότι οι γερμανοντυμένοι της κατοχής ήταν οι κυβερνήτες που (δεν) διαπραγματεύτηκαν τις αποζημιώσεις μετά τον πόλεμο;

Ας μην είμαι κακεντρεχής. Φαντάζομαι το ζόρι που θα τράβηξε ο πρωθυπουργός μετά από τη συνέντευξη των τροικανών, την παρότρυνση για σκληρή απάντηση από τους κουκουλοφόρους των δελτίων ειδήσεων, και αναγκάστηκε να βγάλει τον Πεταλωτή του στάβλου χαράματα για να μοιράσει δήλωση, ότι δεν πουλάμε την Ακρόπολη (ακόμα). Μοιραία ο Γιώργος σε μία καταπληκτική ιστορική ανακύκληση, ακολουθεί τα χνάρια του παππού του, του αρχηγού της δημοκρατικής δυναστείας, όταν ως πρωθυπουργός διαχειρίστηκε με περισσή αξιοπρέπεια, τον ματωμένο Δεκέμβρη του 1944, παρά τις πιέσεις των Εγγλέζων. Η αφήγηση για τα γεγονότα της 3ης Δεκεμβρίου 1944, ανήκει στον υπουργό Οικονομικών (!) της Κυβέρνησης του Παπανδρέου, Παναγιώτη Κανελόπουλο, με αποσπάσματα από το "Ημερολόγιο Κατοχής" (έκδοση της Εστίας, σελίδες 708-711):

"5 Δεκεμβρίου. Προχτές Κυριακή έγινε - παρ' όλη την απαγόρευση - το συλλαλητήριο των αριστερών. Ο Σκόμπι είχε πει ότι θα πάρει αυτός τα μέτρα που είναι απαραίτητα για να μη γίνει. Δυστυχώς ο Παπανδρέου αρκέσθηκε (όπως είναι η συνήθειά του) στη διαβεβαίωση των Άγγλων χωρίς να ζητήσει να ελέγξει και το σχέδιό και τα μέτρα που θα λαμβάνονταν. Εγώ πήγα στις εννέα στο σπίτι του αλλά κοιμόταν. Κατευθύνθηκα στο υπουργείο Ναυτικών, όπου κι έμεινα μιάμιση ώρα, παρακολουθώντας από εκεί τις κινήσεις που προετοίμαζαν το συλλαλητήριο Τα αγγλικά θωρακισμένα αυτοκίνητα παρακολουθούσαν τους διαδηλωτές, χωρίς να τους εμποδίζουν να προχωρούν. Αν τους εμπόδιζαν όταν ήταν λίγοι, οι κίνδυνοι των συγκρούσεων θα ήταν μικρότεροι, μηδαμινοί...

...Μπήκα με τον Αυγέρη στο αυτοκίνητό μου για να κατευθυνθώ στο σπίτι του Παπανδρέου. Πούθε να περάσω; Στη γωνία Ηρώδου και Κηφισίας βλέπω ομάδες αγριεμένες. Κάνουμε δεξιά και βγαίνουμε στην πλατεία Ρηγίλλης Εκεί σταματήσαμε για μια στιγμή γιατί είδαμε πανικό μπροστά στο σπίτι του Παπανδρέου και κάποιον ξαπλωμένο χάμου αιμόφυρτο στο πεζοδρόμιο, μπροστά στο σπίτι του Παπανδρέου....Πηδάω από το αυτοκίνητο και τρέχω απέναντι. Διαπιστώνω ότι ο ξαπλωμένος, που το αίμα του είχε πλημμυρίσει το πεζοδρόμιο, ήταν πια νεκρός και μπαίνω στην πολυκατοικία, όπου ήταν το διαμέρισμα του Παπανδρέου. Οι αστυνομικοί με τ' αυτόματα όπλα στα χέρια απορούν πως πέρασα εκείνη τη στιγμή. Τι είχε συμβεί; Λίγα δευτερόλεπτα πριν φτάσω, μία ομάδα επαναστατών έριξε (έτσι μου είπαν) δυό χειροβομβίδες μπροστά στην πόρτα, προσπάθησε ν' αφοπλίσει τη φρουρά με σκοπό την κατάληψη του σπιτιού και τη δολοφονία ή πάντως την αχρήστευση του πρωθυπουργού... Όταν ανέβηκα στον πέμπτο όροφο όπου είναι το διαμέρισμα του Παπανδρέου συνάντησα πεντ' έξι υπουργούς μαζεμένους σε μία γωνιά, αλλά ψύχραιμους. Ο Παπανδρέου είχε αποσυρθεί μόνος στο δωμάτιό του. Άσχημα είχε κάνει και αποσύρθηκε. Έπρεπε να είναι πλάι στους άλλους. Κι έπρεπε να είχε αναλάβει από την προηγούμενη βραδιά πρωτοβουλία ενεργό, χωρίς να κοιμηθεί τη νύχτα διόλου. Όταν σε μισή ώρα παρουσιάσθηκε, τον είδα σαστισμένο, νευρικό και χωρίς διάθεση να πάρει αποφάσεις. Θεώρησα αναγκαίο να φύγω. Αν και το συλλαλητήριο εξακολουθούσε μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη πήγα στο ξενοδοχείο της Μεγάλης Βρετανίας όπου βρήκα τη Νίτσα σε μεγάλη ψυχική ταραχή. Είχε γίνει συμπλοκή ανάμεσα στους διαδηλωτές και τους αστυνομικούς. Πέντ' έξι σκοτωμένοι και κάμποσοι τραυματίες. Σε λίγο έφτασαν τα αγγλικά τανκς. Με την ηθική τους πίεση διαλύθηκε το συλλαλητήριο... (Από το απόγευμα) είχε εγκατασταθεί στο ξενοδοχείο ο Παπανδρέου. Είχε όμως εγκατασταθεί να κάμει τι; Τα τρία δωμάτιά του είχαν μεταβληθεί σε καφενέ. Κουβεντολόι, κανένα σύστημα, τίποτα το θετικό. Ο ίδιος ο Παπανδρέου απογοητευμένος, σε πολύ κακή ψυχική κατάσταση. Το βράδυ φάγαμε μαζί και οι κουβέντες του δεν ήταν πια οι γνώριμες, οι ζωηρές και πνευματώδεις που χαρακτηρίζουν το πνεύμα και το λόγο του. Στις δέκα το βράδυ τον επισκέφτηκε ο στρατηγός Σκόμπυ και -ύστερα από μισή ώρα συνεργασία μαζί του-εξαφανίστηκε. Έπεσε και κοιμήθηκε, ενώ εμείς μείναμε χωρίς οδηγίες. Μαζί με τον Παπανδρέου κοιμήθηκε και το κράτος."

Την επομένη, μετά τις κηδείες των πρώτων νεκρών και το νέο μακελειό, ο Παπανδρέου παραιτήθηκε, προκαλώντας την οργή του σερ Ουίνστον, που ξεκαθάρισε στον υπάλληλό του, ότι δεν έχει να πάει πουθενά πριν τελειώσει τη δουλειά που ανέλαβε. Νωρίτερα ο Βρετανός πρωθυπουργός είχε διατάξει τον στρατηγό Σκόμπυ να δράσει στην Αθήνα σαν να βρισκόταν σε κατεχόμενη πόλη χωρίς να φοβηθεί την πιθανή αιματοχυσία. Όχι παίζουμε...

Και φυσικά ο Γεώργιος ο Α' έπραξε το καθήκον του απέναντι στην ιστορία και στο έθνος, οδηγώντας την ταλαίπωρη πατρίδα στο σφαγείο του Δεκέμβρη, αφού προηγουμένως τον Οκτώβριο του 1944, δήλωνε δημόσια και πειστικά στο λαό της Αθήνας την πίστη του στη λαοκρατία... Η οικογενειακή παράδοση επαναλήφθηκε τον Οκτώβριο του 2009 με την ιστορική δέσμευση του Γ' του Μακρύτερου για τα λεφτά που υπάρχουν...

Έτσι ψιλοσκάω μύτη στο διαδίκτυο μέχρι την επόμενη σοσιαλιστική εντολή των προσκυνημένων για την ουρά στα σκέλια. Προς το παρόν παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους, που λέει κι ο Καρχιμάκης. Γιατί και τούτη η νίκη θα είναι του λαού. Προσοχή όμως σύντροφοι. Με το μαλακό. Να ντυθείτε καλά γιατί μπορεί να κρυώσετε.

Στο μεταξύ, ο προβοκάτορας ανεβάζει την ένταση και η φωνή του Γιώργου Μεράντζα διαδηλώνει, επιστρέφοντας μετά από είκοσι τόσα χρόνια, φωτίζοντας τις μνήμες της άγριας νιότης, με το τραγούδι του Κώστα Λιβαδά σε στίχους του Θοδωρή Γκόνη

Στου ρινγκ δεμένος στα σχοινιά
πεσμένος μέσα στην αρένα
κατάλαβα πολύ καλά
της νίκης το μεγάλο ψέμα