I 've seen the future, brother

Η επιστροφή του μπλόγκερ γίνεται στην επέτειο ενός από τα σημαντικότερα γεγονότα του προηγούμενου αιώνα που έλαβε χώρα στην Γερμανία. Και δεν αναφέρομαι στην πτώση του τείχους της πρωτεύουσας του Ράιχ, που επέβαλε ο νικητής κόκκινος στρατός, τα εικοσάχρονα της οποίας μαζεύτηκαν για να γιορτάσουν οι ηγέτες του σύγχρονου κόσμου.

Είκοσι χρόνια από το γεγονός που σημάδεψε την κατάρρευση του κομμουνισμού στην Ευρώπη. Αυτό γιορτάζουν οι νικητές του ψυχρού πολέμου καλυμμένοι πίσω από ένα μανδύα ουμανιστικής ηθικής που επιβάλει το γκρέμισμα των τειχών και την ελεύθερη επικοινωνία των λαών. Γιατί δίκαια θα απορήσει κανείς, πως αυτή η πολυδιαφημισμένη ηθική επιτρέπει τη διατήρηση της γραμμής "Αττίλα" στην ευρωπαία Κύπρο, αλλά και το χτίσιμο του τείχους στα κατεχόμενα από το Ισραήλ, στην Παλαιστίνη.

Το ποστ αναφέρεται στην εβδομηκοστή πρώτη επέτειο από την "Νύχτα των Κρυστάλλων" της 9ης Νοεμβρίου 1938, το πρώτο οργανωμένο ναζιστικό πογκρόμ εναντίον των Εβραίων. Ήταν ακόμα τότε που ελάχιστοι προέβλεπαν που το πήγαινε ο Χίτλερ, ενώ ο Στάλιν προωθούσε σύμφωνα φιλίας με το Ράιχ. Η ιστορία παίζοντας τα ωραία της παιχνίδια επέλεξε για τους Γερμανούς να γκρεμίσουν το τείχος - αποτέλεσμα της ήττας τους και του ψυχρού πολέμου - στην επέτειο της έναρξης των διώξεων αυτού που μελλοντικά θα οριστεί ως "έγκλημα του ολοκαυτώματος", απαγορεύοντας τους ταυτόχρονα να ορίσουν την 9η Νοεμβρίου ως Εθνική Γιορτή της Γερμανικής Επανένωσης, εξαιτίας της ενοχλητικής ιστορικής σύμπτωσης.

Έτσι πλέον η ενωμένη Γερμανία γιορτάζει μαζί με τους νικητές του πολέμου την πτώση του κομμουνισμού σε ένα αμνήμων περιβάλλον ισοπέδωσης και επιλεκτικής μνήμης, αναγκάζοντας τον Πούτιν να δηλώσει σήμερα με νόημα, ότι αναπολεί τις ημέρες στην Ανατολική Γερμανία, πριν την πτώση του τείχους, απαντώντας στην προσπάθεια για την επαναδιατύπωση της ιστορίας που προβάλει την ήττα του "υπαρκτού σοσιαλισμού" ως το οριστικό τέλος του 2ου πολέμου...

Η κρατική μυθιστορία που διδάχτηκε στα σχολειά της Ευρώπης, πάει πλέον επισήμως για απόσυρση, δίνοντας τη θέση της στην "σούπα" της άποψης ότι όλοι στην ενωμένη Ευρώπη είμαστε πλέον αδέλφια και γιορτάζουμε το τέλος του ερυθρού ολοκληρωτισμού στη σκιά της "νύχτας των κρυστάλλων", στο μεγαλύτερο πάρτι που έζησε η Ευρώπη, με κόστος 4,6 εκατομμύρια ευρώ για τις φιέστες της Μέρκελ, στον καιρό μίας παγκόσμιας ύφεσης, που συγκρίνεται κατά καιρούς με την κρίση του 1929 που οδήγησε στον πόλεμο...

Όσο για τα κράτη που συνεργάστηκαν με τους Ναζί η εθνική μυθολογία του θύματος (Αυστρία) και των ειδικών συνθηκών (Βουλγαρία, Ρουμανία, Ουγγαρία)απλώς φαίνεται να επιβιώνει ισχυρή μέσα στη γενικότερη εσκεμμένη σύγχυση. Είναι πλέον η ώρα για την "Ευρώπη των Λαών", αποφορτισμένη, απονευρωμένη και αποστασιοποιημένη από τα ιστορικά γεγονότα που περιγράφουν τη φρίκη του πολέμου.

Αφιερωμένος στα χρόνια της συλλογικής αμνησίας, ο τίτλος του ποστ, είναι στίχος τoυ Leonard Cohen που τα είπε όλα σε έναν μοναδικά επίκαιρο ύμνο στους κύκλους της ιστορίας, όταν έγραψε το 1992 για το δολοφονικό μέλλον που έρχεται φρέσκο από το παρελθόν, το καταπληκτικό The future: Give me back the Berlin Wall, give me Stalin and St Paul... or give me Hirosima...