Από το τσαγκάρικο της Βέρμαχτ

Κι ενώ τα μπάνια του λαού απειλούνται εξαιτίας των εκ Βαυαρίας προερχόμενων Χριστοφοράκειων αναταράξεων του πολιτικού συστήματος, οι επαρχίες της γηραιάς ηπείρου - όσοι δηλαδή πήγαν να ψηφίσουν - έδωσαν το στίγμα τους στην ευρωκάλπη με την καθολική ενίσχυση των ξενοφοβικών ακροδεξιών κομμάτων σε μία ευρύτατη γκάμα επιλογών, από αμετανόητους ναζιστές μέχρι φαιδρούς επαρχιώτες θυρωρούς πολιτικών πολυκατοικιών, που αν έλειπε ο Κώστας Μητσοτάκης θα κουβαλούσαν χαρούπια για ζωοτροφές στην αρβανιτιά του Μωριά.

Αυτή λοιπόν η διευρυμένη των είκοσι πέντε, Ευρώπη των πρώην κουτόφραγκων, εμπλουτισμένη πλέον με τους τέως κομμουνιστές Σλάβους, ένα χρόνο μετά το βροντερό "όχι" των Ιρλανδών, προεδρεύεται διαδεχόμενη τους απίθανους Τσέχους, από την Σουηδία των πάλαι ποτέ Βίκινγκ κουρσάρων, που τροφοδοτεί εσχάτως τις παραλίες της ημεδαπής αφασίας, με τους εκπροσώπους του ξανθού γένους του σκαυδιναυικού Βορρά, ανεβάζοντας τη λίμπιντο δεκαετίες τώρα στα χαρμανιασμένα καμάκια του ρέιμπαν και του φραπέ, στις παραλίες του κρητικού πελέγους, εκεί ακριβώς δηλαδή που κατηφορίζουν κι αυτό το καλοκαίρι οι βοσκοί, μαζί με τα πρόβατα και τα αστραφτερά 4Χ4, αφού πολέμησαν με απαράμιλλο σθένος τον περασμένο χειμώνα, τις φυσούνες και τα ΜΑΤ του συντοπίτη τους Μαρκόγιαννη, για τα δίκαια του αδικημένου πρωταθλητή των επιδοτήσεων, κρητικού αγρότη.

Καμάκι κάθετο, Ελλάδα αραχτή, έγραφε είκοσι πέντε χρόνια πριν ο Κώστας Ζουράρις, εκθειάζοντας την πολεμική αρετή των κρητικών στις παραλίες της μεγαλονήσου απέναντι στους υπερβόρειους παραθεριστές, πολύ πριν ζωστεί τα φισεκλίκια και πάρει τα βουνά του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα ως γνήσιος επαρχιώτης, αυτός μαζί με τον Παπαθεμελή, για την απελευθέρωση της κατεχόμενης Μακεδονίας από το ψευδοκράτος των Αθηνών, συναγωνιζόμενος τον προαναφερθέντα Αρκάδα θυρωρό της δεξιάς πολυκατοικίας.

Εφόσον ο χερ Χριστοφοράκος δίνει τον δικό του αγώνα στην πρωτεύουσα της Βαυαρίας, μονοπωλώντας το ενδιαφέρον καλοκαιριάτικα, εκβιάζοντας με αποκαλύψεις τα εγχώρια λαμόγια της πολιτικής, ας επεκτείνουμε την κουβέντα από τους δικούς μας πολιτικούς του επαρχιωτισμού, στους βοσκούς των βαυαρικών Άλπεων με τα τσόχινα σακάκια και καπελάκια, αλλά και με τα πρησμένα από τη μπύρα και τα κότσια στομάχια. Είναι άλλης ποιότητας ο βαυαρός γιδοβοσκός δε λέω, αλλά έχει κι αυτός τα ωραία του.

Ο μπλόγκερ αγαπητοί φίλοι κατάντησε τις τελευταίες εβδομάδες να ασχολείται με φυσιοθεραπείες, αθλητικές επιγονατίδες και κατάλληλα αθλητικά παπούτσια, και νομίζω ότι αξίζει να αναφερθούμε σε μία δόξα της βαυαρικής επαρχίας, με ευκαιρία την επέτειο από την ίδρυση της εταιρείας αθλητικών παπουτσιών των αδελφών Dassler στο Herzogenaurach της Βαυαρίας, το καλοκαίρι του 1924.

Η Ολλανδή δημοσιογράφος Barbara Smit στο βιβλίο της "Sneaker Wars" περιγράφει πως ακριβώς ογδόντα πέντε χρόνια πριν, στη μικρή κωμόπολη της Βαυαρίας, που βρίσκεται κοντά στην Νυρεμβέργη, ο Αδόλφος και ο Ρούντολφ Ντάσλερ (Άντυ και Ρούντυ για το περιβάλλον τους) ξεκίνησαν να φτιάχνουν αθλητικά παπούτσια. Το 1928 παρέδωσαν αθλητικά παπούτσια σε διάφορους αθλητές στην Ολυμπιάδα του Άμστερνταμ, ενώ η εταιρική μυθολογία αναφέρει ότι ο θρυλικός μαύρος αμερικανός αθλητής Τζέσσε Όουενς φορούσε τα παπούτσια που του έφτιαξε ο Άντυ Ντάσλερ, όταν κέρδισε τα τέσσερα χρυσά μετάλλια στο Βερολίνο, στους αγώνες που διοργάνωσε η χιτλερική Γερμανία το 1936, κάνοντας τον Χίτλερ να φύγει οργισμένος από το ολυμπιακό στάδιο, επειδή ο έγχρωμος αμερικανός σμπαράλιασε τους Άρειους αντιπάλους του.

Αμέσως μετά από την Ολυμπιάδα του Βερολίνου, οι δουλειές των Ντάσλερ φούντωσαν για τα καλά, και πριν τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο τα αδέλφια πωλούσαν διακόσιες χιλιάδες ζευγάρια αθλητικά παπούτσια, υποχρεώνοντας όλους τους μεγάλους αθλητές της εποχής να περάσουν από την μικρή βαυαρική κωμόπολη, που είχαν την έδρα τους οι γκουρού του αθλητικού παπουτσιού. Λέγεται ότι ο ίδιος ο Φύρερ, γνωστός λάτρης των σπορ, είχε εκφράσει τον θαυμασμό του για την αθλητική υποδηματοποιία των Ντάσλερ.

Ωστόσο το ξέσπασμα του πολέμου βρίσκει τους Ντάσλερ να είναι μέλη του ναζιστικού κόμματος και να προμηθεύουν με παπούτσια την Βέρμαχτ, υπηρετώντας το μεγαλείο του Ράιχ. Ο Ρούντυ μάλιστα πολέμησε στο ανατολικό μέτωπο ενώ με το τέλος του Πολέμου κατηγορήθηκε από τους Αμερικανούς για συμμετοχή στα Ες Ες. Οι κακές γλώσσες στη μικρή βαυαρική κωμόπολη λένε ότι τον "έδωσε" ο αδελφός του Άντυ, αναδεικνύοντας έτσι το ζήτημα ότι ο Ρούντυ ήταν περισσότερο φασίστας από τον μικρότερο αδελφό του. Ο Ρούντυ από τη μεριά του, κατηγόρησε τον μικρό Άντυ που δεν πολέμησε αλλά έμεινε να ελέγχει την παραγωγή για τις μπότες της Βέρμαχτ, ως μεγάλο συνεργάτη των ναζιστών!

Μοιραία λοιπόν το 1948, το τσαγκάρικο της Βέρμαχτ διαλύθηκε και τα αδέλφια χώρισαν τα τσανάκια τους με πρωτοβουλία του Ρούντυ, και προτροπή της συζύγου του. Ο Ρούντυ έφυγε και έστησε το δικό του μαγαζί κατασκευής αθλητικών παπουτσιών στην άλλη μεριά της κωμόπολης που χωρίζει ο ποταμός Αurach, παίρνοντας μαζί του και ένα μέρος του προσωπικού που τον πίστευε ως επιχειρηματία. Τα δύο αδέλφια ονόμασαν τις δύο νέες εταιρείες που δημιούργησαν χρησιμοποιώντας ένα συνδυασμό των πρώτων γραμμάτων από τα υποκοριστικά ονόματά τους και του επιθέτου Ντάσλερ. Έτσι Ο Άντυ ονόμασε την εταιρεία του Adidas και ο Ρούντυ τη δικιά του Ruda, που μετονόμασε αργότερα σε Puma.

Έτσι οι Ντάσλερ που δεν συμφιλιώθηκαν ποτέ μετά το χωρισμό τους, έστησαν δύο από τους μεγαλύτερους κολοσσούς αθλητικών ειδών στον κόσμο, ενώ η μικρή κοινωνία του Herzogenaurach διχάστηκε βαθιά εξαιτίας της ύπαρξης των δύο εργοστασίων και όσοι δούλευαν για τη μία επιχείρηση, δεν επικοινωνούσαν με αυτούς που εργάζονταν για την άλλη. Ο χασάπης της Puma για παράδειγμα δεν πωλούσε κρέας στους εργαζόμενους στην Adidas...

Οι παγκόσμιοι κολοσσοί συνεχίζουν σήμερα να έχουν τα κεντρικά τους γραφεία στην βαυαρική κωμόπολη των 24.000 κατοίκων, παρά το γεγονός ότι τα προιόντα τους κατασκευάζονται μαζικά στις χώρες μικρού εργατικού κόστους και οι δύο οικογένειες έχουν χάσει πλέον τον έλεγχο των εταιρειών. Όμως οι δύο επιχειρήσεις διατηρούν μικρές μονάδες παραγωγής χειροποίητων παπουτσιών στην κοιτίδα τους, για την κατασκευή εκλεκτών υποδημάτων πανάκριβων ποδιών, όπως τα Adidas του Ντέιβιντ Μπέκαμ για παράδειγμα. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι ο γιος του Ρούντυ ίδρυσε την Arena, με εξειδίκευση στα αθλητικά είδη κολύμβησης, διευρύνοντας τον μύθο των Ντάσλερ στον αθλητισμό.

Οι ιδρυτές αδελφοί Ντάσλερ, το επιχειρηματικό ταλέντο των οποίων επηρέασε το παγκόσμιο αθλητικό στερέωμα είναι θαμμένοι στο νεκροταφείο της μικρής κωμόπολης, όσο μακρύτερα ήταν δυνατό ο ένας από τον άλλο.

Ο ανταγωνισμός των δύο εταιρειών δεν σταμάτησε ποτέ και επεκτάθηκε στην παγκόσμια αρένα, όπου το μίσος των δύο επιχειρήσεων άφησε παραδείγματα απείρου κάλους, με χαρακτηριστικό αυτό που καταγράφηκε στους Ολυμπιακούς του 1968, όταν η Adidas λάδωσε τους μεξικάνους τελωνιακούς για να κατάσχουν τα φορτία με τα προιόντα της Puma και να συλλάβουν τον αντιπρόσωπο της εταιρείας στο Μεξικό.

Μοναδική παραφωνία παραμένει η επιλογή του "προδότη" Φράνκ Ντάσλερ, εγγονού του Ρούντυ, που μετά από χρόνια προσφοράς στην "οικογενειακή" Puma αποδέχτηκε την πρόταση της Adidas, αναλαμβάνοντας διευθυντική θέση στο μισητό ανταγωνιστή της οικογένειας του, γεφυρώνοντας κατά τη γνώμη του ένα χάσμα οκτώ δεκαετιών, που όμως εξόργισε τους οπαδούς του παππού του, με αποτέλεσμα να του κοπεί η καλημέρα, από τους συγγενείς του.

Έτσι, η επιλογή των ποδοσφαιρικών εμφανίσεων των "αιωνίων" θηρίων του ποδοσφαιρικού κέντρου στην Ελλάδα, ευθυγραμμισμένη πλήρως με την επιχειρηματική κόντρα των κολοσσών των αθλητικών ειδών της βαυαρέζικης επαρχίας και απογόνων των τσαγκάρηδων της Βέρμαχτ, εντάσσεται στον προγραμματισμό της εγχώριας ποδοσφαιρικής μπουρτζοβλαχιάς των χρυσών μεταγραφών, που μεγαλοπιάνεται και αναζητά κάθε ευκαιρία να τονίσει το διαχρονικό της μεγαλείο, σε μία νέα ανεπανάληπτη ποδοσφαιρική χρονιά, στην Ελλάδα της Ευρώπης, της Παράγκας και του Χριστοφοράκου.