Η σκέψη γίνεται πουλί

Το ποστ ανέβηκε το περασμένο καλοκαίρι με τίτλο "Εκειά που κλαψουρίζει ο Δίας".

Φέτος για πρώτη φορά μετά από εννέα χρόνια ο βασικός μέτοχος απέχει της οδοιπορίας στην κρητικότατη κορυφή του Τίμιου Σταυρού εξαιτίας ρήξης έσω πλάγιου συνδέσμου στο δεξί γόνατο. Η συνωμοσία της συγκυρίας ανέλαβε την ευθύνη στην όγδοη επέτειο της σύλληψης των Ξηρών. Μα,

Η σκέψη γίνεται πουλί
και φεύγει από το κορμί της,
γροικά κουδούνια στις κορφές,
αετούς στον Ψηλορείτη,
θωρεί και κείνους που αγαπά
στην τάβλα του μιτάτου...

ΥΓ1 2 Ιουλίου 2009. Η παραπάνω φωτογραφία είναι από τη φετινή ανάβαση. Μου την έστειλε ο (προς το παρόν άγνωστός μου) Κυριάκος από την Παλαιόχωρα που "βγήκε" για πρώτη φορά. Στο μήνυμά του γράφει για τη φωτογραφία : "...μου δίνει την αίσθηση ότι κάποιος μας έβλεπε κι’ ας μην ήταν εκεί". Τον ευχαριστώ ιδιαίτερα.

ΥΓ2 4 Ιουλίου 2009. Όταν μιλά η ψυχή των βουνών, από το σχόλιο του ακριβού μου φίλου Γιώργου:

Η ανάβαση ψηλών κορφών είναι μέρος της φύσης του αναζητητή διότι η προσπάθεια χαλυβδώνει το σώμα και η κατάκτηση θρέφει την ψυχή.
Η γεύση της ζωής γίνεται γλυκύτερη όταν ξεκορφίζεις ψηλές κορφές , με την κυριολεκτική αλλά και την μεταφορική τους έννοια.
Μικρή ανάπαυλα του οδοιπόρου, δεν σημαίνει παραίτηση η αποτυχία, αλλά περίοδο σκέψεων και περισυλλογής ιδεών και δυνάμεων.