Για να πετάξει το πουλί

Η φυγή των μεγαλο-υπόπτων για το σκάνδαλο της Ζίμενς στην Γερμανία και από εκεί στην Λατινική Αμερική μοιραία προκάλεσε στον μπλόγκερ μνήμες περίεργες και ενοχλητικές. Γιατί η φυγή στην γερμανική κοιτίδα της κλοπής και από εκεί σε χώρες που με ασφάλεια θα ξεκοκαλιστούν τα κλοπιμαία, δεν είναι πρωτόγνωρη ούτε πρωτοφανής.

Την εσπέρα της 12ης Σεπτεμβρίου 1944, αναχώρησε από την Αθήνα μία αμαξοστοιχία με δύο βαγόνια. Ήταν το "τραίνο της μεγάλης φυγής" που κουβαλούσε τους πιο διακεκριμένους δωσίλογους και συνεργάτες του Ράιχ, την αφρόκρεμα των Ελλήνων εθνικοσοσιαλιστών. Το πρωί της 14ης Σεπτεμβρίου το τραίνο έφτασε στο σταθμό της Θεσσαλονίκης, όπου παρέλαβε τους χιτλερικούς της συμβασιλεύουσας, που ένιωθαν τον ασφυκτικό κλοιό από την επικείμενη κατάρρευση του ναζιστικού Ράιχ, και την αναπότρεπτη είσοδο των τμημάτων του ΕΛΑΣ στην Θεσσαλονίκη.

Ο Στράτος Δορδανάς στο βιβλίο του "Έλληνες εναντίον Ελλήνων", αναφέρει την χαρακτηριστική περίπτωση της ενδοξότερης χιτλερικής φυσιογνωμίας της Θεσσαλονίκης, του πλέον έμπιστου συνεργάτη των Ναζί, Λάσκαρη Παπαναούμ ο οποίος πούλησε με τρόπο "κανονικό" δηλαδή με συμβόλαια και όλους τους τύπους, τις μεγάλες εβραϊκές περιουσίες που είχε αρπάξει ένα χρόνο νωρίτερα, όταν οι Εβραίοι της πόλης έπαιρναν το δρόμο για το Άουσβιτς με τα τραίνα του θανάτου, εισπράττοντας τα λύτρα του αίματος σε χρυσές λίρες. Όλα τα χρήματα που εισέπραξε ο Παπαναούμ από τις μεταβιβάσεις των εβραϊκών ακινήτων, κατατέθηκαν στην Τράπεζα του Ράιχ. Τα εμπορεύματα των επιχειρήσεων που πούλησε μεταφέρθηκαν σιδηροδρομικώς αλλά και αεροπορικώς (!) στην πατρίδα του εθνικοσοσιαλισμού. Ο ίδιος έφτασε στον σιδηροδρομικό σταθμό Θεσσαλονίκης με υπηρεσιακό αυτοκίνητο της διοίκησης της Βέρμαχτ. Η συνδρομή των Ναζί στον καλό τους συνεργάτη ήταν πραγματικά αμέριστη. Φυσικά ο μέγας εξολοθρευτής των Εβραίων της Θεσσαλονίκης Λάσκαρης Παπαναούμ δε θα επιστρέψει στην Ελλάδα ποτέ, όπως και πολλοί άλλοι όμοιοί του...

Άλλωστε η κατοχύρωση των κλεμμένων που βγήκαν από τις υπό κατοχή χώρες, έγινε κυρίως από τις τράπεζες της ουδέτερης Ελβετίας, το κράτος - τραπεζίτη του Χίτλερ, το οποίο σκοπίμως άφησαν οι Ναζί έξω από το πεδίο του πολέμου για να μπορούν να χρησιμοποιούν τις "υπηρεσίες" του ως κλεπταποδόχου (Χάγκεν Φλάισερ : "Οι πόλεμοι της μνήμης"). Γιατί οι μεγαλοναζί ήταν κυρίως ληστές και πλιατσικολόγοι. Έτσι με τα κλοπιμαία στα χέρια πολλοί ναζιστές κατέφυγαν στην Λατινική Αμερική. Ωστόσο οι λίγοι που θα επιστρέψουν και θα δικαστούν στην Ελλάδα ανέλυσαν επαρκώς, δικαιολογώντας τη στάση τους, τον αγώνα που έδωσαν μέσα από τις γερμανικές δυνάμεις κατοχής, ενάντια στον ερυθρό κίνδυνο...

Αλλά ας επανέλθουμε στην αμαξοστοιχία της φυγής. Μετά από περιπέτειες, βλέπετε τα συμμαχικά αεροπλάνα αλλά και οι βαλκάνιοι παρτιζάνοι (Γιουγκοσλάβοι και οι Αλβανοί) προσπάθησαν να τους χαλάσουν το ταξίδι, το τραίνο της μεγάλης φυγής έφτασε στην Βιέννη, στις 3 Οκτωβρίου 1944 . Λίγες ημέρες αργότερα θα αποχωρούσαν συντεταγμένα μαχόμενα από την ελληνογιουγκοσλαβική μεθόριο, μαζί με τον στρατό της Βέρμαχτ, τα σώματα των ενόπλων γερμανοντυμένων, όπως αυτό του διαβόητου, απότακτου του 1935, συνταγματάρχη Γεωργίου Πούλου με καταγωγή από την ορεινή Ναυπακτία, που κοσμεί την έναρξη του ποστ. Ο ναζιστής Πούλος παρέμεινε στην ιστορία για τις θηριωδίες του στην Βόρεια Ελλάδα.

Στην Αυστρία θα συγκεντρωθούν όλοι οι Έλληνες χιτλερικοί, όπου θα σχηματίσουν τον Νοέμβριο του 1944 την "εξόριστη ελληνική κυβέρνηση της Βιέννης" υπό την προεδρία του εκ τσαρικής Ρωσίας τραπεζίτη, Έκτορα Τσιρονίκου, "αντιπρόεδρου και υπουργού οικονομικών" στην δωσίλογη κυβέρνηση του Ι. Ράλλη. Ο G. Aly στο βιβλίο του "Το λαϊκό κράτος του Χίτλερ" υποστηρίζει ότι ο Έκτωρ Τσιρονίκος φρόντισε για την πώληση από Έλληνες χρηματομεσίτες, του κλεμμένου χρυσού των Εβραίων της Θεσσαλονίκης στο χρηματιστήριο Αθηνών, με σκοπό να εφοδιαστεί η Βέρμαχτ με το απαραίτητο ρευστό που χρειαζόταν για τις ανάγκες των μονάδων κατοχής.

Τον Δεκέμβριο του '44 ενώ μαίνονταν οι μάχες στην Αθήνα μεταξύ των Ελασιτών και των Εγγλέζων, η ραδιοφωνική εκπομπή των Ελλήνων εθνικοσοσιαλιστών από το περικυκλωμένο Ράιχ, καλούσε τους Έλληνες να κάνουν υπομονή δύο μήνες μέχρι να επανέλθει ο γερμανικός στρατός να τους ελευθερώσει!

Μεταξύ άλλων στην "κυβέρνηση της Βιέννης" συμμετείχε και ο "υπολοχαγός" στο γερμανοντυμένο σώμα του Πούλου, Ξενοφών (Φον) Γιοσμάς, ο οποίος αφού εξασφάλισε μεταπολεμικά χάρη από τον βασιλιά Παύλο, βαπτιζόμενος στην εμφυλιακή κολυμπήθρα του Σιλωάμ ως πολέμιος των κομμουνιστοσυμμοριτών, ίδρυσε το 1960 στην Θεσσαλονίκη, τον "Σύνδεσμο αγωνιστών και θυμάτων εθνικής αντιστάσεως βορείου Ελλάδος", με έμβλημα τον σταυρό της Βέρμαχτ!!!

Αργότερα το 1966 ο Γιοσμάς έκατσε στο σκαμνί κατηγορούμενος για ηθική αυτουργία στη δολοφονία του βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη, τον Μάιο του 1963, ως ηγετικό μέλος της "καρφίτσας" με ένα βούλευμα - καταπέλτη που περιείχε αναφορές στο ναζιστικό παρελθόν του, ενώ με απόφαση του ανακριτή Χρήστου Σαρτζετάκη είχε ήδη προφυλακιστεί. O οδηγός του τρίκυκλου της δολοφονίας Σπύρος Γκοτζαμάνης ήταν μέλος του συνδέσμου του Γιοσμά. Τις ημέρες της δίκης ο Γιοσμάς έλεγε "εγώ φταίω που ήρθα από την Γερμανία δια να αποδυθώ εις εθνικούς αγώνας" (Σ. Δορδανάς στο "Εχθρός εντός των τειχών" επιμέλεια έκδοσης Ι. Μιχαηλίδης, Ηλ. Νικολακόπουλος, Χ. Φλάισερ). Στην απολογία του είπε το καταπληκτικό "τους Γερμανούς τους αγαπούσα και αυτοί με θεωρούσαν τον υπ' αριθμό ένα τίμιον Έλληνα". Η δικαιοσύνη ωστόσο εκτίμησε τον πατριωτικό του ρόλο και ο Γιοσμάς καταδικάστηκε σε ποινή κάθειρξης ενός έτους για...διατάραξη κοινής ησυχίας προκειμένου να συνεχίσει απερίσπαστος το "εθνικόν του έργο" στην υπηρεσία της Χούντας των συνταγματαρχών που ακολούθησε.

Έτσι λοιπόν αγαπητοί φίλοι μην ανησυχείτε για το πως θα ξεκαλοκαιριάσουν οι φυγάδες της Ζίμενς, αγκαλιά με τα κλοπιμαία. Αυτοί που τους άφησαν να φύγουν, ξέρουν πολύ καλά τι έκαναν. Γιατί για να πετάξει το πουλί πρέπει κάποιος να του ανοίξει την πόρτα. Και που ξέρετε. Μπορεί να ηγηθεί ο Χριστοφοράκος εκεί στην ξενιτιά των εντολέων του, κάποιας εθνικής κίνησης στα πρότυπα του Έκτορα Τσιρονίκου και του Φον Γιοσμά, για τη σωτηρία της πατρίδας από τους καταχραστές του δημόσιου πλούτου, για να σωθεί επιτέλους ο τόπος από τη διαφθορά, τη σήψη και τους απατεώνες.