Παντός Καιρού

Η εξαγορά της Ολυμπιακής από την MIG κυριαρχεί πλέον στην ειδησιογραφία. Μετά από 34 χρόνια ο εθνικός αερομεταφορέας περνά πάλι σε ιδιωτικά χέρια. Βεβαίως η αραπιά της MIG δεν είναι ο Αριστοτέλης Ωνάσης που λειτούργησε την εταιρεία από το 1957 ως το 1975 μέσα στη χλιδή, με κεριά στα τραπέζια και επίχρυσα μαχαιροπίρουνα αλλά όπως και να το κάνουμε, είναι το τέλος της εποχής των κρατικών αερογραμμών στην Ελλάδα. Φαίνεται ότι οι επενδυτές με τις κελεμπίες και οι ιθαγενείς εκπρόσωποι του βαρέος καπιταλισμού δεν πτοήθηκαν από το πρωθυπουργικό διάγγελμα της Πέμπτης που τα περιέγραψε όλα μαύρα για την οικονομία, διατηρώντας την παγκόσμια αποκλειστικότητα μίας τέτοιας δήλωσης, ακυρώνοντας εαυτόν, διότι λίγους μήνες πριν, διαβεβαίωνε το ημεδαπό πόπολο, ότι η ελληνική οικονομία είναι θωρακισμένη και σε πολύ καλλίτερη κατάσταση από τις αντίστοιχες ευρωπαϊκές.

Ευτυχώς που τελικά οι άνθρωποι της αγοράς, ως παλιές πουτάνες που ξέρουν τι θέλουν και πως να το πάρουν, είναι σοβαρότεροι από τους πολιτικούς και δε δίνουν σημασία σε τέτοιες τορπίλες αρλούμπας - αέρος, γιατί εάν τα έλεγε αυτά οποιοσδήποτε αρχηγός, κάποιου άλλου ευρωπαϊκού κράτους θα γινόταν το έλα να δεις. Στην ψωροκώσταινα όμως αυτά περνάνε ντούκου. Κι ας λένε οι κακές γλώσσες ότι το χρώσταγε η MIG στον Καραμανλή το αντίδωρο, αφού από την πώληση του ΟΤΕ έβγαλε κάπου τριακόσια μύρια σερβίροντας αέρα φρέσκο...

Από την άλλη, η απάντηση στην καλοστημένη επικοινωνιακά και πολιτικά μάλλον γενικόλογα αφελή ατζέντα - έκκληση της κυβέρνησης για συνεννόηση, ήταν "εκλογές" από τον πρόεδρο της σοσιαλιστικής διεθνούς, προσπαθώντας να πείσει άραγε ποιόν, λες και ο τρομοκρατημένος κόσμος περιμένει τους αποτυχημένους, ανεπαρκείς πορφυρογέννητους σωτήρες να τον σώσουν, ενώ η αριστερά πιστή στην παράδοσή της, κλώτσησε ανόητα τη μοναδική ευκαιρία που της προσφέρθηκε στο πιάτο για ένα ουσιαστικό στρίμωγμα στην κατεύθυνση σχηματισμού οικουμενικής κυβέρνησης, για την αντιμετώπιση της κρίσης, προκειμένου να αναδειχτεί μέσω των διαπραγματεύσεων, με προαπαιτούμενη την παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας, η υποκρισία της καραμανλικής εξουσίας, ο ρόλος του παρασιτισμού, των μοσχαναθρεμμένων τραπεζιτών, των βατοπαιδιών της απάτης και του πολιτικού χρήματος στη λεηλασία του τόπου. Και μπορούσε αυτό να γίνει εκ του ασφαλούς, δεδομένου ότι η χώρα στην πραγματικότητα ελάχιστα απειλείται σήμερα, από την αμερικανική οικονομική κρίση, σε μία κοινωνία όπου εάν έλειπαν τα κανάλια της τηλε-τρομοκρατίας δε θα είχε πάρει χαμπάρι.

Αντ' αυτού τρώμε στη μάπα τον "υπεύθυνο" πρωθυπουργό να εκφωνεί διαγγέλματα την ώρα των δελτίων ειδήσεων, κατατρομοκρατώντας ως άλλος Τραγκοπρετεντέρης τον κόσμο, για να κρύψει την ανικανότητα της διοίκησής του φορτώνοντας τα πάντα στην κρίση. Και για όσους δεν κατάλαβαν, και για την αναμενόμενη από καιρό χρεωκοπία του επικουρικού ταμείου της Γενικής Τράπεζας, η οικονομική κρίση ευθύνεται...

Το όλα είναι μαύρα του Καραμανλή της θωρακισμένης οικονομίας των μεταρρυθμίσεων, αποτελεί απλά μία αναθεώρηση του σημιτικής ατάκας αυτή είναι η Ελλάδα μετά το ναυάγιο του Σάμινα, της εποχής δηλαδή της ισχυρής Ελλάδας του εκσυγχρονισμού. Τελικά αυτό το βαρέλι όπου οι ηγέτες λένε μία παρόλα και καθαρίζουν για την ανικανότητά τους αποδεικνύεται να είναι δίχως πάτο. Και θέλουν αυτοί οι απίστευτοι τύποι να κάνουν διαχείριση της κρίσης για λογαριασμό μας. Δυστυχώς, με τέτοια πολιτική ηγεσία είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

Φυσικά το ντηλ που κρύβεται πίσω από την απροσδόκητη εξαγορά της ΟΑ, που από πτώμα μεταμορφώθηκε σε ποθητή νυφούλα, από τον όμιλο που διαχειρίζεται ελέω αραπιάς, ο πολύς Ανδρέας Βγενόπουλος, και το σε ποια χέρια θα καταλήξει η εταιρεία θα το μάθουμε αρκετά αργότερα, όπως έγινε με τον ΟΤΕ. Έτσι στο σακούλι του Ανδρέα μπαίνει μετά τον ΟΤΕ, την Δέλτα, τον Παναθηναϊκό και η Ολυμπιακή. Άντε με το καλό και υπουργός εξωτερικών ο Ανδρέας, να τον στείλουμε να αγοράσει τα Σκόπια, την Σμύρνη και την Αγιασοφιά...

Ωστόσο, η πατρίδα μας έχει παρελθόν στις απίθανες αεροπορικές ιστορίες. Και για να ξεφύγουμε από τη μιζέρια των ημερών, ας θυμηθούμε μία από αυτές, με εργαλείο τη χρονομηχανή αυτού του μπλογκ. Αφορά στο αεροδρόμιο - φάντασμα στα Άγραφα, στα χρόνια της κατοχής, που αποτελεί το μοναδικό συμμαχικό αεροδρόμιο που λειτουργούσε σε ολόκληρη την κατεχόμενη Ευρώπη κάτω από τη μύτη των Γερμανών. Το αεροδρόμιο με μήκος διαδρόμου 2000 μέτρα στήθηκε στην ελεγχόμενη από τον ΕλΑΣ περιοχή, με την συνδρομή και τις τεχνικές οδηγίες των Άγγλων. Βρισκόταν στο οροπέδιο της Νεβρόπολης στα 960 μέτρα υψόμετρο, εκεί που σήμερα έχει αναπτυχθεί η τεχνητή λίμνη Πλαστήρα, κοντά στο χωριό Νεράιδα. Ήταν το αεροδρόμιο - φάντασμα γιατί οι πτήσεις γίνονταν τη νύχτα και το ξημέρωμα οι αντάρτες κουβαλούσαν κομμένα δέντρα και το εξαφάνιζαν, καμουφλάροντας όλο το οροπέδιο, διατηρώντας τη φυσιογνωμία του χώρου αναλλοίωτη.

Με τεχνικά σχέδια και οδηγίες που ήρθαν από το συμμαχικό στρατηγείο της Μέσης Ανατολής, οι Έλληνες μηχανικοί Γ. Κουβαρετάκης, Γ. Βλάβος και Λ. Σαμουηλίδης ξεκίνησαν την διαμόρφωση του αεροδρομίου στις 8 Ιουλίου 1943, με τη συμμετοχή πάνω από 700 χωρικών και την εποπτεία του Βρετανού λοχαγού Ντένις Χάμσον που επιχειρούσε στην περιοχή των Αγράφων και πρότεινε τη θέση για το αεροδρόμιο. Ο Ντένις Χάμσον εργάστηκε σκληρά για τη δημιουργία του αεροδρομίου γιατί σκόπευε να φύγει με την πρώτη αεροπορική αποστολή από την Νεράιδα προκειμένου να μην είναι παρών στη χώρα όταν αρχίσει ο εμφύλιος που ήταν σίγουρος πως όπου να 'ναι θα ξεσπούσε (Διονύσης Χαριτόπουλος, "Άρης ο αρχηγός των ατάκτων", εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα).

Ο Βρετανός σύνδεσμος ταξίαρχος Έντι Μάγερς γράφει στο βιβλίο του "Η Ελληνική Περιπλοκή" εκδόσεις Εξάντας:
Μία εβδομάδα πριν έρθει το (πρώτο) αεροπλάνο που περιμέναμε η ΡΑΦ έστειλε απροειδοποίητα ένα αναγνωριστικό από τη μέση ανατολή για να πάρει φωτογραφίες. Οι φωτογραφίες εμφανίστηκαν και μελετήθηκαν στο Κάιρο και μας έστειλαν μία πλήρη έκθεση με ένα σήμα. Μας συνεχάρησαν για την πρόοδό που είχαμε επιτελέσει, αλλά παρατηρούσαν ότι στο έδαφος υπήρχαν ακόμα εμπόδια που έμοιαζαν με θυμωνιές και μερικές συστάδες από θάμνους που θα έπρεπε να καθαριστούν.
Οι "θυμωνιές" ήταν μία σειρά από κάρα καμουφλαρισμένα με άχυρο και οι συστάδες των θάμνων τα δέντρα που είχε "ξαναφυτέψει" ο Ντένις! Συγχαρήκαμε τον εαυτό μας για την επιτυχία του καμουφλάζ. Είχε καταφέρει να ξεγελάσει τους εμπειρογνώμονες του Καΐρου οι οποίοι εν καιρώ, ζήτησαν συγγνώμη για το λάθος τους...

Η πρώτη προσγείωση πραγματοποιήθηκε στις 9 Αυγούστου 1943 όταν μία ντακότα ήρθε από το συμμαχικό στρατηγείο της Μέσης Ανατολής να παραλάβει την αντιπροσωπεία των ανταρτών (ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, ΕΔΕΣ και ΕΚΚΑ) για τη διάσκεψη του Καΐρου σχετικά με το μεταπολεμικό σκηνικό στην Ελλάδα.

"Περιμέναμε το αεροπλάνο στις δέκα η ώρα εκείνο το βράδυ...Λίγα λεπτά πριν τις δέκα ακούσαμε στο βάθος τον ήχο ενός αεροσκάφους. Δύο φωτιές λίγες εκατοντάδες γιάρδες μακριά από το πεδίο προσγείωσης, ήταν τα μόνα προειδοποιητικά σήματα που φαίνονταν από τον αέρα. Το αεροπλάνο πλησίασε διατηρώντας σημαντικό ύψος. Αφήσαμε να μας ξεφύγει ένα "ζήτω" καθώς άρχισε να εκπέμπει φωτεινά σήματα προς το έδαφος... Το αεροσκάφος άρχισε να κατεβαίνει... Σχεδόν ταυτόχρονα οι εικοσιτέσσερις αντάρτες που βρίσκονταν ξαπλωμένοι, δώδεκα από κάθε πλευρά άναψαν τις λάμπες πετρελαίου που είχαν μπροστά τους....Η ντακότα χύθηκε προς τα κάτω και το μαύρο σήμα της ξεπρόβαλε από το σκοτάδι. Για μια στιγμή φάνηκε να ξεπερνάει το σημείο που θα πρεπε να ακουμπήσει στο έδαφος, αλλά διακόσιες πενήντα γιάρδες από μας την είδαμε να κυλάει ομαλά και να προσγειώνεται. Καθώς περνούσε από το γήπεδο οι λάμπες των ανταρτών έσβηναν πίσω της... Φθάνοντας σε μας το αεροσκάφος έκανε πάλι στροφή και σταμάτησε με τις μηχανές αναμμένες έτοιμο για απογείωση. Καθώς σταματούσε κοίταξα το ρολόι μου. Ήταν δέκα και ένα λεπτό, δηλαδή είχε καθυστέρηση ενός λεπτού... (Έντυ Μάγερς, ό.π.).

Ο Φοίβος Γρηγοριάδης στο πρωτοπόρο για την εποχή του βιβλίο "Αντάρτικο" εκδόσεις Καμαρινόπουλος, περιγράφει την... τουριστική χρήση του αεροδρομίου : Πήγαιναν κι έρχονταν αεροπλάνα (...) Άγγλοι Νεοζηλανδοί, Αφρικανοί, που και που καμιά Αγγλίδα, έφταναν εκεί, παίρνανε διάφορες φωτογραφίες, ανηφόριζαν παραπάνω, κατηφόριζαν και ως την Καρδίτσα και ύστερα έφευγαν πίσω προς την Αίγυπτο.

Έτσι ας μην μας ξαφνιάζουν οι επαναλαμβανόμενες θεαματικές αεροπορικές επιδόσεις του αητού των Αγράφων Βασίλη Παλαιοκώστα, που ανδρώθηκε δίπλα στο θρύλο του αεροδρομίου της Νεράιδας και καταπώς φαίνεται, τον επηρέασε βαθιά. Ο Βασίλης Παλαιοκώστας είναι ο άξιος συνεχιστής της λαϊκής θεσσαλικής αεροπορικής παράδοσης του καμουφλάζ. Απλά ο Βασίλης ανέβασε τις επιδόσεις ψηλότερα, ξεφτιλίζοντας ένα ανύπαρκτο κράτος, που διοικείται από άχρηστους, εκλεγμένους από ένα λαό που γουστάρει, λέγοντας χαριτωμένα αστειάκια, λαϊκούς ήρωες του στυλ των Παλαιοκώστα και Ρωχάμη για να ξορκίσει την ανικανότητα των επιλογών του.

Και επειδή, αγαπητοί φίλοι, στον αέρα όπως και στη θάλασσα ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται, οι αεροπορικές περιπέτειες σε τούτο τον τόπο είναι προφανές ότι είναι παντός καιρού με ικανούς καπετάνιους. Εκτός από τους πολιτικούς. Αυτοί αποδεικνύονται με τρόπο τραγικό ότι είναι παντός καλού καιρού...

Νίκος Σαχίνης - Επεισόδιο Πολέμου
από τη μόνιμη συλλογή του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης