Α, Ρόζα Λούξεμπουργκ, τι σου χω φυλαγμένα

Αυτές τις ημέρες η Ευρώπη γιορτάζει την ήττα του ναζισμού. Στις 8 Μαΐου 1945 ο εκπρόσωπος της Βέρμαχτ στρατάρχης Κάιτελ υπέγραψε την άνευ όρων παράδοση των ναζιστικών στρατευμάτων στην Ευρώπη. Νωρίτερα, στις 30 Απριλίου 1945, την ημέρα της εισόδου των Σοβιετικών στο Βερολίνο, είχε αυτοκτονήσει ο Αδόλφος Χίτλερ στα υπόγεια της Καγκελαρίας ενώ η σημαία του κόκκινου στρατού κυμάτιζε το ίδιο βράδυ στο κτίριο του γερμανικού κοινοβουλίου, Ράιχσταγκ. Αργότερα, το 1946, μετά τη δίκη της Νυρεμβέργης, ο στρατάρχης Κάιτελ θα απαγχονιστεί ως εγκληματίας πολέμου, συνέπεια της "άνευ όρων" παράδοσης που υπέγραψε.

Στην Ρωσία την 9η Μαΐου γιορτάζεται η ημέρα της νίκης. Το τέλος του μεγάλου πατριωτικού πολέμου. Οι Σοβιετικοί στρατιώτες επαναλαμβάνοντας τον άθλο του ρωσικού αυτοκρατορικού στρατού εναντίον του Ναπολέοντα κατάφεραν να αναστρέψουν τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, γράφοντας το απίστευτο νούμερο θυσίας των είκοσι τριών εκατομμυρίων νεκρών.

Από τότε, στα χρόνια του ψυχρού πολέμου η Δύση ζούσε με το φόβο ότι την επόμενη φορά ο κόκκινος στρατός θα έφτανε στον Ατλαντικό, ενώ οι ηττημένοι Γερμανοί βίωναν το στίγμα της συλλογικής ευθύνης για τα απίστευτα εγκλήματα που συντελέστηκαν με την ανοχή και στήριξη του γερμανικού λαού (G. Aly : Το λαϊκό κράτος του Χίτλερ).

"Απορώ γιατί η γενιά του πατέρα μου δεν αυτοκτονεί μαζικά" αναρωτιέται ο φοιτητής της νομικής σχολής της Χαϊδελβέργης παρακολουθώντας μία δίκη εγκληματιών πολέμου το 1958, στο σενάριο της φετινής ταινίας "σφραγισμένα χείλη" που χάρισε το όσκαρ στην Kate Winslet.

Βεβαίως, η ειρηνική κυριαρχία της Δύσης και το αναπάντεχο τέλος του ψυχρού πολέμου, ανέτρεψε όλα τα δεδομένα που δημιούργησε το τέλος του πολέμου στην Ευρώπη. Έτσι η Γερμανία επανενώθηκε με πρωτεύουσα το Βερολίνο, το Ράιχσταγκ έγινε η βουλή της ενωμένης Γερμανίας και οι διάφοροι ναζιστικοί σκελετοί, απομεινάρια του πολέμου, κρύφτηκαν στην ντουλάπα, από εξέχοντες πολιτικούς, νομπελίστες λογοτέχνες και ακαδημαικούς σοφούς που υπηρέτησαν το Ράιχ.

Toν Μάιο του 1995, στον εορτασμό των πενήντα χρόνων της VE (Victory in Europe) Day το πανηγύρι ξεκίνησε στο Λονδίνο στις 8 του Μάη, μετακόμισε στο Παρίσι και ολοκληρώθηκε στην Μόσχα την επομένη. Το απόγευμα της 8ης Μαΐου πραγματοποιήθηκε μία εμβόλιμη γιορτή στο Βερολίνο με τη συμμετοχή των τεσσάρων μεγάλων δυνάμεων. Παρευρέθησαν οι οικοδεσπότες, ο πρόεδρος της Γαλλίας, οι πρωθυπουργοί της Ρωσίας και της Βρετανίας και ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ. Για πρώτη φορά η Γερμανία γιόρταζε με τους νικητές...

Συνεπώς αφού η ιστορία ξαναγράφεται μέσα σε ένα χαζοχαρούμενο εορταστικό περιβάλλον, τα εγγόνια των μαχητών της Βέρμαχτ μάλλον δεν έχουν λόγο πλέον, να είναι το ίδιο αυστηρά όσο οι πατεράδες τους, για τα αίσχη που συναίνεσαν ή συμμετείχαν οι παππούδες τους. Η οργή των γιων αντικαθίσταται πλέον από την κατανόηση των εγγονών.

Και επειδή τίποτα δε γίνεται τυχαία, αμέσως μετά ο νέος γερμανικός στρατός κατέβηκε ως ειρηνευτική δύναμη στα Βαλκάνια, πρώτα στη Βοσνία και μετά στη Σερβία, ξυπνώντας μνήμες φρίκης, ενώ η Γερμανία ήταν το πρώτο κράτος που αναγνωρίζοντας την αυτονομία του Κοσσόβου, άνοιξε πρεσβεία στην Πρίστινα. Κι ας φωνάζουν οι Σέρβοι ότι ο διαμελισμός της Γιουγκοσλαβίας εφαρμόστηκε πάνω στα σχέδια του Χίτλερ...

Παράλληλα, αφού τα εγκλήματα δεν μπορούν να εξαφανιστούν, δικαιολογούνται. Όπως για παράδειγμα στις κρατικές ιστορίες των πρώην κομμουνιστικών κρατών που στριμώχνονταν για να αποκτήσουν θέση στα δυτικοευρωπαϊκά σαλόνια (ΕΕ και ΝΑΤΟ), των χωρών δηλαδή που οι ηγεσίες τους συνέργησαν στο ναζιστικό Ολοκαύτωμα (χώρες της Βαλτικής, Ουγγαρία, Ρουμανία), η φρικώδης συμπεριφορά βαφτίζεται ως "λαϊκή αγανάκτηση" γιατί στους εβραίους οφείλεται "η γέννηση του κομμουνισμού", υπονοώντας την εβραική καταγωγή των Μαρξ, Ρόζα Λούξεμπουργκ, Τρότσκι, κλπ.

Έτσι, σύμφωνα με την καθαρογραμμένη πλέον ιστορία, οι λαοί της Βαλτικής αντέδρασαν για την σοβιετική εισβολή του 1940, οι Ρουμάνοι για την σοβιετική κατάληψη της Βεσσαραβίας και της Βόρειας Μπουκοβίνα και οι Ούγγροι στην βραχύβια κομμουνιστική δικτατορία του Μπέλα Κουν το 1919 και συμμετείχαν στο αποκρουστικό έγκλημα της "τελικής λύσης". Προφανώς στην ίδια λογική και οι Γερμανοί εκδικήθηκαν το κίνημα της γερμανοεβραίας Ρόζας Λούξεμπουργκ, και τη φιλοσοφία του εβραίου Καρλ Μαρξ...

Αυτά συμβαίνουν τον καιρό που το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο καταγγέλλει τον κομμουνισμό τσουβαλιάζοντάς τον παρέα με το ναζισμό, σε μία ενιαία καταδίκη του ολοκληρωτισμού. Ελπίζω τώρα να ηρεμήσουμε αγαπητοί φίλοι, που μάθαμε πλέον γιατί έγινε το Ολοκαύτωμα των εβραίων στην Ευρώπη: Ήταν το αποτέλεσμα της ευγενούς προσπάθειας για να σωθεί η Γηραιά Ήπειρος από τον κομμουνισμό.

Άλλωστε τα ίδια έλεγαν και οι συνεργάτες των Γερμανών στην Ελλάδα, στις απολογίες τους στα ειδικά δικαστήρια των δωσιλόγων, ότι δηλαδή η συνεργασία με τον κατακτητή ήταν επιβεβλημένη για να σωθεί η πατρίδα από την ερυθρά λαίλαπα, αναγκάζοντας τον Τσόρτσιλ να αποδοκιμάσει αυτές τις δηλώσεις που αμαύρωναν την Βρετανική νίκη (Θ. Σφήκας: Το χωλό άλογο). Η αλήθεια είναι ότι στην Αθήνα, για να επιτευχθεί το αγγλικό σχέδιο εξόντωσης του ΕΛΑΣ, χρησιμοποιήθηκαν για το στήσιμο του μεταπολεμικού κράτους οι ταγματασφαλίτες και οι πατενταρισμένοι συνεργάτες των Γερμανών, που εξαπέλυσαν τη λευκή τρομοκρατία μετά τη Βάρκιζα.

Κι ας μη λησμονούμε επίσης ότι το επίσημο ελληνικό κράτος έκανε ότι ήταν δυνατό για να επιβάλει αυτό που ο καθηγητής νεοελληνικής ιστορίας Χάγκεν Φλάυσερ ονόμασε "σωφρονισμό" της μνήμης, στο εξαίρετο βιβλίο του "Οι πόλεμοι της μνήμης". Έπρεπε με κάθε τρόπο να ξεχαστεί η κατοχή και τα ναζιστικά εγκλήματα στην Ελλάδα. Ο εχθρός ήταν πλέον οι ληστοσυμμορίτες που σήκωσαν τα όπλα εναντίον της πατρίδας. Σημειώστε ότι καμία εκδήλωση δεν έγινε ποτέ στην Ελλάδα για το τέλος του πολέμου στην Ευρώπη. Λες και τίποτα δε συνέβη στη χώρα του λιμού και της παρολίγο γενοκτονίας του 1942, των ολοκαυτωμάτων, στα Καλάβρυτα, στο Δίστομο, στον Χορτιάτη, στα Ανώγεια, στην Βιάννο, στην Κοκινιά. Μέχρι και η επιγραφή που θύμιζε τη ναζιστική βαρβαρότητα, απομακρύνθηκε από την Κάντανο όταν επισκέφτηκε την Κρήτη ο καγκελάριος Κολ, για να μην προκαλέσουμε τους ευρωπαίους εταίρους μας, λέει.

Είναι η ίδια συμπεριφορά με αυτή που ακολούθησε μεταπολεμικά το σύνολο του πολιτικού κόσμου (Γ. Παπανδρέου, Σ. Βενιζέλος, Ν. Πλαστήρας και αργότερα ο Αλ. Παπάγος) εξαίροντας το ρόλο της εξαγνισμένης ΟΔ της Γερμανίας στην άμυνα του Ελεύθερου Κόσμου, παραιτούμενοι των δικαίων αποζημιώσεων και επανορθώσεων για τις καταστροφές της Βέρμαχτ. Το 1958 ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής θα εκβιαστεί ανοιχτά από την πανίσχυρη πλέον ΟΔΓ για να κλείσει το θέμα των επανορθώσεων και των κατοχικών δανείων.

Και για να μην υπάρχουν απορίες γιατί τα σκαλίζω τώρα όλα αυτά, απλά υπενθυμίζω ότι πλέον συζητιέται ανοιχτά από τους σοφούς του κόσμου ότι ο παγκόσμιος πόλεμος ήταν αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης του 1927, που έφερε το φασισμό στο προσκήνιο της ευρωπαικής πολιτικής σκηνής.

Γεγονός μάλλον άγνωστο που ίσως εξηγεί ενδιαφέρουσες πτυχές της ιστορίας μέχρι τις ημέρες μας, είναι ότι η τελευταία πράξη του πολέμου στην Ευρώπη, γράφτηκε στην Κρήτη, στις 10 Μαΐου του 1945 στη βίλα Αριάδνη στο Ηράκλειο. Ενώ στην υπόλοιπη Ελλάδα οι Γερμανοί είχαν αποχωρήσει από τον Οκτώβριο του 1944, στην Κρήτη συμπτύχθηκαν στα Χανιά για να μην εγκαταλείψουν την οχυρή Σούδα. Ονειρευόντουσαν φαίνεται μία διχοτομημένη Κρήτη.

Πόσο δίκιο είχε ο Καζαντζάκης που στον "Καπετάν Μιχάλη" προτείνει στους Κρητικούς του 1866 να ρίξουν από μία πέτρα για να μπαζώσουν την Σούδα, προκειμένου να γλυτώσουν επιτέλους από τους ξένους κατοχικούς στρατούς.

Κατά τον ιστορικό Anthony Beevor (Crete: the Battle and the Resistance) τον Μάιο του 1945, οι Γερμανοί βρίσκονται πολιορκημένοι στα Χανιά, όταν ο Γερμανός στρατηγός Benthhag λαμβάνει σήμα για να παραδοθεί στους Βρετανούς. Στο σπίτι του Ελ. Βενιζέλου στη Χαλέπα, όπου στεγάζεται το γερμανικό στρατηγείο τον επισκέπτεται στις 9 Μαΐου ο πληρεξούσιος αξιωματικός Denis Ciclitira, μαζί με τον Κώστα Μητσοτάκη που γνωρίζει γερμανικά. Με απόλυτη μυστικότητα την επόμενη ημέρα ο στρατηγός μεταφέρεται στο Ηράκλειο με αγγλικό αεροσκάφος που φτάνει στο αεροδρόμιο του Μάλεμε.

Στη βίλα που έκτισε ο ανασκαφέας της Κνωσού, σερ Άρθρουρ Έβανς και χρησιμοποιήθηκε σαν στρατηγείο από τους Γερμανούς στην κατοχή, υπογράφτηκε η άνευ όρων παράδοση των Γερμανών στην Κρήτη, τέσσερα χρόνια ακριβώς από τη μάχη της Κρήτης, στο μακρόστενο δωμάτιο που χρησιμοποιούσε ο Έβανς για τραπεζαρία. Τους Βρετανούς εκπροσώπησε ο ταξίαρχος Kirwan, της 4ης μεραρχίας που κατέβηκε στην Αθήνα για να τσακίσει τον ΕΛΑΣ στα Δεκεμβριανά.

Ο Γερμανός στρατηγός όταν συνειδητοποίησε τι υπέγραψε, πάγωσε. Ωστόσο κατά μία περίεργη συγκυρία οι Γερμανοί ΔΕΝ παρέδωσαν τον οπλισμό τους, παρά τους φόβους του στρατηγού Benthag. Η μυστικότητα της υπογραφής της γερμανικής παράδοσης και η πρωτοφανής απόφαση για τη διατήρηση του οπλισμού από τους ηττημένους Γερμανούς στρατιώτες της Βέρμαχτ είχε να κάνει με το φόβο των Εγγλέζων μήπως καταλάβει τα Χανιά ο ΕΛΑΣ ο οποίος σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ελλάδα, δεν είχε παραδώσει τα όπλα, μετά τη Βάρκιζα!

Αλλά και οι Γερμανοί έτρεμαν, όπως γράφει ο Γιώργης Ψυχουντάκης στον "Κρητικό Μαντατοφόρο" του, τη λαϊκή οργή για τα εγκλήματα που είχαν διαπράξει στο νησί, ιδιαίτερα τον Αύγουστο του 1944 λίγο πριν την σύμπτυξή τους όταν έκαψαν τα Ανώγεια και τα χωριά στο Αμάρι Ρεθύμνου, εκδικούμενοι για την απαγωγή του στρατηγού Κράιπε.

Τελικά οι Γερμανοί αφοπλίστηκαν στις 23 Μαΐου 1945 όταν έφτασε στο νησί το σύνταγμα των Hamshire. Οι Γερμανοί στρατιώτες αποχώρησαν από την Κρήτη με πλοία στις 12 Ιουνίου με το σύνολο των προσωπικών ειδών τους, ένα μήνα μετά την παράδοση του Ράιχ.

Στις 20 Μαίου συμπληρώνονται εξήντα οκτώ χρόνια από τη μάχη της Κρήτης. Ωστόσο, τρία χιλιόμετρα δυτικά από τα Χανιά, στέκει αγέρωχο το μοναδικό ναζιστικό μνημείο στην Ευρώπη. Το περίφημο γερμανικό πουλί της φωτογραφίας (ή το κακό πουλί της κατοχής) που έστησαν οι αλεξιπτωτιστές της Βέρμαχτ μετά τη μάχη της Κρήτης και στο οποίο απέδωσε τιμές ο πρώτος κατοχικός "πρωθυπουργός" Τσολάκογλου, όπως φαίνεται στη δεύτερη φωτογραφία του ποστ. Ο θηριώδης αετός των αλεξιπτωτιστών που ήταν στην κορυφή του μνημείου καταστράφηκε από ένα κεραυνό κατά τη διάρκεια μίας έντονης καταιγίδας το χειμώνα του 2001.



Στα πλαίσια της γενικής αμνησίας, τον Μάιο του 2005 κατά τον εορτασμό της μάχης της Κρήτης παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας Κ. Παπούλια, Γερμανοί βετεράνοι αλεξιπτωτιστές της Βέρμαχτ, απαίτησαν να αποδώσουν φόρο τιμής στους νεκρούς συμμαχητές τους, στο γερμανικό στρατιωτικό νεκροταφείο του Μάλεμε. Τους εμπόδισαν περίπου 70 ακτιβιστές, Έλληνες και Γερμανοί που διαδήλωσαν στην Κρήτη, υπερασπιζόμενοι την ιστορική μνήμη. Στα φυλλάδια που μοίρασαν έγραφαν ότι ήταν απαράδεκτο να πραγματοποιούν οι θύτες μνημόσυνα την ώρα που τιμάται ο αγώνας του κρητικού λαού ενάντια στο φασισμό και κρατούσαν δίγλωσσα πλακάτ που καλούσαν την ενιαία Γερμανία να καταβάλει τις πολεμικές επανορθώσεις...

ΥΓ Ο τίτλος του ποστ είναι στίχος του Μάνου Ελευθερίου, μελοποιημένος από τον Θάνο Μικρούτσικο στο δίσκο "τροπάρια για φονιάδες", με τη φωνή της αξέχαστης Μαρίας Δημητριάδη