Στους γκρεμούς του Κερκετέα

Η πυρίκαυστη Ελλάς των σαράντα υπό σκιά συγκλονίζεται από τις αποκαλύψεις για τα πεπραγμένα μίας συμμορίας επαρχιωτών κακοποιών, φυλακόβιων, τοκογλύφων, νταβατζήδων, φονιάδων και εργολάβων δημοσίων έργων, σε μία ακτινογραφία της ελληνικής επιχειρηματικότητας, που ακροβατεί στα όρια της νομιμότητας, με νονούς της νύχτας και "επιχειρηματίες" που κάνουν αλλαξοκωλιές με "επιταγές ευκολίας", χρησιμοποιώντας τα πλαφόν μίας εικονικής τραπεζοπιστωτικής πραγματικότητας της νταβατζόπληκτης - τέως ισχυρής, νυν ετοιμοθάνατης - οικονομίας.

Στην πατρίδα της λαμογιάς, με τις ευλογίες του τραπεζικού συστήματος της νόμιμης τοκογλυφίας, οι "αποκαλύψεις" των ημερών, αποτελούν χρόνια τώρα κοινό μυστικό, στους ανθρώπους της λεγόμενης "πραγματικής" οικονομίας, ότι δηλαδή η αγορά στην περιφέρεια στενάζει από την έλλειψη ρευστότητας, τοποθετώντας τους τοκογλύφους ως υπερδύναμη της πιστοληπτικής ικανότητας.

Και όταν στον παραπάνω εσμό των καθαρμάτων, προστεθεί η πολιτική εμπλοκή, τότε ο ζόφος επεκτείνεται μέχρι το κοινοβούλιο όπου δίνει ρεσιτάλ ο Καρατζαφύρερ ρυθμιστής του σύγχρονου κοινοβουλευτισμού, ως τιμητής των πάντων. Η τραγική αλήθεια ότι η ελληνική επαρχία αποτελεί ένα ελ ντοράντο παρανομίας με ξαφνικές κορυφώσεις, που σερβίρονται στο πόπολο ως γλαφυρές ειδήσεις, του στυλ των Ζωνιανών παλαιότερα ή της συμμορίας των απαγωγέων σήμερα, με πρωταγωνιστές γνωστούς τοπικούς αστέρες, που κυκλοφορούν με αστραφτερά καγιέν και X5. Το απλούστατο δεδομένο ότι όλα αυτά δεν επιβιώνουν δίχως την πολιτική στήριξη των εντόπιων κομματικών φεουδαρχών, πάντα αναφέρεται με απαλό τρόπο στην ειδησεογραφία των σκανδάλων, σαν να αποτελεί έκπληξη μεγατόνων, παρά το γεγονός ότι η αλήθεια σιγοψιθυρίζεται στις τοπικές κοινωνίες, με λεπτομέρειες που σοκάρουν.

"Όταν το κράτος θέλει, μπορεί να εξαφανίσει αυτήν την παραβατική συμπεριφορά. Και τώρα θέλει", δήλωσε σε ένα δείγμα υψηλής πολιτικής ειλικρίνειας ο υπουργός Προκόπης Παυλόπουλος τον Νοέμβριο του 2007, λέγοντας τα πράγματα με τ' όνομα τους, για την υπόθεση των Ζωνιανών.

Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον ότι ένα θέμα για το οποίο η κυβέρνηση προφανώς προσδοκούσε να αποκομίσει τα αντίστοιχα πολιτικά οφέλη, σε καιρούς δύσκολους, ως απάντηση στις απανωτές γκάφες των διωκτικών αρχών, γυρίζει μπούμερανγκ φέρνοντας στο προσκήνιο ένα συμπίλημα από κυβερνητικούς κομματάρχες, πολιτευτές και βουλευτές να συναγελάζονται με τα αποβράσματα και να τους παρέχουν πολιτική στήριξη, σε ένα ανεξέλεγκτο περιβάλλον ασυδοσίας.

Σε ένα κράτος κουρελού που οι φυλακισμένοι κάνουν παιχνίδι μέσα από τις φυλακές, εμπλέκοντας από κρατικούς λειτουργούς μέχρι τη γυναίκα του υπουργού δημόσιας τάξης. Και όλα αυτά από μία δεξιά κυβέρνηση που δε μπορεί να ελέγξει τις διαρροές εγγράφων και cd από τις μυστικές υπηρεσίες που έκαναν τις παρακολουθήσεις, που συνολικά εκθέτουν το πολιτικό της προφίλ, καταρρακώνοντας την παραδοσιακή αξία του αστυνομικού κράτους της δεξιάς, των μηχανισμών δηλαδή, που χειρίστηκαν με εξαιρετική επιτυχία για τους εντολείς τους, τον εμφύλιο, τη χούντα και την καραμανλοκρατία του '60, αποδεικνύοντας πράγματι την σκληρή εικόνα μίας εξουσίας που όταν θελήσει, συντρίβει τους αντιπάλους της, καθολικά και ανελέητα.

Η κατρακύλα του πολιτικού κόσμου της σήψης, της λαμογιάς, της μίζας και της αρπαχτής στους γκρεμούς του Κερκετέα είναι πλέον γεγονός αναμφισβήτητο. Μόνο που τα μπάζα δε θα τα μαζέψει η συνώνυμη του όρους, ανώνυμη εταιρεία του χωματουργού - τραπεζίτη της συμμορίας των απαγωγέων, αλλά θα παραμείνουν εκεί, στο ιερό βουνό του Πυθαγόρα, στο όρος της μάγισσας Κίρκης, περιμένοντας τα επόμενα των επόμενων. Γιατί αυτό το κράτος είναι τόσο βουτηγμένο στη λάσπη, που δε φαίνεται ικανό να αποφασίζει σύντομα εάν θέλει...