Οδός Φράγκων

Από τα πράγματα που απεχθάνομαι είναι οι επισκέψεις στις δημόσιες υπηρεσίες. Ιδιαίτερα στην εφορία. Έχω να μπω σε οικονομική εφορία πολλά χρόνια. Πάντοτε ο χώρος αυτός μου δημιουργούσε απέχθεια. Μου θυμίζει σκηνικό και πλάνα από την ταινία "Μέρες του 36" του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Τοίχοι βαμμένοι με λαδομπογιά σε ύψος ενάμιση μέτρο,σκοτεινοί και βρώμικοι χώροι, στοιβαγμένα χαρτιά, ουρές, εχθρικό περιβάλλον, ο υπάλληλος που σε περιμένει να σε επιπλήξει για το πιο ασήμαντο πράγμα. Ο Μάκης που διεκπεραιώνει τις υποχρεώσεις μου αυτές είναι καθησυχαστικός: "Είσαι υπόδειγμα φορολογούμενου". Και όταν το λέει ο Μάκης σημαίνει πολλά. Ο Μάκης νιώθει να πούμε ένα πράμα ότι δουλεύει για την εφορία. "Πρέπει να πληρώσεις" είναι η μόνιμη συμβουλή του σε όλους τους πελάτες του. Ο Αλογοσκούφης θα ήταν πιο διαλλακτικός. Πολλοί πιθανόν να του γκρινιάζουν. Εμένα δε με ενοχλεί καθόλου. Έχω το κεφάλι μου ήσυχο. Ο Μάκης με απάλλαξε από το φόβο μου για την εφορία. Ο Φόβος είναι προσμονή κακού κατά τον Πλάτωνα. Εγώ πάλι όταν κατεβαίνω στο γραφείο του Μάκη έχω μία περίεργη χαρά. Όχι ο Μάκης δεν είναι ο πρακτικός ψυχοθεραπευτής μου για πάσα νόσο και πάσα μαλακία. Καμία σχέση. Απλά έχει το γραφείο του στην οδό Φράγκων. Σε έναν από τους γοητευτικότερους κατά τη γνώμη μου δρόμους της πόλης. Ένα δρόμο γεμάτο καταστήματα με υλικά και εργαλεία κάθε είδους. Από βίδες, και πλακάκια μέχρι εξειδικευμένο ηλεκτρονικό εξοπλισμό και ατομικά εμφιαλωτήρια. Μία καταπληκτική αγορά που λατρεύω. Χωρίς βιτρίνες. Με καταστήματα που πρέπει να ψάξεις για να βρεις αυτό που θέλεις. Όχι απλά να περάσεις για να δεις. Η οδός Φράγκων αποτελούσε το κέντρο της ευρωπαικής (φράγκικης) συνοικίας. Τον ταραγμένο 19ο αιώνα ενταγμένη μέσα στην πολύβουη αγορά φιλοξενούσε το ναό της Αμίαντης Σύλληψης της Θεοτόκου, Καθολική Εκκλησία κτισμένη το 1897 σε σχέδια του αρχιτέκτονα Vitaliano Poselli, το Νοσοκομείο των Ιησουιτών, και την Οθωμανική Τράπεζα, το σημερινό Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης με την υπέροχη χυτοσιδηρή περίφραξη. Η Οθωμανική Τράπεζα υπονομεύτηκε με εκρηκτικά και ανατινάχθηκε από τους "βαρκάρηδες" αναρχικούς τον Απρίλιο του 1903 στο φοβερό μπαράζ βομβιστικών επιθέσεων που συγκλόνισε την πόλη. Η οδός Φράγκων είναι απομεινάρι της ανοιχτής πόλης στους κόσμους της Δύσης και της Ανατολής, μιας πόλης που αποτέλεσε σταθμό για όλους τους λαούς που πέρασαν απ΄ αυτήν. Σήμερα διατηρεί το χρώμα της αγοράς της πόλης. Οι ήχοι από τις δοκιμές των εργαλείων φθάνουν στα αυτιά μου σαν μεγαλειώδεις μουσικές. Οι φωνές των κολουρητζήδων συμπληρώνουν τη μουσική πανδαισία. Τα χρώματα από τα σακουλάκια με τους σπόρους για τα διάφορα φυτά συνθέτουν υπέροχα χρωματικά σύνολα. Οι μυρωδιές από τους φούρνους και τα μπουγατσατζίδικα ολοκληρώνουν την πρόκληση των αισθήσεων. Η πολύβουη αγορά με συναρπάζει. Τα ερεθίσματα αυτής της αγοράς δεν συναντώνται ποτέ σε κανένα πολυκατάστημα ή άλλους χώρους προσέλκυσης του καταναλωτή. Στην οδό Φράγκων ο πελάτης δεν είναι καταναλωτής. Γίνεται μύστης σε ένα κόσμο που αντέχει ακόμα στη λαίλαπα του φαστ φουντ κάθε είδους. "Θεσσαλονίκη 1700- 1912: τομή της μεταπρατικής πόλης" έγραψε ο Κωστής Μοσκώφ. Στις μέρες μας στη Θεσσαλονίκη ανοίγουν όλες οι μεγάλες αλυσίδες πολυκαταστημάτων το πρώτο τους υποκατάστημα πριν επεκτείνουν τη δραστηριότητα τους στην υπόλοιπη Χώρα. Η Θεσσαλονίκη είναι ο δείκτης και το κριτήριο της επιτυχίας τους. Θεωρώ τον εαυτό μου υπερβολικά τυχερό που οι δρόμοι της ζωής μου έδωσαν τη δυνατότητα να εργαστώ πριν από δέκα πέντε χρόνια στο ιστορικό κέντρο της πόλης, να αφουγκραστώ τον παλμό αυτής της αγοράς και να συνδεθώ από τότε με ισχυρούς δεσμούς με τον κόσμο και την ατμόσφαιρα της. Στην οδό Φράγκων τα βράδια ή τα απογεύματα που η αγορά είναι κλειστή μπορείς να παρκάρεις άνετα και να διασχίσεις όλο το δρόμο με τα πόδια σε ελάχιστα λεπτά αφού δε σε ενοχλούν οι αραδιασμένες στο πεζοδρόμιο πραμάτειες των καταστημάτων. Αυτές είναι οι μόνες ώρες που η οδός Φράγκων δεν έχει κανένα απολύτως ενδιαφέρον για μένα. Λείπουν όλα τα στοιχεία που την κάνουν ξεχωριστή. Ποτέ λοιπόν δεν κατεβαίνω στον Μάκη όταν η αγορά είναι κλειστή. Τις προάλλες που τον επισκέφθηκα μου ανακοίνωσε οτι σκέφτεται να μετακομίσει σε άλλο γραφείο πολύ κοντά στο δικό μου χώρο και έτσι θα αποφεύγω την ταλαιπωρία. Τινάχθηκα από τη καρέκλα μου. Του απάντησα ορθά κοφτά και σε έντονο ύφος ότι σε αυτή τη περίπτωση θα σταματήσουμε τη συνεργασία μας. Με κοίταξε απορημένος σαν τον Γιώργο Παπανδρέου που έψαχνε για το χρονόμετρο τη νύχτα του Ντιμπέιτ. Που να καταλάβει...Εγώ βέβαια το εννοούσα. Φεύγοντας άρχισα να κοιτάζω αν υπάρχει άλλο λογιστικό γραφείο εκεί κοντά. Έψαχνα προσεκτικά. Στο τέλος απόμεινα αποσβολωμένος μπροστά σε ένα κατάστημα με γεωργικά είδη. Συνειδητοποίησα έκπληκτος μπροστά στα προς πώληση ανοξείδωτα δοχεία ότι τόσα χρόνια βιώνω έναν καταναγκασμό. Δε με φέρνει ο Μάκης στην οδό Φράγκων. Η Φράγκων μου επιβάλλει τον Μάκη και ο Φόβος μου για την εφορία είναι τελικά κολοκύθια με τη ρίγανη.