63 Χρόνια Μετά

12 Οκτώβρη 1944. Έχουν περάσει 63 χρόνια από την απελευθέρωση της Αθήνας από τους γερμανούς φασίστες. Σε όλους έχουν μείνει οι εικόνες των κινηματογραφικών ντοκουμέντων με τους ελασίτες και την Σημαία στην ακρόπολη, τον πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου, την πορεία της ελευθερίας με πρώτη την Άννα Καλουτά, κοπελίτσα με κοτσιδάκια. Ένας λαός που πανηγυρίζει την απελευθέρωσή του μετά από τρεισίμιση χρόνια κατοχής και άλλα πέντε εγχώριου φασισμού (1936 -1941). Ένας λαός που ξεχύνεται στους δρόμους να γιορτάσει την ελευθερία του που την απόκτησε μόνος του, με τα πενιχρά του μέσα, με πολλές θυσίες και αγώνα στα ελληνικά βουνά. Ένας λαός που δύο μήνες αργότερα θα συρθεί με τραγικό τρόπο στα Δεκεμβριανά, τον Φλεβάρη του '45 στη Βάρκιζα και το '46 στον εμφύλιο.Πρωταγωνιστές? Γεώργιος Παπανδρέου, Ουίνστον Τσώρτσιλ από τη μία και οι θλιβερές καρικατούρες των ηγετών της αριστεράς από την άλλη , αυτοί που έστειλαν τον Άρη τον Δεκέμβρη του '44 να κυνηγά τον Ζέρβα στην Ήπειρο για να κάνουν οι ίδιοι τους στρατηλάτες στην Αθήνα. Ένας εμφύλιος που σχεδιάστηκε όπως και τα Δεκεμβριανά με απόλυτο κυνισμό και αποφασιστικότητα από τους εγγλέζους και τον Τσώρτσιλ προσωπικά. Ήξεραν ότι η σύγκρουση ήταν η μόνη λύση για τα συμφέροντά τους. Το είχαν συναντήσει και αλλού το ζήτημα. Στην Ιρλανδία το 1921 όταν ο Τσώρτσιλ ήταν υπουργός στρατιωτικών έκαναν ακριβώς τα ίδια. Από όπου πέρασαν ακόμα τα σημάδια παραμένουν ανεξίτηλα. Η 12η Οκτωβρίου 1944 είναι μία ημέρα τομή στην νεώτερη ελληνική ιστορία. Σηματοδοτεί με την αποχώρηση των γερμανών (ως αποτέλεσμα των εξελίξεων του πολέμου βεβαίως αλλά και του παρτιζάνικου αγώνα των ελλήνων) το ουσιαστικό τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου για την Ελλάδα. Δεν παρέμεινε όμως στην ιστορική μνήμη γιατί αυτά που ακολούθησαν προξένησαν πολύ πόνο και πολλούς ποταμούς αίματος από ένα πόλεμο αδελφοκτόνο που ενδεχομένως κανείς σήμερα δε θέλει πια να θυμάται.Και τι να θέλει να θυμάται άραγε κανείς? Τους δοσίλογους συνεργάτες των Γερμανών και τους ταγματασφαλίτες που βαφτισμένοι στην κολυμβήθρα της εθνικής κάθαρσης και της εθνικοφροσύνης έγιναν βασικές εφεδρείες και στηρίγματα του ελεύθερου πλέον κράτους αλλά και σύμμαχοι των εγγλέζων για να τσακίσουν τον Ελας? Τα εκτελεστικά αποσπάσματα και τις εξορίες? Ένα ελεύθερο κράτος που θεώρησε τα χρόνια της κατοχής ως χρόνο νόμιμης κρατικής λειτουργίας και συνέχειας προκειμένου να νομιμοποιείται να στέλνει στα στρατοδικεία όσους συμμετείχαν στην αντίσταση. Σκέφτομαι πολλές φορές τι έχει περάσει αυτός ο τόπος και αισθάνομαι δέος μπροστά στην πλημμυρίδα των γεγονότων. Πάντα τέτοιες στιγμές αντηχεί στο μυαλό μου δυνατή και αισιόδοξη η φωνή του Νίκου :"Προσκυνώ τη χάρη σου λαέ μου".