Τέλος Σεπτέμβρη

Τελευταία μέρα του μήνα. Για τη σειρά των λαϊκών αγροτικών τελετουργιών και εθίμων στον κύκλο του χρόνου, το τέλος Σεπτέμβρη σημαίνει την ολοκλήρωση των υπαίθριων γιορτών του καλοκαιριού, που στην αυθεντική και γνήσια μορφή τους δεν έχουν καμία σχέση με τα μεταλλαγμένα κακόγουστα πανηγύρια των νεοελλήνων. Εκμεταλλεύομαι από χρόνια την ιδιαίτερη εύνοια να με προσκαλούν αγαπημένοι μου φίλοι σε αντίστοιχες γιορτές. Αισθάνομαι κάθε χρόνο στο τέλος του Σεπτέμβρη το τέλος της εποχής. Συμμετέχοντας βιώνω αυτό που δεν μπορούν να κατανοήσουν οι πληθυσμοί των πόλεων. Γίνομαι κοινωνός της ελευθερίας και του παραλογισμού ενός κόσμου που τολμά να υπάρχει έξω από τα συμβατικά και καθιερωμένα. Ο κύκλος των λαϊκών γιορτών συνδέεται άμεσα με την καλλιέργεια της γης, με την παραγωγή που για αιώνες σηματοδοτεί, σε γενικές γραμμές, τη ζωή και τις συνήθειες των ανθρώπων της υπαίθρου. Έχω επισκεφθεί οδοιπορώντας, ξωκλήσια σε κορυφές βουνών όπου παραδίπλα τα λείψανα από ιερά κορυφής μαρτυρούν την συνήθεια των προϊστορικών ανθρώπων να λατρεύουν τις θεότητες τους σε τόπους περίεργους μακριά από την ασφάλεια της αρχαίας κατοικίας αλλά κοντά στο υπερβατικό δηλώνοντας με αυτόν τον τρόπο την αδήριτη ανάγκη τους για τη μεταφυσική σχέση μαζί του. Έχω βρεθεί σε σπήλαια που φιλοξενούν χριστιανικούς ναούς, εκεί όπου παλαιότερα αποδεδειγμένα οι άνθρωποι λάτρευαν τους προγενέστερους αρχαίους θεούς τους, νιώθοντας την συνέχεια ανεξαρτήτως χρόνου, υποβαλλόμενος από τη μυστηριακή δύναμη του χώρου. Έχω παρακολουθήσει τελετές δενδρολατρείας ενταγμένες πλήρως στην ορθόδοξη χριστιανική πίστη. Έχω δει προϊστορικά ταφικά μνημεία να φιλοξενούν χριστιανικούς ναούς. Έχω μείνει άναυδος σε πολλές σύγχρονες λαϊκές αγροτικές λατρευτικές τελετές από τα διαχρονικά τους χαρακτηριστικά και στοιχεία. Είναι στιγμές που απορώ πως λειτουργεί ο χρόνος. Η συμμετοχή της στιγμής στην αιωνιότητα. Ποιος όμως μπορεί στην αστραπή του χρόνου να ξεχωρίσει στ' αλήθεια την στιγμή από την αιωνιότητα?