Η σταθερή αξία

Ο Γιάννης Κεφαλογιάννης, πρώην υπουργός και νυν σύμβουλος του πρωθυπουργού παραπέμπεται σε δίκη στις 22 Σεπτεμβίου μετά από ποινική δίωξη που ασκήθηκε από την εισαγγελία του Ρεθύμνου για υπόθαλψη εγκληματία. Ο κ. Κεφαλογιάννης φέρεται να παρότρυνε αστυνομικούς του Ρεθύμνου, να αμβλύνουν τις καταθέσεις τους στην υπόθεση χασισοκαλλιεργητή από τα ξακουστά Ζωνιανά. Υπενθυμίζεται ότι ο Κώστας Καραμανλής έγινε αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας το 1997 μετά από πρόταση του κ. Κεφαλογιάννη, τη στιγμή που κονταροχτυπιώντουσαν ο Έβερτ με τον Σουφλιά για την διεκδίκηση της αρχηγίας.
Το όνομα του κ. Κεφαλογιάννη, το βιογραφικό του οποίου γράφει και πρώην υπουργός Δημόσιας Τάξης, ακούστηκε έντονα στην υπόθεση των Ζωνιανών κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων στον ορεινό όγκο του Ψηλορείτη στις αρχές του χρόνου.

Ταυτόχρονα, ένας άλλος πρώην υφυπουργός Δημόσιας Τάξης, ο κ. Χρήστος Μαρκογιαννάκης που έχασε την κυβερνητική καρέκλα τον Ιανουάριο του 2006, μετά από το ρεπορτάζ του δαιμόνιου Μπάμπη Ξεκουκουλωτάκη στο Καστέλι Κισσάμου, που τον μαγνητοφώνησε σε κοπή πίτας να χαρακτηρίζει "αγράμματο" τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, κατηγορείται ότι συνέβαλε για την πρόσφατη αποφυλάκιση του 30χρονου καταδικασμένου σε ισόβια για ανθρωποκτονία, από τον Μυλοπόταμο, ο οποίος προ ημερών -λίγες μόνο ημέρες από την αποφυλάκισή του- δολοφόνησε εντελώς αναίτια τον Χανιώτη φοιτητή Μανώλη Χορευτάκη στην παλαιά πόλη του Ρεθύμνου. Ο κ. Χρήστος Μαρκογιαννάκης υπερασπίστηκε τον 30χρονο δολοφόνο κατά τη δίκη του για τον πρώτο φόνο στο εφετείο Χανίων.

Ο κ. Κεφαλογιάννης δήλωσε ότι υπάρχουν πολιτικές σκοπιμότητες πίσω από τη δίωξη ενώ φέρεται ότι φώναζε οργισμένος στην Ρηγίλλης "δεν θα με αποδομήσει εμένα το μητσοτακέικο", προκαλώντας την παρέμβαση του Γ. Αγγέλου που ανέλαβε να τον ηρεμήσει. Ο κ. Μαρκογιαννάκης σε δηλώσεις του μίλησε για "σκουλήκια" και "ερπετά" και "διαχρονικούς συκοφάντες" δείχνοντας προς τη μάντρα του γείτονά του στα Χανιά και άσπονδου φίλου του, Κώστα Μητσοτάκη.

Το "Βήμα της Κυριακής" δημοσιεύει την άποψη του τέως Βασιλιά Κωνσταντίνου για την αποστασία του 1965 στην οποία πρωταγωνίστησε ο κ. Μητσοτάκης και θεωρήθηκε ότι άνοιξε τον δρόμο για την επτάχρονη δικτατορία. Το θέμα φούντωσε μετά από συμπόσιο που διοργάνωσε το "Ίδρυμα Κων/νος Μητσοτάκης" με θέμα : "από τον ανένδοτο στην δικτατορία". Ο τέως Βασιλιάς καταθέτει την άποψή του για τα γεγονότα της αποστασίας, που του στοίχησαν τελικά τον Θρόνο.

Ο κ. Μητσοτάκης που μετρά πάνω από έξι δεκαετίες με αδιάλειπτη παρουσία στα πολιτικά πράγματα του τόπου, υπηρετώντας ένα προσωπικό και ιδιαίτερο αλλά σταθερό αξιακό σύστημα, αποδεικνύεται από τα γεγονότα ότι διατηρείται σε καταπληκτική φόρμα, συνεχίζοντας να τους κάνει όλους άνω κάτω, λίγες ημέρες πριν ξεκινήσει αμέριμνος τα καλοκαιρινά μακροβούτια στο Μαράθι. Σε λίγους μήνες μάλιστα, τον Οκτώβριο, θα γιορτάσει τα 90α γενέθλιά του. Οι πληροφορίες ότι θα δεχτεί θερμές ευχές από τους κ.κ. Κεφαλογιάννη και Μαρκογιαννάκη καθώς και από τον τέως Άνακτα, ελέγχονται ως ανακριβείς...

Άρχισε Μούσα να Μιλείς...

Συμπληρώθηκαν 67 χρόνια από το ξημέρωμα της 20ης Μαίου 1941 όταν ξεκίνησε η Μάχη της Κρήτης. Το σημερινό ποστ είναι αφιερωμένο στην μνήμη ενός γενναίου ανυπότακτου άντρα, του Γιώργη Ψυχουντάκη, του αντάρτη, του ποιητή των Κρητικών Λευκών Ορέων. Γεννήθηκε στην Ασή Γωνιά, ένα ορεινό κτηνοτροφικό χωριό της Κρήτης, το 1920. Τον Μάιο του 1941 ήταν 21 ετών, όταν η γερμανική από αέρος επίθεση τον βρήκε στο χωριό του.

Η ατυχώς σχεδιασμένη από τους συμμάχους, άμυνα, στηρίχτηκε κυρίως στο συμμαχικό εκστρατευτικό σώμα και στην συμμετοχή των κατοίκων. Η 5η Μεραρχία Κρητών είχε εγκλωβιστεί σκοπίμως στην ηπειρωτική χώρα με την συνθηκολόγηση του Τσολάκογλου, ενώ τα όπλα των κατοίκων είχαν κατασχεθεί από το καθεστώς του Μεταξά, γιατί οι Κρητικοί είχαν εξεγερθεί στην δεύτερη επέτειο του πραξικοπήματος το 1938. Τα γεγονότα έχουν αποδείξει ότι το μεταξικό καθεστώς αρχικά και η δωσίλογη κυβέρνηση στη συνέχεια απεχθάνονταν την ιδέα να παραμείνει η Κρήτη ως απόρθητο ελληνικό οχυρό στην Μεσόγειο.

Οι Γερμανοί πάτησαν το νησί μετά από την δεκαήμερη ηρωική αντίσταση των αμυνομένων, αφού δημιούργησαν προγεφύρωμα στο αεροδρόμιο του Μάλεμε, στην Δυτική Κρήτη, όπως έκαναν οι περισσότεροι κατακτητές στην πολυτάραχη ιστορία του νησιού. Οι συμμαχικές δυνάμεις εκκένωσαν το νησί με μία δραματική επιχείρηση. Οι απώλειες όπως καταγράφηκαν ήταν τεράστιες.

Η κατακτημένη Κρήτη διαιρέθηκε σε δύο ζώνες κατοχής. Η διοίκηση του Γερμανικού τομέα ανατέθηκε στον στρατηγό Μπράουερ με έδρα τα Χανιά, που το 1944 θα αντικατασταθεί από τον αιμοσταγή στρατηγό Μίλερ. Η διοίκηση του νομού Λασιθίου ανατέθηκε στην Ιταλική Μεραρχία Σιένα του στρατηγού Αντζελο Κάρτα, που πολέμησε ανεπιτυχώς εναντίον της Μεραρχίας των Κρητών στην Αλβανία...

Μετά την κατάληψη του νησιού ο Γιώργης Ψυχουντάκης συνδέθηκε με μία ομάδα κρητικών που βοηθούσε τους εγκλωβισμένους συμμάχους, για την ασφαλή αποχώρησή τους από τα παράλια της νότιας Κρήτης για την Μέση Ανατολή.

Η Κρήτη πριν τον πόλεμο ήταν γεμάτη Άγγλους και Γερμανούς κατασκόπους. Ο πλέον διάσημος ήταν ο διάδοχος του αρχαιολόγου σερ Άρθουρ Έβανς, ο έφορος αρχαιοτήτων στην ανασκαφή της Κνωσού, Τζων Πεντελμπούρυ, ο οποίος επέστρεψε στην Κρήτη ως αξιωματικός του βρετανικού στρατού με το εκστρατευτικό σώμα, υπεύθυνος για την άμυνα τομέα του Ηρακλείου. Συνελήφθη τραυματισμένος από τους Γερμανούς στη μάχη της Κρήτης και εκτελέστηκε στις 22 Μαίου 1941.

Όμως, ο θρύλος της βρετανικής ομάδας στο νησί κατά την κατοχή, θα είναι ο Πάτρικ Λη Φέρμορ - ο Μιχάλης ή Φιλεντέμ της αντίστασης - στην ομάδα του οποίου συμμετείχε από τον Ιούλιο του 1942 ως μαντατοφόρος ο Γιώργης Ψυχουντάκης που άρχισε να οργώνει το νησί από άκρη σε άκρη, με καταπληκτική ταχύτητα, μεταφέροντας τα μηνύματα των διαφόρων αντιστασιακών ομάδων, εκθέτοντας τον εαυτό του σε συνεχή κίνδυνο. Οι Γερμανοί τον αναζητούν και τον επικηρύσσουν.

Η ομάδα του Λη Φέρμορ θα κατορθώσει να συλλάβει δύο στρατηγούς των κατακτητών. Τον Σεπτέμβριο του 1943 με την συνθηκολόγηση της Ιταλίας, ο Λη Φέρμορ θα πείσει τον Ιταλό στρατηγό Κάρτα διοικητή του Λασιθίου να παραδοθεί στους Άγγλους στην Μέση Ανατολή, ενώ τον Απρίλιο του 1944, δωδεκαμελής ομάδα Ελλήνων και Βρετανών θα απαγάγει στο Ηράκλειο κάτω από τη μύτη των Γερμανών, τον διοικητή Ηρακλείου στρατηγό Κράιπε, τον οποίο μετέφεραν μετά από φοβερές περιπέτειες στο συμμαχικό στρατηγείο στην Μέση Ανατολή. Μία εντυπωσιακή επιτυχία που θα χαρακτηρίσει τη δράση των ανταρτών της Κρήτης και θα γυριστεί κινηματογραφική ταινία, το 1957.

Με το τέλος του πολέμου ο Γιώργης Ψυχουντάκης βρέθηκε να έχει χάσει όλα του τα ζώα στο χωριό, στην ουσία το μόνο μέσο που είχε για να ζήσει. Και σαν να μην έφτανε αυτό, βρέθηκε κρατούμενος στις φυλακές του Πειραιά γιατί κρίθηκε ανυπότακτος από ένα γραφειοκρατικό λάθος! Απελευθερώθηκε και στρατεύτηκε για άλλα δύο χρόνια στον καιρό του εμφυλίου. Από τη στενοχώρια του για τον αδελφοκτόνο πόλεμο έχασε τα μαλλιά του μέσα σε τρεις ημέρες. Αποστρατεύεται και γυρίζει στην Κρήτη όπου απασχολείται πάλι σαν βοσκός. Ένιωθε πάντα πολύ περήφανος για αυτό : "Κανένα πανεπιστήμιο του κόσμου δεν μπορεί να παραβγεί τη φύση. Ο πατέρας μου είχε εγκυκλοπαιδική γνώση από τη φύση και τον Ερωτόκριτο. Αυτή τη μόρφωση πήρα και εγώ. Άμα ζήσεις τη φύση, θα δεις τα πάντα που θα σου 'ρθουνε στη ζωή. Τις δουλειές, τις αρρώστιες, τον έρωτα, τα καλά και τα κακά. Άμα δεις τα ζώα, τον αέρα ,τ' άστρα του ουρανού, τότε τα ξέρεις όλα", λέει σε συνέντευξή του τον Οκτώβριο του 2003 στην Μαρία Πολυράκη.

Το 1959 παντρεύτηκε την κυρία Σοφία Πετράκη και έκαναν τρία παιδιά. Ένα γιο, τον Νίκο και δυό κόρες, την Αγγελική και την Χρυσούλα. Το 1965 έφυγε εργάτης στην... Γερμανία. Εκεί έμεινε μόνο λίγους μήνες γιατί δεν άντεχε να δουλεύει για αυτούς που πολέμησε. "Από την πρώτη μέρα που πάτησα στην Γερμανία με το τραίνο, καθώς φτάσαμε στο Μόναχο, όταν είδα τις κάμερες στον σιδηροδρομικό σταθμό, έμεινα με την εντύπωση πως βρισκόμασταν στα χρόνια του πολέμου και μας έπιασαν οι Γερμανοί και πήγαινα στα κάτεργα τους. Φεβρουάριο πήγα, Μάιο έφυγα".

Στη συνέχεια ασχολήθηκε με πολλές δουλειές μέχρι το 1971 που διορίστηκε φύλακας στο γερμανικό νεκροταφείο στο Μάλεμε Χανίων, μαζί με τον απαγωγέα του Κράιπε, Μανώλη Πατεράκη! Φύλακας των νεκρών των κατακτητών. Τι παιχνίδια παίζει η ζωή! Του "κύκλου τα γυρίσματα" που λέει ο Κορνάρος στον Ερωτόκριτο...

Οι δύο Γερμανοί κατοχικοί διοικητές Κρήτης ο στρατηγός Μπράουερ και ο στρατηγός Μίλερ δικάστηκαν, καταδικάστηκαν και εκτελέστηκαν ως εγκληματίες πολέμου στην Αθήνα στις 20 Μαίου 1947, στην έκτη επέτειο της Μάχης της Κρήτης, σε μία ημερομηνία που επιλέχτηκε σκοπίμως, με έναν μάλλον κακόγουστο συμβολισμό.
Ο τελευταίος Γερμανός που ετάφη στο Μάλεμε, ήταν ο στρατηγός Μπράουερ όταν την δεκαετία του '70 μετά από παράκληση του συνδέσμου των Γερμανών βετεράνων του πολέμου, τα οστά του μεταφέρθηκαν στο γερμανικό κοιμητήριο. Εκεί τα έθαψε ο Γιώργης Ψυχουντάκης.

Σε επιστολή του στον Πάτρικ Λη Φέρμορ, που ζει πλέον μόνιμα στην Καρδαμύλη, στην Μάνη, γράφει για την δουλειά του στο Μάλεμε : "Αν στην περίοδο του πολέμου θα μου το έλεγε κανένας, θα το θεωρούσα την πιο μεγάλη ύβρη και προσβολή και θα μπορούσα να τον σκότωνα". Ταυτόχρονα σχολιάζει σε φίλους: "είμαι περιτριγυρισμένος από Γερμανούς αλλά κανείς δε μπορεί να κάνει τίποτα".

Ο Ψυχουντάκης τελείωσε το δημοτικό σχολείο. Είχε όμως ένα σπάνιο συγγραφικό ταλέντο. Το 1951 παρουσίασε στον Πάτρικ Λη Φέρμορ το ιδιόχειρο ημερολόγιο του από τον καιρό της κατοχής και της αντίστασης. Ο Λη Φέρμορ ενθουσιάστηκε από τον χειμαρρώδη λόγο του Γιώργη. Με την άδεια του συγγραφέα και ευθύνη του Λη Φέρμορ, οι αναμνήσεις του εκδόθηκαν σε βιβλίο το 1955 στα αγγλικά, από τις εκδόσεις John Murray, London, με τίτλο "Τhe Cretan Runner" και έγινε μπεστ σέλερ. Το πλήρες ημερολόγιό του από την Μάχη της Κρήτης και την αντίσταση κυκλοφόρησε στα ελληνικά, με τίτλο "Ο Κρητικός Μαντατοφόρος" το 1983 και επανεκδόθηκε το 2001. Ο Ψυχουντάκης ως νέος Μακρυγιάννης περιγράφει μοναδικά τα γεγονότα όπως τα έζησε. Χωρίς στρογγυλέματα και διορθώσεις που παραποιούν την ιστορία.

Όμως δεν έμεινε εκεί. Έγραψε ένα δεύτερο βιβλίο λαογραφικού περιεχομένου με τίτλο "Οι αετοφωλιές της Κρήτης" που κυκλοφόρησε ως έκδοση του δήμου Χανίων. Το 1968 με παρότρυνση του κουμπάρου του Μανούσου Μανουσάκη, ξεκίνησε να μεταφράζει στη λαλιά της Κρήτης, στην γλώσσα του Ερωτόκριτου, την ομηρική Οδύσσεια έχοντας ως βοηθήματα τις παλαιότερες μεταφράσεις του Πολυλά και των Κακριδή-Καζαντζάκη.

Δύο χρόνια αργότερα, το 1970, ο Πάτρικ Λη Φέρμορ στέλνει την πρώτη μεταφρασμένη, από τον φίλο του Γιώργη, ραψωδία της Οδύσσειας, στον Γιώργο Σεφέρη. Ο νομπελίστας ποιητής απαντά στις 11 Ιουνίου 1970, με αυστηρές παρατηρήσεις πάνω στην πρώτη γραφή της μετάφρασης της Οδύσσειας:"Τέτοια ψεγάδια δε βλέπει κανείς στον Ρωτόκριτο".

Ο Ψυχουντάκης θα σημειώσει στον "Κρητικό Μαντατοφόρο" του : "Ετούτο το γράμμα όχι μόνο δεν με αποθάρρυνε να συνεχίσω, αλλά ήταν από το πιο σημαντικό γράμμα που έλαβα ποτέ, γιατί μου επεσήμανε τα λάθη μου". Υπόσχεται στον εαυτό του να διορθώσει τη γραφή του ώστε να μοιάζει με τον Ερωτόκριτο και το πρώτο ολοκληρωμένο αντίτυπο της μετάφρασης να το στείλει στον Σεφέρη. Δεν θα προλάβει όμως. Ο Σεφέρης είχε στο μεταξύ πεθάνει και έτσι το έστειλε στην αδελφή του, Ιωάννα Τσάτσου.

Η ολοκλήρωση της Οδύσσειας του πήρε έντεκα χρόνια. Εκδόθηκε το 1980 και την επόμενη χρονιά τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών. Ο καθηγητής Στυλιανός Αλεξίου στο προλογικό σημείωμα της έκδοσης γράφει "Το δέσιμο του κρητικού λόγου με τον ομηρικό , η χρησιμοποίηση για πρώτη φορά της ρίμας στην απόδοση του ανομοιοκατάληκτου πρωτοτύπου, ξεχώρισαν την μετάφραση από τις προηγούμενες. Η κύρια διαφορά ήταν ότι δεν μιλούσε ένας λόγιος μεταφραστής, αλλά ένας απλός άνθρωπος που ξαναδημιουργούσε τον Όμηρο, αφού πρώτα τον είχε νιώσει και είχε αφομοιώσει. Ο Όμηρος και ο Κορνάρος ξαναζούσαν στον σύγχρονο κρητικό βάρδο".

Στη συνέχεια, το 1983, έπιασε την Ιλιάδα. Την ολοκλήρωσε σε δώδεκα χρόνια. Το 1995 εκδόθηκε όπως η Οδύσσεια, από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης.

Νιώθω τυχερός και ευτυχής που γνώρισα τον Γιώργη Ψυχουντάκη. Ακόμα θυμάμαι με συγκίνηση τις φορές που τον συναντούσα τυχαία, νωρίς το πρωί στην Μόντε Βάρδια στα Χανιά και πηγαίναμε με το αυτοκίνητό μου, στην πόλη. Απενεργοποιούσα το κινητό μου τηλέφωνο και παραδινόμουν στην μαγεία της απαγγελίας του. Έκανα την πιο μακρινή διαδρομή που μπορούσα, οδηγώντας το αυτοκίνητο με είκοσι χιλιόμετρα. Απήγγειλε κομμάτια ολόκληρα από την Ιλιάδα και την Οδύσσεια σαν γνήσιος ραψωδός βγαλμένος από κάποια ρωγμή του χρόνου. Μία άλλη φορά στο σπίτι του με την καταπληκτική θέα, την ώρα που μας έλεγε ιστορίες από την αντίσταση και την απαγωγή του Κράιπε, χτύπησε το τηλέφωνο. Στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν ο κύριος Μιχάλης - Πάτρικ Λη Φέρμορ - από τη Μάνη, σαν κάποια δύναμη να τον προσκαλούσε στην παρέα μας όπως είπε χαριτολογώντας ο Γιώργης....

Ο Γιώργης Ψυχουντάκης, ο εγγονός του Ομήρου, πέρασε στην αιωνιότητα στις 29 Ιανουαρίου 2006. Ο Guardian , η Daily Telegraph, οι Times και άλλες αγγλικές εφημερίδες δημοσίευσαν την νεκρολογία του που κυκλοφόρησε σε όλο τον κόσμο.

Άρχισε, Μούσα να μιλείς να βγάνεις μελωδία.
Ψάλε τον άντρα που ΄ριξε την ιερή την Τροία.
Ψάλε τον πολυμήχανο, που κι ύστερα πλανήθη
σε θάλασσες και σε στεριές, πολλά ταλαιπωρήθη
κι ανθρώπων έμαθε πολλών τις χώρες και τη γνώμη.

Μάσα Χάρμα

Τετρακόσια σαράντα δύο εκατομμύρια θα πληρώσουν στο ελληνικό δημόσιο για το 3% του ΟΤΕ οι Γερμανοί της DT. Πάνω από δέκα δις ευρώ αποτιμάται η χρηματιστηριακή αξία του οργανισμού. Και με το μειοψηφικό ποσοστό του 23% οι Γερμανοί παίρνουν το μάνατζμεντ. Και αυτό παρουσιάζεται ως επιτυχία και μάλιστα ευρωπαικού επιπέδου.

Η διαδικασία για την πώληση του ΟΤΕ ξεκίνησε αρχικά από το ΠΑΣΟΚ σαν μία προσπάθεια "λαικού καπιταλισμού" ανάλογη με αυτή του Βritish Telecom που έγινε στην Βρετανία: "Οι μετοχές στον λαό και το χρήμα στον οργανισμό". Το βαρύ χαρτί του ΟΤΕ όμως άλλαξε χέρια και ο πολύς Ανδρέας Βγενόπουλος με την MIG μάζεψε τα χαρτιά στο χρηματιστήριο. Τότε κατάλαβαν οι σημερινοί κυβερνώντες ότι θα χάσουν τ' αυγά και τα καλάθια και προχώρησαν στην ψήφιση του αντίθετου με τις επιταγές της Ευρωπαικής Ένωσης νόμου για το πλαφόν του 20%. Η MIG ως άξιος παίχτης της αγοράς αφού διαπίστωσε ότι δεν υπήρχε προοπτική για την ίδια, κουβάλησε τους Γερμανούς πουλώντας τις μετοχές της σε απίστευτα νούμερα (2,55 δις ευρώ), προξενεύοντας τους ταυτόχρονα στο δημόσιο για το συνολικό πακέτο του ΟΤΕ. Η κυβέρνηση πλέον βρέθηκε να συνομιλεί με έναν εύρωστο ευρωπαικό κολοσσό και βρήκε ευκαιρία να πουλήσει ότι είχε απομείνει για καθαρά ταμειακούς λόγους, που δεν απέχουν πολύ από την ιδεολογική φιλελεύθερη πλατφόρμα των "ιδιωτικοποιήσεων". Το θέμα όμως δεν είναι ιδεολογικό ούτε αποτελεί καμία απόφαση στρατηγικής. Βαφτίστηκε ως τέτοιο για να τηρηθούν τα προσχήματα, να συγκαλυφθεί η ανικανότητα για την "άλωση" του ΟΤΕ από την MIG και να υποβαθμιστεί η επερχόμενη καταδίκη στο Ευρωπαικό Δικαστήριο για το νόμο του πλαφόν 20%.

Με όρους ελεύθερης αγοράς η MIG οικονόμησε γύρω στα διακόσια εκατομμύρια ευρώ ενώ τα κυβερνητικά ορθολογικά ξεφτέρια έκοψαν τις μαγκιές μπροστά στην DT, κατέβασαν τα βρακιά τους και παραχώρησαν το μανατζμεντ του οργανισμού. Οι Γερμανοί αγοράζουν και ελέγχουν ένα καλοστημένο δυνατό μαγαζί που τους βάζει γερά στην αγορά της νοτιοανατολικής Ευρώπης και όχι μόνο.

Αφού με την πώληση του ΟΤΕ δεν έγινε και τίποτα το τρομερό κατά τους κυβερνώντες, γιατί δεν φτιάχνουμε άλλον ένα ΟΤΕ να τον σουτάρουμε κι αυτόν στους Ολλανδούς ας πούμε? Αμ τη ΔΕΗ? Τον ΟΣΕ? Τα Λιμάνια? Τι τα θέλουμε. Μόνο την Ολυμπιακή δεν την παίρνει κανένας. Γιατί άραγε? Λέτε οι στρατηγικοί επενδυτές να φοβούνται τα συμπαντικά κύματα που εκπέμπονται από τις ιερές θέσεις της μυστικής Ελλάδας όπως αποκαλυπτικά παρουσιάζει ο Παπαρόπουλος και αναμασά αποκλειστικά ο Χαρδαβδέλας μαζί με κάποια φασιστοειδή που η φιλοπατρία τους αρχίζει και τελειώνει στα σενάρια συνωμοσίας ενός αθέατου κόσμου?

Η αγάπη για την πατρίδα εκφράζεται με πράξεις. Το επιχείρημα ότι ξεφορτωνόμαστε τον ΟΤΕ για να μην γίνει "Ολυμπιακή" περιέχει υπονοούμενα ότι τελικά ο Αλογοσκούφης έπιασε τους Γερμανούς κορόιδα και τους πάσαρε τον ΟΤΕ. Κανένας όμως δεν αγοράζει για να χάσει λεφτά. Ο ΟΤΕ είναι μαγαζί γωνία, επένδυση με πολύ μεγάλη ανταποδοτικότητα και μικρό κόστος παραγωγής ενώ οι αεροπορικές εταιρείες έχουν διεθνώς μαύρα χάλια. Αναμφίβολα η εγκληματική κακοδιαχείριση στην Ολυμπιακή από τους κάθε λογής τυχοδιώκτες ήταν αρκετή για να βουλιάξει την εταιρεία.

Η θέση να θεωρεί κάποιος τον εαυτό σου ανίκανο να διαχειριστεί μία χρυσοτόκο επιχείρηση και για το λόγο αυτό την πουλάει και τα αρπάζει, περιέχει την σπάνια αρετή της αυτογνωσίας. Μόνο που αντίστοιχες θέσεις δεν ταιριάζουν σε ευπατρίδες κρατικούς λειτουργούς που διαχειρίζονται την δημόσια περιουσία. Η πατρίδα δεν δημιουργήθηκε με τις θέσεις των κάθε λογής ορθολογιστών, αλλά με αίμα, θυσίες, ολοκαυτώματα και υπερβάσεις από αυτούς που είχαν την πίστη και την ελπίδα για κάτι παραπάνω από το μπόι τους, ενάντια στις συμβουλές και παραινέσεις των κατά καιρούς νταβατζήδων.

Σύμφωνα με τα νεοφιλεύθερα μοντέλα, ανοησίες πίστευε ο παππούς Καραμανλής που με τον αγροίκο τρόπο του τα ήθελε όλα κρατικά. Δεν τα ήξερε καλά. Ο Σημίτης και ο Αλογοσκούφης ξέρουν καλλίτερα. Οι καιροί άλλαξαν και επιβάλλουν άλλη προσέγγιση: Κομψοί άνθρωποι, σε κομψά μέρη.
Πιστεύω ότι εάν κάθε Έλληνας είχε την ευκαιρία να αναθέσει τα οικονομικά του σπιτιού του στον Αλογοσκούφη και στον Χριστοδουλάκη θα οικονόμαγε πολλά φράγκα από τις πωλήσεις της πατρογονικής περιουσίας που θα του πρότειναν. Αρκετά για να πληρώνει τους δικηγόρους να του εξασφαλίζουν αναβολές στα δικαστήρια, αργότερα. Διότι οι κύριοι είναι μοναδικής αποτελεσματικότητας στο να σε βάλουν φυλακή. Πρώτα ξεπουλάνε και μετά κάνουν ταμείο. Είναι βλέπετε το οικονομικό μοντέλο του "Εκάλη κλαμπ", των κομψών αεριτζήδων. Σε ξεπουλάνε, σε φεσώνουν και σου γεμίζουν το κεφάλι με αρλούμπες περί "ισχυρής Ελλάδας".

Ξεπουλώντας τις ΔΕΚΟ στους ξένους και τους μισούς Έλληνες στα σκλαβοπάζαρα της ανατολής ίσως να λυθούν όλα τα προβλήματα του κράτους. Το δημοσιονομικό, το ασφαλιστικό, η αστυφιλία, το κυπριακό, το σκοπιανό και η αναθεώρηση του συντάγματος. Όσοι όμως απομείνουν θα πληρώνουν ενοίκιο στην ίδια τους την πατρίδα.

Ένας ελαφροίσκιωτος σε ένα ορεινό χωριό στην Κρήτη μου έλεγε κάποτε, κλαίγοντας, στο καφενείο του χωριού του ότι όταν σκέφτηκε να πουλήσει το σπίτι του μακαρίτη του πατέρα του, σε πολύ καλή τιμή σε κάτι Γερμανούς, ο αντάρτης γέρος ήρθε το βράδυ στον ύπνο του και τον άρχισε στις φάπες! Εδώ τόσοι ένδοξοι και ηρωικοί πρόγονοι, δεν βρέθηκε ένας να βρυκολακιάσει και να τους αρχίσει στις γρήγορες, για το εγχείρημα που ξεκίνησε ως ένα φιλόδοξο deal από ένα fund και αναδεικνύεται σε "Μάσα Χάρμα Ταβερνάκι" για τα λιγούρια - "υπερασπιστές" του δημοσίου συμφέροντος...
Όμως δυστυχώς, η τιμή της πατρίδας επαφίεται πλέον στην αντιηρωική ψήφο του Τατούλη, του Σουφλιά και του Μανώλη, κατά την ψηφοφορία για την κύρωση της σύμβασης από την Βουλή των Ελλήνων.

Από Βύνη και Λυκίσκο

Συνεχίζοντας την ανάλυση των πολιτιστικών επιρροών μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας που κρύβονται πίσω από την πώληση του ΟΤΕ, αυτό το ποστ αποτελεί σπονδή στα εκατοντάδες βαρέλια μπίρας που θα καταναλωθούν και αυτό το καλοκαίρι μπροστά στις full HD τηλεοράσεις Plasma και LCD.
Το εθνικό ποτό των Βαυαρών έφθασε στην Ελλάδα μαζί με τον νεαρό βασιλιά Όθωνα και την συνοδεία του. Για να καταλάβουμε γιατί μιλάμε ας δούμε λίγο τους αριθμούς. Στις ημέρες μας η μέση ετήσια κατά κεφαλή κατανάλωση μπίρας στην Γερμανία είναι 130 λίτρα. Στην Βαυαρία η αντίστοιχη κατανάλωση εκτινάσσεται στα 214 λίτρα. Στο Μόναχο κάθε Οκτώβριο, γίνεται ένα καταπληκτικό φεστιβάλ μπίρας σε ανάμνηση των εορτών του 1810 για τους αρραβώνες του μπαμπά του Όθωνα, Λουδοβίκου, και της πριγκίπισσας Τερέζας. Φήμες αναφέρουν ότι η γιορτή γίνεται γιατί ο καρπός της ένωσης του ζεύγους έγινε ο πρώτος Βασιλιάς των Ελλήνων με τις ευλογίες των Εγγλέζων. Τέτοια πολιτιστική χαρά οι Βαυαροί...

Από πολύ νωρίς, το 1516, ο Βαυαρός δούκας Γουλιέλμος Δ' εξέδωσε τον "Νόμο περί καθαρότητος" (Reinheitsgebot), ίσως τον αρχαιότερο διατροφικό κανονισμό που ισχύει και σήμερα. Σύμφωνα με αυτόν, στη γερμανική ζυθοποιία δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιείται άλλη πρώτη ύλη εκτός από κριθάρι, λυκίσκο και καθαρό νερό.
Με αυτά τα δεδομένα περί ζύθου ήρθε ο νεαρός Όθωνας από την Βαυαρία στην Ελλάδα. Ο επίσημος ζυθοποιός του βαυαρικού σώματος που ακολούθησε τον Βασιλιά, ονομαζόταν Φιξ. Ακολουθούσε τον μονάρχη σε κάθε του ταξίδι. Για τις πολύτιμες υπηρεσίες αυτού του ζυθοποιού, η οικογένεια Φιξ εξασφάλισε το το προνόμιο της αποκλειστικής παραγωγής και διάθεσης μπίρας στην Ελλάδα. Έτσι μπίρα και Φιξ έγιναν για τους Έλληνες έννοιες ταυτόσημες.
Το βασιλικό προνόμιο του μονοπωλίου που παραχώρησε ο Όθωνας στην οικογένεια Φιξ διατηρήθηκε για εκατό χρόνια, ως το 1963! Τότε εμφανίστηκε στην αγορά η ολλανδική μπίρα Άμστελ, από την νεοιδρυθείσα "Αθηναική Ζυθοποιία". Αμέσως, τα μέλη της οικογένειας Φιξ αποφασίζουν να πάρουν μέτρα, στα πλαίσια πάντοτε του υγιούς ανταγωνισμού, ως συνειδητοποιημένοι γόνοι αιωνόβιων καπιταλιστών. Οι δράσεις που ανέλαβαν οι Φιξ ήταν προσαρμοσμένες στις απαιτήσεις της ελληνικής πραγματικότητας. Οι πηγές αναφέρουν ότι στα μέσα του 1964, ο Κάρολος Φιξ περιφερόμενος στο περιστύλιο της Βουλής (στα ανάκτορα που έκτισε ο συμπατριώτης του Όθωνας δηλαδή, όπου γευόταν τις μπύρες του παππού Φιξ) άρχισε να διακινεί μεταξύ των βουλευτών υλικό για τα λιποβαρή μπουκάλια της Άμστελ και να απαιτεί την απαγόρευση της κυκλοφορίας της...

Τα χρόνια όμως γύρισαν δύσκολα για την οικογένεια και την δεκαετία του ογδόντα η ζυθοποιία Φιξ έκλεισε, για να επαληθευτεί το σύνθημα της νέας σοσιαλιστικής κυβέρνησης "η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες".
Τα χρέη της ζυθοποιίας Φιξ στο ΙΚΑ και την εφορεία συσσωρεύτηκαν, και ο τελευταίος των Φιξ κατέφυγε στην Ελβετία για να γλυτώσει από τις περιπέτειες με την ελληνική δικαιοσύνη.
Επειδή όμως οι Έλληνες είχαν συνδυάσει την μπίρα με το μονοπώλιο ήρθε η σειρά της "πράσινης μπύρας". Ήταν η ώρα της "Αθηναικής Ζυθοποιίας" να πάρει το πάνω χέρι με την Χάινεκεν, ποδηγετώντας την αγορά στα χνάρια των Φιξ. Η Ολλανδικής καταγωγής μπίρα κυριαρχώντας στην ελληνική αγορά κατέχει σήμερα πάνω από το 90%, ελέγχοντας παράλληλα τις ετικέτες της Αμστελ, της Χένινγκερ, και της Άλφα, και τις εισαγόμενες Erdinger, Murphy's Irish Stout και Red, Duvel, Chimay, Kirin, McFarland, Carib, Dorelei και Desperados ενώ το 1999, η εταιρία ξεκίνησε την παραγωγή της μπίρας Fischer από την Αλσατία. Στην Ελλάδα πραγματοποιεί το 3,50% των πωλήσεων και το 8,00% των κερδών της. Η αναντιστοιχία πωλήσεων και κερδών είναι η απλούστερη απόδειξη ότι η Χάινεκεν πουλάει μάλλον πανάκριβα στην Ελλάδα, επιβεβαιώνοντας τον κανόνα ότι η χώρα είναι ξέφραγο αμπέλι για τους κάθε λογής κερδοσκόπους.
Πουθενά αλλού στον κόσμο η οικογένεια Χάινεκεν δεν κατέχει αναλογικά τέτοια θέση στην αγορά, ούτε βεβαίως στην Ολλανδία, όπου το μερίδιό της κινείται στα όρια του 50% και συνεχώς αντιμετωπίζει κατηγορίες ότι κινείται σε αγορά με ολιγοπωλιακή συγκρότηση.

Λογικό θα απαντήσετε. Σε μία χώρα που η ζυθοποιία ήρθε εισαγόμενη ως πολιτιστική επιβολή μαζί με τους Βαυαρούς και τον Όθωνα είναι φυσικό να εμφανίζονται αυτές οι διαχρονικές στρεβλώσεις. Και όμως δεν είναι καθόλου, μα καθόλου, έτσι.
Η ιστορία της μπίρας αναφέρει ότι στην αρχαία Αίγυπτο, είκοσι πέντε αιώνες πριν από τον Χριστό, ήταν γνωστά τέσσερα είδη μπίρας. Επίσης η μπίρα ήταν γνωστή στην Βαβυλώνα και στην Ουρ και πιθανότατα και σε αρχαιότερους πολιτισμούς. Στο έπος του Γκιλγαμές, το οποίο συντάχτηκε την τρίτη χιλιετία προ Χριστού, γίνεται για πρώτη φορά αναφορά στην μπίρα.
Στην Ευρώπη η μπίρα έφθασε πιθανότατα από την Αίγυπτο μέσω της Ελλάδας. Ο Πλίνιος γράφει ότι η μπίρα ήταν γνωστή στην Μεσόγειο πριν από την αμπελουργία και περιγράφει λεπτομερώς την διαδικασία παραγωγής της μπίρας στην Ελλάδα με την χρήση λυκίσκου.
Ωστόσο οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι στράφηκαν στην αμπελουργία αφήνοντας τη ζυθοποσία στους βορειοευρωπαίους, στη γη των οποίων η άμπελος δεν ευδοκιμούσε. Όταν ο Γάιος Ιούλιος Καίσαρας οδηγούσε τα στρατεύματά του στην Ευρώπη, η μπίρα έπαιζε σημαντικό ρόλο. Ο στρατηγός κατάλαβε γρήγορα την θρεπτικότητα του ζωμού από κριθάρι και προμήθευε τα στρατεύματά του με αυτό. Ο Τάκιτος αναφέρει ότι τον πρώτο μεταχριστιανικό αιώνα οι Κέλτες, οι Σάξονες, οι Σκανδιναυοί και τα Γερμανικά φύλα κατανάλωναν μπίρα.

Η αρχαιολογία όμως προσφέρει νεώτερα συγκλονιστικά και ταυτόχρονα γοητευτικά στοιχεία. Ένας από τους γρίφους του Μινωικού πολιτισμού ήταν το ερώτημα εάν οι Μινωίτες έπιναν μπίρα. Η απάντηση είναι καταφατική! Ο καθηγητής Πήτερ Γουόρεν ανακοίνωσε ότι σε χημική ανάλυση του περιεχομένου έξι πίθων από τον πρωτομινωικό οικισμό στην Μύρτο στην νότια Κρήτη χρονολογημένα το 2200 πχ βρέθηκαν στοιχεία που ισχυροποιούν την άποψη ότι οι Μινωίτες κατανάλωναν μπίρα.
Τα αντίστοιχα ευρήματα του 1700 πχ από τον μινωικό οικισμό του Αποδούλου στην νότια ρίζα του Ψηλορείτη στο Ρέθυμνο, πιστοποιούν με πολύ ισχυρότερο τρόπο την ζυθοποσία των Μινωιτών. Ειδικότερα στην τριποδική χύτρα της φωτογραφίας πιστοποιήθηκαν ενδείξεις για φωσφορικό οξύ που βρέθηκε σε κάδους παρασκευής μπίρας στην Ιεράκων Πόλη της Άνω Αιγύπτου, με ηλικία πριν από το 3.000 πχ δηλαδή την προ των Δυναστειών Αίγυπτο. Τα αποτελέσματα έδειξαν επίσης την ύπαρξη της 2-οκτανόλης που θεωρείται κατά κανόνα ένδειξη ύπαρξης μπίρας. Τα παραπάνω στοιχεία παρουσιάσθηκαν το καλοκαίρι του 1999 στην έκθεση που οργάνωσε το Υπουργείο Πολιτισμού στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο με τίτλο "Μινωιτών και Μυκηναίων Γεύσεις". Η έκθεση ταξίδευσε σε όλο τον κόσμο στα πλαίσια της πολιτιστικής Ολυμπιάδας.

Σε αυτό τον καταπληκτικό τόπο που το εθνικό ποτό των Βαυαρών, ήταν γνωστό στους Μινωίτες πριν από τέσσερις χιλιάδες χρόνια, οι νεοέλληνες μπορούν να καταναλώνουν περήφανοι το ευγενές παρασκεύασμα βύνης και λυκίσκου, υψώνοντας το παγωμένο ποτήρι τους στο όνομα του πρώτου Ευρωπαίου ζυθοπότη, του γιου του Δία, Μίνωα, ευχόμενοι για την νικηφόρα πορεία της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου, αγνοώντας τα μονοπώλια και την αισχροκέρδια των Ολλανδών ζυθοπωλών, δραπετεύοντας επί πτερύγων ποδοσφαιρικών ανέμων για έναν ολόκληρο μήνα, στα γήπεδα της Αυστρίας και της Ελβετίας προσδοκώντας την κούπα πάλι να σηκώνεται στο Παναθηναικό Στάδιο από τα χέρια του Γερμανού προπονητή Όθωνα Ρεχακλή, σε μία τρελή τελετή υποδοχής με χλαμύδες, περικεφαλαίες, παοκτζήδικα συνθήματα περί ανύψωσης του..."τιμημένου" και βεγγαλικά.
Την έναρξη της δοξασμένης θριαμβευτικής πορείας για ένα ακόμα συγκλονιστικό καλοκαίρι που η ψυχή των Ελλήνων θα καταπλήξει την Ευρώπη, σπάζοντας κάθε προηγούμενο ρεκόρ μπιροποσίας, ορίζει η μαγιάτικη συμμετοχή της πρωθιέρειας αοιδού Καλομοίρας στην βαλκανική αρένα του Βελιγραδίου...

Της πατρίδας μου η σημαία...

Ο αιρετικός μπλόγκερ δεν θα συνεχίσει το γνωστό στίχο που τιτλοφορεί το ποστ αλλά θα αντιτείνει ότι της πατρίδας του η σημαία έχει χρώμα ...βαυαρικό. Γιατί η ιστορία της πώλησης του ΟΤΕ δεν αποτελεί την πρώτη γερμανική οικονομική εμφάνιση στην Ελλάδα. Είναι η ιστορική συνέχεια μίας σειράς γεγονότων που χαρακτηρίζουν την νεοελληνική αφασία. Υπάρχει παρελθόν. Σπουδαίο και διδακτικό. Αυτό το ποστ θα περπατήσει στις διαδρομές της γερμανικής εμπλοκής στη χώρα. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.

Τον Ιανουάριο του 1833, μετά την δολοφονία του Καποδίστρια που οργανώθηκε από τους Άγγλους, το ελεύθερο ελληνικό κράτος υποδέχεται στο Ναύπλιο, τον μονάρχη Όθων (Όττο Βιττελσμπαχ), γιο του βασιλιά της Βαυαρίας Λουδοβίκου του Α', που φθάνει με την αγγλική φρεγάτα Μαγαδασκάρη. Ο νεαρός, μόλις 17 ετών βασιλιάς των Ελλήνων κουβαλά μαζί του τους Γερμανούς αντιβασιλείς Άρμανμπεργκ, Μάουερ και Χάιντεκ , που του έδωσε προίκα ο μπαμπάς του για να κυβερνήσουν -ανεξέλεγκτα- την Ελλάδα μέχρι την ενηλικίωση του Όθωνα και να στήσουν τους μηχανισμούς της ελληνικής διοίκησης. Μαζί τους έρχονται περίπου τέσσερις χιλιάδες Βαυαροί στρατιώτες οι απόγονοι των οποίων, ως Έλληνες πολίτες πλέον, διακρίνονται στην νεοελληνική κοινωνία με ονόματα όπως Έβερτ, Βόζενμπεργκ, Χόιπελ, Βασενχόφεν κλπ. Επίσης Γερμανοί αρχιτέκτονες και επιχειρηματίες (πχ ο οινοποιός Γούσταβ Κλάους) θα ακολουθήσουν τον νεαρό Βασιλιά αργότερα στο μικρό πλην πανέμορφο Γκρίχελαντ...
Ο βασιλιάς Όθων απευθύνθηκε πρώτη φορά στους Έλληνες υπηκόους του στις 30 Ιανουαρίου 1833, φυσικά στα Γερμανικά. Μίλησε εμφατικά για την ανάγκη καταπολέμησης της αναρχίας! Ήταν δηλαδή ξεκάθαρος με το καλημέρα.
Η βασιλεία του Όθωνα άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια της στην Ελλάδα. Η μεταφορά της πρωτεύουσας στην Αθήνα, το κίνημα της 3ης Σεπτεμβρίου 1843 με αίτημα το Σύνταγμα, η εφαρμογή του γερμανικού δικαίου, η καθιέρωση του αυτοκεφάλου για την ελλαδική ορθόδοξη εκκλησία είναι μερικά από τα σημαντικά ιστορικά γεγονότα που συνεχίζουν να αποτελούν σημεία αναφοράς για το σημερινό νεοελληνικό κράτος. Παράλληλα το σύστημα εκπαίδευσης, η δημόσια διοίκηση, η δικαιοσύνη, ο στρατός και η χωροφυλακή ιδρύθηκαν από τους Βαυαρούς.

Την περίοδο της βαυαροκρατίας έγινε ο επανασχεδιασμός της ελληνικής σημαίας, με σκοπό το κυανό χρώμα να ταιριάζει με αυτό της εικονιζόμενης σημαίας της Βαυαρίας, δηλαδή της γενέτειρας του βασιλιά Όθωνα.

Φανταστείτε τι έγινε όταν ήρθαν οι Γερμανοί και προσπάθησαν να επιβάλλουν τους θεσμούς του νέου κράτους. Κοτζαμπάσηδες-φεουδάρχες, πολέμαρχοι, καπεταναίοι πρώην, αλλά και νυν κατσαπλιάδες έγινε προσπάθεια να μετατραπούν σε φορείς ενός δυτικοφανούς κράτους γερμανικής κατασκευής. Ωστόσο η βαυαρική διοίκηση της Αντιβασιλείας ήταν πολύ σκληρή. Ο αντιβασιλιάς Μάουερ θα μείνει στην ιστορία ως ο θεμελιωτής του ελληνικού νομικού συστήματος. Ήταν αυτός που δεν δίστασε να καθίσει στο σκαμνί τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη σαν προδότη και κόντεψε να τον στείλει στη λαιμητόμο. Ο γέρος του Μωριά ξεσήκωνε τους Ρωσόφιλους Μωραίτες (Ναπαίους)ενάντια στην αυταρχικότητα της Αντιβασιλείας και ζητούσε την εμπλοκή του εγγυητή Τσάρου στα ελληνικά πράγματα.
Οι Γερμανοί ξέροντας προφανώς με τι είχαν να κάνουν λειτούργησαν πατερναλιστικά και αυταρχικά τοποθετώντας στην κρατική μηχανή αποκλειστικά Βαυαρούς. Διέλυσαν τα ένοπλα σώματα και κυνήγησαν ανελέητα όσους από τους αγωνιστές του '21 αντιδρούσαν. Έτσι στο τέλος του 1834 υπηρετούσαν στον ελληνικό στρατό 5.000 Βαυαροί και ελάχιστοι Έλληνες. Ο αντιβασιλιάς Άρμανμπεργκ έστησε τον τακτικό στρατό ως γνήσιος πρόγονος των στρατηγών της Βέρμαχτ και απεδείχθη διοικητικός φορέας μνημειώδους αυταρχισμού.

Οι Βαυαροί είχαν επιβάλει μέχρι και την αρχιτεκτονική τους επιλογή για το νεαρό ελληνικό βασίλειο. Τυπικό δείγμα αποτελεί το σημερινό κτίριο της Βουλής που ολοκληρώθηκε ως βασιλικό ανάκτορο το 1847, σε σχέδια του Φρίντιχ φον Γκέντερ, διευθυντή της ακαδημίας καλών τεχνών του Μονάχου. Νωρίτερα είχε προταθεί από τον μπαμπά του Όθωνα, Λουδοβίκο, ως θέση του ανακτόρου η ... Ακρόπολη, πρόταση η οποία ευτυχώς απερρίφθη.

"Γκρεμίστε τα ξενόφερτα νεοκλασικά" φώναζε ο Άρης Κωνσταντινίδης προκαλώντας την απορία των νεοελλήνων που πάντα θεωρούσαν τα κτίρια με τους φοίνικες ως σήμα κατατεθέν της νεοελληνικής αρχιτεκτονικής. Λίγοι όμως γνωρίζουν ότι αντικατέστησαν τον οθωμανικό τύπο αστικής κατοικίας με τα σαχνισιά και τα καφασωτά, με τις χουρμαδιές στην αυλή και τις καμήλες που συμπλήρωναν το ντεκόρ της Αθήνας της απελευθέρωσης.

Το 1853 ξέσπασε ο Κριμαικός πόλεμος μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας. Ο Όθων έχοντας πάρει αέρα πια μετά από διακυβέρνηση είκοσι χρόνων, σχεδιάζει την κατάληψη της Ηπείρου και της Θεσσαλίας. Ο αξιωματικός Δημήτριος Καραισκάκης, γιος του στρατηγού του '21 Γεωργίου, μπουκάρει στην Ήπειρο και την ελευθερώνει! Η μάχη στα Πέντε Πηγάδια έμεινε στην ιστορία. Οι Άγγλοι που δεν πολυγουστάρουν τέτοια, αποφασίζουν να στριμώξουν τον Βαυαρό βασιλιά που κάνει του κεφαλιού του. Την άνοιξη του 1854, σε ένα γεγονός που θυμίζει τα Δεκεμβριανά, αγγλογαλλικά στρατεύματα καταλαμβάνουν τον Πειραιά. Θα μείνουν στην Αθήνα τρία χρόνια μέχρι το τέλος του Κριμαικού πολέμου το 1857 για να αποτρέψουν τις αποκοτιές του Όθωνα και τον ενθουσιασμό των Ελλήνων. Ήταν η πρώτη κατοχή της Ελλάδας όπως σοφά παρατήρησε ο Βασίλης Ραφαηλίδης...

Τελικά με την εμπλοκή των αιώνιων νταβατζήδων της νεοελληνικής μιζέριας Άγγλων, ο Όθων κηρύσσεται έκπτωτος το 1862 μετά από κίνημα που εκδηλώθηκε από τον συνταγματάρχη του πυροβολικού (συμπτώσεις που σοκάρουν) Δημήτριο Παπαδιαμαντόπουλο την 10η Οκτωβρίου και πήρε το δρόμο της επιστροφής στην Βαυαρία. Το αποχαιρετιστήριο μήνυμα του τελειώνει γραφικά με την φράση "Παρακαλώ τον εύσπλαχνον Θεόν να απονέμει πάντοτε την χάριν του εις τας τύχας της Ελλάδας". Ο ίδιος δεν παραιτήθηκε ποτέ από τον Θρόνο. Πέθανε το 1867 και ετάφη στο Μόναχο φορώντας την ελληνική φουστανέλα!

Η εμπειρία της γερμανικής κατοχής 1941 - 1944 δεν αντέχει κριτικής. Ο ελληνικός λαός τον χειμώνα του λιμού του 1942 αντιμετώπισε τον κίνδυνο της γενοκτονίας. Εκτιμάται ότι 300.000 Έλληνες πέθαναν από ασιτία. Περίπου 1.000 θάνατοι την ημέρα. Ταυτόχρονα με την μέθοδο του δανείου και των "εξόδων κατοχής" η χιτλερική Γερμανία λήστεψε τον χρυσό του ελληνικού κράτους. Το Γερμανικό κράτος, ενιαίο από το 1992, δεν επέστρεψε ποτέ τον ελληνικό χρυσό των κατοχικών δανείων, όπως αρνείται να δώσει τις αποζημιώσεις για τις καταστροφές και εκτελέσεις του άμαχου πληθυσμού παρά τις αποφάσεις των δικαστηρίων.

Το 1993 εγκαθίσταται ως ανάδοχος για την κατασκευή του αεροδρομίου στα Σπάτα η Γερμανική εταιρεία Χόχτιφ. Με μία αποικιοκρατική σύμβαση διαχειρίζεται την κατασκευή του "Ελ Βενιζέλος" χρησιμοποιώντας ως υπεργολάβους ελληνικές κατασκευαστικές εταιρείες που δουλεύουν με τιμές εξευτελιστικές σε συνθήκες αραπιάς για το μεγαλείο του Γερμανού αναδόχου. Πλήθος αγωγών των Ελλήνων υπεργολάβων- χορηγών της Χόχτιφ -υποβλήθηκαν στα ευρωπαικά διαιτητικά δικαστήρια εναντίον των Γερμανών. Βλέπετε, σύμφωνα με το ελληνικό δημόσιο οι ελληνικές τεχνικές εταιρείες δεν ήταν ικανές να κατασκευάσουν το έργο και έπρεπε να έρθουν οι Γερμανοί. Ωστόσο, οι ελληνικές κατασκευαστικές εταιρείες μερικά χρόνια αργότερα θα ολοκληρώσουν στην ώρα τους, πολλές φορές με ίδια χρηματοδότηση τα ολυμπιακά έργα, το ελληνικό τεχνικό θαύμα, βγάζοντας ασπροπρόσωπη τη χώρα και αναγκάζοντας τον πρόεδρο της ΔΟΕ Ζαγκ Ρογκ, που έτρωγε και έπινε τζάμπα για ένα μήνα το 2004, να ομολογήσει τον θαυμασμό του και να δηλώσει πριν την τελετή έναρξης της Ολυμπιάδας ότι "το 1997 που ήρθαμε πρώτη φορά είδαμε μία μπουλντόζα που την πήγαιναν από εργοτάξιο σε εργοτάξιο". Και δεν βρέθηκε ένας να του απαντήσει "Φαντάσου να είχαν και δεύτερη μπουλντόζα, τι θα έκαναν".
Το αεροδρόμιο στα Σπάτα άνοιξε τον Μάρτιο του 2001. Θα το εκμεταλλεύεται η Χόχτιφ για 30 χρόνια, μέχρι το 2031. Αξίζει να υπενθυμίσω ότι πριν από λίγους μήνες η Χόχτιφ ως "έμπειρος" διαχειριστής του αεροδρομίου, στον φετινό χιονιά της 19ης Φεβρουαρίου, άφησε το αεροδρόμιο απροστάτευτο με αποτέλεσμα να ανασταλεί η λειτουργία του από το χιόνι, γιατί δεν διέθετε τον ανάλογο εκχιονιστικό εξοπλισμό! Πλήρης ελληνοποίηση του Γερμανού διαχειριστή, δεν βρίσκετε? Πιστεύω ότι η Χόχτιφ δεν θα άφηνε ποτέ να κλείσει οποιοδήποτε γερμανικό αεροδρόμιο από το χιόνι. Στην Ελλάδα όμως...

Σε μία άλλη, πιο πρόσφατη περίπτωση οι μίζες της Ζίμενς ταλανίζουν την ελληνική πολιτική σκηνή. Η γερμανική εταιρεία φέρεται ότι τα "έχωνε" κανονικότατα σε πολιτικούς και διοικητικούς παράγοντες για την εξασφάλιση αστρονομικών συμβάσεων με το ελληνικό δημόσιο, τον ΟΤΕ και την ασφάλεια των ολυμπιακών αγώνων. Πλήρης κατάργηση των αξιών. Οι Γερμανοί ως γνήσιοι ανατολίτες, λαδώνουν πλέον ανοιχτά για να πάρουν τις δουλειές στο κράτος που σχεδίασαν και έστησαν οι πρόγονοί τους πριν από 175 χρόνια! Κατάντια...

Φυσικά, όλα τα παραπάνω τα σαρώνει η επιτυχία του Όθωνα του νεώτερου. Του Όττο Ρεχάγκελ. Ο Γερμανός προπονητής κατάφερε να οδηγήσει την εθνική ποδοσφαιρική ομάδα στο ψηλότερο σκαλί του ευρωπαικού ποδοσφαιρικού βάθρου στο Euro του 2004 γεμίζοντας τους νεοέλληνες με εθνική περηφάνια και ενθουσιασμό. Το ευρωπαικό κύπελλο αξίζει όσο η βαυαροκρατία του Όθωνα, η γερμανική κατοχή, οι συμβάσεις της Χόχτιφ και της Ζίμενς, η πώληση του ΟΤΕ.

Της πατρίδας μου η σημαία έχει χρώμα βαυαρικό λοιπόν. Γι αυτό ας μην καίνε τις βελγικές (!!!) σημαίες με αγκυλωτούς σταυρούς, θεωρώντας ότι είναι γερμανικές, οι άσχετοι διαμαρτυρόμενοι μπροστά στα παλαιά ανάκτορα των επτά χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων, που έκτισε ο Βαυαρός βασιλιάς, στην πλατεία συντάγματος που αιματοκύλισαν στα Δεκεμβριανά το 1944, οι ταγματασφαλίτες συνεργάτες των Γερμανών ναζιστών. Απλώς ας είμαστε έτοιμοι. Γιατί εάν γίνει κανένα θαύμα το καλοκαίρι στα γήπεδα της Αυστρίας και της Ελβετίας και η ελληνική ομάδα του Όττο Ρεχάγκελ ξαναπάρει το ευρωπαικό κύπελλο, ετοιμαστείτε σε στάση βαθιάς επίκυψης και σε κλίμα ευφορίας να υποδεχτούμε τους Γερμανούς στρατηγικούς επενδυτές. Και τώρα που έχουν πάρει φόρα και έχουν μάθει τα κόλπα, θα μας πάρουν όχι μόνο τον ΟΤΕ αλλά και τα σώβρακα...