Τέλος Σεπτέμβρη

Τελευταία μέρα του μήνα. Για τη σειρά των λαϊκών αγροτικών τελετουργιών και εθίμων στον κύκλο του χρόνου, το τέλος Σεπτέμβρη σημαίνει την ολοκλήρωση των υπαίθριων γιορτών του καλοκαιριού, που στην αυθεντική και γνήσια μορφή τους δεν έχουν καμία σχέση με τα μεταλλαγμένα κακόγουστα πανηγύρια των νεοελλήνων. Εκμεταλλεύομαι από χρόνια την ιδιαίτερη εύνοια να με προσκαλούν αγαπημένοι μου φίλοι σε αντίστοιχες γιορτές. Αισθάνομαι κάθε χρόνο στο τέλος του Σεπτέμβρη το τέλος της εποχής. Συμμετέχοντας βιώνω αυτό που δεν μπορούν να κατανοήσουν οι πληθυσμοί των πόλεων. Γίνομαι κοινωνός της ελευθερίας και του παραλογισμού ενός κόσμου που τολμά να υπάρχει έξω από τα συμβατικά και καθιερωμένα. Ο κύκλος των λαϊκών γιορτών συνδέεται άμεσα με την καλλιέργεια της γης, με την παραγωγή που για αιώνες σηματοδοτεί, σε γενικές γραμμές, τη ζωή και τις συνήθειες των ανθρώπων της υπαίθρου. Έχω επισκεφθεί οδοιπορώντας, ξωκλήσια σε κορυφές βουνών όπου παραδίπλα τα λείψανα από ιερά κορυφής μαρτυρούν την συνήθεια των προϊστορικών ανθρώπων να λατρεύουν τις θεότητες τους σε τόπους περίεργους μακριά από την ασφάλεια της αρχαίας κατοικίας αλλά κοντά στο υπερβατικό δηλώνοντας με αυτόν τον τρόπο την αδήριτη ανάγκη τους για τη μεταφυσική σχέση μαζί του. Έχω βρεθεί σε σπήλαια που φιλοξενούν χριστιανικούς ναούς, εκεί όπου παλαιότερα αποδεδειγμένα οι άνθρωποι λάτρευαν τους προγενέστερους αρχαίους θεούς τους, νιώθοντας την συνέχεια ανεξαρτήτως χρόνου, υποβαλλόμενος από τη μυστηριακή δύναμη του χώρου. Έχω παρακολουθήσει τελετές δενδρολατρείας ενταγμένες πλήρως στην ορθόδοξη χριστιανική πίστη. Έχω δει προϊστορικά ταφικά μνημεία να φιλοξενούν χριστιανικούς ναούς. Έχω μείνει άναυδος σε πολλές σύγχρονες λαϊκές αγροτικές λατρευτικές τελετές από τα διαχρονικά τους χαρακτηριστικά και στοιχεία. Είναι στιγμές που απορώ πως λειτουργεί ο χρόνος. Η συμμετοχή της στιγμής στην αιωνιότητα. Ποιος όμως μπορεί στην αστραπή του χρόνου να ξεχωρίσει στ' αλήθεια την στιγμή από την αιωνιότητα?

Γυνή και 11η Νοεμβρίου

Σάββατο πρωί. Η Δήμητρα Λιάννη στο Μέγκα σε ρόλο πολύπειρου πολιτικού αναλυτή που προφανώς κατέχει πανάξια μετά τους αγώνες της για τη δημοκρατία, αναλύει την πολιτική κατάσταση στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. "Το Πασόκ μετά τον Ανδρέα πήγε δεξιά", "Το Πασόκ ψάχνει την ιδεολογική του ταυτότητα" οι τίτλοι εναλλάσσονται σε αρμονία με τις βαρυσήμαντες παρατηρήσεις της κας Λιάννη. Καταθέτει με νόημα ότι παρακολουθεί "από κοντά" τη διαδικασία εκλογής προέδρου. Προτρέπει το κίνημα να γυρίσει σελίδα "Είναι ανάγκη το Πασόκ να πάει αριστερά". "Ο Ανδρέας δεν θα έχανε τέτοια εκλογή" και άλλα τέτοια. Υπενθυμίζει τους αγώνες του λαού για τη δημοκρατία. Τις ταλαιπωρίες, τις εκτοπίσεις και τα ξερονήσια. Το προηγούμενο βράδυ και μετά την ανακοίνωση της υποψηφιότητας Σκανδαλίδη στα παράθυρα η Μαρία Δαμανάκη καταθέτει τη θέση της για την ενότητα του κόμματος. Με τη χαρακτηριστική φωνή της που από χρόνια έχει πάψει πλέον να φλερτάρει με την ιστορία, σχεδόν εκλιπαρεί όλες τις τάσεις του κόμματος να κατεβάσουν τους τόνους για το καλό και την ιστορία της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης. Ο αριστερός προβοκάτορας υποβολέας που μέχρι τώρα παρακολουθεί σιωπηλός και σαστισμένος δεν αντέχει, τινάζεται όρθιος. Οι φλέβες στο λαιμό του προβάλουν ως δείγμα της έντασης. Τα κοκκινωπά γένια του στραφταλίζουν στο φως της τηλεόρασης. Φωνάζει δυνατά : "ρε συ, αυτοί κατάλαβαν τι τους στείλαμε? Η κυρία έχει διαλύσει τρεις γάμους και δύο κόμματα. Τώρα πάει για ισοπαλία".

Βιάγκρα

Κοινοβουλευτική Ομάδα του Πασοκ την Τετάρτη 26 τρέχοντος. Ο Κώστας Σημίτης ωρυόμενος κουνώντας το δάκτυλο σε πρώτο πλάνο. Η κάμερα ζουμάρει. Κοντινό. Στο κάδρο η ένταση αποτυπωμένη στο πρόσωπό του. Ο ευγενής καθηγητής σε εικόνα έξαλλου κρεοπώλη της σκεπαστής αγοράς που μόλις μπούκαρε ο εφετ για έλεγχο στις αποθήκες που διατηρεί δίπλα στα ουρητήρια. Τι κάνει άραγε τον εβδομήντα ενός ετών πετυχημένο πρώην πρωθυπουργό να εμφανίζει αυτήν την εικόνα εξαλλοσύνης? "Η εξουσία λειτουργεί σαν αφροδισιακό, ξυπνάει και πεθαμένους καρντάση!!!" φωνάζει δυνατά ο προβοκάτορας υποβολέας ξεσπώντας ταυτόχρονα σε γέλια τρανταχτά. Η πληροφορία ότι εκτός από τη στύση προέκυψε και εκσπερμάτιση δεν επιβεβαιώθηκε.

Αμεση Δημοκρατία

Τελικά τα βρήκαν στον ΠΑΟΚ. Ο Ζαγοράκης δε θα παραιτηθεί αφού ο μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ έδωσε τη συγκατάθεσή του για να γίνει η αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου. Όπως σε όλες τις επιχειρήσεις οι επενδυτικές αποφάσεις είναι κρίσιμο ζήτημα. Στην προκειμένη περίπτωση ο κύριος μεγαλομέτοχος εάν επέμενε στην αρχική του αρνητική θέση θα είχε να αντιμετωπίσει τις ορδές των μαινόμενων παοκτζήδων κάτω από το σπίτι του που θα του υπενθύμιζαν καθημερινά πόσο δύσκολο πράγμα είναι η επιχειρηματικότητα σε περιβάλλον άμεσης δημοκρατίας όταν δεν έχεις την έγκριση της λαχαναγοράς. Σε ερώτηση εάν θα πάρει μέρος στην αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου ο κύριος μεγαλομέτοχος απάντησε «Αν μπορούσα να πάρω, θα έπαιρνα, αλλά δυστυχώς τα φράγκα τελείωσαν».

Οδός Φράγκων

Από τα πράγματα που απεχθάνομαι είναι οι επισκέψεις στις δημόσιες υπηρεσίες. Ιδιαίτερα στην εφορία. Έχω να μπω σε οικονομική εφορία πολλά χρόνια. Πάντοτε ο χώρος αυτός μου δημιουργούσε απέχθεια. Μου θυμίζει σκηνικό και πλάνα από την ταινία "Μέρες του 36" του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Τοίχοι βαμμένοι με λαδομπογιά σε ύψος ενάμιση μέτρο,σκοτεινοί και βρώμικοι χώροι, στοιβαγμένα χαρτιά, ουρές, εχθρικό περιβάλλον, ο υπάλληλος που σε περιμένει να σε επιπλήξει για το πιο ασήμαντο πράγμα. Ο Μάκης που διεκπεραιώνει τις υποχρεώσεις μου αυτές είναι καθησυχαστικός: "Είσαι υπόδειγμα φορολογούμενου". Και όταν το λέει ο Μάκης σημαίνει πολλά. Ο Μάκης νιώθει να πούμε ένα πράμα ότι δουλεύει για την εφορία. "Πρέπει να πληρώσεις" είναι η μόνιμη συμβουλή του σε όλους τους πελάτες του. Ο Αλογοσκούφης θα ήταν πιο διαλλακτικός. Πολλοί πιθανόν να του γκρινιάζουν. Εμένα δε με ενοχλεί καθόλου. Έχω το κεφάλι μου ήσυχο. Ο Μάκης με απάλλαξε από το φόβο μου για την εφορία. Ο Φόβος είναι προσμονή κακού κατά τον Πλάτωνα. Εγώ πάλι όταν κατεβαίνω στο γραφείο του Μάκη έχω μία περίεργη χαρά. Όχι ο Μάκης δεν είναι ο πρακτικός ψυχοθεραπευτής μου για πάσα νόσο και πάσα μαλακία. Καμία σχέση. Απλά έχει το γραφείο του στην οδό Φράγκων. Σε έναν από τους γοητευτικότερους κατά τη γνώμη μου δρόμους της πόλης. Ένα δρόμο γεμάτο καταστήματα με υλικά και εργαλεία κάθε είδους. Από βίδες, και πλακάκια μέχρι εξειδικευμένο ηλεκτρονικό εξοπλισμό και ατομικά εμφιαλωτήρια. Μία καταπληκτική αγορά που λατρεύω. Χωρίς βιτρίνες. Με καταστήματα που πρέπει να ψάξεις για να βρεις αυτό που θέλεις. Όχι απλά να περάσεις για να δεις. Η οδός Φράγκων αποτελούσε το κέντρο της ευρωπαικής (φράγκικης) συνοικίας. Τον ταραγμένο 19ο αιώνα ενταγμένη μέσα στην πολύβουη αγορά φιλοξενούσε το ναό της Αμίαντης Σύλληψης της Θεοτόκου, Καθολική Εκκλησία κτισμένη το 1897 σε σχέδια του αρχιτέκτονα Vitaliano Poselli, το Νοσοκομείο των Ιησουιτών, και την Οθωμανική Τράπεζα, το σημερινό Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης με την υπέροχη χυτοσιδηρή περίφραξη. Η Οθωμανική Τράπεζα υπονομεύτηκε με εκρηκτικά και ανατινάχθηκε από τους "βαρκάρηδες" αναρχικούς τον Απρίλιο του 1903 στο φοβερό μπαράζ βομβιστικών επιθέσεων που συγκλόνισε την πόλη. Η οδός Φράγκων είναι απομεινάρι της ανοιχτής πόλης στους κόσμους της Δύσης και της Ανατολής, μιας πόλης που αποτέλεσε σταθμό για όλους τους λαούς που πέρασαν απ΄ αυτήν. Σήμερα διατηρεί το χρώμα της αγοράς της πόλης. Οι ήχοι από τις δοκιμές των εργαλείων φθάνουν στα αυτιά μου σαν μεγαλειώδεις μουσικές. Οι φωνές των κολουρητζήδων συμπληρώνουν τη μουσική πανδαισία. Τα χρώματα από τα σακουλάκια με τους σπόρους για τα διάφορα φυτά συνθέτουν υπέροχα χρωματικά σύνολα. Οι μυρωδιές από τους φούρνους και τα μπουγατσατζίδικα ολοκληρώνουν την πρόκληση των αισθήσεων. Η πολύβουη αγορά με συναρπάζει. Τα ερεθίσματα αυτής της αγοράς δεν συναντώνται ποτέ σε κανένα πολυκατάστημα ή άλλους χώρους προσέλκυσης του καταναλωτή. Στην οδό Φράγκων ο πελάτης δεν είναι καταναλωτής. Γίνεται μύστης σε ένα κόσμο που αντέχει ακόμα στη λαίλαπα του φαστ φουντ κάθε είδους. "Θεσσαλονίκη 1700- 1912: τομή της μεταπρατικής πόλης" έγραψε ο Κωστής Μοσκώφ. Στις μέρες μας στη Θεσσαλονίκη ανοίγουν όλες οι μεγάλες αλυσίδες πολυκαταστημάτων το πρώτο τους υποκατάστημα πριν επεκτείνουν τη δραστηριότητα τους στην υπόλοιπη Χώρα. Η Θεσσαλονίκη είναι ο δείκτης και το κριτήριο της επιτυχίας τους. Θεωρώ τον εαυτό μου υπερβολικά τυχερό που οι δρόμοι της ζωής μου έδωσαν τη δυνατότητα να εργαστώ πριν από δέκα πέντε χρόνια στο ιστορικό κέντρο της πόλης, να αφουγκραστώ τον παλμό αυτής της αγοράς και να συνδεθώ από τότε με ισχυρούς δεσμούς με τον κόσμο και την ατμόσφαιρα της. Στην οδό Φράγκων τα βράδια ή τα απογεύματα που η αγορά είναι κλειστή μπορείς να παρκάρεις άνετα και να διασχίσεις όλο το δρόμο με τα πόδια σε ελάχιστα λεπτά αφού δε σε ενοχλούν οι αραδιασμένες στο πεζοδρόμιο πραμάτειες των καταστημάτων. Αυτές είναι οι μόνες ώρες που η οδός Φράγκων δεν έχει κανένα απολύτως ενδιαφέρον για μένα. Λείπουν όλα τα στοιχεία που την κάνουν ξεχωριστή. Ποτέ λοιπόν δεν κατεβαίνω στον Μάκη όταν η αγορά είναι κλειστή. Τις προάλλες που τον επισκέφθηκα μου ανακοίνωσε οτι σκέφτεται να μετακομίσει σε άλλο γραφείο πολύ κοντά στο δικό μου χώρο και έτσι θα αποφεύγω την ταλαιπωρία. Τινάχθηκα από τη καρέκλα μου. Του απάντησα ορθά κοφτά και σε έντονο ύφος ότι σε αυτή τη περίπτωση θα σταματήσουμε τη συνεργασία μας. Με κοίταξε απορημένος σαν τον Γιώργο Παπανδρέου που έψαχνε για το χρονόμετρο τη νύχτα του Ντιμπέιτ. Που να καταλάβει...Εγώ βέβαια το εννοούσα. Φεύγοντας άρχισα να κοιτάζω αν υπάρχει άλλο λογιστικό γραφείο εκεί κοντά. Έψαχνα προσεκτικά. Στο τέλος απόμεινα αποσβολωμένος μπροστά σε ένα κατάστημα με γεωργικά είδη. Συνειδητοποίησα έκπληκτος μπροστά στα προς πώληση ανοξείδωτα δοχεία ότι τόσα χρόνια βιώνω έναν καταναγκασμό. Δε με φέρνει ο Μάκης στην οδό Φράγκων. Η Φράγκων μου επιβάλλει τον Μάκη και ο Φόβος μου για την εφορία είναι τελικά κολοκύθια με τη ρίγανη.

Με γέμιση κάστανο

Στο τηλέφωνο ο Δημήτρης από την Αθήνα με καταπληκτικά νέα. Το σύστημα αυτοματισμού θερμοκηπίων νέας γενιάς που έχει πατεντάρει έγινε γνωστό στην άλλη πλευρά του ατλαντικού. Έλαβε τηλεφώνημα από επενδυτή που θέλει να αναλάβει την εκπροσώπηση του προϊόντος στο στέιτ. Στο τηλεφώνημα αναγνωρίζω τον προφανή ενθουσιασμό του. Υπάρχει τηλεφωνικό ραντεβού με τον επενδυτή για απόψε το βράδυ. Θέλει συμπαράσταση. Χωρίς δεύτερη κουβέντα αποφασίζω να είμαι εκεί. Παίρνω το πρώτο αεροπλάνο για Αθήνα.Δε θέλω να χάσω το γεγονός με τίποτα. Είμαι βιτσιόζος, με εξιτάρει ακόμα και η σκέψη της διαπραγμάτευσης. Ο Δημήτρης μου έχει αναλύσει επαρκώς ότι η ελληνική αγροτική πρωτοπορία είναι πλέον γνωστή στους αμερικανούς επενδυτές. Άλλωστε πολύ πρόσφατα μεγάλη εταιρεία αλλαντικών με έδρα τη Κρήτη επεκτάθηκε στην αμερική χάρη στο μοναδικό προιόν της. Έτσι η υπερδύναμη θα γευτεί χοιρινό κρέας από χοίρους που θα έχουν μυρίσει και λίγο κρητικό αέρα πριν τους σφάξουν. Το ίδιο βράδυ μας βρίσκει γύρω από το μεγάλο γραφείο συνεδριάσεων της εταιρείας εξειδικευμένων τεχνολογικών γεωπονικών εφαρμογών περιμένοντας το τηλέφωνο να χτυπήσει. Ο Δημήτρης , ο Κώστας ιθύνων νους, χρηματοδότης και εμψυχωτής της ομάδας και εγώ. Στο τραπέζι απλωμένα χαρτιά, λαπ τοπς, στοιχεία, αναλύσεις, διαγράμματα. Στη μέση το τσουρέκι σοκολάτας με γέμιση κάστανο έχει την τιμητική του. Τα κομμάτια εξαφανίζονται εν ριπή οφθαλμού. Ορμάμε στο τσουρέκι σαν τους συνειδητοποιημένους πολίτες που στριμώχνονταν να πάρουν τα τριχίλιαρα από τις τράπεζες του Πύργου που αφειδώς προσέφερε το κράτος μετά την οριστική καταπολέμηση της γραφειοκρατίας. Το δεύτερο κουτί με τσουρέκι είναι έτοιμο να υποστεί την τελική επίθεση. Ωρα οκτώ ακριβώς. Το τηλέφωνο χτυπά σαν να επιθυμεί παρέμβαση στο δελτίο ειδήσεων του αντέννα. Στην άλλη άκρη του σύρματος ο Μάρκ. Αμερικανός επενδυτής με πολύ καλή προφορά, καθαρά αγγλικά και επαγγελματικό λόγο. Μας βάζει στην ανοιχτή ακρόαση. Δίπλα του έχει τον βιολόγο σύμβουλό του με εξειδίκευση στα μεταλλαγμένα. Τεξανή προφορά βγαλμένη λες από γουέστερν σαν αυτά που μας καθήλωναν μικρούς στα θερινά σινεμά εκείνων των αλησμόνητων χρόνων με γιασεμί, ποπ κορν και φεγγαράδα. Η φωνή του συμβούλου ακούγεται στο τηλέφωνο σαν να καταβρόχθισε μόλις το δέκατο χάμπεργκερ. Το φαξ δουλεύει συνεχώς. Τα στοιχεία από τον επενδυτή φθάνουν καταιγιστικά. Ο Μάρκ είναι σαφής: Από όσες προτάσεις εξέτασε για τη φετινή επενδυτική περίοδο η μόνη αξιόλογη επιχειρηματικά είναι του Δημήτρη. Η δουλειά είναι δική μας. Αρκεί να κάνουμε την καλλίτερη δυνατή προσφορά. Τα λεπτά κυλούν με ερωτήσεις από το σύμβουλο και σταθερές κατατοπιστικές απαντήσεις δικές μας. Ο βιολόγος σύμβουλος μας στριμώχνει. Θέτει σοβαρά ζητήματα, αναλύσεις κοστολογίων. Το φαξ κοντεύει να κλατάρει. Το λαπ τοπ μου κρεμά από τον όγκο των στοιχείων. Οι ερωτήσεις του επικεντρώνονται στα συστήματα εξαερισμού και διαχείρισης. Έχουν μετρήσεις!!! Ξέρουν ποσότητες και διαδικασίες!!! Είναι φανερό ότι γνωρίζουν τις αποδόσεις μας σε συνθήκες πραγματικής παραγωγής. Νιώθουμε ότι μας επιτίθενται με στελθ και μεις αμυνόμαστε με νεροπίστολα. Όμως η παρέμβαση του Κώστα είναι καίρια: "Αυτοί ρε δε ξέρουν πως να εκσυγχρονίσουν το αυτόματο πότισμα στα κτήματα καλαμποκιού που καλλιεργούν στο Γουαιόμινγκ, μη σας ψαρώνουν". Αμέσως παίρνουμε τα πάνω μας. Τα λόγια του ηχούν στ΄αυτιά μας σαν αυτά του Κώστα Πολίτη στον Άργυρη Καμπούρη στον τελικό του ευρωμπάσκετ 87 πριν τις βολές που έκριναν το παιχνίδι. Γινόμαστε αποφασιστικοί. Αυτοί έχουν υπολογισμούς στρεμματικής απόδοσης σε τετραγωνικά πόδια και εμείς αναφερόμαστε σε τετραγωνικά μέτρα. Τους δηλώνουμε ξεκάθαρα ότι το προ ιόν που επέλεξαν είναι το καλλίτερο και πρέπει να πληρωθεί ανάλογα. Τα στοιχεία τους είναι αυθαίρετα και δε συνδέονται με τη προσφορά μας. Ο Σύμβουλος κολώνει. Δεν το περίμενε. Έχει μείνει ξερός σαν τους Κροάτες στο παρκέ, στο τρίποντο του Βασίλη Σπανούλη από τα επτά μέτρα πριν δέκα μέρες. Μετά από τόση πίεση ο επενδυτής και ο σύμβουλος του χάνουν τα λόγια τους. Η χαριστική βολή αφορά στην απαίτησή μας να πληρωνόμαστε σε ευρώ. Δε μπορούμε να δεχτούμε πληρωμή σε ένα ασταθές νόμισμα όπως το δολάριο. Οι συνομιλητές μας τα έχουν χαμένα. Προσπαθούν να βρουν την ισοτιμία δολαρίου με το ευρώ και μπερδεύουν τη μετατροπή των τετραγωνικών ποδιών σε μέτρα. Ο Κώστας μας "μαζεύει" σαν τον έμπειρο κόουτς που έχει δει πολλά παιχνίδια που η ομάδα του κερδίζει με διαφορά είκοσι πόντων να χάνονται στο τέλος από μαλακίες. Με νέα παρέμβαση του για να σώσουμε τα προσχήματα και για να μην είμαστε απόλυτοι μετά από δύο ώρες τηλεφωνική διαπραγμάτευση τους προτείνουμε έκπτωση 15 % από τις τιμές που πουλιέται το σύστημα στην Ελληνική αγορά. Δεν είναι μία απλή χειρονομία. Περιμένουμε την απάντησή τους. Στην άλλη γραμμή του τηλεφώνου επικρατεί σιγή. Μετά από λίγο παίρνει ο Μαρκ το λόγο αποφασισμένος. Ξεκινά ένα λογύδριο που κανείς μας δε καταλαβαίνει τι θέλει να πει και καταλήγει φανερά ενοχλημένος: "γιορ πράισινγκ ιζ αστρονόμικ". Τονίζει ότι θα ενημερώσει τους πελάτες του για την εξέλιξη. Τον χαιρετούμε ευγενικά χωρίς να του απαντήσουμε ως οφείλουμε. Κλείνει τη γραμμή. Παγωμάρα. Τι είπε ρε ο γιάνκης!! Αστρονομικές οι τιμές Ελλάδας που τους δώσαμε με έκπτωση 15%? Όταν αυτός αποδεδειγμένα θα πουλά φρέσκα μεταλλαγμένα με απίστευτο κέρδος στους οργανισμούς ανθρωπιστικής βοήθειας στο Ισπαχάν, το Χεράτ και τη Μοσούλη? Το ενδιαφέρον της παρέας μοιραία επικεντρώνεται στο τσουρέκι σοκολάτας με γέμιση κάστανο. Μα ναι! Είναι προφανές. Πως δε το σκέφτηκα νωρίτερα!!! Αυτό μάλλον εννοούσε ο Μάρκ :"Αουρ πραισινγκ ιζ γαστρονομικ". Με γέμιση κάστανο μάλιστα. Το τσουρέκι εξαφανίζεται οριστικά από το τραπέζι. Ο επενδυτής ίσως αποφασίσει να ακυρώσει το επενδυτικό του σχέδιο για φέτος. Τα μεταλλαγμένα αγγουράκια του και τα λοιπά υπερατλαντικά ζαρζαβατικά του μπορεί να μη δεχτούν τις εξελιγμένες φροντίδες του συστήματος τρίτης γενιάς του Δημήτρη. Μπορεί ακόμα και να χάσει την επενδυτική χρονιά αφού απέρριψε κάθε άλλη πρόταση που του έγινε. Εμείς πάντως προηγμένα συστήματα για θερμοκήπια θα συνεχίσουμε να έχουμε. Διαστροφή για διαπραγμάτευση και συμφωνίες τεράστια. Όπως και τσουρέκια.

Το ντηλ

καθισμένος στο πανάκριβο γραφείο του από ξύλο τριανταφυλιάς ηδονίζεται με τον αέρα εξουσίας που αποπνέει το περιβάλλον του. Τα ρούχα του απλά και προσεγμένα. ποτέ δεν έδωσε σημασία στην εμφάνιση. Οι γλύφτες, οι ρουφιάνοι, οι κόλακες στριμώχνονταν πάντα ποιός θα τον πρωτογλύψει, προσφέροντας τις πολύτιμες υπηρεσίες τους στον κ. Πρόεδρο. Κι αυτός εξασκώντας εξουσία σε όλο αυτό το συρφετό προσποιείται ικανοποιημένος. Μέσα του πλήττει αφόρητα. Σαράντα δύο χρόνια τώρα διοικεί, πετυχημένος μάνατζερ της εταιρείας που έχτισε ο ίδιος. Τελευταία αναπολεί τα πρώτα χρόνια, τις δυσκολίες, τις προσπάθειες να εξασφαλίσει πιστώσεις και χρηματοδοτήσεις,να έχει από κοντά τους πελάτες μέχρι να κάνει όνομα, να τοποθετηθεί στην αγορά, να χτίσει το προφίλ της αξιοπιστίας. Τα βράδια πάντα έμενε μέχρι αργά στο γραφείο. Απόψε μόνος μέσα στην αδιασάλευτη εξουσία του σκέφτεται πόσο καλά κατέχει την τέχνη του επιχειρείν. Βυθισμένος στις σκέψεις αυτές δε προσέχει την πόρτα που ανοίγει σιγά σιγά. Γυαλισμένα παπούτσια, σινιέ κοστούμια, μοντέρνες καλοδεμένες γραβάτες προβάλουν στο μεγάλο γραφείο. "Πάλι εδώ είναι" μουρμουρίζει ένας από τους τρεις που μπαίνουν μέσα. "Δε βαριέσε. Θα κάνουμε το meeting στο διπλανό γραφείο" απαντά ο άλλος με την έντονη πράσινη γραβάτα. Βγαίνουν έξω κλείνοντας σιγά την πόρτα. Χαμογελούν. Ο κ. Πρόεδρος βυθισμένος στις σκέψεις του σημειώνει δείκτες και στόχους πάνω σε χαρτιά. Τελευταία δεν ακούει καλά. Πάλι θα επαληθευτούν οι προβλέψεις του. Οι αγορές θα κινηθούν στα υψηλά τους και φέτος. Ευκαιρία να χτυπήσει τους Ασιάτες που του τη δίνουν πέντε χρόνια τώρα. Το ισχυρό ευρώ θα βοηθήσει. Το τηλέφωνο χτυπά. Είναι η γυναίκα του. Της έχει πει να μην τον παίρνει στο κινητό. Μισεί τα κινητά. Θέλει να παραμείνει στους ρυθμούς του μάνατζμεντ που γνωρίζει τόσα χρόνια. Του αρέσει να ενημερώνεται από τη γραμματέα του για τα τηλεφωνήματα και τα ραντεβού. Το κινητό το θεωρεί περιττό μέσο επικοινωνίας. Δεν του ταιριάζει. Δεν καπνίζει , δε πίνει ποτέ. Μόνη του απόλαυση το γραφείο. Το ιδιόρρυθμο μοναστήρι του που ευλαβικά κρατά το τυπικό του τριάντα χρόνια τώρα.
Οι τρεις που βγήκαν από το γραφείο του κου Προέδρου έχουν περάσει στο διπλανό γραφείο. Περιμένουν τον Διευθύνοντα Σύμβουλο. Αυτός, στα τριανταπέντε με σπουδές σε εγγλέζικα red brick και με μεταπτυχιακό στην Αμερική είναι έτοιμος να ενημερώσει τους συνομήλικους συμβούλους του για το μεγάλο ντηλ που έκλεισε. Οι Ινδοί επενδυτές συμφώνησαν. Έρχονται για το πρώτο συμβούλιο απόψε. Θα πέσουν οι υπογραφές. Πληρώνουν δώδεκα φορές τη χρηματιστηριακή αξία της μετοχής. Παίρνουν όλο το πακέτο. Μεγάλη συμφωνία στ' αλήθεια. Νιώθει σπουδαίος μέσα στο πανάκριβο κοστούμι του. Ανάβει το πούρο του έμπλεος αυτοθαυμασμού. Η παγκοσμιοποίηση έχει τα καλά της. Ξαφνικά κομπιάζει. Ανασαίνει βαριά. Βήχει.Βλέπει φως στο γραφείο του Προέδρου. "Πάλι εδώ είναι ο πατέρας μου" μουρμουρίζει. Ιδρώνει. Τινάζει τη στάχτη του πούρου νευρικά. "Να πάρει, είπα στην μάνα μου να τον απασχολήσει απόψε. Ποιός θα του εξηγήσει το business plan τώρα? Θα μου τους διώξει πάλι ο κωλόγερος με τα παλιόχαρτα, τις μουτζούρες του και τις αναλύσεις επιπέδου αγροτικής οικονομίας πριν τη βιομηχανική επανάσταση...."

Νυχτερινός Επισκέπτης

Το μυαλό μου γεμάτο σκέψεις που βασανιστικά στριμώχνονται. Κυριακή βράδυ. Μία νέα εβδομάδα ξεκινά με υποχρεώσεις, αγωνίες, άγχος για να προλάβω ότι σπάνια καταφέρνω να ολοκληρώσω. Αλλά πάντως στο τέλος κάποιος άλλος θα φταίει. Θα συνωμοτήσουν οι ανομολόγητες δυνάμεις και εξουσίες για την ανατροπή των προγραμμάτων. Το ποτήρι αδειάζει σιγά σιγά το κεφάλι μου βαραίνει και οι εικόνες ίδιες όπως κάθε βράδυ. Στο πικ απ η φωνή της Diana Krall στο Departure Bay. Η ησυχία βοηθά στην τακτοποίηση των σκέψεων, στην αυτοσυγκέντρωση για την επιλογή των στόχων. Και ενώ η αμηχανία της κατανόησης της άχρηστης διαδικασίας με πνίγει και ενώ ασφυκτιώ μέσα στη γαμημένη ευφορία των προγραμμάτων, το κλάμα της νεογέννητης κόρης μου με προσγειώνει στην πραγματικότητα της ευτυχίας μου. Η μυρωδιά του μωρού μου ξεσηκώνει το μυαλό, διαγράφοντας όλες τις ανώμαλες παρεκτροπές μου. Ο νυχτερινός επισκέπτης όπως λέει η Αθηνά διεκδικεί εμένα, το χρόνο μου και την ευθύνη μου. Και αύριο θα κλείσω το τηλέφωνο και δεν θα υπάρχω για κανένα. Θα ρουφήξω την ευτυχία των στιγμών αυτών μέχρι το μεδούλι. Κανένας πούστης δε θα μου το χαλάσει. Υπάρχω όπως θέλω και όταν θέλω. Ας με χάσουν για λίγο. Ίσως τελικά το πάρω απόφαση να την κάνω επιτέλους για τα καλά πριν με τρελάνουν αυτοί εμένα. Στο πικάπ η φωνή της Jennifer Warnes στο Well έχει την αποδοχή της νέας μου θυγατέρας :"we can make it I know we can". Την κρατώ και κοιμάται στην αγκαλιά μου. Μου χαμογελά ευτυχισμένη. Και μεις που νομίζαμε ότι τα είχαμε δει όλα.....

Ολα είναι δρόμος

Η μοναξιά του σχοινοβάτη

Ξεκινώ σήμερα την συμμετοχή στον αστερισμό της μπλογκοσφαιρας γεμάτος αμηχανία για το ταξίδι αλλά και ενθουσιασμό για την προσπάθεια. Δεν ανεβάζω σκέψεις, ιδέες, προβληματισμούς αλλά κυρίως ένα μέρος του εαυτού μου που μου λείπει εδώ και πολλά χρόνια. Απουσιάζω από τα αγαπημένα αλλά είμαι ακόμα εδώ. Βιώνοντας την καθημερινότητα και απορώντας για την πορεία. Αδιαφορώντας για τα σπουδαία και αναζητώντας τα μικρά που αναστατώνουν την ύπαρξή μου. Μεγαλώνουμε κάνοντας φίλους. Λιγοστεύουν οι φίλοι μας και πεθαίνουμε. Ξορκίζοντας το τέλος λοιπόν και αναζητώντας την αρχή που ποτέ δεν μου έλειψε. Γι αυτό είμαι εδώ. Κι αν συναντηθούμε καλώς να τύχει. Εάν πάλι δεν συμβεί, θα πει πως ο χρόνος λειτουργεί περίεργα μεταξύ μας. Για ότι αγαπήσαμε και σε ότι έρχεται. Στις εικόνες, και στα αισθήματα. Εδώ, στου δρόμου τα μισά. Στη δύσκολη εφηβεία της ύστερης νιότης μας.