Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2008

Η ευχή

Περιπλανιόταν στους δρόμους της Πολιτείας του Αέρα, μέσα στην προσωρινή ανυπαρξία του, περιμένοντας την ώρα που θα καταστεί πραγματικότητα. Μία πραγματικότητα τριακοσίων εξήντα πέντε ημερών που θα κληρονομούσε ο κόσμος σε λίγες ώρες. Ο καινούργιος χρόνος, σκυθρωπός, τρομαγμένος, στιγματισμένος με όλες τις δυσοίωνες προβλέψεις των ειδικών που ανέλυαν περισπούδαστα τη βεβαιότητα ότι θα ήταν ένας δύσκολος χρόνος, αποφάσισε πριν γίνει αντιληπτός ως μέγεθος από τους ανθρώπους, να επισκεφτεί την Πόλη του Αέρα για να πάρει πράξη από την ιστορία της, που ξεπερνά τους είκοσι τρεις αιώνες.

Να πάρει πράξη από το ταξίδι της Πολιτείας του Αέρα στην αιωνιότητα, κι ας έχει στη διάθεσή του μόνο λίγες ώρες για να βουτήξει στα εκατοντάδες χρόνια της ιστορίας της. Σκεφτόταν ότι ίσως, κάποιο από τόσα χρόνια ιστορίας θα ταίριαζε με αυτόν, και θα μπορούσε να αντιληφθεί επιτέλους τι εννοούν οι άνθρωποι όταν λένε "φέτος θα είναι μία δύσκολη χρονιά".

Γιατί αυτός ερχόταν ξέγνοιαστος, φρέσκος, αισιόδοξος, χαμογελαστός, όπως κάθε ερωτεύσιμος νιος, ικανός δηλαδή να μοιράσει απατηλές υποσχέσεις με το λούστρο και τη φρεσκάδα του ωραίου και ελπιδοφόρου, να σκορπίσει χρώματα και αρώματα με το σφρίγος της νιότης, αυτής της ανέμελης υπερδύναμης που χάνεται τόσο γρήγορα, αλλά όταν την έχεις νιώθεις έτοιμος για όλα, τότε που σαν Διγενής Ακρίτας ανήκεις στη γενιά των Αθανάτων, αυτών δηλαδή που αψηφούν τον θάνατο, καταδικάζοντας τον στην ανυποληψία, αγνοώντας τον.

Ο νέος χρόνος τριγυρνούσε ανάμεσα στα υπερ - χιλιόχρονα μνημεία της Πολιτείας του Αέρα ανακαλώντας τις μνήμες της πόλης. Και αυτή, σαν καλή Οικοδέσποινα, παρά τις δύομιση χιλιετίες που κουβαλά στην πλάτη, μεταμορφωμένη σε μία ερωτική επίκληση που σχολιάζει τα μωβ χρώματα του κορμιού της, όπως της έγραψε ο Χρόνης Μίσσιος κάποτε κολακεύοντάς την , του ξεδίπλωνε σαν σε ένα τεράστιο σεντόνι πάνω από τον Θερμαϊκό της κόλπο, τις πολιορκίες, τις μάχες, τα κινήματα, τις δολοφονίες, τις επιδημίες, τις πυρκαγιές, τις καταστροφές. Έβλεπε καθαρά τον Κάσσανδρο, ιδρυτή της πόλης, να δολοφονεί την Ολυμπιάδα, τον απόστολο Παύλο να διδάσκει τη νέα θρησκεία, τον Μυροβλήτη Άγιο της να οδηγείται στον τόπο του μαρτυρίου, τους βυζαντινούς άρχοντες στα κάστρα, τους Ζηλωτές, τους Ησυχαστές και τον Γρηγόριο Παλαμά, την άλωση από τους Νορμανδούς, τους Φράγκους και τους Οθωμανούς, τις επιδημίες και το θανατικό τους, τον ερχομό των εβραίων της Ισπανίας το 1492, το κίνημα των Νεότουρκων, τους αναρχικούς βαρκάρηδες, την Φεντερασιόν και τον Αβραάμ Μπεναρόγια, τον ελληνικό στρατό να μπαίνει στην πόλη θριαμβευτής το 1912, τον Βενιζέλο και την Τριανδρία, τον Μεγάλο Πόλεμο, τη φωτιά του '17, τους εξαθλιωμένους πρόσφυγες του 1922, τις απεργίες και τη σφαγή των εργατών το Μάη του '36, τους Γερμανούς κατακτητές να εισβάλουν τον Απρίλη του 1941, τους Εβραίους της να αναχωρούν στοιβαγμένοι στα τραίνα του θανάτου, τους αντάρτες να παρελαύνουν ελευθερωτές το 1944, τις εκτελέσεις στο Γεντί Κουλέ, την δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, την εξέγερση των νεολαίων το 1973, το σεισμό του '78...

Του τα έδειχνε και χαμογελούσε γιατί παρόλα αυτά, η πολιτεία έστεκε εκεί περιμένοντας, αυτά που θα της φέρει ο νέος χρόνος αλλά και οι πολλοί περισσότεροι μετά από αυτόν. "Για ένα πράγμα στεναχωριέμαι" του είπε. "Που οι άνθρωποι που κατοικούν σήμερα εδώ, αγνοούν τα περισσότερα από αυτά που σου έδειξα. Γιατί οι παλιοί έφυγαν για πάντα. Κι αυτοί εδώ, ως αμνήμονες τρίτης και τέταρτης γενιάς επιτρέπουν να με καταστρέφουν οι επιλογές τους. Όπως καταστρέφονται για τον ίδιο λόγο οι αδελφές μου: Η Σμύρνη, η Αλεξάνδρεια, η Βηρυτός, η Κωνσταντινούπολη....".

Ο καινούργιος χρόνος άκουγε σαστισμένος. Βιαζόταν να αναλάβει και απάντηση δεν είχε πάρει από την Πολιτεία του Αέρα. "Όμως, δεν μου είπες ακόμα τι πάει να πει δύσκολος χρόνος" τη ρώτησε.
Κι αυτή, στριφογυρίζοντας γύρω από τον πύργο της Άννας Παλαιολογίνας χαμογέλασε εξηγώντας του ότι δεν υπάρχουν δύσκολοι και εύκολοι χρόνοι. "Και για μένα λένε διάφορα αλλά δε δίνω σημασία. Ερωτική, Συμβασιλεύουσα, Μητρόπολη των Βαλκανίων. Μεγαλοστομίες των ενόχων. Εσένα σε βάφτισαν "δύσκολο" πριν σε δουν, γιατί αυτοί που επινόησαν την έννοια του χρόνου, αυτοί οι ίδιοι που έφτιαξαν και μένα και λένε τα παραπάνω, προσπαθούν να σου φορτώσουν τα σφάλματά τους. Σε ονόμασαν "δύσκολο", αιχμαλωτίζοντας την ελπίδα, δεσμεύοντας το αύριο της οικουμένης, οι ίδιοι που σκόρπιζαν φρούδες ελπίδες και αισιόδοξα σενάρια πριν από λίγο, αποδεικνύοντας το μέγεθος της πλάνης που προσπαθεί να τιθασεύσει σε μεγέθη το άπειρο, μετατρέποντας την επιθυμία σε ρίσκο που αναλύεται τάχατες από ειδικούς με αριθμούς, λες και η ζωή είναι αριθμητήριο και ζυγαριά όπου όλα μπορεί να προβλεφθούν. Αυτήν την ανεπάρκεια κατανόησης της συμπαντικής αρμονίας των μεγεθών την φορτώνουν τώρα σε σένα, που σε δημιούργησαν για να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες τους, και να προσεγγίσουν αυτό που τους τρομάζει. Την αιωνιότητα. Γιατί ξέρεις, την αιωνιότητα την χαρακτηρίζει η απουσία των νάνων από αυτήν, αλλά εσύ θα έχεις να κάνεις με πολλούς από δαύτους. Για να πετύχεις οφείλεις να τους διαψεύσεις.

Και άρχισε να του μιλά για τους χρόνους που την συγκλόνισαν. "Σαν κι αυτούς να γίνεις" του είπε. Τους χρόνους που με τα γεγονότα τους σημάδεψαν την ιστορία της. Του μίλησε για τις δύο μεγάλες εξεγέρσεις. Την πρώτη, αυτή των ριζοσπαστών Ζηλωτών της πόλης που το 1342 επαναστάτησαν, κατέλαβαν και διοίκησαν την πόλη για επτά χρόνια, αντιδρώντας στην φαγωμάρα των βυζαντινών μεγαλοαρχόντων, σχηματίζοντας για πρώτη φορά μία αυτοδιαχειριζόμενη διοίκηση που συντάραξε τα δεδομένα του μεσαιωνικού ελληνισμού. Ο αυτόπτης μάρτυρας άρχοντας, λόγιος, γνωστός φιλοδυτικός, υπέρμαχος της ένωσης των εκκλησιών, Δημήτριος Κυδώνης ο Θεσσαλονικεύς, περιγράφει με απαρέσκεια το κίνημα "δούλος μέν, τον δεσπότην ώθει' τον δε πριάμενον, το ανδράποδον, τον δε στρατηγόν ο αγροίκος και τον στρατιώτην ο γεωργός".

Και τη δεύτερη, την επανάσταση του 1908 εναντίον του οθωμανού Σουλτάνου που οργανώθηκε από την Επιτροπή Ένωσης και Προόδου που ιδρύθηκε στην πόλη το 1896. Ήταν τότε που ο Έλληνας Αρχιεπίσκοπος, ο πρόεδρος της τοπικής Βουλγαρικής επιτροπής και ο Μουφτής βγήκαν αγκαλιασμένοι στο μπαλκόνι και το πλήθος από κάτω αναφωνούσε "Ζήτω το Σύνταγμα! Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη και Δικαιοσύνη" σημαίνοντας το τέλος του αλληλοσκοτωμού που ονομάστηκε πολύ μετά, "μακεδονικός αγώνας". Λίγες ημέρες αργότερα, ένας από τους ηγέτες της επανάστασης, ο Εμβέρ Μπέης, μετουσιώνοντας θαρρείς τα λόγια του Ρήγα Φεραίου, μιλώντας στην βαφτισμένη από εκείνη την ημέρα και κρατά μέχρι σήμερα "πλατεία Ελευθερίας", έλεγε "Είμαστε όλοι αδέλφια. Δεν υπάρχουν πια Βούλγαροι, Έλληνες, Σέρβοι, Ρουμάνοι, Εβραίοι και Μουσουλμάνοι. Είμαστε όλοι ίσοι". Ήταν το κίνημα των "Σαλονικιών" γνωστών και σαν νεότουρκων που καθαίρεσε και αιχμαλώτισε τον Οθωμανό σουλτάνο Αβδούλ Χαμίτ, τον οποίο η πολυεθνική δύναμη των επαναστατών αποτελούμενη από Τούρκους, Ρωμιούς μακεδονομάχους και Βούλγαρους κομιτατζήδες, που πορεύτηκε από την Θεσσαλονίκη στην Κωνσταντινούπολη, τον φυλάκισε στη βίλα Αλλατίνη, στην πόλη του κινήματος, και εκεί έμεινε περιορισμένος μέχρι το 1912, όταν μεταφέρθηκε στην Πόλη όπου και πέθανε το 1918...

"Τέτοια γεγονότα να φέρεις, ανεξάρτητα από την εξέλιξη τους στην ιστορία. Αυτό άφησε να βαρύνει τους επόμενους από εσένα χρόνους" συνέχισε να λέει η Πολιτεία του Αέρα στον καινούργιο χρόνο, προκειμένου αυτός να διαφέρει από τους άλλους, τους πολλούς και αδιάφορους χρόνους. "Δεν υπάρχουν λοιπόν εύκολοι και δύσκολοι χρόνοι, αλλά μόνο σημαντικοί και αδιάφοροι ανάλογα με τα γεγονότα που μπορούν να τους χαρίσουν την αιωνιότητα. Και εσύ θα ξεκινήσεις όπως όλοι, με τις ευχές των ανθρώπων για να είσαι ευτυχισμένος. Για να παραμείνεις όμως Αθάνατος, και να μνημονεύεσαι για πάντα, δε φτάνει να είσαι απλά ευτυχισμένος. Πρέπει να προσπαθήσεις να κερδίσεις την αιωνιότητα ως ένας εξεγερμένος χρόνος. Αυτό σου εύχομαι να είσαι. Εξεγερμένος"

Είχαν φτάσει πια στην πλατεία Ελευθερίας, στο Λιμάνι. Γύρω η Πολιτεία του Αέρα γιορτινή και πολύβουη ετοιμαζόταν για την πρωτοχρονιά μέσα στην τσίκνα, το αλκοόλ, τη χαλαρότητα. Οι βαλκάνιες μουσικές μπάντες των χάλκινων σπάθιζαν τον αέρα της, καλώντας στη βακχεία της παραμονής του καινούργιου χρόνου. Οι ζουρνάδες και τα νταούλια συμπλήρωναν την μαγική εικόνα του ξεφαντώματος. Ο καινούργιος χρόνος ευχαριστημένος από την τσίκνα της σπονδής και της εξέγερσης των αισθημάτων, έσκυψε, στριμώχτηκε ανάμεσα στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα του υπαίθριου πάρκινγκ της πλατείας και πήρε λίγο χώμα στις φούχτες του. Λίγο από το χώμα που πάτησαν οι επαναστάτες της πόλης που πάντα ξεκινούσαν από το Λιμάνι για να καταλάβουν το Διοικητήριο που έστεκε σε όλους τους χρόνους ψηλότερα. Σηκώθηκε σφιχτοκρατώντας την ευχή της Πολιτείας του Αέρα και αισιόδοξα χαμογελώντας χάθηκε στη θάλασσα, ανοιχτά της Πόλης, που μοναχά της πρέπει το καράβι, αποχαιρετώντας την Οικοδέσποινα που τον κοιτούσε από την πλατεία Αριστοτέλους, δώρο σχεδιασμένο από τον Ερνέστο Εμπράρ, χωμένη μέσα στο άθλιο λυόμενο λούνα παρκ των γύφτων που η ασυναρτησία της πόλης την στόλισε, κάνοντας τη να μελαγχολεί, για το κατάντημα της, πρωτοχρονιάτικα...

Σάββατο 27 Δεκεμβρίου 2008

Για όλα φταίει το γκαζόν

Οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις παρουσιάζουν ως βεβαιότητα το ενδεχόμενο της εξακομματικής βουλής με την είσοδο των οικολόγων στο κοινοβούλιο. Το ανησυχητικό είναι ότι με αυτό το δεδομένο ανατρέπονται τα παγιωμένα στερεότυπα και τα συνθήματα του μοναδικού αυθεντικού φορέα της διαρκούς επανάστασης σ' αυτό τον τόπο, για πέντε κόμματα και δύο πολιτικές. Τα πράγματα μπερδεύτηκαν ξαφνικά, όταν το ΚΚΕ ταυτίστηκε με τη ΝΔ, το ΛΑΟΣ και τον Πάγκαλο χτυπώντας τον ΣΥΡΙΖΑ ότι οργανώνει πανελλαδικά τους κουκολοφόρους, παραβλέποντας το γεγονός ότι καταγγέλοντας τον ΣΥΡΙΖΑ για τέτοια οργανωτική δεινότητα είναι σαν να προσάπτει κάποιος στην Έφη Θώδη ταλέντο πριμαντόνας. Αλλά ας είναι. Στην ουσία το σύνθημα παρά τη στάση του ΚΚΕ παρέμεινε αναλλοίωτο, και στην συγκεκριμένη περίπτωση, όταν όλα τα σφυριά βαρούσαν στο ίδιο καρφί, όπως όλες οι μεγάλες, κυρίαρχες αλήθειες στη ζωή: Πέντε κόμματα, δύο πολιτικές.

Τώρα που οι μάγοι της φυλής προβλέπουν ότι θα γίνουν τα κόμματα έξι, πόσες πολιτικές θα μας προκύψουν? Λίγο είναι νομίζετε, να εκλεγεί βουλευτής ο συμπολίτης, εχθρός του Ζορό στο Νομαρχιακό Συμβούλιο Θεσσαλονίκης, Μιχάλης Τρεμόπουλος? Αυτός προβλέπεται να είναι μία πολιτική από μόνος του.

Γεγονός πάντως είναι ότι η πολιτική ζωή προσανατολίζεται σαφέστατα στην οικολογία. Μετά την καμπάνια του Σκάι για το κλείσιμο των λατομείων στην Αττική που είχε ως αποτέλεσμα την έλλειψη πολεμοφοδίων για τους εξεγερμένους των προκεχωρημένων φυλακίων της οδού Πατησίων, οι διαμαρτυρόμενοι διαδηλωτές το έριξαν στην ολική διαχείριση των σκουπιδιών, όπου εν είδει τελετής προ των μαχών, τα κρέμασαν σαν τους αρχαίους δρυΐδες, ως σπονδή στο οικολογικό δέντρο του Νικήτα, ή αν προτιμάτε, σαν μία μεταμοντέρνα εκδοχή των μάγων με τα δώρα, γύρω από το ντεκόρ της φάτνης, που το πλαισίωναν δύο διμοιρίες των ΜΑΤ παριστάνοντας τους καλούς ποιμένες, μέσα σε μία μοναδικά κατανυκτική ατμόσφαιρα που έκανε το γύρο του κόσμου και προβάλλεται από τα διεθνή μέσα μαζί με το χριστουγεννιάτικο μήνυμα του Πάπα. Γιατί από ότι φαίνεται, η φοβερά καινοτόμα τελετουργική εισαγωγή των δακρυγόνων, σε αντικατάσταση των παρωχημένων θυμιαμάτων που παραπέμπουν στα σκάνδαλα του Εφραίμ-Ρασπούτιν, θα παιχτεί πολύ με το νέο έτος σε όλη την Ευρώπη.

Στα πλαίσια της οικολογικής προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο η κυβέρνηση με απόφαση των υφυπουργών εσωτερικών και αθλητισμού που δημοσιεύτηκε στο Φύλλο της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως της 11ης Δεκεμβρίου 2008 :διορίζει τον διακριθέντα αθλητή Αντώνιο Νικοπολίδη σε κενή οργανική θέση του κλάδου δενδροκηπουρών, του δήμου Κηφισιάς.

Μετά τον Νικοπολίδη κηπουρό, ο ΠΣΑ Καλαθοσφαιριστών απαντώντας στην απαράδεκτη και ρατσιστική προτίμηση της πολιτείας στο ποδόσφαιρο, στοχεύοντας τρίποντο επί του καλαθιού του μπασκετοθρεμμένου υφυπουργού αθλητισμού, κατεβαίνει σε απεργία με το νέο έτος προκαλώντας τις οικολογικές ανησυχίες της κυβέρνησης στο παρκέ, μπας και καταφέρουν να πάρουν σύνταξη καντηλανάφτη ο Παπαλουκάς και ο Σχορτσιανίτης. Προβλέπεται ότι τα παρκέ θα βαφούν πράσινα τάχιστα και μάλιστα με οικολογικές βαφές από βούρτσες με αλογότριχες.

Στο πλευρό των αγωνιζόμενων καλαθοσφαιριστών θα βρίσκεται μαχόμενος με υψηλό φρόνημα, ο διαπρεπής αντιστασιακός κουκουλοφοροφάγος, δημοσιογράφος Γιάννης Πρετεντέρης, που από το 1997 έχει δηλώσει "προτιμώ το χουλιγκανισμό από τη δημοσιογραφία" εκτοξεύοντας μπουκάλια από ανακυκλωμένο πλαστικό κατά των λουλουδούδων του πατριωτισμού.

Φαίνεται ότι ο εκλεκτός μεγαλοδημοσιογράφος, όταν έγραφε την παραπάνω απίστευτη ύβρη, για όσους διαφωνούσαν με το σχέδιο Ανάν για το Κυπριακό, αποκαλώντας τους συλλήβδην λουλουδούδες του πατριωτισμού, δεν είχε στο μυαλό του εκείνη την ατάκα της σκηνής που του ταιριάζει γάντι, από την ωραία ταινία "για όλα φταίει το γκαζόν", τότε που το παράνομο ζευγάρι απολαμβάνει τον καφέ του και ο μικροπωλητής λουλουδιών ρωτά ευγενικά τον κύριο εάν θα ήθελαν να προσφερθούν τα άνθη του στην κυρία, όπου εισπράττει την ισοπεδωτική απάντηση :Όχι ευχαριστώ, έχουμε γαμηθεί...

Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2008

Φωνές γροικώ

Φωνές γροικώ στσι γειτονιές
μουγκρές γροικώ στσι σταύλους
χαρούμενο συντάλοχο γροικώ στα καλντερίμια



Στσι γειτονιές ζυμώνουνε στσι σταύλους μαχαιρώνουν
τσι χοίρους τσι θρεφτάρηδες που σάξα να μαδήσουν



ΥΓ Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλους όσους - με κράνη ή κουκούλες - ανεπιτυχώς προσπάθησαν να μας μαυρίσουν τη ψυχή χρονιάρες μέρες.


Καλά Χριστούγεννα

Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2008

Η λεβεντιά είναι πληγή

Η λεβεντιά είναι μία πληγή
που πάντα αίμα τρέχει


Θε μου και πως τηνε βαστά
εκείνος που την έχει

Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2008

Η Πετροσκουφίτσα

Μετά την αποψινή συνεδρίαση του κοινοβουλίου για το σκάνδαλο του Βατοπαιδίου, μέσα σε ένα ντελίριο υποκρισίας, ύβρεων και χλεύης επί ενός κοιμισμένου στον καναπέ του και κομματικά αποβλακωμένου λαού, η υπόθεση οδηγήθηκε σεμνά και ταπεινά στο πολιτικό νεκροταφείο, όπου κηδεύτηκε με μεγάλες αρχιερατικές τιμές δημοσία δαπάνη, με έξοδα δηλαδή του πιστοποιημένου και διαχρονικού μαλάκα, αφού βεβαίως προηγουμένως ο Μέγας Μάγιστρος της Επανίδρυσης, ανέλαβε την πολιτική ευθύνη, προσωπικά με περισσή γενναιότητα, γιατί όπως παραδέχτηκε δημοσίως, του χάλασε το play station, και βγήκε να πάρει καινούργιο, αλλά έκπληκτος βρήκε τις βιτρίνες των μαγαζιών σπασμένες και αντιλήφθηκε ότι κάτι πολύ σοβαρό πρέπει να συμβαίνει στο Δουκάτο της Επανιδρυμένης Λαμογίας.

Άλλωστε ποτέ η εξουσία δε βαρέθηκε να δείχνει στους υπηκόους της που τους έχει γραμμένους και ξετσίπωτα να δηλώνει παλαιότερα, "το κράτος είμαι Εγώ", οπότε εξελιγμένα σήμερα ζητά συγγνώμη που οι κολλητοί της αυλής της, βαρυστομάχιασαν από τη μάσα των κλοπιμαίων της δημόσιας περιουσίας.

Έτσι η παλαιότερη παρότρυνση του προέδρου της σοσιαλιστικής διεθνούς και νυν καταλληλότερου - μετά τον Κανένα - στον Μεγάλο Μάγιστρο να μαζευτεί γιατί θα τους πάρουν με τις πέτρες, θα κριθεί πλέον για την ορθότητά της στο πεδίον της τιμής, της οδού Πατησίων.

Σε κυριακάτικη μεγάλης κυκλοφορίας αγγλική εφημερίδα περιγράφεται αποκλειστικά η πώληση πετρών στη μαύρη αγορά στα Εξάρχεια, έναντι ενός ευρώ οι τρεις, επιβεβαιώνοντας το ρηθέν στον μπλόγκερ από παλιά πουτάνα εργολάβο, που ως εν δυνάμει προφήτης έλεγε "για να κονομήσεις παιδί μου πρέπει να μάθεις να πουλάς πέτρες και νερό". Η αγορά μάλιστα βιώνει μοναδική ζήτηση μετά το κλείσιμο των λατομείων στην Αττική εξαιτίας της οικολογικής καμπάνιας του Σκάι. Το γεγονός ότι οι Αλαφούζοι πλούτισαν από τα λατομεία της Σαντορίνης δεν φαίνεται να πολυπαίζει στον αέρα. Το δεδομένο είναι ότι αυτές τις ημέρες τζιράρουν τρελά οι πετράδες μαζί με τους τζαμάδες.

Για όσους δεν κατάλαβαν τι έρχεται μετά τα παραπάνω, και δεν παρακολούθησαν σε απευθείας σύνδεση από το στούντιο της ΝΕΤ, το μεσημεριανό δελτίο ειδήσεων, τη δράση αναλαμβάνουν οι ορδές της αγανακτισμένης, οργισμένης, θυμωμένης, εξεγερμένης πετροσκουφίτσας γιορτάζοντας ταυτόχρονα την απόφαση - πρόκληση των πέντε ευρώ την ημέρα, των δικαστηρίων της Θεσσαλονίκης, για την υπόθεση της ζαρντινιέρας, ψέλνοντας τα κάλαντα στην πλατεία Συντάγματος γύρω από το ολοκαίνουργιο anti - bullet, blast - resistant χριστουγεννιάτικο δέντρο του Νικήτα...

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008

Εκτός κινδύνου

Μετά την παρέμβαση του συνηγόρου υπεράσπισης του 37χρονου ειδικού φρουρού στην εισαγγελία του Αρείου Πάγου, τα μαζικά μέσα ενημέρωσης είναι υποχρεωμένα να αναμεταδίδουν την αληθινή διάσταση των γεγονότων. Ο επιτυχημένος ποινικολόγος, γνωστός στο πανελλήνιο για τη συμμετοχή του στον ελληνικό αθλητισμό, με ειδίκευση στο να πηδάει μάντρες νυχτιάτικα έξω από τα κανάλια της ζούγκλας ή να επιδίδεται στο άρπαγμα τσόκαρου σε πυλωτές, με την ταυτόχρονη παρακολούθηση της πρώην συζύγου του να τσιμπουκώνεται σε πολυτελή αυτοκίνητα, μοίρασε στους δημοσιογράφους την ακόλουθη αναλυτική περιγραφή των γεγονότων "Μετά την ατυχή συνάντηση του νεαρού αλήτη από τα βόρεια προάστια, που προκλητικά αμελούσε να διαβάσει θρησκευτικά, με τη σφαίρα του ειδικού φρουρού, που οφείλεται σε καθαρή παρεξήγηση, αφού ο νεαρός αποδεδειγμένα σκόνταψε και έπεσε πάνω στη σφαίρα, και τη διενέργεια της νεκροτομής , η σφαίρα νοσηλεύεται εκτός κινδύνου και μεταφέρθηκε για προληπτικούς λόγους, στα εργαστήρια της εγκληματολογικής υπηρεσίας της ελληνικής αστυνομίας, όπου θα της παρασχεθεί η απαραίτητη ψυχολογική υποστήριξη. Όλα τα έξοδα νοσηλείας της σφαίρας θα καλυφθούν από την οικογένεια του θανόντα αλήτη όπως επίσης και τα δικαστικά έξοδα".
Στη συνέχεια μοίρασε στους δημοσιογράφους τις φωτογραφίες των τριών παιδιών του ειδικού φρουρού, για να γίνει απολύτως κατανοητό πως τα πραγματικά παιδιά διαφέρουν από τα τσογλάνια και τους αμελείς αναρχικούς των Εξαρχείων που σκοντάφτουν πάνω στις σφαίρες των ανυποψίαστων αστυνομικών. Διευκρινίστηκε επίσης ότι στο εξής τα δελτία τύπου, θα τα μοιράζει στα μέσα αποκλειστικά και μόνο ο Πάνος Σόμπολος, με την ιδιότητα του προέδρου της ΕΣΗΕΑ, προκειμένου να εξασφαλιστεί η αντικειμενικότητα στην ενημέρωση του ελληνικού λαού.

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

Λυσσασμένος για Φως

Δεκαπέντε χρονώ τι 'ναι αυτό το κενό που μου κρύβετε...


[ορμάει με το μπουφαν του]


Τι σόι τόπος τυφλός κι ακυβέρνητος


[βροντάει τη μπασκέτα του]


και πώς είμαι έτσι εγώ τερατόμορφος


[στο θόλο του απεράντου]


Πολιτείας εφιάλτης ορθός


είμαι αυτός ο βυθός, ναι!


Είμαι κιόλας νεκρός, ναι!


Λυσσασμένος για φως, ναι!

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008

Ο άλλος Δεκέμβρης

Μετά τον Δεκέμβρη του '44 η Αθήνα βιώνει σήμερα έναν ακόμα ματωμένο Δεκέμβρη, με αφορμή την εξέγερση που προκάλεσε η σφαίρα του ειδικού φρουρού στο στήθος του νεολαίου των δεκαέξι χρόνων. Τότε, μετά την επίσκεψη του Ουίνστον Τσώρτσιλ στην Αθήνα, ανήμερα τα Χριστούγεννα του 1944, ο αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός διορίστηκε αντιβασιλιάς, επικεφαλής της εξουσίας που είχε νωρίτερα διατάξει το πυρ, ενάντια στους διαδηλωτές στο Σύνταγμα.
Σήμερα, ένας άλλος ιερωμένος φέρεται να κινεί τα νήματα στο παρασκήνιο της παραεξουσίας, εξοργίζοντας τους πολίτες, προκαλώντας την αγανάκτηση των νεολαίων, πυροδοτώντας τις καταστροφές. Είναι προφανές σ' αυτόν το τόπο, ότι όταν οι παπάδες κυβερνούν, οι δεκαεξάχρονοι δολοφονούνται.

Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008

Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο

Ο τίτλος του ποστ ανήκει στον μεγάλο Ρώσο συγγραφέα Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, υπονοώντας την ομορφιά της Ορθοδοξίας. Αυτό το κείμενο γράφτηκε με αφορμή την εκδημία του Αλέξιου του Β, του πέμπτου Πατριάρχη Μόσχας από την ανασυγκρότησή του Πατριαρχείου από τους Μενσεβίκους το 1917. Ο Μεγάλος Τσάρος Πέτρος τον 18ο αιώνα, είχε καταργήσει τον θεσμό του Πατριαρχείου και τον αντικατέστησε από επιτροπή κληρικών που όρισε ο ίδιος.

Η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία ιδρύθηκε θεωρητικά το 988. Κατά την εκκλησιαστική μυθιστορία λέγεται ότι ο Βλαδίμηρος, Τσάρος του Κράτους των Ρως (πρόδρομη εμφάνιση των Ρώσων) με πρωτεύουσα το Κίεβο, στην προσωπική πνευματική αναζήτηση της αλήθειας έψαχνε τη θρησκεία που θα εισήγαγε στους παγανιστές υπηκόους του. Όταν μπήκε στην Αγία Σοφία στην Κωνσταντινούπολη εντυπωσιάστηκε με την ομορφιά του ναού και της Θείας Λειτουργίας και αμέσως αποφάσισε ότι οι Ρώς θα γίνονταν χριστιανοί.

Στην πραγματικότητα ο εκχριστιανισμός των Ρως ήταν μία τεράστια επιτυχία της βυζαντινής διπλωματίας και του αυτοκράτορα Βασίλειου του Β του λεγόμενου Βουλγαροκτόνου, της Μακεδονικής Δυναστείας. Η αλήθεια είναι ότι η επιτυχία αυτή περιείχε πολλές ενέργειες. Η σημαντικότερη ήταν η απόφαση των βυζαντινών να δώσουν για σύζυγο του Βλαδίμηρου, την πορφυρογέννητη πριγκίπισσα Άννα, αδελφή των αυτοκρατόρων Βασιλείου και Κωνσταντίνου. Ήταν η πρώτη φορά που μία πορφυρογέννητη πριγκίπισσα παντρευόταν έναν ξένο ηγεμόνα.
Μέρος της συμφωνίας, και προϋπόθεση για την τέλεση των βασιλικών γάμων ήταν ο Βλαδίμηρος και οι υπήκοοι του να ασπαστούν τον χριστιανισμό. Έτσι οι Ρως βαφτίστηκαν μαζικά στον ποταμό Δνείπερο, δημιουργήθηκε η μητρόπολη Κιέβου και οι πρώτες ορθόδοξες κοινότητες των Ρως.
Βέβαια να τονίσουμε ότι όλα τα παραπάνω πολύ λίγο συνδέονται με τον αντίστοιχο ευσεβή βίο του Βλαδίμηρου που αν και βαπτίστηκε χριστιανός είχε αρκετές συζύγους (εκ των οποίων οι τέσσερις γαλαζοαίματες) και ακόμα περισσότερες παλλακίδες!

Έτσι οι Ρώσοι έγιναν χριστιανοί. Ήταν η τεράστιας σημασίας πολιτιστική επιρροή της Κωνσταντινούπολης, της Νέας Ρώμης, στη μεγάλη γειτονική χώρα του Βορρά, τα απόνερα της οποίας βιώνουμε σήμερα, πάνω από χίλια χρόνια αργότερα. Στην πορεία της ιστορίας και μέχρι την άλωση της Πόλης από τους Οθωμανούς η μητρόπολη Κιέβου αναφέρεται διοικητικά στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Μάλιστα στην σύνοδο της Φεράρας-Φλωρεντίας το 1439, που υπογράφηκε η ένωση των εκκλησιών, συμμετείχε ως μέλος της βυζαντινής αντιπροσωπείας ο μητροπολίτης Κιέβου Ισίδωρος, ο οποίος κατά την επιστροφή του στη Ρωσία καθαιρέθηκε και φυλακίστηκε για την υποταγή του στους παπικούς! Ο Ρώσος ηγεμόνας αρνήθηκε να προσχωρήσει στον καθολικισμό, σε αντίθεση με τον βυζαντινό αυτοκράτορα που παρακαλούσε γονυπετής τον Πάπα να σώσει τα υπολείμματα της βυζαντινής αυτοκρατορίας. Ο Ισίδωρος κατάφερε να αποφυλακισθεί και κατέφυγε στη Δύση όπου και χρίστηκε καθολικός καρδινάλιος και συμμετείχε στην Άλωση ως ο εντολοδόχος αντιπρόσωπος του Πάπα, που τέλεσε την ουνίτικη λειτουργία της ένωσης των εκκλησιών στην Αγία Σοφία τα Χριστούγεννα του 1452. Υπενθυμίζεται ότι όταν έπεσε η Πόλη η βυζαντινή εκκλησία ήταν κάτω από την κυριαρχία του Πάπα μετά την ένωση του 1439.

Η απομόνωση της Ρωσίας κατά τον μεσαίωνα, η πιστή τήρηση από τη ρωσική εκκλησία του βυζαντινού τρόπου διαχείρισης, όπου η εξουσία είχε άποψη στη διοίκηση της εκκλησίας και η άνθηση του μοναχισμού στις περίφημες ρωσικές Λαύρες, είχαν σαν αποτέλεσμα την αντίσταση της ρωσικής εκκλησίας στους κάθε λογής νεωτερισμούς και τη διαφύλαξη ενός ορθόδοξου φρονήματος που δεν απαντάται συχνά στις ελληνορθόδοξες κοινότητες. Έτσι, εκτός από το λειτουργικό τυπικό και το εκκλησιαστικό ημερολόγιο όπου ακολουθείται το παλαιό ημερολόγιο με αποτέλεσμα οι Ρώσοι όπως και οι Σέρβοι, να γιορτάζουν πρώτα την πρωτοχρονιά και μετά τα Χριστούγεννα, όλη η φιλοσοφία της ορθόδοξης εκκλησίας έχει αλλάξει ελάχιστα από τον 14ο αιώνα.

Ήταν τότε, τον 14ο αιώνα, που η έδρα της ρωσικής μητρόπολης μεταφέρθηκε στο Μόσχα. Μετά την πτώση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας το 1453, η ρωσική ορθόδοξη εκκλησία έγινε αυτοκέφαλο τμήμα του ανατολικού χριστιανισμού και το 1589 ο μητροπολίτης Μόσχας διεκδίκησε και πήρε τον τίτλο του Πατριάρχη με μονομερή απόφαση των Ρώσων που έχουν πλέον αναγνωρισθεί ως η μεγαλύτερη δύναμη της ορθοδοξίας και έχουν ως μεγάλο εθνικό στόχο την κατάληψη της Τσάργκραντ (Βασιλεύουσας) Κωνσταντινούπολης. Ένας πόθος που δεν θα ικανοποιηθεί ποτέ παρά τους τόσους Ρωσοτουρκικούς πολέμους. Παράλληλα όλοι οι υπόδουλοι λαοί της βαλκανικής με πρώτους τους Ρωμιούς στον Μόσκοβο έχουν το βλέμμα στραμμένο και από εκεί ελπίζουν.

Στα πλαίσια της ρωσικής πολιτικής στις αρχές του 19ου αιώνα επανδρώνεται με Ρώσους μοναχούς και επεκτείνεται κτιριακά η Μονή Παντελεήμονος, μία εκ των είκοσι κυρίαρχων μονών του Αγίου Όρους, η λεγόμενη ρωσική, αλλά και η Σκήτη του Αγίου Ανδρέα στις Καρυές, όπου κτίζονται θηριώδεις πτέρυγες με προφανή σκοπό: Την δημιουργία βάσεων για τον ρωσικό Στόλο στο Αιγαίο. Οι αφηγήσεις των μοναχών στο Άγιο Όρος για τον πλούτο των Ρώσων είναι παροιμιώδεις. Αναφορές για μνημειακά τραπεζώματα στις θρησκευτικές πανηγύρεις, όπου στο τέλος δίνονταν μέχρι και χρυσές λίρες στους παρευρισκόμενους προσκυνητές αλλά και για τον απίστευτο πλούτο που διοχέτευαν οι Τσάροι στα ρωσικά μοναστηριακά εξαρτήματα του Όρους με ένα και μόνο στόχο: Την απόλυτη Ρωσική κυριαρχία στον Άθωνα. Η Παναγία τους τιμώρησε για την αλαζονεία τους, άκουσα έναν υπέργηρο μοναχό να λέει πριν από χρόνια στο Όρος όταν τριγύρναγα στον τότε ερειπιώνα της σκήτης του Αγίου Ανδρέα, με τα υπολείμματα του τσαρικού πλούτου να είναι εμφανή ανάμεσα στα χαλάσματα. Η επανάσταση των μπολσεβίκων το 1917 τερμάτισε τις φιλοδοξίες, με αποτέλεσμα τα μεγαλεπήβολα σχέδια των Ρώσων να πάνε περίπατο. Όλα αυτά τα χρόνια έως το 1989, με το ζόρι κρατήθηκε η παρουσία στο Ρώσικο Μοναστήρι, ενώ τη δεκαετία του '50 οι τελευταίοι Ρώσοι μοναχοί ανατίναξαν με εκρηκτικά την σκήτη του Αγίου Ανδρέα, στις Καρυές. Σιγά σιγά όλα τα διάσπαρτα ρωσικά Κελιά (μικρά μοναστήρια που ανήκουν σε διάφορες μονές) μαζί με τη Σκήτη του Αγίου Ανδρέα πέρασαν σε ελληνικά χέρια, ανακαινίστηκαν και κατοικούνται πλέον αποκλειστικά από Έλληνες μοναχούς.

Η επανάσταση των μπολσεβίκων του 1917, ξεκίνησε σκληρό διωγμό κατά της ορθόδοξης εκκλησίας, όπως εναντίον όλων των θρησκευτικών δογμάτων. Μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο το 1945, οι σχέσεις της ρωσικής εκκλησίας με το σοβιετικό κράτος αποκαταστάθηκαν, λόγω της συμμετοχής της εκκλησίας στον μεγάλο πατριωτικό πόλεμο. Ποτέ όμως δεν σταμάτησε το σοβιετικό κράτος να επιτηρεί στενά την ρωσική εκκλησία και να την αντιμετωπίζει με την ανάλογη καχυποψία.

Όλα αυτά μέχρι το 1989, που τα πράγματα πήραν άλλη τροπή. Ο κομμουνισμός πήγε στα αζήτητα και τα μέλη του ΚΚΣΕ μετατράπηκαν σε καπιταλιστές και βαθιά θρησκευόμενους ορθόδοξους. Περίπου τότε, το 1990, εκλέχτηκε πατριάρχης Μόσχας ο Αλέξιος. Η εκλογή του αποτελεί, κατά τους επικριτές του, απόδειξη ότι ήταν άνθρωπος των μηχανισμών και ιδιαίτερα της KGB. Εναντιώθηκε στον Γιέλτσιν και στήριξε ένθερμα τον Πούτιν. Ένα νέο δόγμα εμφανίζεται με τον Αλέξιο στο προσκήνιο. Για την ρωσική εκκλησία η ιστορία φαίνεται ότι σταμάτησε προσωρινά το 1917 και τώρα συνεχίζεται. Ο Αλέξιος εκπρόσωπος πλέον της μεγαλύτερης ορθόδοξης εκκλησίας στον κόσμο, ακολούθησε πιστά το ιδεολόγημα της Τρίτης Ρώμης. Η Μόσχα, με δεδομένη την αιχμαλωσία της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας στο Φανάρι, διεκδικεί τα πρωτεία, στο όνομα μίας μεγάλης ορθοδοξίας που με την ομορφιά της θα κυριαρχήσει στον κόσμο.

Έτσι η αντιπαράθεση του Αλέξιου με τον Βαρθολομαίο ήταν αναπόφευκτη. Το Φανάρι αρχίζει να αναγνωρίζει το αυτοκέφαλο στις εκκλησίες των πρώην σοβιετικών δημοκρατιών, με προφανή σκοπό να ψαλιδίζει το ποίμνιο της Μόσχας και να κονταίνει όσο γίνεται τον Αλέξιο. Η αναγνώριση από το Φανάρι του αυτοκέφαλου στην εκκλησία της Εσθονίας εξόργισε ιδιαίτερα τον μακαριστό Εσθονό Πατριάρχη Μόσχας ο οποίος ήταν πρώην Μητροπολίτης του Ταλίν. Απαντώντας ο Αλέξιος, τάχθηκε με επιστολή του, με το μέρος του Χριστόδουλου, στην κόντρα του αρχιεπισκόπου Αθηνών με τον Βαρθολομαίο, ενώ δεν έλειψαν και τα σποραδικά επεισόδια όπως όταν παρεμποδίστηκε η επίσκεψη του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας στον ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην Βουδαπέστη τον Μάρτιο του 2007. Ο ναός - σύμβολο της ελληνικής διασποράς στην κεντρική Ευρώπη, ήταν ελληνικός μέχρι το 1945, όταν το κομμουνιστικό καθεστώς της Ουγγαρίας τον παρέδωσε στην Ρωσική Εκκλησία. Αυτή είναι ομορφιά!

Ο Αλέξιος υπήρξε σφοδρός πολέμιος της επικοινωνίας της ορθόδοξης εκκλησίας με τον Πάπα, θεωρώντας τον εαυτό του συνεχιστή της βυζαντινής ανθενωτικής παράδοσης διαφοροποιούμενος από το Φανάρι, αλλά και υποστηρικτής της νέας ρωσικής εποχής του Πούτιν. Μάλιστα στα τέλη του 2001, εμφανίστηκε σε τηλεοπτική διαφήμιση της Lukoil, ευχαριστώντας την εταιρεία πετρελαίου για την οικονομική ενίσχυση προς τη ρωσική εκκλησία.

Είναι απολύτως βέβαιο ότι ο διάδοχος του Αλέξιου θα πορευτεί στον ίδιο δρόμο. Είναι ο δρόμος που εγκαινίασε ο σύγχρονος Βλαδίμηρος, γνήσιος απόγονος εκείνου που παντρεύτηκε την πορφυρογέννητη βυζαντινή πριγκίπισσα Άννα, ο μεγάλος τσάρος Πούτιν και ακολουθεί η Ρωσία σε όλα τα επίπεδα. Όσο μάλιστα συνεχίζονται οι γνωστές αμαρτωλές ιστορίες των σκανδάλων στις ελληνορθόδοξες εκκλησίες (Ελλάδας, Ιεροσολύμων, Άγιο Όρος) τόσο θα ισχυροποιείται η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία. Και επειδή ακούγονται από καιρό σε καιρό, διάφορες προφητείες για το ξανθό γένος, από τους τηλεοπτικούς πειραγμένους αρλουμπολόγους, ας έχουν κατά νου όσοι τους ακούνε, ότι η ντοστογιεφσκική ομορφιά, ως γνήσιος φορέας της τσαρικής εξουσίας, θα φάει πρώτα πολλούς προκειμένου να κυριαρχήσει, και μετά θα ασχοληθεί με το πνευματικό ζήτημα, εάν δηλαδή δύναται να σώσει τον κόσμο.

Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2008

Το μήλο της Έριδος

Στις συνέχειες του σήριαλ της μονής Βατοπαιδίου ο φερόμενος ως μπλεγμένος, Ζορό, μεταμφιεσμένος σε Νομάρχη, δήλωσε "ψάξτε το παρακράτος στην παράγκα των Αθηνών", αναζωπυρώνοντας το ζήτημα της κόντρας Αθήνας- Θεσσαλονίκης.

Ο Ζορό όμως ξέρει τι κάνει. Τίποτα δε λέγεται στην τύχη. Δεν προβοκάρει απλά με λαχαναγορίτικες ατάκες για να στείλει τη μπάλα στην κερκίδα, συσπειρώνοντας το λαό του, που τον εκλέγει φύλαρχο από την πρώτη Κυριακή, τρελαίνοντας τους Αθηναίους για τις επιλογές των συμπαθών ιθαγενών της συμπρωτεύουσας. Όλους αυτούς δηλαδή που τον θεωρούν στην καλύτερη περίπτωση ένα γραφικό ηγετίσκο της κομπλεξικής, βορειοελλαδίτικης, επαρχιώτικης, μίζερης αφασίας.

Ο Ζορό όμως είναι αυτός που τους αποτελειώνει, όταν στέλνει, την Δευτέρα των εκλογών, πακετάκι με σιροπιαστά (με προτίμηση στα φαλόσχημα τουλουμπάκια) από το συζυγικό ζαχαροπλαστείο, στα αθηναϊκά δημοσιογραφικά γραφεία που τον λοιδορούσαν κατά την προεκλογική περίοδο. Ο Ζορό είναι άπαιχτος. Δεν του κουνιέται κανείς. Το λέει και το εννοεί. Και όποιος δεν τον έχει παρακολουθήσει, να δείχνει σε φάση παροξυσμού, κρατώντας τ'αχαμνά του, που τους έχει όλους γραμμένους, δε ξέρει που πατά και τι τον περιμένει.

Αυτά όμως είναι για φθηνή εσωτερική κατανάλωση, για τους αφελείς. Σήμερα αυτό το μπλόγκ θα παρουσιάσει την πραγματική αιτία της κόντρας Αθήνας - Θεσσαλονίκης και θα αποδείξει την εξέχουσα σημασία της υπόθεσης του Βατοπαιδίου, σ' αυτήν την αντιπαλότητα. Οι εξελίξεις στο Βατοπαίδι αποτελούν τη ρεβάνς της Θεσσαλονίκης απέναντι στο ψευδοκράτος των Αθηνών. Σημειώστε παρακαλώ ότι όλα τα γεγονότα που αναφέρονται στο ποστ είναι αληθινά. Γιατί όσοι νομίζουν ότι Θεσσαλονίκη - Άγιο Όρος - κρατικοί ραδιούργοι - μηχανισμοί της εξουσίας, αποτελούν διαχρονικό πακέτο πλανώνται πλάνην οικτρά. Αυτά είναι κληρονομικά προνόμια της αθηναϊκής παράγκας και τώρα που ήρθε η ώρα του Ζορό θα γυρίσουν όλα στη θέση τους.

Η ιστορία μας ξεκινά πολλά χρόνια πριν, το 1929 στην Θεσσαλονίκη του μεσοπολέμου, -μόλις δέκα επτά χρόνια από την ενσωμάτωση της Μακεδονίας στο ελληνικό κράτος- όταν, μετά από συστάσεις του Τύπου, ο δήμαρχος εγκαινίασε τον πρώτο διαγωνισμό για τη Μις Θεσσαλονίκη στο ξενοδοχείο Mediteranee. Οι περιγραφές από τις πηγές της εποχής αναφέρουν ότι οι διαγωνιζόμενες χόρεψαν ένα ταγκό και μετά ένα βαλς με τους καβαλιέρους τους. Φυσικά δεν υπήρχαν μαγιώ, ούτε πασαρέλες.

Ωστόσο, ο Mark Mazower στο βιβλίο του Salonica city of ghosts μαζί με τα παραπάνω, γράφει ότι ο διαγωνισμός είχε μεγάλη απήχηση στην πόλη και οι ομοφυλόφιλοι στην ταβέρνα του "Κουφού" διοργάνωσαν την "Mις της Βραδιάς" τιμώντας το γεγονός!

Την επόμενη χρονιά, το 1930, νικήτρια του διαγωνισμού ήταν η προσφυγοπούλα καλλονή από την Προύσα, Ρωξάνη Στεργίου, 21 ετών. Η πανέμορφη Ρωξάνη μετά την εκλογή της ως Μις Θεσσαλονίκη, κατέβηκε στην Αθήνα για να διεκδικήσει τον τίτλο της Μις Ελλάς, όπου εμφανίστηκε ως το αδιαφιλονίκητο φαβορί. Ο διαγωνισμός γινόταν στο θέατρο "Ολύμπια" των Αθηνών, τον Ιανουάριο του 1930 και η ευθύνη της διοργάνωσης ανήκε, από το 1925, στην Ένωση Συντακτών. Και επειδή καθώς φαίνεται από την εμφάνιση του ανθρώπινου είδους, εάν βγει καράβι στο βουνό, μουνί θα το 'χει σύρει, δώστε σας παρακαλώ τη δέουσα προσοχή και θα σας αποκαλυφθεί η αιτία της ελληνικής εχθρότητας βορρά - νότου. Οι παλιοελλαδίτες λοιπόν που δε μπορούσαν να χωνέψουν το γεγονός ότι θα κέρδιζε το διαγωνισμό μία προσφυγοπούλα τουρκοσπορίτισσα από τη Θεσσαλονίκη, ακούστε τι έστησαν.

Μεταξύ των θεατών σε ένα από τα θεωρεία του θεάτρου, βρισκόταν η νεαρή Αλίκη Διπλαράκου, κόρη του μανιάτη μεγαλοδικηγόρου Γεωργίου Διπλαράκου, που παρακολουθούσε τα καλλιστεία με την οικογένειά της, μετά από πρόσκληση του Βρετανού πρέσβη στην Αθήνα. Ξαφνικά η κριτική επιτροπή φωνάζει το όνομα της δεκαοκτάχρονης Αλίκης και την καλεί να διαγωνισθεί. Κάποιος είχε δηλώσει το όνομά της χωρίς να την ρωτήσει(!!!). Η Αλίκη αρνείται, αλλά παρεμβαίνει ο παρευρισκόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Αλέξανδρος Ζαΐμης, Πελοποννήσιος στην καταγωγή, εκ Καλαβρύτων Αχαΐας, όπου της ανακοινώνει ρητά ότι η συμμετοχή της στον διαγωνισμό αποτελεί ...εθνική υπόθεση. Δηλαδή το παρακράτος των Αθηνών επιστράτευσε τη νεαρή γκάγκαρη καταλαυκιώτισσα, Αλίκη Διπλαράκου από το κοινό, όταν διαπίστωσε ότι η Μις Θεσσαλονίκη Ρωξάνη Στεργίου, δεν θα έχανε με τίποτα! Η παρέμβαση του Προέδρου της Δημοκρατίας δήλωνε ξεκάθαρα ότι στην Αθήνα δεν θα άφηναν την ομορφιά της προσφυγομάνας να θριαμβεύσει. Δεν είναι δυνατό, θα σκέφτηκαν, το αθάνατο ελληνικό κάλλος να εκπροσωπηθεί στα πέρατα της οικουμένης από μία πρόσφυγκα τουρκογεννημένη, παραβλέποντας τη σημειολογία ότι η νεαρή Μις Θεσσαλονίκη έφερε το όνομα της περσίδας συζύγου του Μεγαλέξανδρου...

Έτσι με τις μηχανορραφίες του ψευδοκράτους η Ρωξάνη ήρθε σκανδαλωδώς δεύτερη πίσω από την Αλίκη Διπλαράκου, η οποία μάλιστα λίγες ημέρες αργότερα στις 6 Φεβρουαρίου 1930, κέρδισε και τον τίτλο της Μις Ευρώπη στο Παρίσι(!!!), δημιουργώντας ένα προσωπικό μύθο που παρέμεινε αναλλοίωτος μέχρι το θάνατό της τον Οκτώβριο του 2002, όταν έφυγε πλήρης ημερών ως Βρετανή λαίδη Ράσσελ μετά το δεύτερο γάμο της με τον άγγλο αριστοκράτη σερ Τζων Ράσσελ, απόγονο του 6ου δούκα του Μπέντφορντ.

Ορίστε πως παρουσιάζει την νικήτρια του διαγωνισμού Μις Ελλάς (φωτογραφία του ποστ) η Βραδυνή της 14ης Ιανουαρίου 1930 «...φοράει ένα γαλάζιο πενουάρ με μια γουνίτσα λευκή στο λαιμό που κυματίζει αρμονικά, σύμφωνα με τις κινήσεις του φειδίσιου κορμού, που όλο μαζί είναι ένα ποίημα. Ηγεμονικό παράστημα, χάρις και αρμονία κινήσεων, βάδισμα μεγαλοπρεπές, ελαφρότης νεράιδας. Τα δυο υπογάλανα μάτια της σπινθηροβολούν ασυνήθιστα, δείχνουν ένα πάθος ακαθόριστο, μια μελαγχολική διάθεση, που είναι αποτέλεσμα υπερβολικής αισθηματικότητας.(...) Κι έπειτα τα λεπτότατα χείλη που υπομειδιούν διαρκώς, με μια ανείπωτη γλυκύτητα.(...) Λαιμός χυτός, χέρια λεπτά, μπράτσα τορνευτά, που λεπταίνουν όσο ανεβαίνουν και απολήγουν σε λεπτότατα δάκτυλα, όπως μια μελωδία που σβήνει. Και το φινάλε, τα μακριά υπόξανθα μαλλιά, που κυματίζουν πάνω στους ώμους».

Την παρέμβαση του Αλέξανδρου Ζαίμη, επιβεβαίωσε η ίδια η Αλίκη Διπλαράκου με συνέντευξή της στο περιοδικό Time. Η ιστορία όμως δεν τελειώνει εδώ. Η γοητευτική μανιάτισα επιστρέφοντας από τη διεθνή θριαμβευτική της πορεία μπήκε μυστικά στο Άγιο Όρος ντυμένη με ανδρικά ρούχα με τη βοήθεια ενός καλόγερου που είχε μούρλα με τις διασημότητες, σκανδαλίζοντας το πανελλήνιο και προκαλώντας αισθήματα οργής στην Ελλαδική Εκκλησία(!!!).

Αντιλαμβάνεστε τώρα αγαπητοί φίλοι τι παίζεται πίσω από το φερόμενο ως σκάνδαλο της μονής Βατοπαιδίου. Η Θεσσαλονίκη με τον Ζορό επικεφαλής της προσφυγιάς, τραγουδώντας τα θούρια του Πόντου και τους καημούς του Καζαντζίδη, του Χρύσανθου και του Νίκου Ξανθόπουλου παίρνει το αίμα της πίσω, μετά από εβδομήντα οκτώ ολόκληρα χρόνια γκρεμίζοντας την παράγκα των Αθηνών, που αδίκησε κατάφωρα την προσφυγοπούλα θυγατέρα Ρωξάνη Στεργίου, ξεμπροστιάζοντας τη διαφθορά των αφορεσμένων χαμουτζίδων, που μας πίνουν το αίμα με το μπουρί της σόμπας, που μας πήραν τον Κούδα και τον Τσιτσάνη, που έριξαν τον Απόλλωνα Καλαμαριάς πέρσι στη Β Εθνική. Ο Βορράς είναι εδώ, δηλώνοντας στο σύμπαν περήφανα, ότι η Μακεδονία μας είναι προσφυγική, το κουλούρι είναι στρόγγυλο, το Άγιο Όρος θα το ορίζουν στο εξής μόνο οι βορειοελλαδίτες δικηγόροι και εργολάβοι μακριά από τους ιερόσυλους σφετεριστές της Αθήνας , η διεθνής έκθεση δε θα φύγει ποτέ από την Θεσσαλονίκη, ο ΠΑΟΚ ανήκει ελεύθερος στο λαό του και κάτω οι προδότες του ψευδοκράτους των Αθηνών και οι λοιπές χαμούρες.