Ο καθρέφτης και το μαχαίρι

Είναι το χρέος μεγάλο για τον καθένα, να ξεπεράσει τον Κύρη του, έγραφε ο Νίκος Καζαντζάκης. Και είναι αλήθεια, ότι πιο έντονο ακόμα και από την πάλη των τάξεων παραμένει στους αιώνες το χάσμα των γενεών. Ιδιαίτερα όταν αναφερόμαστε στην πολιτική, τότε, το ζήτημα εκφράζεται με τρόπο τραγικό. Φοβερά παραδείγματα αντλούνται από την ιστορία. Από τα μεγαλύτερα, η σχέση του Φίλιππου του Β, με τον γιο του Αλέξανδρο. Η ιστορία της δολοφονίας του Μακεδόνα βασιλιά παραμένει σκοτεινή ιδιαίτερα σε ότι αφορά το ρόλο της μαμάς του Αλέξανδρου, Ολυμπιάδας. Στη σύγχρονη πολιτική ιστορία της πατρίδας μας, η σύγκρουση του Ανδρέα Παπανδρέου με τον πατέρα του Γεώργιο, τάραξε τα πολιτικά νερά τη δεκαετία του '60. Ο Ανδρέας, ηγέτης της αριστερής πτέρυγας της ένωσης κέντρου, υπήρξε η μόνη περίπτωση σύγχρονου Έλληνα πολιτικού που ο γιος τη βγήκε στα ίσια στον πατέρα του.

Βέβαια, η ζωή όπως και η ιστορία εκδικείται. Θα θυμάστε ίσως, την εμφάνιση του Γιώργου Παπανδρέου, σημερινού προέδρου της σοσιαλιστικής διεθνούς, στο ελληνικό κοινοβούλιο όταν ανέλαβε πρόεδρος του κόμματος που ίδρυσε ο μπαμπάς του. Μιλούσε στη βουλή και έριχνε κλεφτές ματιές δεξιά και αριστερά, κοιτώντας αμήχανα το ρολόι που το χάρισε ο παππούς του, δίνοντας την εντύπωση ότι ανησυχούσε μήπως βγει το χέρι του Ανδρέα από πουθενά και τον αρχίσει στις φάπες. Είναι ο Φόβος του Κύρη που περιγράφει ο Καζαντζάκης, όταν στην αναφορά στον Γκρέκο εξομολογείται ότι απελευθερώθηκε σαν έμαθε ότι πέθανε ο πατέρας του. Τότε, ο Μεγάλος Κρητικός έγραψε τον Καπετάν Μιχάλη, που αποτελεί φόρο τιμής στον πατέρα του, Μιχαήλ Καζαντζάκη.

Θάνατος στους πάνω από τα τριάντα, αξίωνε ο θρασύς επαναστάτης, γαλλικός Μάης του '68, πυροδοτώντας το σύνθημα που απαιτούσε τη φαντασία στην εξουσία.
Προχτές, ο νεαρός πρόεδρος του συνασπισμού Αλέξης Τσίπρας διετέλεσε μία πρωτότυπη όσο και τολμηρή πολιτική πατροκτονία, όταν μιλώντας στις Σέρρες απάντησε δημόσια στις παροτρύνσεις των στελεχών της ιστορικής ηγεσίας του κόμματος προκειμένου να συνεργαστεί ο Συνασπισμός με το Πασόκ στις ερχόμενες εκλογές. Ο νεαρός πολιτικός αρχηγός απηύθυνε το ρητορικό ερώτημα στους συντρόφους του γιατί δεν προχώρησαν στην συνεργασία οι ίδιοι, όταν το κόμμα, υπό την καθοδήγησή τους, ήταν στο τρία τα εκατό και κόπτονται για τη συνεργασία τώρα, που οι δημοσκοπήσεις το δείχνουν στο δεκατρία, που λέει ο λόγος...

Ο Τσίπρας χτύπησε φλέβα μιλώντας τη σκληρή γλώσσα της αλήθειας απευθυνόμενος στην αριστερά της ήττας που εκφράζει ο Λεωνίδας Κύρκος, και στο κόμμα του συμβιβασμού στο 3% με το οποίο ταυτίστηκε ο Νίκος Κωνσταντόπουλος. Αφήστε τους νέους ανθρώπους να κάνουν τη δουλειά τους, είπε στην ουσία ο πρόεδρος του Συνασπισμού προκαλώντας την άμεση αντίδραση τόσο του Λεωνίδα Κύρκου όσο και του Νίκου Κωνσταντοπούλου.

Θέλει μεγάλο θάρρος μία τέτοια τοποθέτηση και φαίνεται ότι ο νεαρός πρόεδρος το διαθέτει. Συνεχίζοντας, οι δημοσιογράφοι τον ρώτησαν τι θα έλεγε εάν το Πασόκ, εξασφάλιζε στο κόμμα του, μέσω της συνεργασίας, σαράντα βουλευτές στην επόμενη βουλή. "Μη μου λέτε τέτοια γιατί θα πέσω στις γραμμές του τραίνου" απάντησε, σφυρίζοντας ίσως, στο ρυθμό του between the lines of age του γερόλυκου Neil Young.

Το μεσημέρι, στο καθιερωμένο σαββατιάτικο τσίπουρο σχολιάζοντας στην παρέα το θέμα, παρατήρησα τον πενηνταπεντάρη γαλλοθρεμμένο φίλο μου και αιώνιο εραστή του Μάη, να αυτοσαρκάζεται, κρατώντας στο χέρι του το μαχαίρι και κοιτώντας ταυτόχρονα στον καθρέφτη, να μονολογεί θάνατος στους σκατόγερους...