Η εκδίκηση της γυφτιάς

Τα Χριστούγεννα του 1989 η τρύπα στη σημαία της Ρουμανίας σήμαινε την αρχή του τέλους του υπαρκτού σοσιαλισμού. Ακολούθησε το γκρέμισμα του τείχους του Βερολίνου, η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και η καταδίκη του κομμουνισμού. Συνεχίστηκε με τους νατοϊκούς βομβαρδισμούς στην Γιουγκοσλαβία, όταν η "αριστερά" της Δύσης (δημοκρατικός Κλίντον και εργατικός Μπλαιρ) έφεραν τον πόλεμο στην Ευρώπη, κανιβαλίζοντας την καρικατούρα του τελευταίου κομμουνιστή ηγέτη, που μεταλλάχθηκε σε εθνικιστή. Ήταν το τέλος μιας εποχής.

Στις μέρες μας, η τρύπα στη φούσκα των επενδύσεων της παγκόσμιας αγοράς σηματοδοτεί ίσως, τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση που γνώρισε ποτέ ο πλανήτης. "Η κρίση του 1929 θα μοιάζει με βόλτα στο πάρκο" έγραφε μόλις προχτές η ιστοσελίδα του CΝN.

Η γενιά μας εν τέλει μπορεί να αισθάνεται πολύ τυχερή. Γνώρισε την κατάρρευση του "υπαρκτού" και σήμερα βιώνει το τέλος του καπιταλισμού όπως διαμορφώθηκε τα τελευταία διακόσια χρόνια. Γιατί τίποτα δεν θα είναι ίδιο μετά από τη σημερινή κρίση. Εάν ο καπιταλισμός επιβιώσει - που φαίνεται και το πιθανότερο - δεν θα είναι ίδιος. Η ήττα που γνωρίζει θα προκαλέσει αλλαγές. Μεγάλες και σημαντικές. Ίδιες με τις αλλαγές που είχε προκαλέσει η κυριαρχία των σοβιετικών στην Ανατολική Ευρώπη και λειτουργούσε σαν αντίπαλο δέος στην καπιταλιστική Δύση για σαράντα πέντε χρόνια, αναγκάζοντας την, να προσφέρει ένα αξιόπιστο κοινωνικό κράτος στους πολίτες των κοινωνιών της.

Η τρύπα στη ρουμάνικη σημαία όρισε την αρχή της ασυδοσίας των καπιταλιστών, που ένιωσαν κυρίαρχοι να κάνουν ότι γουστάρουν σε όποια γωνιά του πλανήτη ήθελαν, και να διατυμπανίζουν αυτάρεσκα το τέλος της ιστορίας και ότι όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εχθρός μας.

Ε, να λοιπόν που της Ύβρεως πάντα έπεται η Νέμεσις. Το τέλος της ιστορίας δεν είναι ο καπιταλισμός που εκλιπαρεί πλέον για την κρατική στήριξη. Το τραπεζικό σύστημα γονυπετές παρακαλεί για την οικονομική ένεση από τους κρατικούς προϋπολογισμούς, από τα χρήματα δηλαδή των φορολογουμένων , ανάμεσα σε αυτούς και των πελατών του, αυτών δηλαδή που μέχρι χτες απειλούνταν από τις τράπεζες, πως θα τους πάρουν τα σπίτια επειδή καθυστερούσαν τις δόσεις!

Σε μία εντυπωσιακή εξέλιξη, οι βρετανικές τράπεζες εθνικοποιούνται σε ένα πρωτοφανές κύμα σοσιαλισμού από τον Γκόρντον Μπράουν. Το μόνο που δεν έκανε ακόμα ο Γκόρντον, είναι να ανακηρύξει την Βρετανία Λαϊκή Δημοκρατία με πρόεδρο την Μάργκαρετ Θάτσερ! Το πιθανότερο όμως είναι ότι οι φλεγματικοί Βρετανοί θα αρχίζουν να πιέζουν, μετά την άρνηση της Μέρκελ για το ευρωπαϊκό ταμείο τραπεζικής αλληλοκάλυψης, για την άμεση ένταξη της χώρας τους στο Ευρώ που απέρριπταν απαξιωτικά. Η κρίση χτύπησε την πόρτα της γηραιάς ηπείρου σε βαθμό πολύ χειρότερο από ότι στην Αμερική. Η φτώχεια, η ανεργία και η εξαθλίωση απειλούν τους σημερινούς προνομιούχους ευρωπαίους. Η Ισλανδία, το κράτος που συμμετείχε στα τραπεζικά παιχνίδια, βάρεσε πτώχευση και παρακαλά τώρα τους Ρώσους για βοήθεια. Και αυτή είναι μόνο η αρχή.

Το σπουδαίο ιδεολόγημα της "οικονομίας της αγοράς" έχει λουφάξει ενώ οι θεωρητικοί του οδηγούνται κατευθείαν στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή με προοπτική να μην ξανασηκωθούν ποτέ. Που να είναι άραγε αναρωτιόμουν, οι εγχώριοι εραστές του είδους που μας έπρηζαν με την πανάκεια της ελεύθερης αγοράς και των ιδιωτικοποιήσεων? Μέχρι που βγήκε ο Στέφανος Μάνος στην ΕΤ3, στην πολύ καλή εκπομπή "ανιχνεύσεις" του Παντελή Σαββίδη, και άρχισε να μασάει τα λόγια του με ήξεις - αφίξεις για τις αγορές που πάντα έκρυβαν κινδύνους! Ο φουκαράς, πρώην βουλευτής της νεοφιλελεύθερης τάσης της πασοκοδεξιάς, θύμιζε τον Ορέστη Κολοζώφ στο γυαλί, το βράδυ του αποτυχημένου πραξικοπήματος στην Σοβιετική Ένωση τον Αύγουστο του 1991, που προσπάθησε να ανατρέψει τον Γκορμπασώφ για να σωθεί η Σοβιετία. Ίδια μιζέρια. Η ένδεια της καθολικής ήττας.
Ενώ ο Αλογοσκούφης, άνετος, δήλωνε ευθαρσώς μιλώντας στους πολίτες της αφασικής γαλήνης, σαν υπουργός της κυβέρνησης του βουνού ένα πράμα, ότι η ελληνική κυβέρνηση εγγυάται τις καταθέσεις των πολιτών, γιατί σε περίπτωση τραπεζικών κανονιών και λουκέτων στην Ελλάδα πρέπει να ζημιωθούν οι μέτοχοι και τα μεγαλοστελέχη των τραπεζών και όχι οι καταθέτες. Ώρα είναι να βγει και ο Δούκας να μας αναλύσει τα πλεονεκτήματα της σοσιαλιστικής αυτοδιαχείρισης...

Ο καπιταλισμός κλυδωνίζεται όχι γιατί τον στρίμωξε η παγκόσμια επανάσταση όπως προέβλεψαν οι θεωρητικοί του σοσιαλισμού. Το αντίθετο. Καταρρέει τη στιγμή της μονοπολικής παντοδυναμίας του. Όταν η Κίνα μετατράπηκε σε μία νεοφεουδαλική χώρα με κομμουνιστικές δομές αντιγράφοντας τις "χάρτινες τίγρεις" που έλεγε ο Μάο και η Ρωσία κυβερνάται από μία μεταμοντέρνα μαφία νεοκαπιταλιστών που ξεπήδησαν με παρθενογένεση από τη μήτρα του υπαρκτού σοσιαλισμού που θεμελίωσε ο Λένιν. Όταν το αντίπαλο δέος απέναντι στην δυτική μονοκρατορία αναφέρεται περιοριστικά στην Κούβα του γεροεπαναστάτη Φιντέλ και μερικών άλλων "ψιλοπερίεργων" λατινοαμερικάνων σαν τον Τσάβες, τον Λούνα και τον Μοράλες...

Το σύστημα ηττάται από μέσα. Από τους ίδιους τους καπιταλιστές. Από τις αχόρταγες, άπληστες "fat cats", τις ύαινες που εξασφάλισαν για την πάρτι τους τρελά μπόνους, μισθούς και αποζημιώσεις δημιουργώντας φούσκες, φεσώνοντας την παγκόσμια οικονομία σε ένα περιβάλλον απόλυτης ασυδοσίας, αφού στην ελεύθερη αγορά η παρέμβαση, ο έλεγχος, το regulation βρε αδελφέ, θεωρείτο κάτι σαν το προπατορικό αμάρτημα ή/και παιδική αρρώστια των ανώριμων οικονομιών. Οι περίφημες επενδυτικές τράπεζες πρέπει να σωθούν για ν' αποφευχθεί η οικονομική κατάρρευση, σε μία ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα που προφανώς, οι κυρίαρχοι στο πλανητικό μας χωριό προετοιμάζονται, για την επόμενη μέρα και το μέλλον τους στην παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα.

Υπάρχουν όμως και αυτοί που δεν νοιάζονται για την κρίση. Που απαντούν με τους στίχους του Γιάννη Αγγελάκα από το "Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ" στα παραπάνω. Και αυτοί είναι οι παρίες των δυτικών κοινωνιών που δεν τους προσέγγισε ποτέ κανένα κόμμα και κανένα σύστημα. Αυτοί που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και δεν έχουν να χάσουν τίποτα. Αυτοί που καταδικάστηκαν από τα σύμφωνα σταθερότητας, από τα Μάαστριχτ και τις κοινωνίες των δύο τρίτων στην απαξίωση. Αυτοί που δεν έχουν μετοχές, καταθέσεις, ομόλογα. Που δεν τους ανήκουν offshore εταιρείες, που δεν εκπροσωπούν συμφέροντα, μερίσματα και προοπτικές.

Οι άποροι και οι μετανάστες. Σαν τα δύο εκατομμύρια των Ελλήνων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Όπως οι συνταξιούχοι που στριμώχνονταν στον Λευκό Πύργο χτες, στην διαμαρτυρία των κτηνοτρόφων και παρακαλούσαν για λίγο από το γάλα που θα χυνόταν στους δρόμους από τους διαμαρτυρόμενους βοσκούς. Κι ας κάνουν οι υπόλοιποι ότι δεν τους βλέπουν, βολεμένοι στην ευδαιμονία τους και στους μοδάτους καναπέδες της τηλεοπτικής αποχαύνωσης. Αυτή η παγκόσμια εξαθλιωμένη γυφτιά -στα μάτια των προνομιούχων- που εκδικείται σήμερα υπομειδιώντας για τα πανικοβλημένα ανθρωπάκια που τρέχουν στις τράπεζες, αγωνιώντας να περισώσουν το βιός τους, φενακίζοντας τους εαυτούς τους μπροστά στην αβεβαιότητα. Ψάχνοντας εναγωνίως να μετατρέψουν τα λεφτά τους σε χρυσές λίρες σαν τους μαυραγορίτες της κατοχής. Βιώνοντας το τελευταίο στάδιο του καπιταλιστικού ιδεώδους πριν από τις γνωστές ουρές στο σούπερ μάρκετ.

Πως το έλεγε ο Διονύσης στον Μπάλλο: "και χαιρετώ σας και φιλώ σας όντα μικρά ζωγραφιστά μες τον καθρέφτη κλειδωμένα"? Ακριβώς έτσι.