Ένα Δέντρο
"Για να εξασφαλίσω τα τέσσερα παιδιά μου". Χωρίς να ντρέπεται. Με το αντίτιμο της πώλησης των λιμανιών ανά χείρας. Με το αίμα των θυμάτων από τα εργατικά ατυχήματα στο Πέραμα να μουγκρίζει ζητώντας δικαιοσύνη. Στον περίγυρο του προκλητικού πλουτισμού και της ασυδοσίας.
Και από δίπλα η διαθήκη του Ζυλ Ντασέν να προβάλει ως υπερήφανος τιμωρός στον ωκεανό της ύβρης, προκαλώντας τις offshore της μπιζναδόρικης διαπλοκής και της "νομιμότατης" ξεφτίλας. Φλερτάροντας με την Νέμεση. Κουρελιάζοντας την ηθική των μπουρζουάδων της πολιτικής που καμαρώνουν για την τρανταχτή αλλά και αφορολόγητη περιουσία τους. Εμποδίζοντας έστω και για λίγο το "Ριφιφί" στην αισθητική μας.
Ο Ντασέν, διωγμένος Αμερικανός πολίτης από τον Μακαρθισμό την δεκαετία του '50, μετά από το ανήθικο κάρφωμα του οσκαργουίνερ Ελίας Καζάν, βρήκε καταφύγιο στην Ευρώπη και κατέληξε στην Ελλάδα με την σύντροφό του. Ερωτευμένος αυτός ο Έλληνας κατ' επιλογή, με την Ελλάδα που αγάπησε. Αυτή την Ελλάδα των μεγάλων δημιουργών της γενιάς του '30, που σκόρπισε τα αρώματα της ομορφιάς με το πέρασμά της και αναχώρησε, πλέκοντας αριστοτεχνικά τις καταγραφές του ελληνισμού, καθορίζοντας την σύγχρονη ελληνικότητα. Αφήνοντας πίσω της τα θλιβερά απομεινάρια μίας δήθεν, ξιπασμένης νεοαλήτικης αριστοκρατίας να γλύφει μεταμφιεσμένη σε μεταμερκουρικούς υπουργούς του πολιτισμού, πάνω στο μεγαλείο των σπουδαίων Ελλήνων, των μεγάλων Ρωμιών που ο Ντασέν τόσο αγάπησε.
Τον Σεπτέμβριο του 1997, φυτεύοντας συμβολικά ένα δέντρο στο καινούργιο τότε, Θέατρο Γης, στην Θεσσαλονίκη έσκυψε συγκινημένος και ψιθύρισε "Να μου το προσέχεις". Είναι πάντα εκεί. Και μεγαλώνει όμορφα στην "Naked City", της βαλκανικής ενδοχώρας. Σπαθίζοντας αγέρωχο τον ουρανό που σε φιλοξενεί. Κάτι θα ξέρει παραπάνω. Συμμετέχοντας σε ένα βουβό γήινο σκηνικό, πλάι στα οργισμένα αίματα των εκτελεσμένων πατριωτών της κατοχής στο Νταμάρι της Τριανδρίας, περιμένοντας τις νέες μεγάλες παραστάσεις που κάποτε θα ανεβούν, από δημιουργούς πρωτοπόρους, όταν αυτός ο τόπος θα έχει ξεβράσει επιτέλους τους φαύλους που τον απομυζούν.
11 σχόλια:
Δύο άνθρωποι στην ίδια δουλειά τόσο διαφορετικοί με κοινό σημείο μόνο το ταλέντο.
Ηλίας Καζάν Ηταν Ελληνας αλλά δεν είχε ήθος.
Ζυλ Ντασσεν Έγινε Ελληνας, αλλά είχε και ήθος όσο και το ταλέντο του.
Όλοι ξεχειλίζουμε τελικά από κάτι.
Άλλοι από Επίκτητη Ελληνικότητα, άλλη ηθική, άλλη ανυποληψία, άλλη από κυνισμό.
Καιρός να ξεχειλίσουμε εμείς από οργή.
Με λυπεί αφάνταστα το γεγονός ότι πράξη σαν αυτή , δεν βρίσκει εύκολα μιμητές .
Βασικέ μου, μπορεί να γίναμε φτωχότεροι σε δημιουργούς και πολιτιστική παραγωγή, αλλά πλουτίσαμε τις γνώσεις μας με σεμινάρια όπως '' Η Τέχνη της φοροαποφυγής στα όρια της νομιμότητας''. Φτωχότεροι σε κλασικές ταινίες, πλουσιότεροι σε καλτ παραγωγές τύπου ''Ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ μιμείται τον Αντώναρο απαγγέλοντας Ρουσόπουλο''. Τύφλα να'χει ο Τζών Γουότερς.
Βλέπεις η τέχνη είναι σαν την ενέργεια: δεν χάνεται, απλά αλλάζει μορφή...
"όταν αυτός ο τόπος θα έχει ξεβράσει επιτέλους τους φαύλους που τον απομυζούν." Αμήν και πότε... Καλό και αγωνιστικό χειμώνα!
Ωραίο και ευαίσθητο το κείμενό σου Βασικέ, πάνω στο πνεύμα της τραγικής μας επικαιρότητας. Αποφασίζει ο καθένας μας τί θέλει να εκπροσωπήσει στη ζωή, σε επίπεδο αξιών, συμπεριφοράς και αξιοπιστίας. Και το κάνει γιατί μέσα του τον κάνει ευτυχίσμένο. Για τη πρώτη σου σαφή αναφορά, δεν έχω καμμιά αμφιβολία πως πρόκειται περί τυχοδιωκτισμού. Η δεύτερη, είναι κάτι που λάμπει απο αξιοπρέπεια. Προσωπικά, έχω κάνει τις επιλογές μου. Η ευτυχία του καλλιτέχνη, του διανοητή, με εκφράζει και με αγγίζει πολύ περισσότερο. Νάσαι καλά, και καλό χειμώνα.
Η τελευταία σου παράγραφος, μια ευχή και μια ελπίδα... την
συμμερίζομαι απολύτως. Λες να τους ξεβράσει? Μακάρι!!!
To θέμα ξέρετε ποιο είναι; Ούτε οι τυχοδιωκτισμοί των πολιτικών, ούτε ο νεοπλουτισμός τους. Είναι αυτή η η εκβιαστικα συναισθηματική ψευτοεπίκληση.
Τα ίδια δεν είπε και ο Παυλίδης:"εμείς στα νησάκια μας έχουμε μάθει να στηρίζουμε τους φίλους μας μέχρι τέλους" ή κάπως έτσι.
Και κανείς δημοσιογράφος΄ή άλλος πολιτικός δεν βρίσκεται να τους πει το αυττονόητο : μην εμπλέκεις το Δημόσιο με το ιδιωτικό. Όταν ασχολείσαι με την πολιτική αυτά τα δύο τα διαχωρίζεις. Δεν ταυτίζονται, δεν τέμνονται καν.
@ αθεόφοβος
Στο γεγονός που περιγράφω στο Θέατρο Γης το 1997, ο Ντασέν συμμετείχε μαζί με άλλους γνωστούς ανθρώπους του πολιτισμού σε μία εκδήλωση για την ονοματοδοσία του Θεάτρου. Κάποιος πρότεινε "Θέατρο Μελίνα Μερκούρη". Ο Ντασέν σηκώθηκε όρθιος και φώναξε παρουσία του Υπουργού πολιτισμού Βενιζέλου "Όχι άλλο, φτάνει πια. Έλεος".
mtryfo
Όχι τίποτε άλλο, αλλά να ζήσουμε επιτέλους και μία μεγάλη παράσταση στο Νταμάρι, Μαρία!
@ Βάσκες
Οργή προς το παρόν βουβή φίλε Βάσκες.
@ κάκος
καλώς όρισες! Η μίμηση τέτοιας πράξης "σπουδαίας και τελείας, μέγεθος εχούσης" για να θυμηθούμε και τον ορισμό της τραγωδίας από τον Αριστοτέλη, θέλει περίσσευμα ψυχής που δεν βρίσκεται στα λαμόγια της πολιτικής αγαπητέ.
@ τρισταν
Η παραγωγή των μπλογκμπάστερς θα έχει πολλά να πάρει από τους σεναριογράφους της ημεδαπής απάτης, φίλε.
@ Σέργιος
Το ίδιο αντεύχομαι αγαπητέ. Από πράσινα σταράκια πως πάμε? Να φυλάγεσαι από τις ζαρντινιέρες φέτος. Θα έχουν μεγάλη πέραση καθώς φαίνεται.
@ locus publicus
Με ένα ποιοτικό και υγιή "δημόσιο λόγο φίλτατε". Καλά να σαι.
@ παράξενος ελκυστής
Εάν δεν μπλέκονται όπως σωστά λες τότε γιατί να μπουν στην πολιτική? Οι ευπατρίδες τέλος. Ζήτω οι μπιζναδόροι πολιτικοί της μεταμοντέρνας ασυδοσίας.
Δημοσίευση σχολίου
Εγγραφή σε Σχόλια ανάρτησης [Atom]
<< Αρχική σελίδα