Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2008

Στη Σούβλα της Εξουσίας

"Ανακοινούται από το υπουργείον Προεδρίας της Κυβερνήσεως ότι κατ' εντολήν του υπουργού κ. Κ. Τσάτσου ματαιούται η δευτέρα παράστασις των Ορνίθων του Αριστοφάνους, η οποία επρόκειτο να δοθεί σήμερον εν τω πλαισίω του φεστιβάλ Αθηνών. Το χθές εμφανισθέν ατελέστατα προπαρασκευασμένον έργον αποτέλεσε παραμόρφωσιν του κλασσικού κειμένου, ωρισμέναι δε σκηναί παρουσιάσθηκαν κατά τρόπον προσβάλλοντα το θρησκευτικόν αίσθημα του λαού". Με αυτή την ανακοίνωση την Κυριακή 30 Αυγούστου 1959 ματαιώθηκαν από ραδιοφώνου οι τρεις παραστάσεις των Ορνίθων του Θεάτρου Τέχνης στο Ηρώδειο. Η απαγόρευση έδωσε διαστάσεις σκανδάλου στην παράσταση που σκηνοθέτησε ο Κάρολος Κουν, σε μετάφραση του Βασίλη Ρώτα, μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, σκηνικά και κουστούμια του Γιάννη Τσαρούχη, χορογραφίες της Ραλλούς Μάνου.

Κατά την παρουσίαση του έργου στο Ηρώδειο, μία μικρή κατά τις μαρτυρίες, μερίδα των θεατών διαμαρτυρήθηκε, όταν στη μέση περίπου της παράστασης, ο πρωταγωνιστής Πεισθέτερος κάλεσε τον ιερέα να θυσιάσει στους θεούς έναν τράγο. Ο ιερέας άρχισε τότε να ψέλνει σε τόνο βυζαντινής ψαλμωδίας. Στις έντονες διαμαρτυρίες, μία άλλη μερίδα των θεατών χειροκροτούσε απαντώντας προκλητικά στα γιουχαΐσματα. Το θέμα φάνηκε ότι έκλεισε με τον έξυπνο ελιγμό του ηθοποιού Δ. Χατζημάρκου (Πεισθέτερος)που σταμάτησε τον ιερέα και "πήδησε" στην επόμενη σκηνή.
Η απόφαση του Κ. Τσάτσου - που παρακολούθησε την πρεμιέρα στο Ηρώδειο - για την ματαίωση των υπολοίπων παραστάσεων έδωσε τεράστια δημοσιότητα στο θέμα. Ήταν όμως και η αφορμή για τον γελοιογράφο Φωκίωνα Δημητριάδη να κολλήσει έκτοτε στον Τσάτσο, μία κότα από δίπλα, κάθε φορά που τον γελοιογραφούσε.

Το κατέβασμα της παράστασης από τον υπουργό προεδρίας της παντοδύναμης κυβέρνησης της ΕΡΕ, που είχε προκύψει από τις εκλογές της 1ης Μαίου του 1958 που έφεραν όμως την ΕΔΑ με 25% και 79 έδρες για πρώτη φορά στην αξιωματική αντιπολίτευση , οκτώ μόλις χρόνια από το τέλος του εμφυλίου, ήταν στην ουσία μία προσπάθεια του υπουργού να αποσείσει τις ευθύνες από πάνω του για την "γραμμή" της παράστασης.

Ο φιλοκυβερνητικός Τύπος έγραψε για "απόπειρα κομμουνιστικοποιήσεως του Αριστοφάνους", η Καθημερινή ανέφερε "καλλιτεχνικόν σκάνδαλον εις το Ηρώδειο" ενώ η Βραδυνή διέκρινε μονολεκτικά ότι διεπράχθη "Βεβήλωσις".

Σε αυτό το κλίμα αριστοφανικής παράκρουσης ο Μάνος Χατζιδάκις διαμαρτυρόμενος για την ματαίωση των παραστάσεων έστειλε μία γενναία και αυστηρή επιστολή στην εφημερίδα "Έθνος" αναφέροντας: "Θεωρώ τον εαυτό μου απόλυτα προσβεβλημένο από τον τρόπο που έγινε η ματαίωσις της παραστάσεως.(...) Η όλη υπόθεσις μαζί με την ανεκδιήγητον "ευθιξίαν του θρησκευτικού αισθήματος" μερίδος των θεατών, με θλίβει αφάνταστα. Θεωρώ την παράστασιν αυτήν την πλέον σημαντικήν, ανθρώπων του κύρους και της σημασίας του Κάρολου Κουν, του Γιάννη Τσαρούχη και της Ραλλούς Μάνου, που με την εργασία τους αυτή έδωσαν ένα παρόν μέγιστης σημασίας εις την ιστορίαν του νεωτέρου θεάτρου χωρίς να παραγνωρίσω και τη μουσική μου, που τη θεωρώ την πλέον ώριμον που έχω γράψει μέχρι σήμερα για το θέατρο"

Ο Χατζιδάκις δικαιώθηκε απολύτως. Η παράσταση ανέβηκε ξανά το 1962 με ανανεωμένη σκηνοθεσία από τον Κουν και χορογραφία της Ζουζούς Νικολούδη και γνώρισε τεράστια επιτυχία στο Παρίσι στο θέατρο των Εθνών, όπου και διακρίθηκε. Από τότε οι Όρνιθες πέρασαν στην ιστορία ως μία σπουδαία, ανεπανάληπτη και θρυλική παράσταση. Ταυτόχρονα η μουσική του Μάνου Χατζιδάκι αποτελεί μία ιδιαίτερη, υπέροχη και κορυφαία στιγμή για την σύγχρονη ελληνική μουσική, που γνώρισε παγκόσμια αναγνώριση. Μία μεγαλειώδης σύμπραξη των κορυφαίων δημιουργών που φώτισαν με το πέρασμά τους αυτόν τον τόπο,σε εποχές πραγματικά δύσκολες, αφήνοντας πίσω τους μία κληρονομιά τόσο βαριά όσο και ενοχλητική για τους νεοέλληνες της "ξεπέτας".

Φέτος, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης των εκατό χρόνων από την γέννηση του Κάρολου Κουν το Θέατρο Τέχνης ανέβασε την παράσταση τιμώντας παράλληλα και την μνήμη των μαθητών και διαδόχων του Κουν, Γιώργου Λαζάνη και Μίμη Κουγιουμτζή.

Η φετινή είναι η δεύτερη αναβίωση της παράστασης από τον θάνατο του Κουν. Είχε προηγηθεί το ανέβασμα του 1997 με σκηνοθετική επιμέλεια του Γιώργου Λαζάνη και του Μίμη Κουγιουμτζή. Στον ρόλο του Πεισθέτερου πρωταγωνίστησε τότε ο Θύμιος Καρακατσάνης.
Θυμάμαι την παράσταση του 1997 στην Θεσσαλονίκη πολύ έντονα. Την γλυκύτητα και τρυφερότητα του λόγου του Γιώργου Λαζάνη όταν μας περιέγραφε συγκινημένος στο γιαπί του Θεάτρου Γης, την παράσταση του 1959 στην οποία συμμετείχε ως μέλος του χορού. Τα λάθη και τις παραλήψεις. Την υπερβολή της απαγόρευσης. Εξαίρετη ήταν η απόδοση του ρόλου του Πεισθέτερου από τον "μανιεριστή" του Αριστοφάνη Θύμιο Καρακατσάνη. Ήταν το καλοκαίρι της Θεσσαλονίκης - Πολιτιστικής Πρωτεύουσας 1997 αλλά και οι μέρες της φωτιάς στο Σέιχ Σου. Το απόγευμα, ήταν λίγο μετά τις 4, της Κυριακής 6ης Ιουλίου, που ξέσπασε η φωτιά έτυχε να συναντηθώ στον "Ντορέ" με τον θίασο. Βγαίνοντας ξέγνοιαστοι και χαμογελαστοί, είδαμε τις φλόγες να ξεπηδούν από το δάσος μαυρίζοντας την ψυχή μας. Οι παραστάσεις στο Θέατρο Δάσους έγιναν όταν είχε σχεδόν σβήσει η φωτιά. Παράσταση δίπλα στα αποκαΐδια και στη μυρωδιά της στάχτης...
Την φετινή παράσταση θα έχω άλλους λόγους να την θυμάμαι αφού την παρακολούθησα με την εξάχρονη κόρη μου, που ενθουσιάστηκε βλέποντας στην σκηνή την παράσταση με τα πολύχρωμα και πολύβουα πουλιά του Γιάννη Τσαρούχη, ακούγοντας ζωντανά το τραγούδι τους που την νανουρίζει, χρόνια τώρα.

Μπορεί η παράσταση να μην προκαλεί πλέον τις αντιδράσεις που προκάλεσε το 1959, αλλά συνδέεται με μία μοναδική σύμπτωση. Τόσο το 1997 όσο και φέτος που ανέβηκαν οι Όρνιθες υπήρξαν έντονες αντιδράσεις για άλλες θεατρικές παραστάσεις αρχαίου δράματος. Το 1997 για τις "Βάκχες" που ανέβασε το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας σε σκηνοθεσία του Ματίας Λάνγκχοφ και φέτος για την "Μήδεια" που ανέβηκε από το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας σε σκηνοθεσία του Ανατόλι Βασίλιεφ. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακούστηκαν διαμαρτυρίες σε παράσταση στην Επίδαυρο φέτος για πρώτη φορά μετά τις Βάκχες του 1997, όταν ο Λάνγκχοφ εμφάνισε τον Διόνυσο - Μηνά Χατζησάββα γυμνό στη σκηνή, σε σκηνικό κρεαταγοράς.

Φαίνεται ότι τα πουλιά του Κάρολου Κουν ηλεκτρίζουν ακόμα την ατμόσφαιρα κάθε φορά που σκάνε μύτη ή ότι ακόμα η κότα του Κωνσταντίνου Τσάτσου έχει στοιχειώσει για τα καλά ερεθίζοντας τους "προστάτες" του αρχαίου θεάτρου, που αισθάνονται να απειλείται η όποια σύμβαση τους με την τέχνη από κάθε λογής καινοτομία και "αιρετική" σκηνοθετική ματιά. Δεν είναι τυχαίο ότι πρωτοστάτησε φέτος στις διαμαρτυρίες στην Επίδαυρο για την Μήδεια, ο γνωστός πρωτοκλασάτος ποινικολόγος των καναλιών, ο οποίος και αποχώρησε επιδεικτικά όπως έκαναν διάφοροι άλλοι οπαδοί του λάιφ στάιλ το 1997, με τις Βάκχες, καταγγέλλοντας τον "αφελληνισμό" της αρχαίας τραγωδίας. Πολύ λυπούνται όλοι αυτοί που δεν μπορούν πλέον να απαγορευτούν οι "βέβηλες" παραστάσεις με απόφαση ενός υπουργού. Σε κάθε περίπτωση όμως είναι εξαιρετικά αισιόδοξο ότι γίνεται ντόρος για μία θεατρική παράσταση στην εποχή της απόλυτης απογοήτευσης, της παρακμής και της παραιτημένης ελλαδικής κοινωνίας.

Η παράσταση των Ορνίθων αφηγείται την απόφαση των δύο ηλικιωμένων Αθηναίων Πεισθέτερου και Ευελπίδη, να αφήσουν την πόλη, αηδιασμένοι για την παρακμή της, για να ζήσουν αλλού. Αναζητούν τον Τηρέα, τον Έποπα - Τσαλαπετεινό που σύμφωνα με τον μύθο ήταν άνθρωπος και μεταμορφώθηκε σε πουλί. Ύστερα από ένα μεγάλο ταξίδι βρίσκουν τον Έποπα να ζει μακάριος και ευτυχής στην αγκαλιά της ξανθιάς Αηδόνας. Στην εξέλιξη του έργου, με την παρότρυνση του παμπόνηρου Πεισθέτερου, τα πουλιά πείθονται να δημιουργήσουν την δική τους ιδανική πολιτεία την Νεφελοκοκκυγία, κυριαρχώντας στους ανθρώπους αλλά και επιβάλλοντας φόρους στους Θεούς, απαγορεύοντας την τσίκνα από τις θυσίες να φτάνει στους ουρανούς!

Η πόλη κτίζεται και διάφοροι καλοθελητάδες από τον άπληστο κόσμο των ανθρώπων αρχίζουν να επισκέπτονται την νέα πολιτεία. Πρώτος ο Ιερέας, ακολουθούν ο Νομοθέτης, ο Πολεοδόμος - Εργολάβος - Ρυμοτόμος του αέρα, ο Συκοφάντης και ο Χρησμολόγος, αλλά και ο Εθνικός Ποιητής. Όλοι διώχνονται από τα πουλιά και τον Πεισθέτερο με τις κλωτσιές. Αλλά δυστυχώς ούτε η ιδανική πολιτεία δεν θα ξεφύγει. Όταν οι Θεοί στέλνουν τριμελή αντιπροσωπεία στα πουλιά για να κλείσουν συμφωνία με την Νεφελοκοκκυγία βρίσκουν τον Κυρίαρχο Πεισθέτερο να σουβλίζει αμέριμνος δύο πουλιά. "Τι είναι αυτά?" τον ρωτούν. "Αμφισβήτησαν την εξουσία και τιμωρήθηκαν" απαντά ο πανούργος Αθηναίος, γλύφοντας τα δάκτυλά του, γυρίζοντας την σούβλα με πάθος, απολαμβάνοντας την εξουσία που του έλαχε αναπάντεχα στα στερνά του βίου του.

Ο Αριστοφάνης το 414 π.χ. ανέβασε την παράσταση στα Μεγάλα Διονύσια. Δυόμιση χιλιάδες χρόνια αργότερα τίποτα δεν έχει αλλάξει. Όλες οι προσπάθειες για την ίδρυση της ιδανικής πολιτείας κατέληξαν στην εμφάνιση της αμείλικτης σούβλας της τερατώδους εξουσίας, άλλοτε με προσωπεία δημοκρατικά, αλλού σε καθεστώτα ολοκληρωτικά, με διαψεύσεις των οραμάτων, με ήττες και ξεπουλήματα των αγώνων. Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο δρόμος για τη σούβλα είναι αποδεδειγμένα στρωμένος με τις καλλίτερες προθέσεις.

Όσο για την σύγχρονη Αθήνα, μάλλον θα είχε πρόβλημα ο παππούς Αριστοφάνης να ορίσει τους καλοθελητές της παράστασης των Ορνίθων, έτσι όπως έχουν μπλεχτεί τα πράγματα. Μπορεί ο Αριστοφάνης να μην κινδυνεύει σήμερα από "κομμουνιστοποίηση" στην πολιτεία που σέρνεται πλέον από τα λαμόγια στους απατεώνες και από τους μπιζναδόρους πολιτικούς και νομοθέτες στους εργολάβους - real estate παπάδες. Όσο για τους συκοφάντες και τους χρησμολόγους αυτοί είναι οι μόνοι σταθεροί και ακλόνητοι. Παντού και πάντα. Όμως έχουν πλέον ταυτότητα. Τους λένε μίντια. Έχουν και υπουργό να τους εποπτεύει. Τον σύγχρονο Έποπα - Τσαλαπετεινό που στις μέρες μας είναι ο μεταλλαγμένος πρώην αριστερός και νυν Κυρίαρχος. Που, για να έχει ήσυχο το κεφάλι του και πάντα λαμπερά τα πολύχρωμα φτερά του, έσπρωξε για μπίζνες την ξανθιά του Αηδόνα σ' αυτά τα πολύπλοκα τα μίντια, παρακολουθώντας μεγαλοπρεπής από το πρες ρουμ του, τους πολίτες - κουτορνίθια να ρουφάνε το αυγό τους, αηδιασμένοι τάχατες για το κατάντημα της πατρίδας...

Γιατί όπως λέει και το μελοποιημένο χορικό από τον Μάνο Χατζιδάκι με τίτλο Η βουλή ,από την θρυλική παράσταση του Θεάτρου Τέχνης σε μετάφραση του Βασίλη Ρώτα

Είναι εκεί στην Πολιτεία
με πλατείες με γραφεία
μια φωλιά που ζει μια ράτσα
τετραπέρατη καπάτσα
σκάβουν σπέρνουν και θερίζουν
και τρυγάνε με τις γλώσσες
και τα χέρια τάχουν μόνο
να υπογράφουν, να μουτζώνουν,
και ποτέ τους το να χέρι
που 'ναι τ' άλλο τους δε ξέρει
γλωσσομάχοι γλωσσοφάγοι
που τις γλώσσες τους να φάνε!

Ή όπως θα παρατηρούσε με νόημα στα μίντια ο σύγχρονος μπιζναδόρος Εθνικός Ποιητής και άξιος εκπρόσωπος αυτής της τετραπέρατης και καπάτσας ράτσας "Ηθικό είναι το νομικά ορθό".

19 σχόλια:

Τη 8 Σεπτεμβρίου 2008 στις 2:12 μ.μ. , Ο χρήστης Blogger Λωτοφάγος είπε...

Καλή σου μέρα και καλή εβδομάδα, φίλε μου. Επανήλθες δριμύτερος, βλέπω!
Γι' αυτό πρέπει κανείς να γνωρίζει Ιστορία: γνωρίζεις το παρελθόν, ερμηνεύεις το παρόν και διαβλέπεις -κατά το δυνατόν- το μέλλον.
Η ιστορική αναδρομή εξαιρετική, η σύνδεση με τα τωρινά εύστοχη. Μένει μόνο το παράπονο: γιατί ανεχόμαστε την ιλαροτραγωδία που μας επιβάλλουν; Τι θα πρέπει να πουν ακόμα για να προκαλέσουν την εξέγερσή μας;

 
Τη 8 Σεπτεμβρίου 2008 στις 2:14 μ.μ. , Ο χρήστης Blogger Λωτοφάγος είπε...

Y.Γ. Και να σκεφτεί κανείς ότι ο Αριστοφάνης ήταν "αριστοκρατικός", δηλαδή... δεξιός!
Όπως κι ο Χατζιδάκις, δηλαδή.

 
Τη 8 Σεπτεμβρίου 2008 στις 5:25 μ.μ. , Ο χρήστης Blogger salvatore1789 είπε...

Δεν ξεύρω τι ναι αυτό που με κάνει να διαβάζω τα κείμενά σου. Τα θέματά τους - πάντα πρωτότυπα -, τα όμορφα γραμμένα κείμενα η και τα δύο...
Επειδή ανέφερες τις παραστάσεις της Επιδαύρου να σου πώ ότι τυγχάνω θεατής και των τριών Δόλιων - κατά Γεωργουσόπουλο - παραστάσεων (ΒάτραΧ, Μήδεια, Αγαμέμνων).
Ο καθένας ας έχει τις απόψεις του για την αρχαία κωμωδία. Αλλά την καλύτερη απόδοσή τους την διάβασα σχεδόν 15 ετών στα κόμικ των Ακοκαλίδη - Αποστολίδη. Και σε αυτούς οφείλω την αγάπη μου για το αρχαίο θέατρο, και όχι στην Αντιγόνη στο Λύκειο, που η διδασκαλία της με έκαναν να μην μπορώ να την διαβάσω καν για μια 10 ετία και...
Θα σε παρακαλέσω να μην κακολογείς τον Κυρίαρχο. Είναι φανερό πια πως οι πρώην αριστερών ιδεών εν ευθέτω χρόνω κυρίαρχοι, ενέσκηψαν στην βρύση της εξουσίς από καθαρό olympic complex. Τελικά κακό χωριό τα λίγα σπίτια....

 
Τη 8 Σεπτεμβρίου 2008 στις 6:03 μ.μ. , Ο χρήστης Blogger mtryfo είπε...

επειδή δε τα πάω καλά με τα λινκ...
βρήκα αυτό απ την παράσταση του 59

www.hridanos.gr/volume08/afieroma/video_ornithes.php

 
Τη 8 Σεπτεμβρίου 2008 στις 6:17 μ.μ. , Ο χρήστης Blogger mtryfo είπε...

"Ηθικό είναι το νομικά ορθό"

μα έτσι δεν απάντησε και πρωθυπουργός?
Τελικά, άξιος εκπρόσωπος κι αυτός της ίδιας ράτσας :))

πέρα απ την πλάκα, δε θα ξεχάσω ποτέ που ψάχναμε κάθε φορά στην εφημερίδα (πιτσιρίκια) να δούμε τις γελοιογραφίες του Φωκίωνα Δημητριάδη με τον Τσάτσο που έσερνε την κότα...

 
Τη 9 Σεπτεμβρίου 2008 στις 12:31 π.μ. , Ο χρήστης Blogger Παράξενος Ελκυστής είπε...

Δεν είδα την παράσταση γιατί ήμουν στα Κουφονήσια τις μέρες εκείνες. Αλλά και να ήμουν στην Αθήνα δεν θα ήθελα να τη δω για ένα και μόνο λόγο: Δεν υπάρχει αντίστοιχη σύγχρονη καλλιτεχνική πρόταση. Ούτε τέτοιοι θεατράνθρωποι.
Και αυτή η έλλειψη οδηγεί σε απαράδεκτες ψευτοκουλτουριάρικες παραστάσεις. Έχουμε μπουχτίσει πια με κάθε είδους αμφιλεγόμενο νεωτερισμό.
Και αυτή η σύγκριση πονάει πολύ.

 
Τη 9 Σεπτεμβρίου 2008 στις 11:57 π.μ. , Ο χρήστης Blogger fpboy είπε...

Συμφωνώ με τον παράξενο ελκυστή.
έχουμε μπουχτίσει....

 
Τη 9 Σεπτεμβρίου 2008 στις 12:58 μ.μ. , Ο χρήστης Blogger nikos10 είπε...

Ό,τι κατάφερα να βρω από τις περίφημες γελοιογραφίες του Φωκίωνα Δημητριάδη: 1 & 2

 
Τη 9 Σεπτεμβρίου 2008 στις 1:35 μ.μ. , Ο χρήστης Blogger Βάσκες είπε...

Στις μέρες μας έχει χαθεί ακόμη και η ευθυξία.

Τι να περιμένεις πια. Απλώς κάποιο ευχάριστο οδειπορικό όπως αυτό που απλώχερα μας προσφέρεις και "περασμένα μεγαλεία και διηγόντας τα να κλαις"

 
Τη 9 Σεπτεμβρίου 2008 στις 1:36 μ.μ. , Ο χρήστης Blogger vasikos metoxos είπε...

@ λωτοφάγος

Τα κουτορνίθια - καταναλωτές δεν ξυπνάνε ποτέ. Οι πολίτες ίσως. Την στιγμή που υπάρχει σύνδεσμος καταναλωτών και ομοσπονδία δανειοληπτών καταλαβαίνεις τις προτεραιότητες,αγαπητέ.

Οι φαύλοι δεν ξεχωρίζουν από την πολιτική ή κοινωνική τους τοποθέτηση. Θα ήταν ιδανικό να μας κυβερνούσε μία δεξιά που θα είχε την αισθητική του Μάνου Χατζιδάκι για παράδειγμα.

@ salavatore1789

Η αισθητική της εξουσίας έλκει κάτι γιαλαντζί μπολσεβίκους σαν τους αναφερόμενους στο ποστ για παράδειγμα. Δεν θα ήθελα να ήμουν στην θέση της σύγχρονης ξανθιάς Αηδόνας που κουβαλά ένα όνομα με θητεία σοβαρή στην αριστερά. Για λόγους ψυχικής υγείας βεβαίως.

@ mtryfo

Αυτόν ακριβώς θεωρώ Εθνικό Ποιητή Μαρία. Γιατί για τα υπόλοιπα άστα καλλίτερα...

@ παράξενος ελκυστής + fpboy

Η μουσειακή αναβίωση είναι πράγματι ανούσια υπόθεση. Εάν δείτε προσεκτικά το κείμενο θα δείτε ότι απέφυγα οποιαδήποτε κριτική ή αναφορά στη φετινή παράσταση. Ο μόνος λόγος για την θυμάμαι είναι το πως την υποδέχτηκε η εξάχρονη κόρη μου. Και αυτό το γεγονός από μόνο του είναι σπουδαίο για να ανεβάσω ένα ποστ, εάν αντιλαμβάνεστε τι εννοώ.

Η παράσταση του 1997 με γοήτευσε. Ήταν το κλίμα, ο ανεπανάληπτος ευγενής Γιώργος Λαζάνης, το παίξιμο του Καρακατσάνη που είχε αφομοιώσει τον ρόλο με σεβασμό, η συνάντηση στον Ντορέ με τον θίασο και τον αγιορείτη μοναχό Ιερόθεο που ήταν παρών στην παράσταση του 1959. Ωραία πράγματα.

Φέτος πιο πολύ για μνημόσυνο μου έκανε. Μέχρι και το κουστούμι του ιερέα που προκάλέσε τις διαμαρτυρίες το 1959 το είχαν αλλάξει στο συντηρητικότερο φέτος όπως δείχνει η πρώτη φωτογραφία του ποστ. Τα παιδιά του ορού μου άρεσαν πολύ. Έπαιξαν με πάθος. Συμφωνώ λοιπόν μαζί σας ότι τέτοιες παραστάσεις θέλουν και τις ανάλογες προϋποθέσεις. Απορώ πως τολμούν και τα κάνουν τόσο ανέμελα τέτοια πράγματα.

@ nikos10

Σε ευχαριστώ για την πολύτιμη συνδρομή.

 
Τη 9 Σεπτεμβρίου 2008 στις 1:39 μ.μ. , Ο χρήστης Blogger vasikos metoxos είπε...

@ βάσκες

Έτσι είναι ακριβώς φίλε βάσκες. Εδώ μέχρι και το πρόγραμμα της παράστασης ήταν αυτό του 1997. Βράστα.

 
Τη 9 Σεπτεμβρίου 2008 στις 4:53 μ.μ. , Ο χρήστης Blogger salvatore1789 είπε...

Απορία μια: οι παράξενος ελκυστής και fpboy αν έχω καταλάβει καλά διαχωρίζουν τις σημερινές "μέτριες" παραστάσεις με τις παλιές και "αξέχαστες". Επειδή αποκλείεται να έχουν δει έστω και μια παράσταση του τότε... αναρωτιέμαι που στηρίζουν την απέχθειά τους στους σημερινούς θεατράνθρωπους? Αναμένω, αν θέλουν, επιχειρήματα...
Απορία δύο: Ο Κυρίαρχος αποδεδειξε αλλη μια φορά ότι δεν πρέπει ποτέ να έχεις εμπιστοσύνη σε έναν αριστερό, εάν δεν τον εσκεπάσει το χώμα. Ακόμη και ο Μαρξ μετά θάνατον εδικαιώθη. Περιμένω να αποβιώσει το πολιτικό γραφείο του ΚΚΕ για να ασπαστώ την πολιτική του. Εάν δεν διαγραφεί κανένας ως συνήθως...

 
Τη 9 Σεπτεμβρίου 2008 στις 5:16 μ.μ. , Ο χρήστης Blogger vasikos metoxos είπε...

@ salvatore1789

Η ιστορία του ΚΚΕ απέδειξε ότι ο μόνος γραμματέας που πέθανε έχοντας καρέκλα στο Κόμμα ήταν ο Φλωράκης. Και αυτός συνεπής μέχρι τέλους σε μία γνήσια στάση ζωής λιτή και απέριττη, τους την "κοπάνισε" στο Παλιοζογλόπι για μην καταντήσει "αγωνιστικό προσκύνημα" στο προαύλιο του Περισσού, όπως πολύ θα ήθελε η κομματική νομενκλατούρα.
Οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα salvatore. Συνεπώς για να μην περιμένεις άδικα μπορείς άφοβα να ασπαστείς τον Φλωράκη καθόσον το σημερινό πολιτικό γραφείο του κόμματος αποτελείται από τα πνευματικά παιδιά του.

 
Τη 9 Σεπτεμβρίου 2008 στις 6:34 μ.μ. , Ο χρήστης Blogger salvatore1789 είπε...

Θυμάμαι καλά ή κάνω λάθος? Όπως πολύ καλά λες ο Φλωράκης είναι ο μόνος Γ.Γ. του ΚΚΕ που έφυγε δικαιωμένος και κανονικά. Κορδάτος, Ζαχαριάδης, Σιάντος, Κολλιγιάννης, Φαράκος διαγραφήκαν ή εκδιώχθηκαν με δόξα και τιμή! Πέθαναν δε έχοντας άπαντες τη στάμπα του προβοκάτορα-εγκαθετου-πράκτορα του ιμπεριαλισμού. Επομένως ποιός μπορεί να μου εγγυηθεί ότι δεν θα καταδικαστεί σε κάποιο συνέδριο η σημερινή πολιτική? Ή ότι ναι μεν έχει δίκιο αλλά κι αν διαγραφούν τα στελέχη αυτή (η πολιτική) θα αποκατασταθεί σε κάποιο άλλο συνέδριο?
ρε προβλήματα που έχει ο κόσμος...

 
Τη 9 Σεπτεμβρίου 2008 στις 7:05 μ.μ. , Ο χρήστης Blogger vasikos metoxos είπε...

@ salvatore

Αυτά παθαίνει όποιος σκαλίζει τα του Κόμματος. Ή αλλιώς άβυσσος η ψυχή που συνεχώς αναζητά στο χάος του σοσιαλισμού. Εδώ παραλίγο να στείλουν τον Αριστοφάνη εξορία αναδρομικά το 1959 ή ακόμα και να τον δικάσουν με το ιδιώνυμο.
Το ότι την έβγαλε ο Τσάτσος με μία κότα ήταν το ελάχιστο που μπορούσε να συμβεί. Όσο για τον Κυρίαρχο που πήγαινε στο Άγιο Όρος και του βαρούσαν τις καμπάνες , τον βλέπω σύντομα να του φοράνε κουδούνια και να του βαράνε ντενεκέδες. Κοντά ήμαστε.

 
Τη 9 Σεπτεμβρίου 2008 στις 7:17 μ.μ. , Ο χρήστης Blogger Παράξενος Ελκυστής είπε...

@salvatore1789:
Ξέρω ότι θα το μετανιώσω που σου απαντώ γιατί δεν μου αρέσει να μπλέκω σε τέτοιου είδους συζητήσεις από το Ιντερνετ, αλλά ας πάει το παλιάμπελο.

Δεν ταυτίζω το παλιό με το αξέχαστο, ούτε το σημερινό με το μέτριο. Σε καμία περίπτωση. Θα ήταν τουλάχιστον ανούσια ρομαντικο και ηλίθια συντηρητικό αν το έκανα. Είμαι μάλιστα απ' αυτούς που στηρίζουν (πηγαίνοντας συνέχεια σε τέτοιες παράστασεις) ό,τι πιο πρωτοποριακο. Έως και ερασιτεχνικό θα έλεγα. Και θα συνεχίζω να το κάνω γιατί πιστεύω πολύ ότι μέσα από την προσπάθεια γεννιέται η δημιουργία. Κι επίσης πιστεύω πολύ στη νέα γενιά (δηλαδή τη δικιά μας).

Θεατράνθρωποι δεν είναι μόνο οι ηθοποιοί ή οι σκηνοθέτες. Είναι και οι θεατρικοί συγγραφείς, οι μουσικοί, οι σκηνογράφοι.

Έχω δει άπειρες παραστασεις του "τώρα" και πουθενά δεν έχω ακούσει - με εξαίρεση τον Βογιατζή και ίσως τον Παπαϊωάννου-κάτι σαν τη μουσική του Χατζιδάκη στο Ματωμένο Γάμο, ή του Σαββόπουλου, ή τα σκηνικά του Τσαρούχη, ή κείμενα του Καμπανέλη. Κι όταν λέω "κάτι" δεν εννοώ μια αντιγραφή αλλά "κάτι" εμπνευσμένο, μια καινούρια πρόταση.
Κι αυτό συμβαίνει επειδή οι καινούριες προτάσεις προϋποθέτουν δύο πράγματα: έμπνευση και βαθιά γνώση του αντικειμενου. Οι δε θεατρικές προτάσεις προϋποθέτουν κάτι ακόμα: ισορροπημένη απογειωτική ομαδική δουλειά.
Τί να την κάνω μια ωραία ερμηνία αν η σκηνοθεσία ήταν μέτρια ή μουσική ανύπαρκτη ή μετάφραση άθλια. Καταποντίζεται και εκτίθεται ο ηθοποιός που δέχτηκε να έχει αυτούς τους συνεργάτες.

Βρες μου 5 νέους (δηλαδή κάτω των 50) που να το έχουν! Γιατί εγώ δεν ξέρω. Κι αν τους βρεις για πες μου πότε δουλέψανε μαζί;
Ανταυτού βλέπω εύκολες λύσεις. Κυρίως απ' όσους είναι 45 - 60 χρονών και κυριαρχούν στα καλλιτεχνικά δρώμενα.
Έχω βαρεθεί να βλέπω εύκολες λύσεις. Απαίδευτες, πρόχειρες και ανολοκλήρωτες. Πρόχειρες λύσεις που με οδηγούν στην υποψία της αρπαχτής.

 
Τη 9 Σεπτεμβρίου 2008 στις 8:04 μ.μ. , Ο χρήστης Blogger salvatore1789 είπε...

Ένας σημερινός Φωκίων θα τον ζωγράφιζε τον Κυριάρχο μαζί με ένα παπαδάκι να τον ψέλνει....

Παράξενε ελκυστή...
Είναι μια από τις πιο ειλικρινής και καθαρές απαντήσεις που έχω πάρει φέτος το καλοκαίρι. Και στο λέω χωρίς olympic complex ότι είλικρινα με έπεισες με αυτά που είπες και βιάστηκα να σε κρίνω. Λάθος και συγνώμη. Ειλικρινά είναι δύσκολο να βρεις 2-3 ανθρωπους μαζί να συνεργαστούν και να δώσουν κάτι καλό στο θέατρο. 2 τινά συμβαίνουν: Είτε δεν επικοινωνούν λόγω ατομικής εγωπάθιας είτε... τί να πω δεν ταιριάζουν τα χνώτα τους...
Ακούμε φαντάζομαι τις ίδιες μουσικές και ιστορίες. Άραγε γιατί δεν προέκυψε μια συνεργασία με μερικούς? Αρπαχτή ή παντελής έλλειψη κατανόησης του άλλου?
Ευχαριστώ για τον προβληματισμό.

 
Τη 16 Σεπτεμβρίου 2008 στις 8:23 π.μ. , Ο χρήστης Blogger Ο άλλος είπε...

Νόμιζα πως άκουγα κείμενα γραμμένα για σήμερα. Η παράσταση μ άρεσε πολύ.
Πολύ καλή η Ειρήνη Στρατηγοπούλου στο ρόλο της Αηδόνας

 
Τη 20 Σεπτεμβρίου 2008 στις 8:09 μ.μ. , Ο χρήστης Blogger vasikos metoxos είπε...

@ ο άλλος

Εξαιρετική αηδόνα η Στρατηγοπούλου. Η παράσταση συνολικά μου φάνηκε λίγη σε σχέση με ότι είδα το '97. Σε κάθε περίπτωση και μόνο για τη μουσική του Χατζιδάκι και τη σπουδαία τσαρουχική εικόνα άξιζε τον κόπο.

 

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε Σχόλια ανάρτησης [Atom]

<< Αρχική σελίδα