Τίποτα δεν πάει χαμένο
Αποφάσισε να μείνει μέσα απόψε. Με την εγγονή του. Οι γονείς της μετά την πορεία θα πάνε σε μία προβολή του φεστιβάλ κινηματογράφου. Στην τηλεόραση τα έκτακτα δελτία ειδήσεων περιγράφουν τα επεισόδια που συνοδεύουν παραδοσιακά πλέον την ημέρα. Πλήττει αφόρητα και μελαγχολεί. Δεν αντέχει ν' ακούει τους βρυκόλακες ανιχνευτές της τηλεθέασης. Τους συχαίνεται. Γεμίζει το ποτήρι του. Έχει χρόνια να κατέβει στην πορεία. Έχει πλέον αποσυρθεί. Κι ας ήταν από τους πρωταγωνιστές τότε. Πριν δέκα ακριβώς χρόνια συναντήθηκαν πάλι μετά από είκοσι τέσσερα χρόνια στην "Αίγλη". Ήταν όμορφα. Όλοι τους γύρω στα πενήντα με εμφανές το πέρασμα του χρόνου πάνω τους. Η συνάντηση είχε μία γλυκύτητα και μία νοσταλγία μαζί. Από τότε τους έχει σχεδόν χάσει. Κάποιους, τους πιο "επώνυμους" τους παρακολουθεί στις επετειακές εκπομπές να περιγράφουν τα γεγονότα. Όπως κάθε χρόνο. Φέτος διαπίστωσε ότι ήταν περισσότερο "άδειοι". Τι κρίμα... Συμβιβασμοί, εξουσίες, δουλειές, συμμετοχή στην αγοραία Ελλάδα της δεκαετίας του '90. Άδειασαν. Το παρατηρεί στα βλέμματα. Χάθηκε εκείνη η λάμψη, το σθένος, η αγωνιστικότητα. Πάνε όλα. Σκιές του επαναστάτη εαυτού τους... Βυθίζεται στις σκέψεις. Εικόνες από σκληρές σκηνές. Κρατητήρια. Ασφάλεια. Ηλεκτροσόκ. Βασανισμοί.Εικονικές εκτελέσεις. Η φωτογραφία του πρωτοσέλιδο. "Εξάρθρωσις δικτύου εις την Θεσσαλονίκην". Πάνω από πενήντα νέοι κακοποιήθηκαν τότε από την ασφάλεια. Δίκες, Γεντί Κουλέ, Διαβατά. Μεταπολίτευση. 26 Ιουλίου 74. Ελεύθεροι. Το κόμμα αποσιωπά τα γεγονότα. Στο 9ο συνέδριο τον Δεκέμβριο του 73, ένα μήνα μετά το Πολυτεχνείο δεν έγινε καμία αναφορά στην οργάνωση της Θεσσαλονίκης. Αποσιώπηση. Υποβάθμιση και απαξίωση των αγώνων μίας ολόκληρης γενιάς. Δεν θέλει να υπάρχουν. Τους αγνοεί. Δεν πρέπει να υπάρχουν. Έχει πλέον τους παλιούς, τους νεοφερμένους από το εξωτερικό. Αυτοί είναι οι αγωνιστές. Η φωτισμένη καθοδήγηση. Μόνο αυτοί. Όλοι οι άλλοι να ακολουθούν την ηγεσία. Κατεβάζει το ποτήρι. Μπροστά του ο Νίκος, ο Γιάννης, ο Κυριάκος. Αυτοί που διάλεξαν να φύγουν τόσο νωρίς... Βουρκώνει. Τίποτα δεν πάει χαμένο, σκέφτεται. Νιώθει το δάκρυ να κυλά στο ποτήρι. Ξαφνικά το κλάμα της νεογέννητης εγγονής του τον επαναφέρει. Την παίρνει στην αγκαλιά του. Αρχίζει να της τραγουδά
μετάξι από τη Βενετιά
και μάλαμα απ' την Προύσσα
τ' όνειρά σου να ντυθούν
σαν τα δικά μου μη χαθούν
που τόσο αγαπούσα...
αναρτήθηκε από το χρήστη vasikos metoxos @ 6:59 μ.μ.
25 σχόλια
25 σχόλια:
Υπέροχο, συγκινητικό, με άγγιξε βαθιά και ειλικρινά.
Λένε πως η ζωή έχει τρία στάδια - το στάδιο της υποταγής όταν μεγαλώνουμε, το στάδιο της αμφισβήτησης όταν νέοι πια θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο, και το στάδιο του συμβιβασμού όταν πλέον έρθει η ώριμη ηλικία.
Οπως και πολλοί άνθρωποι αγαπητέ μου Βασικέ, εγώ βρίσκομαι στο τρίτο στάδιο. Λίγο πιο άδειος; Ισως. Γι'αυτό με άγγιξε το κείμενο. Αλλά όπως και σοφά αναφέρεις, "Τίποτα δεν πάει χαμένο".
ποτέ δεν λες η μοίρα πως σε αδίκησε μα μόνο η ιστορία αλλιώς σου μίλησε!
Πολύ συγκινητικό! Μα ποιο πολύ το νανούρισμα. Υπάρχει ή το επινόησες; "Μα χτες μες την πορεία περνούσες γελαστός". Είναι δύσκολο, μα νιώθεις και περήφανος γιατί δεν ξεπουλήθηκες...
@Λωτοφάγος
Το νανούρισμα είναι υπαρκτό. Είναι των "χαίνηδων" από το δίσκο "Ο ξυπόλητος πρίγκηπας". Και τα άλλα που αναφέρονται στο κείμενο όλα υπαρκτά είναι...
@ Locus Publicus
Χαίρομαι που σου άρεσε. Προφανώς τίποτα δε πάει χαμένο. Ορισμένα γεγονότα κυριαρχούν στη ζωή σαν φωτεινοί φάροι. Έτσι και το Πολυτεχνείο. Το σπουδαιότερο πολιτικό γεγονός της μεταπολεμικής Ελλάδας. Η εξέγερση των νέων πέρα από ιδεολογίες. Η αγανάκτηση κατά της χούντας που ξεχείλισε και έγινε ποτάμι ικανό να παρασύρει τα πάντα. Το άδειασμα είναι συνέπεια πολλών παραμέτρων. Ο ήρωας το σχολιάζει ως "πτώση".
@ Καπιταλιστικό κομμούνι,
Και έτσι μπορεί να είναι. Το μπλογκ όνομά σου άλλωστε αυτό περιγράφει. Και δεν είσαι το πρώτο, ούτε το μόνο...Η ζωή σοκάρει.
Καλώς ήρθες!!!
Ευχαριστώ για την επίσκεψη
και τα καλά λόγια.
Μα... για ποιά γουναράδικα μιλάς?
Θα ήθελα να απαντήσω με ένα ποίημα του Κώστα Βάρναλη.
Πως μας θέλει η «Αληθής δημοκρατία»
Να μην ακούω και να μη βλέπω να πατώ.
Να μη νογάω και νά έχω το στόμα βουλωτό.
Να μη με φαρμακών' η μπόχα του καιρού μου.
Χωρίς αυτιά και μάτια, μύτη και μυαλό,
μουγκός να πηαίνω, όποτε μου έρθει, προς νερού μου,
κι άμα τσινάει ο Γάϊδαρος να μη γελώ.
Και σα με καρυδώνουνε μουνοϋχο σκλάβο
οι αμερικάνοι, εγώ να βλαστημάω το Σλάβο.
@ l'enfant de la haute mer
Έτσι συνήθιζε να αποχαιρετά ο Άρης τους συντρόφους του : "Καλή αντάμωση στα γουναράδικα". Καλώς ήρθες λοιπόν!
@ vassia
Η αντίσταση, η ευαισθησία, η επαναστατικότητα ήταν πάντοτε ζήτημα που αφορούσε πολλούς. Όμως οι "άλλοι" είναι περισσότεροι...
Τι πληγή έξυσες!!! Η ιστορία αφορά μία πληγωτική κατάσταση για τη Θεσσαλονίκη που φαίνεται ότι την ξέρεις καλά. Η ηλικία σου δεν φαίνεται να ταιριάζει βέβαια... Τα λες καλά πάντως.
@ αχιλλέας
Η ιστορία αφορά τη γενιά του πολυτεχνείου της Θεσσαλονίκης. Συμφωνώ ότι αναφέρεται σε μία ανοιχτή πληγή για πολύ κόσμο της πόλης. Με τραγικές συνέπειες και προεκτάσεις. Πως τα ξέρω, τώρα... Οι δρόμοι της ζωής με οδήγησαν σε ανθρώπους που διάβασα γι αυτούς στα βιβλία πριν τους συναντήσω. Το κείμενο στηρίζεται σε πραγματικά γεγονότα.
Το κείμενο αφιερώνεται λοιπόν σ' αυτούς τους φίλους μου. Στους ανυπόμονους, ανυποχώρητους φίλους μου της γενιάς του Πολυτεχνείου. Σ' αυτούς που δεν εξαργύρωσαν τίποτα. Σ' αυτούς που συνεχίζουν ως αιώνιοι έφηβοι να λένε τα πράγματα με τ' όνομά τους. Που ανήκουν σε διαφορετικούς και αντίπαλους μεταξύ τους πολιτικούς χώρους. Αυτοί που κάθε χρόνο τέτοια μέρα νιώθουν ότι η ιστορία δεν έκλεισε, γιατί η πληγή είναι ανοιχτή και πονάει.
Καλώς ήρθες Αχιλλέα και σ' ευχαριστώ ειλικρινά για το σχόλιο.
Με συγκίνησες...
Για το κόμμα που αναφέρεις,δεν αποσιώπησε μόνο αλλά και κατήγγειλε την κατάληψη του πολυτεχνείου μέσω της εφημερίδας της φοιτητικής του παράταξης.
Για προβοκάτορες και πράκτορες της ασφάλειας μίλαγε και εκ των υστέρων,όταν πια τα γεγονότα τους παρέσυραν,αναγκάστηκε να πάρει θέση και -κατά τη συνήθειά του-να προσπαθήσει να καπελώσει τον αγώνα των φοιτητών...
Πρέπει να νιώθεις πολύ τυχερός που γνωρίζεις αυτούς τους ανθρώπους.
Είχα την τιμή να γνωρίσω έναν τέτοιο άνθρωπο (από τον εμφύλιο) σε προχωρημένη ηλικία και συναγωνιστή του Βελουχιώτη.
Ο παππούς αυτός ήταν Ιστορία. Ναι ήταν.
@ syneas
Ναι έτσι είναι. Οι 300 "προβοκάτορες". Μόνο που στη Θεσσαλονίκη χόντρινε πολύ το πράγμα. ..
@ vassia
Ποιός ήταν? Γράψε γι αυτό. Θα έχει πολύ ενδιαφέρον. Οι άνθρωποι αυτοί περικλείουν ολόκληρη ιστορία. Και σε πολλά σημεία της παραμένει άγνωστη.
Πολύ συγκινητικό ποστ. Το νανούρισμα είναι καταπληκτικό. Η ιστορία περιέχει πολύ πόνο σίγουρα.
@ alekos
Πόνο και αλήθεια. Η ιστορία γράφεται με πόνο και καταλήγει στη μνήμη ως λυγμός. Τα χαζοχαρούμενα είναι για τους περαστικούς.
Ο αγώνας αυτός του ανθρώπου που περιγράφεις τελικά δικαιώθηκε.
Το να είσαι ελέυθερος στο σπίτι σου χωρίς να έχεις ανάγκη καμιά κομματική ή αλλη εξουσία και να νανουρίζεις το εγγόνι σου δεν είναι η καλύτερη δικαίωση;
@ αθεόφοβος
Φυσικά και είναι μεγάλη κατάκτηση. Το σαράκι του ανεξόφλητου χρέους της αντάρτισσας νιότης όμως συνεχίζει να τρώει τα σωθικά. Πολλές οι κατακτήσεις της κοινωνίας μετά τη μεταπολίτευση αναμφίβολα. Οι ατομικές περιορίζονται ίσως σ' αυτό που περιγράφεις. Υπάρχει πολύ δρόμος ακόμα...
"τίποτα δεν παει χαμένο, στην χαμένη σου ζωή..."
To πολυτεχνείο, γιά εμένα, συμβολίζει την αναγκαιότητα της ρήξης πρός όλα αυτά που σε καταπιέζουν, όσο μικρά και αν είναι. πρός αυτά, που δεν σε αφήνουν να αλλάξεις τον κόσμο,που τόσο πολύ θές.Δεν θα μπορούσε να γίνει παρά μόνο από νέους,αυθόρμητα, χωρίς στόχο. Χωρίς να περιμένουν τίποτα για τους εαυτούς τους.Το πολυτεχνείο δεν εξαργυρώνεται γιατί είναι ένα συναίσθημα.Αυτό που έζησαν όλοι όσοι συμμετείχαν.Σαν αυτόν που περιγράφεις υπάρχουν και άλλοι, που σιωπηλά προχωρήσαν την ζωή τους χωρίς φανφάρες και πανηγυρισμούς.Γιατί τους αρκεί που απλά το ζήσανε.
Vasike, θα βάλω σε τάξη ότι θυμάμαι και θα το γράψω.
:-)
Τίποτα δεν θα πάει χαμένο ...γιατί δεν θα το αφήσουμε εμείς ...
Ποτε ξανά ....
@ roadartist
Η στιγμή που μια χαμοζωή περνά στην αθανασία, στα βήματα των αθανάτων...
@ vassper
Αυτό δεν είναι σχόλιο είναι κατάθεση ψυχής φίλε... Σ' ευχαριστώ.
@ vassia
να το κάνεις οπωσδήποτε!!
@ fp boy
Άντε μπράβο fp boy. Μην ξεχνάς επίσης : προσοχή στις "ζαρντινιέρες"!!! Φυτρώνουν εκεί που δεν τις περιμένεις. Είναι περίπου ποινικό αδίκημα να είσαι τριάντα και να ξέρεις τι σου γίνεται...
...Φέτος διαπίστωσε ότι ήταν περισσότερο "άδειοι".
Μήπως ηταν αυτός πιο γεμάτος;
οχι μόνο απ΄το εγγόνι αλλά και απο τον ίδιο του τον εαυτό(μυαλό του);
το παλυτεχνείο θα ζει οσο ζουν αυτοι που το αισθάνθηκαν-μετά θα γίνει "ιστορική στιγμή" και πρώτη υλη στα χέρια του ¨"αφηγητή-παραμυθά" που πολεμά τον χρόνο με οπλο το πάθος του Ηρωα του.-
ΕΣΑ ΕΣ ΕΣ ΒΑΣΑΝΙΣΤΕΣ αν δεν το εχεις ακούσει ζωντανο...πως θα καταλάβεις οτι....ηθελαν την πτώση
και την ήθελαν άμμεσα.
υγ.ηταν η καλύτερη κοπάνα, απο τα Αγγλικά, που είχα κανει ποτέ -εκείνο το απογευμα της Πέμπτης...
μετά ραδιοφωνο και "κλείδωμα" απο τους γονείς μου.Το σάββατο το πρωι ομως δεν εχει εκκλησία, με την ταξη μου, εχει τούβλα και δακρυγόνα μαζί με τους μεγάλους στην πατησίων με ριγμένη την Πόρτα- και επιστροφή στις 10 στην τάξη να γράψω έκθεση.
για μια δασκάλα που εκλαιγε για την αδελφη της που ηταν μέσα.
ΤΩΡΑ σκεφτομαι ...ευτυχως που ημουν μικρός δεν θέλησα να εξαργυρώσω τίποτα -μου εμεινε ο θησαυρός στα χέρια.
Ψουξ
Σε ευχαριστώ για την κατάθεση ψυχής. Ειλικρινά. Ένιωσα την "αλήθεια" σου. Σαν να ήμουν εκεί.
Δημοσίευση σχολίου
Εγγραφή σε Σχόλια ανάρτησης [Atom]
<< Αρχική σελίδα