Τα ερπετά

Χρόνια τώρα αποτραβιέται στο Πήλιο για να ηρεμήσει. Η επιλογή του για το μικρό γραφικό και ήσυχο χωριό της Νηλείας τον αποζημιώνει. Η φύση ,η τόσο προικισμένη του μαγικού βουνού των Κενταύρων του αλλάζει την ψυχολογία. Αυτός φτασμένο διευθυντικό χρηματοοικονομικό στέλεχος μεγάλης πολυεθνικής αναζητά την ηρεμία πλέον. Την έχει ανάγκη. Θέλει να ξεφύγει από όλα τα "δήθεν" που τον καταπιέζουν καθημερινά. Έχει αλλεργία στα ρόλεξ, στους πανάκριβους δερμάτινους χαρτοφύλακες, στους τραπεζίτες, στους γιάπηδες, στους αρουραίους της οικονομικής ζωής. Τους ξέρει καλά. Τους σιχαίνεται. Τόσα χρόνια έχει αποφύγει το ντιβάνι του ψυχίατρου και την ψυχανάλυση γιατί τον στηρίζουν οι καλοί του φίλοι και οι αποδράσεις από την πόλη που πάντα ολοκληρώνονται στο τραπέζι με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Ο καταλύτης ελευθερωτής οίνος. Δέκα χρόνια τώρα στο Πήλιο έχει βρει τον εαυτό του. Βρίσκεται εκεί όσο μπορεί συχνότερα. Συνήθως έρχεται από την Παρασκευή το μεσημέρι μέχρι την Δευτέρα το πρωί. Του αρέσει να ξυπνά στο χωριό το πρωί της Δευτέρας. Περπατά ώρες ατελείωτες στο δάσος και τελευταία πάει και στο κυνήγι.Δεν είναι κυνηγός. Πυροβολεί άσκοπα στον αέρα. Με άσφαιρα... Όμως αυτή τη φορά κάτι τον ενοχλεί. Τρώγεται με τα ρούχα του από χτες το βράδυ. Δεν το χωρά το μυαλό του. Ο μεγαλογιατρός που έχτισε κάτω από την αυλή του το μεγάλο σπίτι, ασύμμετρο με πισίνα (!)και προκλητικό για τα δεδομένα του χωριού, εγκαταστάθηκε και ήρθε με τους φίλους του. Δημοσιογράφους, καναλάρχες, μεγαλοδικηγόρους, κολωνακιώτες. Κάνει πάρτυ λένε στο χωριό. Έφεραν και κάμερες!!! Γέμισε η κεντρική πλατεία καγιέν, μερσέντες και μπε εμ βε 4Χ4. Κάτι περίεργοι τύποι με ατσαλάκωτη ενδυμασία βουνού επώνυμων οίκων, γυαλάκια και χαιλίκι ξεπρόβαλαν στα καφενεία. Παρά την αμφίεση και την δήθεν άνεση με δυσκολία ισορροπούν στο καλντερίμι. Είναι κλασική εικόνα "χομο μεγαλοάστικους". Βλέπουν χώμα και νομίζουν ότι είναι κάτι το εξωτικό. Περπατούν με χάρη μόνο πάνω σε μπετόν και άσφαλτο. Το χώμα και η πέτρα είναι εκτός διδακτέας ύλης που λένε. Από το στενό παράθυρο με τη σιδεριά του μικρού πέτρινου σπιτιού, τους κοιτά με τα πολύχρωμα κασκώλ τους, τα ακριβά μπουφάν, τα αρμάνι παντελόνια και τα μποτάκια τίμπερλαντ να κατηφορίζουν το σοκάκι για τη μικρή πλατεία και το καφενείο του Μιχάλη και αρχίζει να τρελαίνεται. Οι δύο από τις κυρίες της παρέας με το μεζ μαλλί και τα τακουνάκια λικνίζονται σαν λατέρνες όχι τόσο από στυλ όσο από το φόβο μην κουτρουβαλιαστούν στην κατηφόρα. Χωρίς να το πολυσκεφτεί σηκώνεται, κατεβαίνει στην αυλή, βάζει το αυτοκίνητο μπροστά και ετοιμάζεται να φύγει. Ο Μιχάλης από το καφενείο του φωνάζει. "Κώστα φεύγεις?". Ο Κώστας φορώντας τα μαύρα του γυαλιά κατεβάζει το τζάμι του δεξιού παραθύρου και λέει στον Μιχάλη με φωνή σταθερή και αυστηρή ταυτόχρονα. "Δεν μπορώ να βλέπω το χωριό με τα ερπετά που σου έρχονται να τα σερβίρεις. Φεύγω...."