Για την Τέχνη

Κυριακή μεσημέρι. Αποθήκη Γ στο λιμάνι. Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Ο νεαρός ζεν πρεμιέ πασίγνωστος πλέον από τις τηλεοπτικές του συμμετοχές σε χαμηλού επιπέδου, ικανής όμως ακροαματικότητας σήριαλ κυριαρχεί στο χώρο πηγαίνοντας από δω και από κει ασπαζόμενος διάφορους ομοατάλαντούς του λέγοντας χαριτωμενιές. Πάντα ντυμένος στην τρίχα με πολύ προσεγμένα ρούχα που αποπνέουν λαιφ σταιλ. Είναι υποχρεωμένος να προσέχει την εμφάνισή του για το χατήρι της τέχνης που υπηρετεί. Έχει πλήρη επίγνωση του πόσο σπουδαίος είναι. Μιλάει, φωνάζει μάλλον, πολύ δυνατά ώστε να μην αφήσει περιθώριο σε κανέναν να μην ακούσει τα τόσο σπουδαία και βαρυσήμαντα που έχει να πει. "Άσε χρυσή μου πολύ δουλειά. Δεν πρόλαβα να μετακομίσω στο νέο μου σπίτι στο Ψυχικό. Τρέχω ασταμάτητα..." Και άλλα τέτοια τρομερά. Είναι ένας σταρ βλέπεις. Το κοινό τον θέλει. Το κοινό των παραγωγών. Των τηλεθεάσεων, των εισιτηρίων. Και να τα περιοδικά, τα πρωτοσέλιδα,τα πρωινάδικα, οι στημένες συνεντεύξεις. Η προβολή του τίποτα. Νωρίτερα την Παρασκευή στην πρεμιέρα ο νομάρχης έσωσε τα προσχήματα. Αποχώρησε από την τελετή των εγκαινίων καταγγέλλοντας τους ψευτοκουλτουριάρηδες που δώσανε παραπάνω προσκλήσεις και ταλαιπωρείται το κοινό της τέχνης μέσα στη βροχή. Αποχώρησε από την τελετή έναρξης που συμμετέχουν κυρίως όλοι όσοι δεν θα δουν ούτε μία ταινία στο φεστιβάλ. Ούτε μικρού μήκους. Αυτοί που θα ξανασυναντηθούν στην τελετή λήξης και στην απονομή των κρατικών βραβείων ποιότητας στο μέγαρο μουσικής σπρώχνοντας πάλι να μπουν μέσα. Για να χειροκροτήσουν τους θριαμβευτές. Άντε, μπορεί να πάνε και σε κανένα πάρτυ καμιάς παραγωγής... Φορώντας πάντα ακριβά ρούχα και κοσμήματα συμμετέχοντας στο πανηγύρι της τέχνης. Πριν είκοσι χρόνια στην εποχή του θρυλικού Β εξώστη θα είχαν σωθεί τα γιαούρτια. Το φεστιβάλ μέσα από την καθημερινή εφημερίδα του έκανε αναφορά στον "μοναχικό νομάρχη σινεφίλ που χάθηκε στον ορίζοντα". Κάποιοι συνεχίζουν να διατηρούν το χιούμορ τους... Τώρα βλέποντας μπροστά μου τον σταρ να κόβει βόλτες κάπως μου ρχεται δε λέω. Νιώθω ότι είμαι στις Κάννες ένα πράμα. Ξαφνικά μέσα από το πλήθος εμφανίζεται ένας τύπος με ξυρισμένο κεφάλι, σεμνός, χαμογελά στους πάντες, πλησιάζει αργά φορώντας ένα φούτερ και ένα τζιν παντελόνι με γυρισμένα τα ρεβέρ. Το ύφος του αποπνέει γλυκύτητα και ζεστασιά. Α ναι μωρέ τον ξέρω αυτόν. Είναι ένας ξένος ηθοποιός,σκηνοθέτης και παραγωγός. Τι ήρθε να κάνει αυτός τώρα. Α ναι. Τζων Μάλκοβιτς τον λένε. Τι θέλει όμως αυτός εδώ? Δεν του είπανε ότι δε χωρά παρακατιανούς το φεστιβάλ? Εδώ μόνο σταρ τηλεοπτικών παραγωγών και θεματοφύλακες της τέχνης σαν τον νομάρχη θέλουμε όχι κάτι ψώνια που το παίζουνε. Που να φτουρήσει ανάμεσα στα ιερά τέρατα της τέχνης αυτός. Άντε μη τα πάρω με τα νούμερα. Ορίστε μας....