Για τον Άμλετ που Κρύβεται Μέσα μας

Σάββατο σήμερα και το 48ο φεστιβάλ κινηματογράφου οδηγείται προς τη λήξη του. Δεν είμαι κριτικός, δημοσιογράφος ούτε καν του σιναφιού. Περιφέρομαι απλώς και βλέπω ταινίες. Αυτό ξέρω, αυτό καταλαβαίνω, σε αυτό αναφέρομαι. Λίγο ή πολύ, αυτό είναι. Με τη ματιά του θεατή λοιπόν και τίποτα παραπάνω. Τη γνώμη μου ποστάρω.
Ήταν μία περίεργη και αντιφατική χρονιά φέτος για το ελληνικό σινεμά. Βγήκε στις αίθουσες η μεγαλύτερη ελληνική παραγωγή που έγινε ποτέ. Ο Ελ Γκρέκο του Γιάννη Σμαραγδή. Μία υπερπαραγωγή. Την ίδια χρονιά το Κέντρο Κινηματογράφου διέθεσε τέσσερα εκατομμύρια ευρώ για το σύνολο της ελληνικής κινηματογραφικής παραγωγής. Το μισό μπάτζετ του Ελ Γκρέκο. Απίστευτα πράγματα δηλαδή. Παρόλα αυτά είδαμε ενδιαφέρουσες ταινίες από έλληνες νέους δημιουργούς που συμμετείχαν στο διεθνές διαγωνιστικό. Θα αναφερθώ σ' αυτά που είδα μέχρι τώρα. Δηλαδή στο "valse sentimentale" της Κ. Βούλγαρη, τη "διόρθωση" του Θάνου Αναστόπουλου, την "Ελλη" του Θανάση Καρανικόλα. Ο τελευταίος ζει και εργάζεται στη Γερμανία και χρηματοδοτήθηκε από το Γερμανικό Κέντρο Κινηματογράφου για να δημιουργήσει μία γερμανική ταινία για ένα ελληνικό θέμα!!! Την ιστορία μίας ελληνίδας μετανάστριας του Βούπερταλ. Η ταινία κλείνει με την πρωταγωνίστρια - που δεν είναι ηθοποιός - να χορεύει ζειμπέκικο, σπονδή στη χαμοζωή που δεν αντέχει πια. Με έστειλε πραγματικά. Πολύ καλή δουλειά. Η ταινία της Βούλγαρη αφορά στο δύσκολο θέμα της σχέσης ενός περιθωριακού ζευγαριού των Εξαρχείων ενώ αυτή του Αναστόπουλου στην ιστορία ενός πρώην Χρυσαυγίτη - φονιά ενός νεαρού Αλβανού. Μου άρεσε η κινηματογραφική ματιά και των τριών δημιουργών. Καθαρή. Από τις παραπάνω ταινίες μόνο αυτή της Βούλγαρη επιχορηγήθηκε από το Κέντρο Κινηματογράφου. Το μόνο που με ενοχλεί είναι ότι συμφωνώ με τον Δανίκα ο οποίος έγραψε ύμνους. Αλήθεια. Υπερβολές του Δανίκα βέβαια, αλλά όταν το συνειδητοποίησα πήγα για ξεμάτιασμα. Ωστόσο, μπορεί η κριτική επιτροπή του φεστιβάλ να τις αγνοήσει, μπορεί ακόμα να τις θάψουν οι κριτικοί. Μπορεί, μπορεί.... Όπως μπορεί να μην κερδίσει το βραβείο σκηνοθεσίας στα κρατικά βραβεία ο Γιάννης Σμαραγδής. Είναι όμως η ελπίδα. Το νέο ελληνικό σινεμά. Από νέους ανθρώπους. Που μιλούν για αυτά που υπάρχουν γύρω τους. Μπράβο στα παιδιά αυτά. Στην όρεξη που δείχνουν για να κάνουν πραγματικό κινηματογράφο σε τέτοιες συνθήκες. Μου αρέσει να βλέπω τα πράγματα αισιόδοξα. Δεν μπορώ τη γκρίνια και τη μιζέρια. Λέω λοιπόν ότι ήταν μία ενδιαφέρουσα χρονιά. Βέβαια η κατάσταση αυτή είναι αποτέλεσμα της απουσίας κεντρικής πολιτικής για τον κινηματογράφο. Το σινεμά δεν περιλαμβάνεται στην κουλτούρα κανενός σύγχρονου πολιτικού. Δεν έχουν ιδέα. Το αγνοούν. Γι αυτό υπάρχει αυτό το μπάχαλο. Τρέχουν στην πρεμιέρα του Ελ Γκρέκο ποζάροντας ευτυχισμένοι και αγνοούν όλα τα υπόλοιπα. Ο ελληνικός κινηματογράφος θα κάνει σπουδαία πράγματα αν πέσουν χρήματα. Είναι εμφανές πλέον.
Χθες Παρασκευή ήταν το μαστερκλας του σκηνοθέτη Δήμου Αβδελιώδη που οργάνωσε η εταιρεία ελλήνων σκηνοθετών. Ο δημιουργός των ταινιών "Το δέντρο που πληγώναμε" και "Η εαρινή σύναξη των αγροφυλάκων". Μιλώντας για τις ταινίες του ο Αβδελιώδης αναφέρθηκε στο βούρκο της παγκόσμιας πνευματικής παραγωγής. Για τη μασημένη τροφή που αναπαράγεται καθημερινά από τους μηχανισμούς και τις εξουσίες σπρώχνοντας τον σύγχρονο άνθρωπο στο εύκολο, στην πλήρη απαξίωση και στην απομάκρυνση από κάθε μορφή τέχνης. "Είμαι αισιόδοξος", είπε. Ο καθένας μας κρύβει έναν Άμλετ μέσα του. Που ακούει τελικά τη φωνή της συνείδησης του και αντιστέκεται αντί να ακολουθήσει τον ήσυχο δρόμο του βολέματος. Ο Άμλετ προορισμένος για βασιλιάς, αφού ταλαντεύτηκε ακολούθησε το δρόμο του χρέους. Αυτή τη φράση του Αβδελιώδη διάλεξα για τίτλο του ποστ. Ειπωμένη από έναν αυθεντικό δημιουργό. Από έναν ωραίο και σεμνό άνθρωπο. Αργότερα στο καφενείο του Θόδωρου στο καθιερωμένο πλέον τραπέζι που οργανώνουν ο Κώστας και η Αγγελική με καταπληκτικά εδέσματα, το τσίπουρο βοήθησε και για άλλα ωραία πράγματα. Παρέα σκηνοθέτες, καταξιωμένοι άνθρωποι του σινεμά. Ο Λευτέρης, ο Γιώργος ,ο Κώστας, ο Χάρης. Μαζί η Αγγελική και ο Λάζαρος. Συζήτηση για ταινίες, ντοκιμαντέρ,εικόνες, χρώματα, κινηματογραφικές εμπειρίες και περιπέτειες. Για την Χίο, την Κέα, τη Μάνη, την Κρήτη, τα Τζουμέρκα. Για το Πολυτεχνείο. Είχε νυχτώσει όταν ο Δήμος Αβδελιώδης μας αποχαιρέτησε προσκαλώντας μας στην Πάτρα όπου ανεβάζει το έργο του "ο Μέγας Αλέξανδρος και το καταραμένο φίδι" με το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας. Μερακλωμένος και πλήρης εικόνων από τα έργα τέχνης της γκαλερί της Αγγελικής και των πινάκων του Λάζαρου, του το υποσχέθηκα: Θα πάμε. Για τον Άμλετ που κρύβεται μέσα μας λοιπόν...