Οι Καραγκιοζοπαίχτες

Μεγάλωσα με τον καραγκιόζη. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν γεμάτα από όμορφες παραστάσεις. Ακόμα θυμάμαι τα απογεύματα στην πλατεία Ελευθερίας στα προσφυγικά και τα πρωινά στον κινηματογράφο "Αρμονία" της Αγίας Τριάδας. Τη λαχτάρα που είχα για εκείνες τις παραστάσεις. Οι σπουδαιότεροι μάστορες του μπερντέ εκείνα τα χρόνια ήταν ο Γιάνναρος και ο Κώσταρος.
Ο Καραγκιόζης γεννήθηκε στην Ανατολή. Ο εξελληνισμός του Καραγκιόζη ή το στήσιμο του θιάσου Διονυσιακών χαρτόμουτρων, κατά τον Γιάννη Σκαρίμπα, πραγματοποιήθηκε στην Πάτρα, με την πρωτοβουλία του ψάλτη Δημητρίου Σαρντούνη ή Μίμαρου (1865-1902), κατά τα τέλη του 19ου αιώνα. Ο Μίμαρος είναι ο θεμελιωτής του ελληνικού θεάτρου σκιών και η Πάτρα η γενέτειρά του. Ο πρωτοπόρος Μίμαρος με τους Γιάνναρο και Κώσταρο των παιδικών μου χρόνων. Ο πατέρας μου μιλούσε συχνά για τον μεγάλο καραγκιοζοπαίχτη Βασίλαρο, μαθητή του Μίμαρου, που θυμόταν ο ίδιος από τα παιδικά του χρόνια.
Μίμαρος, Βασίλαρος, Γιάνναρος, Κώσταρος. Η κοινή κατάληξη του ονόματος με είχε πείσει ότι αυτή η κατάληξη ήταν προϋπόθεση για τον μεγάλο καραγκιοζοπαίχτη.
Σήμερα στη σειρά των μεγάλων καλλιτεχνών πρωταγωνιστούν δύο άξιοι συνεχιστές της μεγάλης παράδοσης.
Ο πρώτος είναι ο απόστρατος στρατηγός Αθανάσαρος προϊστάμενος της δημοτικής αστυνομίας του δήμου Θεσσαλονίκης που ανεβάζει το έργο "Ο Καραγκιόζης ο Ξεβιδολόγος". Η παράσταση είναι καινοτόμα. Για πρώτη φορά ο ήρωας του καλλιτέχνη είναι διαστροφικός. Δεν αφήνει πινακίδα για πινακίδα στα αυτοκίνητα της πόλης. Μανιωδώς ξεβιδώνει πινακίδες κάνοντας συλλογή από αριθμούς. Είναι αριθμολάγνος. Και δικαίως. Αφού δεν κατασκεύασε τους σταθμούς αυτοκινήτων που υποσχέθηκε ο δήμος, ο στρατηγός κυνηγά τους παράνομους οδηγούς που παρκάρουν όπου να ναι, για να πιέσουν τον δήμαρχο να κατασκευάσει πάρκινγκ.
Ο δεύτερος μεγάλος του είδους είναι ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Αντώναρος που ανεβάζει το έργο "ο Καραγκιόζης στο Αναψυκτήριο". Στο έργο ο καλλιτέχνης πραγματεύεται την περιπέτεια του υπουργού απασχόλησης για το αναψυκτήριο που διατηρεί στο Κορωπί φιλοξενώντας αφιλοκερδώς μία οικογένεια πακιστανών με τα τρία παιδιά τους. Ο καλλιτέχνης με ευαισθησία προσεγγίζει το ανθρώπινο δράμα του υπουργού που υφίσταται αδικαιολόγητες διώξεις για τη φιλανθρωπία του, από τους άθλιους δημοσιογράφους που αρνούνται να πάρουν σύνταξη στα εβδομήντα πέντε.