Σουίτα στην Σταυρούπολη
Ένας κακός βοριάς μαστιγωτής διαπερνά την πόλη σήμερα το απόγευμα. Βαρδάρης. Το κρύο τσουχτερό. Χειμώνιασε. Η Τσιμισκή στα γιορτινά της. Οι βιτρίνες αρχίζουν να στολίζονται σιγά σιγά προσκαλώντας τους καταναλωτές να επιδράμουν μέσα σε γιορτινή πανδαισία. Καταναλωτές. Αυτό είμαστε. Κάποτε ήμασταν πολίτες. Όχι πια. Στις πολλές τράπεζες του φωταγωγημένου κέντρου της πόλης οι διαφημίσεις για τα εορτοδάνεια ολοκληρώνουν το σκηνικό. Το πιστωτικό σύστημα στηρίζει τα όνειρά μας. Αλλά μόνο για φέτος. Του χρόνου θα μας κυνηγάει να ξοφλήσουμε τα περσινά, με καινούργια δάνεια. Δε βαριέσαι, ας είναι. Παιχνίδι να γίνεται. Τα Χριστούγεννα μεταμορφώθηκαν σε γιορτή για την κατανάλωση ποτών και δώρων. Αφού τα γιορτάζουν πλέον και οι Κινέζοι. Γι αυτούς είναι η καλύτερή τους. Αφού ανεβαίνουν οι τζίροι γιατί να μην στολίσουν ένα δένδρο στην Σαγκάη να πούμε, τιμής ένεκεν στους δυτικούς πελάτες? Η μεγαλύτερη γιορτή. Για την κατανάλωση. Αυτό είναι γιορτή τελικά. Να καταναλώνουμε σε πράγματα άχρηστα, καθοδηγούμενοι από το λαιφ σταιλ και τη μόδα. Και η ζωή δίπλα να περνά. Και εμείς να έχουμε καταντήσει συλλέκτες πραγμάτων. Τα παλαιότερα χρόνια τότε που οι άνθρωποι ήταν φτωχότεροι, στα χωριά τις τελευταίες μέρες του χρόνου έσφαζαν τον χοίρο, τηρώντας την πανάρχαια χοιροθυσία, σπονδή στις χθόνιες δυνάμεις και στη γονιμότητα, σταυρώνοντας το ζώο πριν τη θυσία και ραίνοντας με το αίμα του τη γη ζητώντας την ευγονία. Από το κρέας του έφτιαχναν λουκάνικα, σύγκλινα και συντηρούσαν το υπόλοιπο κρέας μέσα στο λίπος για όλο το χειμώνα. Ολοκληρωτική αξιοποίηση. Σήμερα οι άνθρωποι μετράνε τα σκουπίδια που παράγουν καθημερινά. Ζωή λαθραία. Δημιουργοί απορριμάτων. Σε πόλεις χωματερές. Όλα αυτά μαζί να συγκροτούν την κοινωνία της ευμάρειας, του δήθεν και του εύκολου. Έχοντας αντικαταστήσει τη χαρά της ζωής με την ηδονή της κτήσης. Κτηνώδη αντανακλαστικά μας κρατούν σε εγρήγορση. Ωσάν να ήμαστε κανίβαλοι μας ρίχνουν συνεχώς πρωτοσέλιδα, δελτία ειδήσεων, διαφημίσεις.
Και εάν τύχει και διαφέρω, τι γίνεται τότε? Αν έχω ευαισθησίες, ανησυχίες, και διάθεση για αμφισβήτηση, τι γίνεται τότε λοιπόν? ρωτά η έφηβη ψυχή μου που αρνείται το καλούπι της. Τότε φίλε μου χάθηκες, κάηκες απαντά η άλλη Φωνή, η συμβιβασμένη. Είσαι καταδικασμένος. Με προορισμό: Σουίτα στη Σταυρούπολη. Καθαρή και μεγάλη να σε περιμένει. Εσύ διαλέγεις...
αναρτήθηκε από το χρήστη vasikos metoxos @ 3:55 μ.μ.
42 σχόλια
42 σχόλια:
Καλησπέρα.
Όπως πάντα, βρίσκεις στόχο Vasike.
Τα τελευταία χρόνια, και μετά από επιβληθείσα αναθεώρηση της ζωής μου, αποφάσισα τα Χριστούγεννα να επιστρέψουν στα χρόνια της παιδικότητας μου, και να περιμένω το "δώρο" μου με την ίδια λαχτάρα που το περίμενα τότε, μιας και ήταν το μοναδικό όλης της χρονιάς, σε είδος.
(άσχετο ίσως, αλλά αυτό μου ήρθε ως σχόλιο)
:-)
Για όσους πιθανόν δε γνωρίζουν στην Σταυρούπολη είναι το ψυχιατρείο στη Θεσσαλονίκη. Ο τίτλος του πόστ ανήκει στον καλό μου φίλο Γιάννη Κ. που χθες μου είπε "Ξέρεις τι κάνει ένας Ζωνιανός στην Καλαμάτα? Μεταπτυχιακά!!!"
@ vasia
Kαθόλου άσχετο. Αυτό πόσταρα!!! Η παιδικότητα ως αντανάκλαση επιστρέφει στην ύστερη εφηβεία μας. Εδώ στου δρόμου τα μισά, όλοι κάτι κάνουμε!
Καλησπέρα!!!
Βρίσκω πολύ εύστοχο ειδικά το παράδειγμα με τον χοίρο...
@ xasodikis
Στην εποχή της αφθονίας τα παραδείγματα από το πρόσφατο παρελθόν έρχονται να μας συνετίσουν. Για όποιον έχει μάτια να δει μέσα του κι αυτιά για να ακούσει τους ήχους της ψυχής του.
Εκείνα τα χρόνια ακόμα και ο θυσιαστής ήταν επιλεγμένος...
Πολύ ωραίο κείμενο βασικέ :)
Θέλω και εγώ να διαφέρω, μα δεν μπορώ πιά. Τα Χριστουγεννιάτικά τραγούδια μου θυμίζουν σούπερμάρκετ και malls. Πέρσι πήγα σε μια γιορτή, όπου 10 παιδιά άνοιξαν πάνω απο 200 δώρα (είκοσι το ένα).
Βασικέ, δήλώνω και εγώ έναν απόλυτο κορεσμό, και μια μεγάλη ανάγκη φυγής. Η γιορτή και η θυσία που αναφέρεις είχε ένα σκοπό, ενα συμβολισμό. Σήμερα παντού σκουπίδια.
Πήγαινα με τον πατέρα μου παιδί στο όμορφο λιτό χωριό του. Τρώγαμε εκεί κοτόπουλα, αυγά, χωριάτικο ψωμί στον φούρνο, πίτες με λαχανικά του κήπου, σπιτίσιο κρασί και φρούτα απ' τα δέντρα. Ολα τα φαγητά απο τη γή γύρω απο το σπίτι. Και στο τέλος του φαγητού, σηκωνόταν η γιαγιά και τι έκανε?
Τις φλούδες στις κότες, τα κόκκαλα στο σκύλο, τα υπόλοιπα στη γάτα, και στα άλλά ζώα του σπιτιού. Δεν έμεναν σκουπίδια! Η τέλεια ανακύκλωση. Πέρασαν χρόνια για να συνειδητοποιήσω τι έκανε η γιαγιά.
Περασμένες 12,αποκαμωμένος απ τη δουλειά,διάβασα το εξαίσιο κείμενό σου και μ΄άγγιξες πολύ βαθειά... Ετσι γινόταν οχι μόνο με τον χοίρο αλλά και με άλλα πολλά που ειχα την τύχη να ζήσω στα φτωχά παιδικά μου χρόνια! Εσύ σαν παιδί της πόλης δεν θα τάζησες,είναι όμως προς τιμήν σου ότι τα ψάχνεις,τ΄αναζητάς και τ΄αναδεικνύεις... Βασικέ Μέτοχε κοινών και προνομιούχων μετοχών ευαισθησίας,αντίστασης κι ελπίδας στον αγώνα για να ξαναγίνουμε ΠΟΛΙΤΕΣ,καλώς σε βρίσκω στο βήμα σου τούτο!
Πολυ ευστοχο,οπως παντα!
Και το χειροτερο με αυτές τις μερες της "υποχρεωτικης ευδαιμονιας" ειναι οτι καταλειπουν παντα μια καταθλιψη,μια αισθηση ανικανοποιητου,καθως η πραγματικοτητα αναγκαστικα υπολειπεται των προβαλλομενων προτυπων...Τι να σου κανει ο 13ος κι ο 14ος μισθος,ακομα κι αν τους ξοδεψεις μαζι,επι 2,οταν σε καθε περιοδικο που συνοδευει τις κυριακατικες εφημεριδες τα εορταστικα ρεπορταζ δωρων εχουν ολα συλλογη ρολογιων απο 5-15χιλ.ευρω?
Αφου λοιπον βιωσα αυτη την αισθηση ανικανοποιητου και "σχετικης αποτυχιας" 2-3 φορες,επεστρεψα και γω σαν την Βασια στην ευτυχια της παιδικης χριστουγεννιατικης προσμονης του Δωρου,οταν αυτο ειχε Αξία ακριβως γιατι ηταν ΜΟΝΑΔΙΚΟ!Less is more!
Κανένας δεν σε υποχρεώνει να ζείς κάτω από την καταναλωτική και σκουπιδοποιητική παντιέρα.
Σε πιέζουν... πολύ...
Έχεις όμως επιλογές.
Έχεις συμμάχους :
Υπάρχουν οι όμοιοί σου: τους ψάχνεις και τους βρίσκεις.
Δεν αφήνεις την μελαγχολία και τη συγκίνηση του κειμένου να σκορπίσουν, τις κάνεις πράξεις.
@ l'enfant de la haute mer :
Συμφωνώ απολύτως μ'αυτά που γράφεις.
Πως λέγεται στα γαλλικά το just do it ?
Δηλωμένος άθεος βασικέ,γινομαι κάθε χριστούγεννα και πάσχα χριστιανός φανατικός λόγω καταβολής χριστουγεννιάτικου και πασχαλινού δώρου στο μισθό!
Λίγο ρομαντικά περιγράφεις την παλιά εποχή και μάλλον δεν θα συμφωνήσω με την όλη εικόνα.
Και δεν θα συμφωνήσω,επειδή οι συμερινοί κυβερνώντες προς τα κει θέλουν να μας οδηγήσουν,στην παλιά (κακή λεω εγώ,εποχή.
Να δουλεύουμε από ήλιο με ήλιο,ανασφαλιστοι και με σύνταξη στα εβδομήντα-αν είσαι τυχερός και τα φτάσεις...
Προτιμώ το σήμερα και τον αγώνα για ένα αύριο ακόμα καλύτερο.
Έχω τις ευαισθησίες που περιγράφεις και τίποτα δεν με εμποδίζει να παλέψω να τις κάνω κυρίαρχο τρόπο ζωής.
Γνωρίζω ελάχιστα τη Θεσσαλονίκη και αν δεν διευκρίνιζες τα περί Σταυρούπολης,έτοιμος ήμουν να κλείσω σουίτα-αν είχα τα λεφτά για σουίτα...
Ανεξάτητα από όλα αυτά,το κείμενο σου είναι υπέροχο.
@ sea
Καλώς ήρθες!!!
Με έχεις μπερδέψει. Πως τα καταφέρνεις με τόσα μπλογκ...
@ locus publicus
Χαίρομαι που σου επαναφέρει εικόνες το ποστ μου. Είναι πολύ σημαντικό να επιβεβαιώνουμε τις θεωρίες -που μοιάζουν ουτοπικές- με βιώματα. Πιστεύω ότι σου λείπουν όσα περιγράφεις. Ας τα διεκδικήσουμε λοιπόν locus...
χρήστος ν.
Ο ανυπόκριτα ασυμβίβαστος φίλος μου. Καλώς ήρθες!!!
Οι μνήμες παραμένουν ακέραια ατσαλάκωτες, μαζί με τη διάθεση για τη διεκδίκηση όλων όσων μας ορίζουν σαν πολίτες.
Οι μετοχές που λες δεν μεταβιβάζονται ούτε ξεπουλιώνται όχι μόνο γιατί είναι άυλες αλλά γιατί τις φυλάμε σε off shore με έδρα τον πλανήτη ουτοπία...
@ Vasikos metoxos
:))))))
Αν δεν μπορούσα αρχιτέκτονας άνθρωπος να σχεδιάσω ένα μπλόγκ, θάπρεπε νάχα αλλάξει επάγγελμα !!!
Αλλά η αλήθεια είναι ότι θέλω παράλληλα να διαθέσω χρόνο γι' αυτό, μια κι' αποφάσισα να ξανασπουδάσω στην ηλικία μου την οποία βεβαίως και δεν αποκαλύπτω διότι όπως λένε και οι αστρονόμοι, είμαστε αιώνιοι :)
Θα επιμείνω με τα οικονομικά γιατί πιστεύω ότι είναι πολύ χρήσιμα και το βιβλίο που διάλεξα πολύ καλό.
Ελπίζω ότι θ' αποκτήσω συμφοιτητές και συμφοιτήτριες :).
@ squarelogic
Το μοναδικό δώρο είναι το δώρο της ζωής που δεν μας επιτρέπεται να το σπαταλάμε. Καλά να σαι φίλε και είμαι πάντα δίπλα σου. Ειλικρινά.
@ l'enfant de la haute mer
Πράξεις ναι. Στάση ζωής. Και η ζωή θέλει διεκδίκηση γιατί έτσι μόνο είναι όμορφη. Αλλιώς δεν έχει αξία.
@ syneas
Κόντεψες να με στείλεις σε σουίτα με το σχόλιό σου στο προηγούμενο ποστ. Ξέρεις γιατί η κρατική τηλεόραση δείχνει συνέχεια ντοκυμαντέρ με θέμα αγροτικές κοινωνίες της Αφρικής? Για να είμαστε έτοιμοι. Δουλευτές καλοί σε κοινωνίες πρωτόγονες. Όχι τίποτα άλλο δηλαδή αλλά ακούω κάτι δηλώσεις περί εργασιακού μεσαίωνα και τις βρίσκω ιδιαίτερα αισιόδοξες...
@ sea
Καλώς σε βρήκα λοιπόν. Αρχιτέκτονας, ναι το είδα. Θα τα λέμε...
Το καλώς σε βρήκα έπρεπε να το γράψω εγώ αλλά μ' είχαν πιάσει τα γέλια εκείνη την ώρα :).
Επανορθώνω αμέσως, καλώς σε βρήκα :)
@ squarelogic
Εγώ έπαψα να παίρνω εφημερίδες γι' αυτό το λόγο. Εκτός ότι πρέπει να διαθέσεις ένα απόγευμα για να τα δεις όλ' αυτά, είναι επιπλέον άχρηστα. Τώρα δεν αγοράζω εφημερίδα, τυπώνω όλα τα άρθρα που μ' ενδιαφέρουν και τα κρατάω σ' ένα φάκελλο.
Βρίσκω καλή ιδέα για τους νεώτερους να σκέφτονται αντιδιαφημίσεις, με τόσα εκφραστικά μέσα που υπάρχουν σήμερα, να ξεκινήσουν μόνοι τους κι έμπρακτα να λειτουργούν πολύ λιγώτερο καταναλωτικά.
Είναι δηλαδή εξαιρετική η επιλογή του θέματος από τον βασικό :)
Σίγουρα η υπεραφθονία δημιουργεί την καταναλωτική μανία και τις υπερβολές.
Όμως, θα διαφωνήσω στην εξιδανίκευση του παρελθόντος.
Σήμερα, στηλιτεύουμε την κακή διαχείριση του "επιπλέον", το βούτηγμά μας στην αφθονία, όμως αυτό σημαίνει ότι ζούμε καλά.
Ενώ κάποτε, υπήρχε φτώχεια, παιδιά πεθαίναν από απλές αρρώστιες, υπήρχε πίκρα και μιζέρια και νομίζω ότι πάμε μπροστά, με όλες τις παρεπόμενες απώλειες και κακοδιαχειρίσεις.
Εσείς άραγε τι θα διαλέγατε;
Να τρώτε όλο το χρόνο το αηδιαστικό λίπος από ένα γουρούνι;
Να μην έχετε ηλεκτρικό ρεύμα;
Να είμαστε ευτυχείς που έχουμε τα όσα έχουμε και να προσπαθούμε να ξεχωρίζουμε το περιττό από το αναγκαίο ως καταναλωτές.
Καλησπέρες
doctor
Σαφέστατα δεν πρέπει να ξεχνάμε την πρόοδο που συντελέστηκε στο βιοτικό επίπεδο τις τελευταίες δεκαετίες. Και πράγματι πολλές φορές το ξεχνάμε.
Ο προβληματισμός όμως παραμένει. Στην γωνιά της κοινωνίας της αφθονίας καραδοκεί η απάθεια και ο κυνισμός.
Ο ενθουσιασμός που προκαλούσε ένα υποτυπώδες παιχνίδι στα χέρια ενός παιδιού άλλοτε δημιουργούσε μια σχεδόν ποιητική εικόνα. Και αυτό έχει χαθεί . Τη θέση του πήρε η ευκολία, η συνήθεια. Και η νοσταλγία για εκείνη την εποχή που πέρασε ανεπιστρεπτί υπάρχει διάχυτη σε αυτό το όμορφο ποστ και σε πολλούς από εμάς.
Ίσως να μην μπορεί να έχει όλα κανείς.
@ doctor
Πάντα πολύτιμη η συμβολή σου. Δεν εξαίρω τη ζωή του παρελθόντος. Τη νοοτροπία όμως των ανθρώπων, ναι. Τον πολιτισμό, την κουλτούρα αν θες που ακόμα και σήμερα συναντάς στις λαικές αγροτικές τελετές, όπως έχω ποστάρει και παλαιότερα. Με συγκινεί η αγνή λαική σοφία. Τις εμπειρίες μου αυτές τις έχω ποστάρει στα παραπάνω λινκς. Και δεν ήταν μόνο η φτώχεια που κινητοποιούσε τους ανθρώπους σε διαδικασίες ολοκληρωτικής αξιοποίησης των λίγων έστω πόρων τους. Είναι θέμα αισθητικής. Οι Έλληνες μέχρι το πενήντα έφτιαχναν όμορφα πράγματα. Στις πόλεις και στα χωριά τους. Σήμερα που όλα είναι τόσο πλούσια, το μπετόν στις πόλεις, η λαμαρίνα και ο αμίαντος στα χωριά δημιουργούν εικόνα παρακμής. Οι παρεμβάσεις των νεοελλήνων είναι μνημεία κακογουστιάς. Υπήρχε φτώχεια. Ναι, αναμφίβολα. Δυστυχία . Καμία αντίρρηση. Υπήρχε όμως και η αίσθηση του μέτρου,η κοινωνική συνοχή, η έννοια της κοινότητας. Εγώ ως παιδί της πόλης δεν έχω να μεταφέρω προσωπικά βιώματα. Είμαι βέβαιος όμως ότι πολλοί φίλοι θα προσφέρουν την εμπειρία τους. Από τα φτωχικά πλην όμορφα χρόνια στην επαρχία. Σημείωσε doctor ότι σε πολλά ορεινά χωριά της Μακεδονίας και της Κρήτης η εικόνα που μεταφέρω στο ποστ ήταν υπαρκτή έως πολύ πρόσφατα, δηλαδή μέχρι πριν από είκοσι πέντε χρόνια.
Όσο για το συντηρημένο χοιρινό σε ζωικό λίπος πωλείται σήμερα στα ακριβά ντελικατέσσεν των μεγαλουπόλεων σε απίστευτα υψηλές τιμές...
@ Tristan
Η απάθεια και ο κυνισμός. Ακριβώς αυτό. Η κοινωνία της ευμάρειας και της παρακμής. "Όσο κοντά είναι οι στέγες των σπιτιών τόσο ασύμετρα απέχουν οι καρδιές των ανθρώπων". Μπορεί να μην είναι δυνατό να τα έχουμε όλα τελικά αλλά μπορεί να τα διεκδικούμε. Αυτό δεν μας το απαγορεύει κανείς, Tristan.
Αστόπαιδο ήμουν πάντα, δεν έζησα αυτά που περιγράφεις. Όμως εκείνο που βλέπω είναι η κατασπατάληση των φυσικών πόρων για να φτιαχτούν άχρηστες σαχλαμάρες, οι τόνοι ειδών συσκευασίας που θα πεταχτούν πάλι στις χωματερές, η ενέργεια που θα ξοδευτεί για να φωτιστούν τα σπίτια και οι δρόμοι, για να γοητευτούν τα άπληστα μάτια μας και να ζαλιστούμε αρκετά ώστε να δανειστούμε από τους τοκογλύφους (διάβαζε τράπεζες) και να ξοδέψουμε για να γίνει λίγο πιο υποφερτή η παγωνιά μέσα μας!
Χρόνια τώρα προσπαθώ να αντισταθώ και εν μέρει τα καταφέρνω, πιστεύω...
Δεν ήξερα για τη Σταυρούπολη, ευτυχώς που έκανες τη διευκρίνηση.
@ Λωτοφάγο,
Ο ευδαιμονισμός, η υπερκατανάλωση, η κατασπατάληση των πόρων είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα του σύγχρονου πλανητικού χωριού μας που όπως φαίνεται έχει ημερομηνία λήξης, γιατί ακριβώς έχει κοντά ποδάρια. Η αντίσταση σε αυτή την παρακμή είναι θέμα κατ' αρχήν ατομικό αλλά και ευρύτερα συλλογικό. Θέλει κότσια για ν' αντισταθείς στις σειρήνες του παγκόσμιου τίποτα...
Πολυ καυστικη η ανάρτηση Βασικέ. Ειναι σίγουρο, όπως λέει ο doctor, ότι η τεχνολογική πρόοδος και η οικονομική ανάπτυξη βελτίωσαν την ζωή μας. Αλλά τελικά χάσαμε την μπάλα. Μπερδέψαμε την ευημερία με τον καταναλωτισμό. Μόνοι στο τελειο σπίτι,περιτριγυρισμένοι απο ακριβά άψυχα αντικείμενα.Να βλέπουμε στην τηλεόραση τα πεινασμένα παιδιά του Νταρφούρ, που 10 απο αυτά θα χορταίναν με τα σημερινά αποφάγια μας. Αλλά αυτά είναι πολύ μακρυά.
Μήπως τελικά ο καταναλωτισμός είναι η επισφράγιση της εξουσίας μας σε αυτούς που δεν έχουν?
Η μήπως έχουν πιό πολλά από εμάς?
Συγχαρητήρια για το κείμενό σου. Είναι αμαρτία και έγκλημα η κατανάλωση; Είναι το κίνημα εναντίον του καταναλωτισμού ένας σύγχρονος πουριτανισμός, που θέλει τον άνθρωπο να βασανίζεται και να στερείται απολαύσεων στην επίγεια ζωή για να εξασφαλίσει τα εύσημα στην παρούσα ή την αιώνιο; Είναι μέτρο της ηθικής υπόστασης του καθενός η ικανότητά του να αυθυποβάλλεται σε στερήσεις;
Αναμφίβολα η εποχή μας δίνει στους πολίτες του Δυτικού κόσμου (και όχι μόνον σ' αυτούς) την ευχέρεια απολαύσεως αγαθών και μαζικής ικανοποίησης της επιθυμίας ατομικής κτήσης και νομής περισσότερο από κάθε άλλη εποχή.
Είναι, όμως, επίσης κοινή εμπειρική πιστοποίηση για τους περισσότερους από εμάς ότι η επιτακτική αυτή ανάγκη για κτήση και νομή μοιάζει με την τιμωρία του Πίθου των Δαναΐδων ή αν θέλετε με το Μαρτύριο του Σισύφου: δεν ικανοποιείται ποτέ. Μπορεί κανείς να αντιτείνει ότι εάν είχαμε την δυνατότητα να αποκτούμε απεριόριστα και αν αυτή η διαδικασία δεν παρουσίαζε δυσάρεστες παρενέργειες σε βάρος των συνανθρώπων μας (εξαγρίωση ηθών) ή σε βάρος του περιβάλλοντος, τότε θα είχαμε εισέλθει στον Παράδεισο (σε έναν παράδεισο όχι μετοχής και κοινωνίας αλλά κατακερματισμένων επιμέρους ατομικών ηδονικών εμπειριών) από την πίσω πόρτα, την Κερκόπορτα της Κατανάλωσης.
Πιστεύω ότι αυτή η εικόνα είναι παραπειστική. Ναι, ο στερημένος άνθρωπος υποφέρει. Αλλά και αυτός απολαμβάνει ό,τι καινούργιο θέλει με την ίδια ευκολία που το πετά στα αζήτητα απηυδισμένος λίγες μέρες αργότερα, δεν πιστεύω ότι κατέκτησε την Βαλχάλα.
Νομίζω ότι αξία στην κατοχή (αξία νοηματοδοτούμενη με όρους υπέρβασης της ατομικότητας) δίνει το μοίρασμα με τον συνάνθρωπο. Βρίσκω νόημα από την κατοχή του νέου μου υπολογιστή γιατί με φέρνει κοντά σας, γιατί μπορώ να μοιραστώ μαζί σας πράγματα, γιατί μου δίνει ένα κλειδί για να ανοίξω την πόρτα του χρυσού κελιού μου και να αποπειραθώ να δραπετεύσω έστω για λίγες στιγμές. Θέλω ένα καινούργιο γρήγορο αυτοκίνητο όχι για να τη "βγω", να επιδειχτώ στον κύκλο μου, να κάνω άλλους να νοιώσουν στερημένοι και δυστυχείς, αλλά για να μοιραστώ με συνεπιβαίνοντες την χαρά της αυτοκίνησης. Θέλω πολύ μια καινούργια ψηφιακή μηχανή γιατί μου δίνει την ευκαιρία να δώσω και σε άλλους την εμπειρία να κοιτάξουν τον κόσμο από την δική μου μοναχική οπτική γωνία.
Εν ολίγοις πιστεύω ότι η κατανάλωση δεν είναι αφ' εαυτής άγγελος ή δαίμων, κόλαση ή παράδεισος. Εξαρτάται από τον τρόπο με τον οποίο την εντάσσουμε στην κοινωνική μας Μεταφυσική, στην (αέναη και ημιτελή) αναζήτηση νοήματος στην ύπαρξη μας.
Προσωπικά χρησιμοποιώ και το εξής μέτρο "παραλογισμού" στις καταναλωτικές μου αξιώσεις: Φαντάζομαι ότι το αγαθό που θέλω να αποκτήσω το αποκτούν ταυτόχρονα με εμένα οι πάντες. Εξακολουθεί να μου είναι τότε το ίδιο ελκυστική η απόκτησή του;
Αν όχι, θα είχε δίκιο κανείς να υποπτευτεί ότι η εικαζόμενη ικανοποίηση από την κατοχή του πηγάζει από την ανάγκη εγωτικής προβολής και κατίσχυσης...
Καλησπέρα,
πρώτη φορά επισκέπτομαι το blog, μου άρεσε και θα έρχομαι συχνά (!), αλλά ο πυρετός δεν μου αφήνει και πολλά περιθώρια σήμερα...
Καλησπέρα λοιπόν
και θα επανέλθω όταν γίνω καλύτερα!
@ univers
Η εκτενής και τεκμηριωμένη ανάλυσή σου δεν αφήνει ακάλυπτα ζητήματα. Συμφωνώ ότι είναι απολύτως προσωπικό ζήτημα για τον καθένα, γιατί καταναλώνει, πόσο καταναλώνει και πως χρησιμοποιεί τα αποκτήματα του σε σχέση με τον κοινωνικό του περίγυρο. Είναι θέμα πολιτισμού και ωριμότητας χαρακτήρα. Σε κάθε περίπτωση όμως είμαστε σε αγώνα δρόμου. Καινούργια μοντέλα για όλα τα αγαθά. Αυτοκίνητα, υπολογιστές, φωτογραφικές μηχανές, συστήματα ήχου και εικόνας, και δώστου ΄ναχει... Πως μπορείς να παραμείνεις αδιάφορος σ' όλα τούτα τα καλούδια. Κι όμως υπάρχει τρόπος να καταναλώνεις τα άκρως απαραίτητα κάθε φορά και μόνο μέχρι εκεί που σε παίρνει. Χωρίς άγχη και απωθημένα. Πάπλωμα αγοράζεις ανάλογα με το κρεβάτι σου. Γιατί όχι και αυτοκίνητο ας πούμε...
Μην ξεχνάς ότι εμείς εδώ έχουμε επιλέξει έναν τρόπο επικοινωνίας στα μπλογκ που αναφέρεται σε μία ελάχιστη και ασήμαντη αριθμητικά μειοψηφία του πλανητικού μας χωριού...Για να θυμηθώ με την ευκαιρία από το "σημειωματάριο" του Ασημάκη Πανσέληνου την απορία του: "Πως μπορεί ένα πηγάδι να γνωρίζει ότι υπάρχουν ωκεανοί?"
@ μετεωρίτης
Καλώς ήρθες και περαστικά.
@ vasikos metoxos: ("Κι όμως υπάρχει τρόπος να καταναλώνεις τα άκρως απαραίτητα κάθε φορά και μόνο μέχρι εκεί που σε παίρνει. Χωρίς άγχη και απωθημένα. Πάπλωμα αγοράζεις ανάλογα με το κρεβάτι σου. Γιατί όχι και αυτοκίνητο ας πούμε...")
Σήμερα στην Ελλάδα όποιος βλέπει τα πράγματα από αυτή την οπτική (και το ομολογεί κιόλας) κινδυνεύει να γίνει γραφικός. Οι αντιλήψεις μου όπως καταλαβαίνες είναι όμοιες. Δες εκεί, αλλά και σήμερα εδώ.
θέλω θέλω
καθε τι που εγω θέλω μπορώ να το θεωρήσω αναγκαίο.Να βρω επιχειρήματα για την επιθυμία μου.Μπορώ επίσης να υποβιβάσω τις επιθυμίες των άλλων η και να ευχαριστήσω το συμπαν που δημιούργησε τις τράπεζες και τα δανειά τους που μου επιτρέπουν την απόκτηση του αγαθού.
Εξαρτάται απο το ποιος είμαι η ακόμη καλύτερα απο το ποιος θα ήθελα να είμαι.Σε ποια εικόνα ποιας ευτυχίας εχω υποκύψει.
υγ.Μήπως ως πολίτες μπορούμε να διεκδικήσουμε για κάθε Εορτοδάνειο μία "σουίτα" ;
Με λίγες ημέρες καθυστέρηση μερικά σχολια στον πλούσιο διάλογο που αναπτύχθηκε: - Ναι αγαπητέ Locus αυτή ήταν η ανακύκλωση και συμπληρώνοντάς σε,να προσθέσω οτι αν τυχόν μεταξύ των απορριμάτων ήταν και κανένα κουτί κονσέρβας,αυτό γινόταν εργαλείο για ομαδικά παιγνίδια ("γουρούνα" κ.α) των παιδιών,τα οποία παρεπιμπόντως περίμεναν την σφαγή του χοίρου για ν΄αποχτήσουν για λίγο-γιατί δεν αντεχε και πολύ- την μπάλα τους... Και ποιά ήταν? Η κύστη του χοίρου που καθαριζόταν και την φούσκωναν... Σ΄οτι αφορά το χοιρινό λίπος που αναφέρει ο doctor,η μη καθημερινή του κατανάλωση σε συνδυασμό με το περπάτημα και τις χειρωνακτικές εργασίες,εκμηδένιζε τις βλαβερές συνέπειες. Ενώ σήμερα με τέτοια πρόοδο μπορεί νάχουμε μηδενίσει την παιδική θνησιμότητα,θερίζει ομως ο παιδικός διαβήτης! Κι επιπλέον είμαστε η πρώτη γενιά-γιατί καμιά απ τις προηγούμενες,οσο φτωχή κι αν ήταν δεν τόκανε-που ταιζουμε τα παιδια μας περιττώματα (mac-godys και λοιπών ευαγών ιδρυμάτων). θα μου πείτε νοσταλγείς τη φτώχεια κι ολα τα παρεπόμενα? Οχι,κάτι αλλο νοσταλγώ που υπήρχε οχι μονο στις μικρές κοινωνιες των χωριών αλλά και στις γειτονιές των πόλεων: Την αλληλεγγύη! Αλλά αυτό ας ειναι,φίλε Βασικέ Μέτοχε θέμα ενός αλλου κειμένου...
@ Vassper
Ο καταναλωτισμός ως η επισφράγιση της εξουσίας σ' αυτούς που δεν έχουν. Ενδιαφέρουσα προσέγγιση vassper...
@ univers
Σ' ευχαριστώ για το λινκ και για την όμορφη συνδρομή.
@ ψουξ
Καίριος όπως πάντα.
"Σ' ευχαριστώ ώ τράπεζά μου εν αφθονία μου παρέχεις..."
@ χρήστος ν.
Υπέροχο σχόλιο βουτηγμένο στις διαδρομές της ζωής και στις εικόνες της μνήμης. Η αλληλεγγύη της κοινότητας. Ακούγεται σαν άρωμα ανθρωπιάς μπολιασμένο σε κοινωνίες μεταλλαγμένες, αμνήμονες και ανθρωποβόρες.
Όμορφο ποστ. Η μανία του ανθρώπου για την κάθε είδους απόκτηση οδηγεί πολλές φορές σε σουίτα ευρύχωρη.
Καλησπέρα
Μήπως η ελλάδα έχει γίνει μια απέραντη ...
..Σουίτα ;
Μήπως...λέω
Καλώς σε βρίσκω...
Καλώς ήρθες Σπίθα. Μάλλον έτσι είναι. Ευάερον, ευήλιον και όλα πληρωμένα...
Kαλησπέρα.
Στο πολύ όμορφο κείμενο, απλά θα θελα να προσθέσω λίγα λόγια και γω.
Αλλαξαν οι εποχές και μαζί τα οικονομικά, το βιοτικό επίπεδο προς το καλύτερο χωρίς αμφιβολία.
Προστέθηκαν ανέσεις στην ζωή μας.
Θα ήταν πιστεύω εγωιστικό να πεί κάποιος πως παλιά ήταν καλύτερα.
Οχι δεν ήταν, εκτός από μερικούς που ήταν νέοι η παιδιά η θέλουν να ωραιοποιούν το παρελθόν.
Δεν είναι όμως όλα απολύτως καλύτερα.
Εμφανίστηκε το άγχος.
Οχι του προς το ζειν, αυτό υπήρχε και τότε και είναι δικαιολογημένο.
Μιλώ γιά το άγχος της ευμάρειας.
Είμαστε καταναλωτές, αποκτούμε πολλές φορές πράγματα που και να μη τα χαμε, δεν θα μας χαλούσε.
Το σύνηθες ερώτημα η και παγίδα:
Γιατί αυτός και όχι και γώ;
Xάθηκε και το "χρώμα" ορισμένων εποχών.
Τα Χριστούγεννα προβληματίζεσαι σήμερα, τι δώρο να πάρεις στα παιδιά, αφού πλέον τα χουν όλα τον υπόλοιπο χρόνο.
Τα προσφέρεις η αγοράζεις μαζί τους τα δώρα τους και είναι
απαθή η και βαρυεστημένα.
Δεν μετρούν πιά, βδομάδες, μέρες και πόσα "αν" και "ίσως" και "θα δούμε", γιά να τα αποκτήσουν.
Ποιός πιτσιρικάς κοιμάται τα βράδια φορώντας τα καινούργια παπούτσια του, ανυπομονώντας την ώρα που θα παέι στην εκκλησία για να τα φορέσει πρώτη φορά εξω;
Δεν περιμένουμε τα Χριστούγεννα γιά να φάμε γαλοπούλα, λουκάνικα, χοιρινό, τα τρώμε σαν βασική διατροφή καθημερινά.
Ποιά νοικοκυρά ταίζει απ τον οκτώβρη, με καρυδάκια την γαλοπούλα γιά να την θρέψει ως τις γιορτές;
Αυτά, όχι σε καμμιά μικρή επαρχιακή πόλη, αλλά στην Τούμπα, στον δήμο Θεσσαλονίκης, πριν τρείς-τέσσερις δεκαετίες.
@ giant13,
σ'ευχαριστώ για την όμορφη συνδρομή με την από καρδιάς κατάθεση. Όμορφες μνήμες από όμορφα πλην δύσκολα χρόνια χρόνια που τις κρατούν οι λίγοι που επιμένουν να αντιστέκονται στην ισοπέδωση. Χάρηκα για τη "γνωριμία" και καλώς ήρθες!!!
Αν η έφηβη ψυχή μας αντιστέκεται η οδός διαφυγής είναι αβέβαιη. Βασικέ Μέτοχε προσεγγίζεις τα θέματά σου μάλλον απαισιόδοξα. Αλλά μήπως είναι αισιόδοξα τελικά... Οσα περιγράφεις μου λείπουν τόσο πολύ τα τελευταία χρόνια. Είχαμε λιγότερα αλλά ήμασταν πλούσιοι σε αισθήματα και αλληλεγγύη όπως λέει ο χρήστος ν. Συγχαρητήρια.
@ alekos
Ο πλούτος των αισθημάτων είναι πραγματικός. Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
eiste oloi gia stavroypoli. olh mera sto net kai xanete to noima ths zois.
Δημοσίευση σχολίου
Εγγραφή σε Σχόλια ανάρτησης [Atom]
<< Αρχική σελίδα