Της ζωής τα μαγικά

Ο Νοέμβρης είναι ο μήνας που δίνει πάντα στην Θεσσαλονίκη ένα ιδιαίτερο χρώμα. Οι πρωινές ομίχλες, που θαρρείς ότι ο Βαρδάρης τις κατεβάζει σαν ξεστρατισμένα σύννεφα μέσα από τους καταπράσινους αγρούς της βαλκανικής ενδοχώρας, τα χρυσαφένια χρώματα του φθινοπώρου που καθρεφτίζονται πάνω στον Όλυμπο σε μία θέα φωτεινή από την παραλία, οι μέρες του φεστιβάλ κινηματογράφου, η επέτειος του Πολυτεχνείου που επαναφέρει τις μνήμες της γενιάς που ονειρεύτηκε μία άλλη πόλη, ανοιχτή στην κοινωνία και στις αντιφάσεις της.

Ο Νοέμβρης του σινεμά, της ανήμερης μνήμης, της εξέγερσης των χρωμάτων, του ιστορικού κόστους που δεν εκπληρώθηκε. Με τις φωνές των πιτσιρικάδων να γεμίζουν τον αέρα της παραλίας μπροστά στο άγαλμα του Μεγαλέξανδρου, στριφογυρίζοντας με τις ιπτάμενες σανίδες τους μπροστά και κάτω από τον Βουκεφάλα που σμιλεύτηκε από τον γλύπτη Βαγγέλη Μουστάκα την δεκαετία του εξήντα. Είναι ο δικός μου Νοέμβρης.

Όταν άκουγα πριν χρόνια τους στίχους που έγραψε ο συνομήλικος μου Οδυσσέας Ιωάννου, και τους έντυσε με τη μουσική του ο Θάνος Μικρούτσικος, "θέλω να δω το άσπρο του κόσμου μέσα από τα μάτια ενός πιτσιρικά, να ημερέψω λίγο φως μου, κι όταν θα γεννηθεί ο γιος μου θα μου τα μάθει της ζωής τα μαγικά" δεν φανταζόμουν πόσο θα ταίριαζαν στο φετινό Νοέμβρη.

Σήμερα τα ξημερώματα που η Κυρά μου, έφερε στον κόσμο το τρίτο μας παιδί, το γιο μας, την ημέρα των εγκαινίων του Φεστιβάλ, λίγο πριν την επέτειο του Πολυτεχνείου, μία ημέρα που η ομίχλη έπαιζε κρυφτό με το λιμάνι και την παραλία.
Μία συγκυρία που με αναγκάζει να αναφωνήσω χωρίς περιστροφές αγαπητοί φίλοι, ότι τούτο τον Νοέμβρη, για πρώτη και μοναδική ίσως φορά, ο αγώνας δικαιώνεται.