Εδώ, στη ρωγμή του χρόνου....
ΥΓ Για τα κροκοδείλια δάκρυα που χύθηκαν με το φευγιό του, τα είπε όλα ο ίδιος τραγουδώντας - κραυγάζοντας τους στίχους του στο νιώσε με, σε μουσική του Πέτρου Βαγιόπουλου:
Πολλοί ορκίστηκαν πως μ'αγαπήσανε
γιατί κατάλαβαν ποιός είμαι τάχα
και σαν τους πίστεψα, μ' εγκαταλείψανε
ανάγκη μ' είχανε, αυτό μονάχα...
αναρτήθηκε από το χρήστη vasikos metoxos @ 11:40 μ.μ.
7 σχόλια
7 σχόλια:
Έφυγε νωρίς, γαμώ το μου. Κι είχε ακόμα να προσφέρει πολλά.
Κρίμα, κρίμα! Μόλις πριν λίγους μήνες τον είχα απολαύσει στην αυλή του παλαι ποτέ παλατιού στο Καραμπουρνάκι, σδε ένα αφιέρωμα τστο πρόσωπο του απ τον δήμο Καλαμαριάς, όπου τραγούδησαν πολλοί παλιοί του φίλοι.
... και του χώρου.
έχε γειά Μανώλη
Έφυγε πλήρης ιδεών. Ένας μοναδικός δημιουργός που έκανε τη διαφορά στο λαικό τραγούδι, δίνοντας ροκ προεκτάσεις τόσο στη ζωή όσο και στην τέχνη που υπηρέτησε, χωρίς να είναι ποτέ "δήθεν", σε μία ανεπανάληπτη "εκδίκηση της γυφτιάς"...
Ωραίος ως Ελλην...
Νομίζω θα του άρεσε ως σύνοψη...
Παράξενος άνθρωπος. Ιδιόρρυθμος, ιδιότροπος, σαρκαστικός, εγωκεντρικός, εκνευριστικός μερικές φορές.
Κάποτε δήλωσε ότι θα εγκατέλειπε για πάντα την Ελλάδα και πήγε στο Παρίσι, από όπου ξαφνικά επέστρεψε.
Όλα αυτά μάλλον εξηγούν γιατί δεν τον αναζήτησε κανείς για 10 μέρες.
Από την άλλη, υπήρξε μεγάλος καλλιτέχνης! Μας άφησε μοναδικά και αγαπημένα τραγούδια, πάντα επίκαιρα.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει...
με κείνη την πορτοκαλί οοοοοοοοοοομ οοοοοοοοοοοοομ μπλούζα να κοιτάει πονηρά και να γράφει σε χαρτί από μονό καρελάκι τις νταλίκες .Πάλι μας πρόλαβε, και το ποστ τώρα με το χειρόγραφο θάναι άνευ λόγου.
δ
Δημοσίευση σχολίου
Εγγραφή σε Σχόλια ανάρτησης [Atom]
<< Αρχική σελίδα