Σουίτα στην Σταυρούπολη

Ένας κακός βοριάς μαστιγωτής διαπερνά την πόλη σήμερα το απόγευμα. Βαρδάρης. Το κρύο τσουχτερό. Χειμώνιασε. Η Τσιμισκή στα γιορτινά της. Οι βιτρίνες αρχίζουν να στολίζονται σιγά σιγά προσκαλώντας τους καταναλωτές να επιδράμουν μέσα σε γιορτινή πανδαισία. Καταναλωτές. Αυτό είμαστε. Κάποτε ήμασταν πολίτες. Όχι πια. Στις πολλές τράπεζες του φωταγωγημένου κέντρου της πόλης οι διαφημίσεις για τα εορτοδάνεια ολοκληρώνουν το σκηνικό. Το πιστωτικό σύστημα στηρίζει τα όνειρά μας. Αλλά μόνο για φέτος. Του χρόνου θα μας κυνηγάει να ξοφλήσουμε τα περσινά, με καινούργια δάνεια. Δε βαριέσαι, ας είναι. Παιχνίδι να γίνεται. Τα Χριστούγεννα μεταμορφώθηκαν σε γιορτή για την κατανάλωση ποτών και δώρων. Αφού τα γιορτάζουν πλέον και οι Κινέζοι. Γι αυτούς είναι η καλύτερή τους. Αφού ανεβαίνουν οι τζίροι γιατί να μην στολίσουν ένα δένδρο στην Σαγκάη να πούμε, τιμής ένεκεν στους δυτικούς πελάτες? Η μεγαλύτερη γιορτή. Για την κατανάλωση. Αυτό είναι γιορτή τελικά. Να καταναλώνουμε σε πράγματα άχρηστα, καθοδηγούμενοι από το λαιφ σταιλ και τη μόδα. Και η ζωή δίπλα να περνά. Και εμείς να έχουμε καταντήσει συλλέκτες πραγμάτων. Τα παλαιότερα χρόνια τότε που οι άνθρωποι ήταν φτωχότεροι, στα χωριά τις τελευταίες μέρες του χρόνου έσφαζαν τον χοίρο, τηρώντας την πανάρχαια χοιροθυσία, σπονδή στις χθόνιες δυνάμεις και στη γονιμότητα, σταυρώνοντας το ζώο πριν τη θυσία και ραίνοντας με το αίμα του τη γη ζητώντας την ευγονία. Από το κρέας του έφτιαχναν λουκάνικα, σύγκλινα και συντηρούσαν το υπόλοιπο κρέας μέσα στο λίπος για όλο το χειμώνα. Ολοκληρωτική αξιοποίηση. Σήμερα οι άνθρωποι μετράνε τα σκουπίδια που παράγουν καθημερινά. Ζωή λαθραία. Δημιουργοί απορριμάτων. Σε πόλεις χωματερές. Όλα αυτά μαζί να συγκροτούν την κοινωνία της ευμάρειας, του δήθεν και του εύκολου. Έχοντας αντικαταστήσει τη χαρά της ζωής με την ηδονή της κτήσης. Κτηνώδη αντανακλαστικά μας κρατούν σε εγρήγορση. Ωσάν να ήμαστε κανίβαλοι μας ρίχνουν συνεχώς πρωτοσέλιδα, δελτία ειδήσεων, διαφημίσεις.
Και εάν τύχει και διαφέρω, τι γίνεται τότε? Αν έχω ευαισθησίες, ανησυχίες, και διάθεση για αμφισβήτηση, τι γίνεται τότε λοιπόν? ρωτά η έφηβη ψυχή μου που αρνείται το καλούπι της. Τότε φίλε μου χάθηκες, κάηκες απαντά η άλλη Φωνή, η συμβιβασμένη. Είσαι καταδικασμένος. Με προορισμό: Σουίτα στη Σταυρούπολη. Καθαρή και μεγάλη να σε περιμένει. Εσύ διαλέγεις...

Για τον Άμλετ που Κρύβεται Μέσα μας

Σάββατο σήμερα και το 48ο φεστιβάλ κινηματογράφου οδηγείται προς τη λήξη του. Δεν είμαι κριτικός, δημοσιογράφος ούτε καν του σιναφιού. Περιφέρομαι απλώς και βλέπω ταινίες. Αυτό ξέρω, αυτό καταλαβαίνω, σε αυτό αναφέρομαι. Λίγο ή πολύ, αυτό είναι. Με τη ματιά του θεατή λοιπόν και τίποτα παραπάνω. Τη γνώμη μου ποστάρω.
Ήταν μία περίεργη και αντιφατική χρονιά φέτος για το ελληνικό σινεμά. Βγήκε στις αίθουσες η μεγαλύτερη ελληνική παραγωγή που έγινε ποτέ. Ο Ελ Γκρέκο του Γιάννη Σμαραγδή. Μία υπερπαραγωγή. Την ίδια χρονιά το Κέντρο Κινηματογράφου διέθεσε τέσσερα εκατομμύρια ευρώ για το σύνολο της ελληνικής κινηματογραφικής παραγωγής. Το μισό μπάτζετ του Ελ Γκρέκο. Απίστευτα πράγματα δηλαδή. Παρόλα αυτά είδαμε ενδιαφέρουσες ταινίες από έλληνες νέους δημιουργούς που συμμετείχαν στο διεθνές διαγωνιστικό. Θα αναφερθώ σ' αυτά που είδα μέχρι τώρα. Δηλαδή στο "valse sentimentale" της Κ. Βούλγαρη, τη "διόρθωση" του Θάνου Αναστόπουλου, την "Ελλη" του Θανάση Καρανικόλα. Ο τελευταίος ζει και εργάζεται στη Γερμανία και χρηματοδοτήθηκε από το Γερμανικό Κέντρο Κινηματογράφου για να δημιουργήσει μία γερμανική ταινία για ένα ελληνικό θέμα!!! Την ιστορία μίας ελληνίδας μετανάστριας του Βούπερταλ. Η ταινία κλείνει με την πρωταγωνίστρια - που δεν είναι ηθοποιός - να χορεύει ζειμπέκικο, σπονδή στη χαμοζωή που δεν αντέχει πια. Με έστειλε πραγματικά. Πολύ καλή δουλειά. Η ταινία της Βούλγαρη αφορά στο δύσκολο θέμα της σχέσης ενός περιθωριακού ζευγαριού των Εξαρχείων ενώ αυτή του Αναστόπουλου στην ιστορία ενός πρώην Χρυσαυγίτη - φονιά ενός νεαρού Αλβανού. Μου άρεσε η κινηματογραφική ματιά και των τριών δημιουργών. Καθαρή. Από τις παραπάνω ταινίες μόνο αυτή της Βούλγαρη επιχορηγήθηκε από το Κέντρο Κινηματογράφου. Το μόνο που με ενοχλεί είναι ότι συμφωνώ με τον Δανίκα ο οποίος έγραψε ύμνους. Αλήθεια. Υπερβολές του Δανίκα βέβαια, αλλά όταν το συνειδητοποίησα πήγα για ξεμάτιασμα. Ωστόσο, μπορεί η κριτική επιτροπή του φεστιβάλ να τις αγνοήσει, μπορεί ακόμα να τις θάψουν οι κριτικοί. Μπορεί, μπορεί.... Όπως μπορεί να μην κερδίσει το βραβείο σκηνοθεσίας στα κρατικά βραβεία ο Γιάννης Σμαραγδής. Είναι όμως η ελπίδα. Το νέο ελληνικό σινεμά. Από νέους ανθρώπους. Που μιλούν για αυτά που υπάρχουν γύρω τους. Μπράβο στα παιδιά αυτά. Στην όρεξη που δείχνουν για να κάνουν πραγματικό κινηματογράφο σε τέτοιες συνθήκες. Μου αρέσει να βλέπω τα πράγματα αισιόδοξα. Δεν μπορώ τη γκρίνια και τη μιζέρια. Λέω λοιπόν ότι ήταν μία ενδιαφέρουσα χρονιά. Βέβαια η κατάσταση αυτή είναι αποτέλεσμα της απουσίας κεντρικής πολιτικής για τον κινηματογράφο. Το σινεμά δεν περιλαμβάνεται στην κουλτούρα κανενός σύγχρονου πολιτικού. Δεν έχουν ιδέα. Το αγνοούν. Γι αυτό υπάρχει αυτό το μπάχαλο. Τρέχουν στην πρεμιέρα του Ελ Γκρέκο ποζάροντας ευτυχισμένοι και αγνοούν όλα τα υπόλοιπα. Ο ελληνικός κινηματογράφος θα κάνει σπουδαία πράγματα αν πέσουν χρήματα. Είναι εμφανές πλέον.
Χθες Παρασκευή ήταν το μαστερκλας του σκηνοθέτη Δήμου Αβδελιώδη που οργάνωσε η εταιρεία ελλήνων σκηνοθετών. Ο δημιουργός των ταινιών "Το δέντρο που πληγώναμε" και "Η εαρινή σύναξη των αγροφυλάκων". Μιλώντας για τις ταινίες του ο Αβδελιώδης αναφέρθηκε στο βούρκο της παγκόσμιας πνευματικής παραγωγής. Για τη μασημένη τροφή που αναπαράγεται καθημερινά από τους μηχανισμούς και τις εξουσίες σπρώχνοντας τον σύγχρονο άνθρωπο στο εύκολο, στην πλήρη απαξίωση και στην απομάκρυνση από κάθε μορφή τέχνης. "Είμαι αισιόδοξος", είπε. Ο καθένας μας κρύβει έναν Άμλετ μέσα του. Που ακούει τελικά τη φωνή της συνείδησης του και αντιστέκεται αντί να ακολουθήσει τον ήσυχο δρόμο του βολέματος. Ο Άμλετ προορισμένος για βασιλιάς, αφού ταλαντεύτηκε ακολούθησε το δρόμο του χρέους. Αυτή τη φράση του Αβδελιώδη διάλεξα για τίτλο του ποστ. Ειπωμένη από έναν αυθεντικό δημιουργό. Από έναν ωραίο και σεμνό άνθρωπο. Αργότερα στο καφενείο του Θόδωρου στο καθιερωμένο πλέον τραπέζι που οργανώνουν ο Κώστας και η Αγγελική με καταπληκτικά εδέσματα, το τσίπουρο βοήθησε και για άλλα ωραία πράγματα. Παρέα σκηνοθέτες, καταξιωμένοι άνθρωποι του σινεμά. Ο Λευτέρης, ο Γιώργος ,ο Κώστας, ο Χάρης. Μαζί η Αγγελική και ο Λάζαρος. Συζήτηση για ταινίες, ντοκιμαντέρ,εικόνες, χρώματα, κινηματογραφικές εμπειρίες και περιπέτειες. Για την Χίο, την Κέα, τη Μάνη, την Κρήτη, τα Τζουμέρκα. Για το Πολυτεχνείο. Είχε νυχτώσει όταν ο Δήμος Αβδελιώδης μας αποχαιρέτησε προσκαλώντας μας στην Πάτρα όπου ανεβάζει το έργο του "ο Μέγας Αλέξανδρος και το καταραμένο φίδι" με το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας. Μερακλωμένος και πλήρης εικόνων από τα έργα τέχνης της γκαλερί της Αγγελικής και των πινάκων του Λάζαρου, του το υποσχέθηκα: Θα πάμε. Για τον Άμλετ που κρύβεται μέσα μας λοιπόν...

Για την Τέχνη

Κυριακή μεσημέρι. Αποθήκη Γ στο λιμάνι. Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Ο νεαρός ζεν πρεμιέ πασίγνωστος πλέον από τις τηλεοπτικές του συμμετοχές σε χαμηλού επιπέδου, ικανής όμως ακροαματικότητας σήριαλ κυριαρχεί στο χώρο πηγαίνοντας από δω και από κει ασπαζόμενος διάφορους ομοατάλαντούς του λέγοντας χαριτωμενιές. Πάντα ντυμένος στην τρίχα με πολύ προσεγμένα ρούχα που αποπνέουν λαιφ σταιλ. Είναι υποχρεωμένος να προσέχει την εμφάνισή του για το χατήρι της τέχνης που υπηρετεί. Έχει πλήρη επίγνωση του πόσο σπουδαίος είναι. Μιλάει, φωνάζει μάλλον, πολύ δυνατά ώστε να μην αφήσει περιθώριο σε κανέναν να μην ακούσει τα τόσο σπουδαία και βαρυσήμαντα που έχει να πει. "Άσε χρυσή μου πολύ δουλειά. Δεν πρόλαβα να μετακομίσω στο νέο μου σπίτι στο Ψυχικό. Τρέχω ασταμάτητα..." Και άλλα τέτοια τρομερά. Είναι ένας σταρ βλέπεις. Το κοινό τον θέλει. Το κοινό των παραγωγών. Των τηλεθεάσεων, των εισιτηρίων. Και να τα περιοδικά, τα πρωτοσέλιδα,τα πρωινάδικα, οι στημένες συνεντεύξεις. Η προβολή του τίποτα. Νωρίτερα την Παρασκευή στην πρεμιέρα ο νομάρχης έσωσε τα προσχήματα. Αποχώρησε από την τελετή των εγκαινίων καταγγέλλοντας τους ψευτοκουλτουριάρηδες που δώσανε παραπάνω προσκλήσεις και ταλαιπωρείται το κοινό της τέχνης μέσα στη βροχή. Αποχώρησε από την τελετή έναρξης που συμμετέχουν κυρίως όλοι όσοι δεν θα δουν ούτε μία ταινία στο φεστιβάλ. Ούτε μικρού μήκους. Αυτοί που θα ξανασυναντηθούν στην τελετή λήξης και στην απονομή των κρατικών βραβείων ποιότητας στο μέγαρο μουσικής σπρώχνοντας πάλι να μπουν μέσα. Για να χειροκροτήσουν τους θριαμβευτές. Άντε, μπορεί να πάνε και σε κανένα πάρτυ καμιάς παραγωγής... Φορώντας πάντα ακριβά ρούχα και κοσμήματα συμμετέχοντας στο πανηγύρι της τέχνης. Πριν είκοσι χρόνια στην εποχή του θρυλικού Β εξώστη θα είχαν σωθεί τα γιαούρτια. Το φεστιβάλ μέσα από την καθημερινή εφημερίδα του έκανε αναφορά στον "μοναχικό νομάρχη σινεφίλ που χάθηκε στον ορίζοντα". Κάποιοι συνεχίζουν να διατηρούν το χιούμορ τους... Τώρα βλέποντας μπροστά μου τον σταρ να κόβει βόλτες κάπως μου ρχεται δε λέω. Νιώθω ότι είμαι στις Κάννες ένα πράμα. Ξαφνικά μέσα από το πλήθος εμφανίζεται ένας τύπος με ξυρισμένο κεφάλι, σεμνός, χαμογελά στους πάντες, πλησιάζει αργά φορώντας ένα φούτερ και ένα τζιν παντελόνι με γυρισμένα τα ρεβέρ. Το ύφος του αποπνέει γλυκύτητα και ζεστασιά. Α ναι μωρέ τον ξέρω αυτόν. Είναι ένας ξένος ηθοποιός,σκηνοθέτης και παραγωγός. Τι ήρθε να κάνει αυτός τώρα. Α ναι. Τζων Μάλκοβιτς τον λένε. Τι θέλει όμως αυτός εδώ? Δεν του είπανε ότι δε χωρά παρακατιανούς το φεστιβάλ? Εδώ μόνο σταρ τηλεοπτικών παραγωγών και θεματοφύλακες της τέχνης σαν τον νομάρχη θέλουμε όχι κάτι ψώνια που το παίζουνε. Που να φτουρήσει ανάμεσα στα ιερά τέρατα της τέχνης αυτός. Άντε μη τα πάρω με τα νούμερα. Ορίστε μας....

Τίποτα δεν πάει χαμένο

Αποφάσισε να μείνει μέσα απόψε. Με την εγγονή του. Οι γονείς της μετά την πορεία θα πάνε σε μία προβολή του φεστιβάλ κινηματογράφου. Στην τηλεόραση τα έκτακτα δελτία ειδήσεων περιγράφουν τα επεισόδια που συνοδεύουν παραδοσιακά πλέον την ημέρα. Πλήττει αφόρητα και μελαγχολεί. Δεν αντέχει ν' ακούει τους βρυκόλακες ανιχνευτές της τηλεθέασης. Τους συχαίνεται. Γεμίζει το ποτήρι του. Έχει χρόνια να κατέβει στην πορεία. Έχει πλέον αποσυρθεί. Κι ας ήταν από τους πρωταγωνιστές τότε. Πριν δέκα ακριβώς χρόνια συναντήθηκαν πάλι μετά από είκοσι τέσσερα χρόνια στην "Αίγλη". Ήταν όμορφα. Όλοι τους γύρω στα πενήντα με εμφανές το πέρασμα του χρόνου πάνω τους. Η συνάντηση είχε μία γλυκύτητα και μία νοσταλγία μαζί. Από τότε τους έχει σχεδόν χάσει. Κάποιους, τους πιο "επώνυμους" τους παρακολουθεί στις επετειακές εκπομπές να περιγράφουν τα γεγονότα. Όπως κάθε χρόνο. Φέτος διαπίστωσε ότι ήταν περισσότερο "άδειοι". Τι κρίμα... Συμβιβασμοί, εξουσίες, δουλειές, συμμετοχή στην αγοραία Ελλάδα της δεκαετίας του '90. Άδειασαν. Το παρατηρεί στα βλέμματα. Χάθηκε εκείνη η λάμψη, το σθένος, η αγωνιστικότητα. Πάνε όλα. Σκιές του επαναστάτη εαυτού τους... Βυθίζεται στις σκέψεις. Εικόνες από σκληρές σκηνές. Κρατητήρια. Ασφάλεια. Ηλεκτροσόκ. Βασανισμοί.Εικονικές εκτελέσεις. Η φωτογραφία του πρωτοσέλιδο. "Εξάρθρωσις δικτύου εις την Θεσσαλονίκην". Πάνω από πενήντα νέοι κακοποιήθηκαν τότε από την ασφάλεια. Δίκες, Γεντί Κουλέ, Διαβατά. Μεταπολίτευση. 26 Ιουλίου 74. Ελεύθεροι. Το κόμμα αποσιωπά τα γεγονότα. Στο 9ο συνέδριο τον Δεκέμβριο του 73, ένα μήνα μετά το Πολυτεχνείο δεν έγινε καμία αναφορά στην οργάνωση της Θεσσαλονίκης. Αποσιώπηση. Υποβάθμιση και απαξίωση των αγώνων μίας ολόκληρης γενιάς. Δεν θέλει να υπάρχουν. Τους αγνοεί. Δεν πρέπει να υπάρχουν. Έχει πλέον τους παλιούς, τους νεοφερμένους από το εξωτερικό. Αυτοί είναι οι αγωνιστές. Η φωτισμένη καθοδήγηση. Μόνο αυτοί. Όλοι οι άλλοι να ακολουθούν την ηγεσία. Κατεβάζει το ποτήρι. Μπροστά του ο Νίκος, ο Γιάννης, ο Κυριάκος. Αυτοί που διάλεξαν να φύγουν τόσο νωρίς... Βουρκώνει. Τίποτα δεν πάει χαμένο, σκέφτεται. Νιώθει το δάκρυ να κυλά στο ποτήρι. Ξαφνικά το κλάμα της νεογέννητης εγγονής του τον επαναφέρει. Την παίρνει στην αγκαλιά του. Αρχίζει να της τραγουδά

μετάξι από τη Βενετιά
και μάλαμα απ' την Προύσσα
τ' όνειρά σου να ντυθούν
σαν τα δικά μου μη χαθούν
που τόσο αγαπούσα...

Ο Νέος Εξαδάκτυλος

Έχω να ποστάρω μέρες. Αποφάσισα να περιμένω τα τελικά αποτελέσματα της εκλογής του νέου προέδρου του πασοκ πριν ανεβάσω αυτό το ποστ. Ο Ανωμερίτης και ο Αθανασάκης όμως αποφάσισαν να παίξουν με τα νεύρα μου. Αυτοί θα ανακοινώσουν τα αποτελέσματα τα Χριστούγεννα έτσι όπως πάνε. Ήταν που θα τα έβγαζαν σε τρεις ώρες με το "ον λάιν". Επειδή θα σκάσω άμα δε ποστάρω θα χρησιμοποιήσω τα "κολοβά" στοιχεία που έδωσαν στη δημοσιότητα και τα βάφτισαν "τελικά". Απομένουν 21 εκλογικά τμήματα για να ολοκληρωθεί τυπικά η εκλογή.
Λοιπόν έχουμε και λέμε, ο Γιώργος Παπανδρέου εκλέχτηκε πρόεδρος του πασoκ με μία πρωτοφανή εκλογική διαδικασία. Ο τρόπος εκλογής χαρακτηρίστηκε από τους αναλυτές ως ριζοσπαστικός, καινοτόμος, δημοκρατικός και ρηξικέλευθος για τα ελληνικά δεδομένα που θα οδηγήσει τα ελληνικά κόμματα σε νέους δρόμους. Εγώ τη διαδικασία θα τη χαρακτηρίσω με μία λέξη. Αμερικανιά. Αυτό είναι. Ο Γιώργος ξεσήκωσε τις εσωκομματικές εκλογές για την εκλογή των υποψηφίων αμερικανών προέδρων και τις έφερε στο πασοκ. Αυτά ήξερε το παιδί, αυτά έμαθε, αυτά προτείνει. Και καλά είναι κακό αυτό, θα απορήσει κανείς καλοπροαίρετα. Τι πειράζει δηλαδή που μία πεντακάθαρη διαδικασία έχει αμερικανική προέλευση. Γιατί τόσο αντιαμερικανικό μένος?
Λοιπόν προς αποφυγή τέτοιων παρεξηγήσεων, ερωτημάτων και αποριών ξεκαθαρίζω γιατί λοιδορώ τη διαδικασία. Θα έχετε ακούσει βεβαίως για τα ποσά που απαιτούνται στην Αμερική για τις εσωκομματικές εκλογές. Γιατί άραγε? Ελπίζω επίσης να έχετε, ίσως, ακούσει ότι από την δολοφονία του Τζων Κέννεντυ και μετά η δημοκρατική Αμερική μεταμορφώθηκε σε χώρα των "κορπορέισονς", των μπιζναδόρων δηλαδή που καθορίζουν τις τύχες του αμερικανικού λαού.
Το σύστημα εκλογής του προέδρου του πασόκ από ένα ασαφές εκλογικό σώμα μελών, φίλων, κουνιάδων που εισήγαγε ο Γιώργος δεν στηρίζεται σε πολιτικά κριτήρια, δεν προάγει τον πολιτικό λόγο και την πολιτική ή ιδεολογική αντιπαράθεση ενώ ταυτόχρονα απαιτεί στήριξη των μέσων μαζικής ενημέρωσης και αποτελεί παιχνίδι των επικοινωνιολόγων. Δηλαδή απαιτεί φράγκα. Πάρα πολλά φράγκα. Με λίγα λόγια το παιχνίδι θα το κάνουν οι κάθε λογής Πρετεντέρηδες, Τράγκες και Ευαγγελάτοι, οι δημοσκόποι, οι ίματζ μέικερς και φυσικά οι σπόνσορες, οι μπιζναδόροι που λέγαμε παραπάνω. Το σύστημα αυτό περιγράφει το τέλος της πολιτικής. Αποτελεί την πλήρη παραίτηση των κομμάτων από τον πολιτικό λόγο. Την ομηρεία της πολιτικής στα κάθε λογής συμφέροντα. Την αποθέωση της διαπλοκής. Την ταφόπλακα της ιδεολογικής αντιπαράθεσης.
Όλα τα παραπάνω τα είδαμε στην πρόσφατη εκλογή. Ήταν παντελής η απουσία του πολιτικού λόγου. Κάθε είδους. Σε βαθμό προκλητικό. Σημειώνω ότι τα αίτια της ήττας του πασόκ στις γενικές εκλογές του Σεπτεμβρίου δε συζητήθηκαν ποτέ. Δεν υπάρχει θέση κανενός είδους καθοδηγητικού οργάνου του πασόκ για την ήττα. Η εσωκομματική αντιπαράθεση περιορίστηκε στα δακτυλίδια διαδοχής, στον πρίγκηπα πορφυρογέννητο Γιώργο, στον μπουρζουά Βαγγέλη, στο καλό παιδί Σκανδαλίδη, σε κάποιους αόριστα "δεξιούς" ή "αριστερούς" σαν τους διαχωρισμούς "ροκάδες" και "καρεκλάδες" που κάναμε παλαιότερα. Ακούσαμε ξεκατινιάσματα, έπεσε ένας φραπές καθοδηγούμενος από το αόρατο, ιερό, σοσιαλιστικό χέρι, του οραματικώς σε έναν μουρλό εμφανισθέντα, Βαγγέλη Γιαννόπουλου, ειπώθηκαν ένα κάρο χοντράδες όπως τα "λαμόγια" της Βάσως, η "παράταση" της Άννας, "οι καθεστωτικοί" του Λοβέρδου και έγιναν ένα σωρό προβοκάτσιες πχ όταν ο Βαγγέλης δήθεν τάχθηκε υπέρ της αυτονομίας της Κρήτης...
Την ίδια στιγμή ο Πρετεντέρης και οι συν αυτώ προσπαθούσαν εναγωνίως να μανιπιουλάρουν το αποτέλεσμα. Είδατε τα ξινισμένα μούτρα του Πρετεντέρη την Κυριακή. Τόσος κόπος, τόσες δημοσκοπήσεις, τόσες αναλύσεις, τόσα δημοσιεύματα, όλα πήγαν στράφι. Μην κοιτάτε που οι πασόκοι δε μάσησαν από τα ΜΜΕ και ψήφισαν Γιώργο επειδή ακριβώς είναι πασόκοι και όσοι δεν το είχαν πάρει χαμπάρι το κατάλαβαν τώρα, μέσα σ' αυτούς και ο Βενιζέλος. Δεν θα είναι πάντα έτσι. Αυτό το σύστημα εκλογής επιτρέπει κάθε είδους κατευθυνόμενες παρεμβάσεις και εμπλοκές. Και επειδή θα το υιοθετήσουν αναγκαστικά και στη Νέα Δημοκρατία, πολύ σύντομα ο πολιτικός λόγος στα στρατόπεδα των δύο μονομάχων θα πάει οριστικά περίπατο.
Σε κάθε περίπτωση η εκλογή της Κυριακής με εντυπωσίασε. Για τρεις λόγους. Πρώτα πρώτα με εντυπωσίασε ο Βαγγέλης που έκατσε να χάσει και να ξεφτιλιστεί κόντρα στο απέραντο εγώ του. Περίμενα, το είχα ποστάρει, ότι θα την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια. Δεύτερο εντυπωσιακό είναι που δεν άνοιξε ρουθούνι την ημέρα των εκλογών. Πουθενά. Και τρίτο και συγκλονιστικότερο είναι ότι επτακόσιες πενήντα χιλιάδες περίμεναν στην ουρά δύο και τρεις ώρες να ψηφίσουν για πρόεδρο αυτόν που έχασε μόλις πριν δύο μήνες με τόσο ταπεινωτικό τρόπο. Οι πασόκοι σε ουρά. Αυτοί, που η πλειοψηφία τους έχει μάθει να καθαρίζει αμέσως με το στυλ "ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε?" Αυτά γίνονταν στον καιρό των μπολσεβίκων. Οι πασόκοι έχουν διαμορφωθεί από χρόνια τώρα σε ένα πάρα πολύ σκληρό πράμα. Μπετόν. Όποιος περιμένει να διαλύσουν πλανάται πλάνην οικτρά. Και ήθελε ο Βαγγέλης να εκλεγεί πρόεδρος. Σ' αυτούς. Κούνια που τον κούναγε. Μπολσεβίκοι, μάλιστα. Τα 90χρονα της Οκτωβριανής Επανάστασης τα γιόρτασε το πασόκ με την εκλογή του Γιώργου.
Τελικά τι ψήφισαν οι πασόκοι? Τον γιο του Ανδρέα? Ακριβώς αυτό. Ταυτόχρονα έστειλαν και ένα ξεκάθαρο μήνυμα. Μην ξανατολμήσει κανείς που δεν ανήκει στη φυλή του βαθέος πασόκ να διεκδικήσει το χρίσμα. Βενιζέλοι και άλλοι ξενομπάτες μακρυά. Το πασόκ ανήκει στο λαό του. Την Κυριακή αυτός ο λαός εκδικήθηκε τους υπονομευτές, πραγματοποιήθηκε η εκδίκηση της γυφτιάς. Βεβαίως υπάρχουν και άλλα ωραία. Μέχρι τώρα έχουν καταμετρηθεί 4990 άκυρα και 1194 λευκά. Ποσοστό κοντά στο 1%. Και καλά τα άκυρα είναι λογικό. Είναι αυτοί που δεν κρατήθηκαν και ψήφισαν Ανδρέα.Τα λευκά? Κάποιος περίμενε τρεις ώρες στην ουρά για να ρίξει λευκό!!! Τι να πει κανείς.
Οι πασόκοι αποφάσισαν την Κυριακή ότι ο Γιώργος ήταν μεταμορφωμένος σε βάτραχο γιατί τον υπονόμευσαν οι σκοτεινές δυνάμεις. Τώρα ξανάγινε πρίγκηπας. Εστέφθη ενδόξως Ηγέτης του Σοσιαλισμού. Ελληνικού και Διεθνούς. Είναι πλέον ο λαοπρόβλητος ηγέτης. Ο Γιώργος είναι ο Νέος Εξαδάκτυλος που θα οδηγήσει τη φυλή των πασόκων στη λεωφόρο της δόξας και στην κόκκινη μηλιά. Ο εξαδάκτυλος βάτραχος που έγινε πρίγκηψ με την εκλογή της Κυριακής. Το φωτογραφικό ντοκουμέντο πριν από την εκλογή κατατίθεται προς επιβεβαίωση των προβοκατόρικων ισχυρισμών μου.

Από Φλόγες η Κρήτη Ζωσμένη

Από την 6ην πρωινή ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις επιχειρούν στην περιοχή Ζωνιανών. Στις 6.15 ο ραδιοφωνικός σταθμός των Ζωνιανών εκπέμπει για τελευταία φορά: "Λαέ της Κρήτης σας ομιλεί ο ραδιοφωνικός σταθμός Ζωνιανών. Κρήτες! Ο Καραμανλής πάτησε τα Ζωνιανά. Γριές με σκουπόξυλα και γέροι με κατσούνες αμύνονται μέχρι τελικής πτώσεως. Ο εχθρός σε λίγο μπαίνει στο έρημο χωριό μας. Θα αντικρίσει κλειστές πόρτες και παράθυρα. Κρήτες! ο ραδιοφωνικός σταθμός Ζωνιανών σε λίγο θα είναι Καραμανλικός και θα μεταδίδει ψέματα. Κρήτες, Μυλοποταμίτες μη σκύβετε το κεφάλι. Θυμηθείτε τους προγόνους μας, το Αρκάδι, τη Μάχη της Κρήτης, τα coffee shop του Αμστερνταμ. Ζήτω η Ελευθερία.".
Από τα ραδιόφωνα ακούγεται στον αέρα του Μυλοποτάμου ο ύμνος της Κρήτης "Από φλόγες η Κρήτη ζωσμένη τα βαριά της τα σίδερα σπα..."

Μαύρα θα Πάψω να Φορώ

Τα ΜΜΕ αναμεταδίδουν τα αιματηρά γεγονότα στα Ζωνιανά Μυλοποτάμου. Άκουσα διάφορες δηλώσεις επωνύμων κρητικών που προσπάθησαν να εξηγήσουν το φαινόμενο ακόμα και να δικαιολογήσουν τις εξελίξεις. Άκουσα διάφορες ασυναρτησίες για την κρητική λεβεντιά, για το ατίθασο της ράτσας των Ζωνιανών, για την ιστορία των οικογενειών τους και άλλες μπούρδες. Ο στρουθοκαμηλισμός δεν έχει τέλος. Τα τελευταία χρόνια ένα δράμα παίζεται στον Ψηλορείτη. Η "ρομαντική παραβατικότητα" έχει αντικατασταθεί με οδυνηρό τρόπο από ένα βαρύ πέπλο θανάτου που αγκαλιάζει την περιοχή. Η χασισοκαλλιέργεια έχει δώσει τόπο στη χρήση των πιο σκληρών ναρκωτικών με αποτέλεσμα η νεολαία της περιοχής να αφανίζεται. "Περίεργοι", "αιφνίδιοι" θάνατοι νέων ανθρώπων από "παθολογικά" αίτια συγκλονίζουν την περιοχή του ορεινού όγκου της βόρειοδυτικής ρίζας του Ψηλορείτη. Τα μυστικά παραμένουν καλά κρυμμένα. Θαμμένα όπως πάντα. Ένοχοι όμως είναι αυτοί που επιτρέπουν σε αυτά τα φαινόμενα να υπάρχουν και να αναπτύσσονται. Αυτοί που φροντίζουν να χαιδεύουν τους ντόπιους. Που τους ενθαρρύνουν να οπλοφορούν τονίζοντας την τάχα δήθεν "μαγκιά". Που φροντίζουν για την υπερασπιστική τους γραμμή όταν συλλαμβάνονται, για την γρήγορη αποφυλάκισή τους, για την ενημέρωση τους για τις επικείμενες αστυνομικές επιχειρήσεις στην περιοχή με αποτέλεσμα την ανακάλυψη χιλιάδων δενδρυλλίων χασίς χωρίς καμία σύλληψη καλλιεργητή ή εμπόρου. Αυτοί που φρόντισαν τα Ζωνιανά να εξαιρεθούν από το "Σχέδιο Καποδίστριας" και να παραμείνουν κοινότητα. Αυτοί που επιτρέπουν να χτίζονται πολυκατοικίες στο χωριό χωρίς οικοδομική άδεια, να οδηγούν τα αστραφτερά 4Χ4 χωρίς δίπλωμα. Αυτοί που επιτρέπουν σ' αυτές τις συμμορίες να βάφουν τον τόπο με τα μελανότερα χρώματα. Πιο μελανά και από τα μαύρα ρούχα που φορούν. Οι τύποι αυτοί μαγαρίζουν τη γη τους, βρομίζουν τον τόπο που πατούν και κληρονόμησαν από τους παππούδες τους, αμαυρώνουν την ιστορία του Μυλοποτάμου. Για όσους τυχόν δε γνωρίζουν ο Μυλοπόταμος φιλοξενεί το ορόσημο της κρητικής λεβεντιάς και ελευθερίας, το Αρκάδι, την κρητικότατη κορφή του Ψηλορείτη, το Ιδαίο Αντρο, τον τόπο που γεννήθηκε ο Δίας, τη "Βηθλεέμ" του αρχαίου κόσμου, το οροπέδιο της Νίδας που οργανώθηκαν οι πρώτοι αγώνες από τον Ιδαίο Ηρακλή πριν μεταφερθούν κατά το μύθο στην Αρχαία Ολυμπία, τη μονή Διοσκορίου, πρώην αρχαιοελληνικό ναό των Διόσκουρων Κάστορα και Πολυδεύκη, τα αρχοντικά των Καλλεργών,τις αρχαίες πόλεις της Αξού και της Ελεύθερνας, τη μινωική Ζώμινθο. Αποτελεί πατρίδα μορφών του κρητικού αγώνα. Τόπο που έδρασαν οι πιο ξακουστές αντάρτικες ομάδες στην κατοχή. Των Ανωγείων, του Μπαντουβά, του Ποντιά, του Πετρακογιώργη. Αυτοί που μαζί με τον Πάτρικ Λη Φέρμορ απήγαγαν τον Γερμανό στρατηγό διοικητή Κρήτης Κράιπε και τον οδήγησαν αιχμάλωτο στο Κάιρο κερδίζοντας το θαυμασμό των συμμάχων. Γη των ολοκαυτωμάτων' του Μελιδονίου και των Ανωγείων. Είναι η καρδιά της Κρήτης. Αυτόν τον τόπο, αυτή την ιστορία ανασκολοπίζουν όλοι αυτοί οι τύποι, οι κουμπουροφόροι, οι συμμορίες και οι ισχυροί πολιτικοί προστάτες τους.
Το όνομα του χωριού Ζωνιανά είναι παραφθορά του παλαιού ονόματος "Ζου Λάκκος". Που σημαίνει "Ο τάφος του Δία". Ζευς και Ζαν, εκφορές του ονόματος του παμμέγιστου των αρχαιοελληνικών θεών. "Μα τον Ζα" ορκίζονται ακόμα και σήμερα οι βοσκοί του Ψηλορείτη δίνοντας τον φοβερό όρκο του ζωοκλέφτη μπροστά στο εικόνισμα του Αη Γιώργη στη μονή Διοσκορίου. Αυτόν τον πολιτισμό, αυτές τις παραδόσεις ακυρώνουν με τις πράξεις τους οι μαφιόζοι των Ζωνιανών. Και είναι η μειοψηφία. Σε μία περιοχή που όλοι ξέρουν και κανείς δε μιλά ήρθε η ώρα για την τοπική κοινωνία να πάρει τα πράγματα στα χέρια της. Και οι πνευματικοί άνθρωποι με καταγωγή από τον Μυλοπόταμο που δεν είναι λίγοι, να στηρίξουν επιτέλους μια τέτοια προσπάθεια. Δε θέλω να αραδιάζω ονόματα τώρα. Για το μέλλον του τόπου, της κοινωνίας και των παιδιών της. Τόσο απλά. Διαφορετικά θα είναι άξιοι της μοίρας τους και δε θα πάψουν ποτέ να φορούν τα μαύρα ρούχα του πένθους. Του πένθους και όχι της μαγκιάς.

Ελλάς Ελλήνων Τι?

Μετά το ποστ "Οι Έλληνες Κουίσλινγκ" που ανέβασα με θέμα τους δωσίλογους της κατοχής επανέρχομαι σήμερα με αφορμή τα δημοσιεύματα των κυριακάτικων εφημερίδων. Γενικά δεν αναδημοσιεύω άρθρα εφημερίδων. Στην περίπτωση αυτή νομίζω ότι πρέπει να κάνω μία εξαίρεση. Στην "Καθημερινής της Κυριακής" σε άρθρο που υπογράφει ο Τάκης Καμπύλης περιγράφει την "τυπική" κατά τον ερευνητή πανεπιστημιακό του ΑΠΘ Στράτου Δορδανά διαδρομή ενός έλληνα συνεργάτη των Γερμανών, του Ξενοφώντα "Φον" Γιοσμά, που ξεκίνησε ως μέλος της φασιστικής ΕΟΝ του Μεταξά,ακολούθησε τους Γερμανούς κατά την αποχώρησή τους, καταδικάστηκε σε θάνατο από το έκτακτο δικαστήριο δωσιλόγων το 1945, του δόθηκε χάρη το 1950, μεταμορφώθηκε σε "αντιστασιακό" και "εθνικόφρωνα", συνεργάσθηκε με τη Χωροφυλακή Θεσσαλονίκης για την κατάρτιση των μέτρων ασφαλείας κατά την επίσκεψη του Γάλλου προέδρου Ντε Γκωλ το 1963, κατηγορήθηκε από τον ανακριτή Χρήστο Σαρτζετάκη ότι συμμετείχε στη δολοφονία Λαμπράκη, και τελικά ο γιος του ήταν υποψήφιος με το Λαος στις πρόσφατες εκλογές για μια "καθαρή" Ελλάδα βεβαίως. Έχει πολλά λουλούδια ο μπαξές άλλωστε...
Επίσης σύμφωνα με στοιχεία που δίνει ο επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας Νίκος Μαραντζίδης ο δωσιλογισμός είχε πολύ μεγάλη έκταση. 17.000 με 23.000 υπολογίζονται οι συμμετέχοντες στα τάγματα ασφαλείας.
Αντίστοιχο άρθρο στο "Βήμα της Κυριακής" που υπογράφει ο Β. Νέδος σχολιάζει το άνοιγμα των γερμανικών αρχείων του Μπαντ Άρολζεν. Είναι ευκαιρία να μάθουμε πως στήθηκαν οι περιβόητοι "οικοδομικοί συνεταιρισμοί αντιστασιακών εθνικοφρόνων" και πως μοιράστηκαν οικόπεδα στους καταδότες και στους γερμανοντυμένους.
Οι συνεργάτες του κατακτητή δεν αναφέρονται σε μία λούμπεν μειοψηφία αλλά σε ένα σημαντικό ποσοστό του πληθυσμού. Έχει πολύ μεγάλη σημασία οι ιστορικοί επιστήμονες να μελετήσουν τα στοιχεία και να δοθεί στην δημοσιότητα αυτή η τόσο "αμαρτωλή" ιστορία που δυστυχώς συνεχίζει να αποτελεί ταμπού. Από τη δημοσιοποίηση των στοιχείων μόνο όφελος θα έχει ο τόπος. Για να μάθουμε επιτέλους την αλήθεια. Χωρίς ρεβανσισμούς και σπέκουλες. Την αλήθεια που στερήθηκε η χώρα για τους συνεργάτες,τους καταδότες, την προδοσία και την συστηματική παραχάραξη της ιστορίας από την Ελλάς, Ελλήνων, Κουκουλοφόρων.

Δοξάρι Μαγικό

Δεν θα κάνω σχόλια για την ταινία του Γιάννη Σμαραγδή "El Greco". Το έχουν κάνει ήδη άλλοι πιο ειδικοί από εμένα. Και να θέλω δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός. Όλοι όμως έχουν συμφωνήσει για τη μουσική της ταινίας από τον Βαγγέλη Παπαθανασίου. Είναι εξαιρετική. Στην ταινία κυριαρχεί σε πολλές σκηνές η μουσική της λύρας του Ψαραντώνη. Εκτός από τη σκηνή που παίζει ο ίδιος μετά από μία φονική μάχη στον Ψηλορείτη, η μουσική του μέγιστου των λυράρηδων κατά τον Μάνο Χατζηδάκη ακούγεται αρκετές φορές στην ταινία. Ο απόκοσμος και αρχέγονος ήχος της λύρας του Ψαραντώνη αγκαλιασμένος με την πέτρα του Ψηλορείτη, με τις εικόνες και τα χρώματα από τους πίνακες του Θεοτοκόπουλου. Τον είδα στο "making of" της ταινίας να μιλά συγκινημένος. Είμαι βέβαιος ότι ο Ψαραντώνης έζησε τις στιγμές των γυρισμάτων στον Ψηλορείτη με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Εξωτερικεύοντας την ένταση στο δοξάρι της λύρας του. Στο μαγικό αυτό δοξάρι που ελευθερώνει θαρρείς την ενέργεια της ψυχής του. Γι αυτό ταίριαξε τόσο όμορφα με τη συμπαντική μουσική του Βαγγέλη Παπαθανασίου όπως είπε ο Γιάννης Σμαραγδής. Στην ταινία παίζει ζωντανά τον ανωγιανό πηδηχτό και οι χορευτές-πολεμιστές απογειώνονται στον ουρανό πάνω από το Ιδαίο Αντρο. Σαν τους Ιδαίους Δάκτυλους. Σαν τους "Κουροτρόφους χοροπηδηχτές Κουρήτες". Η ψυχή που έφτιαξε τον Ψαραντώνη περιέχει τους τόπους, τα βουνά και τον ουρανό της Κρήτης. Αυτόν τον ουρανό ζωγράφιζε ο Θεοτοκόπουλος στο Τολέδο λέει ο καθηγητής Γιάννης Σακελλαράκης. Η ψυχή που έφτιαξε τον Ψαραντώνη περιέχει ακέραιες τις εικόνες της πατρίδας που πήρε μαζί του ο νεαρός Ελ Γκρέκο όταν άφησε τον Χάνδακα για τη Βενετία....

Τα ερπετά

Χρόνια τώρα αποτραβιέται στο Πήλιο για να ηρεμήσει. Η επιλογή του για το μικρό γραφικό και ήσυχο χωριό της Νηλείας τον αποζημιώνει. Η φύση ,η τόσο προικισμένη του μαγικού βουνού των Κενταύρων του αλλάζει την ψυχολογία. Αυτός φτασμένο διευθυντικό χρηματοοικονομικό στέλεχος μεγάλης πολυεθνικής αναζητά την ηρεμία πλέον. Την έχει ανάγκη. Θέλει να ξεφύγει από όλα τα "δήθεν" που τον καταπιέζουν καθημερινά. Έχει αλλεργία στα ρόλεξ, στους πανάκριβους δερμάτινους χαρτοφύλακες, στους τραπεζίτες, στους γιάπηδες, στους αρουραίους της οικονομικής ζωής. Τους ξέρει καλά. Τους σιχαίνεται. Τόσα χρόνια έχει αποφύγει το ντιβάνι του ψυχίατρου και την ψυχανάλυση γιατί τον στηρίζουν οι καλοί του φίλοι και οι αποδράσεις από την πόλη που πάντα ολοκληρώνονται στο τραπέζι με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Ο καταλύτης ελευθερωτής οίνος. Δέκα χρόνια τώρα στο Πήλιο έχει βρει τον εαυτό του. Βρίσκεται εκεί όσο μπορεί συχνότερα. Συνήθως έρχεται από την Παρασκευή το μεσημέρι μέχρι την Δευτέρα το πρωί. Του αρέσει να ξυπνά στο χωριό το πρωί της Δευτέρας. Περπατά ώρες ατελείωτες στο δάσος και τελευταία πάει και στο κυνήγι.Δεν είναι κυνηγός. Πυροβολεί άσκοπα στον αέρα. Με άσφαιρα... Όμως αυτή τη φορά κάτι τον ενοχλεί. Τρώγεται με τα ρούχα του από χτες το βράδυ. Δεν το χωρά το μυαλό του. Ο μεγαλογιατρός που έχτισε κάτω από την αυλή του το μεγάλο σπίτι, ασύμμετρο με πισίνα (!)και προκλητικό για τα δεδομένα του χωριού, εγκαταστάθηκε και ήρθε με τους φίλους του. Δημοσιογράφους, καναλάρχες, μεγαλοδικηγόρους, κολωνακιώτες. Κάνει πάρτυ λένε στο χωριό. Έφεραν και κάμερες!!! Γέμισε η κεντρική πλατεία καγιέν, μερσέντες και μπε εμ βε 4Χ4. Κάτι περίεργοι τύποι με ατσαλάκωτη ενδυμασία βουνού επώνυμων οίκων, γυαλάκια και χαιλίκι ξεπρόβαλαν στα καφενεία. Παρά την αμφίεση και την δήθεν άνεση με δυσκολία ισορροπούν στο καλντερίμι. Είναι κλασική εικόνα "χομο μεγαλοάστικους". Βλέπουν χώμα και νομίζουν ότι είναι κάτι το εξωτικό. Περπατούν με χάρη μόνο πάνω σε μπετόν και άσφαλτο. Το χώμα και η πέτρα είναι εκτός διδακτέας ύλης που λένε. Από το στενό παράθυρο με τη σιδεριά του μικρού πέτρινου σπιτιού, τους κοιτά με τα πολύχρωμα κασκώλ τους, τα ακριβά μπουφάν, τα αρμάνι παντελόνια και τα μποτάκια τίμπερλαντ να κατηφορίζουν το σοκάκι για τη μικρή πλατεία και το καφενείο του Μιχάλη και αρχίζει να τρελαίνεται. Οι δύο από τις κυρίες της παρέας με το μεζ μαλλί και τα τακουνάκια λικνίζονται σαν λατέρνες όχι τόσο από στυλ όσο από το φόβο μην κουτρουβαλιαστούν στην κατηφόρα. Χωρίς να το πολυσκεφτεί σηκώνεται, κατεβαίνει στην αυλή, βάζει το αυτοκίνητο μπροστά και ετοιμάζεται να φύγει. Ο Μιχάλης από το καφενείο του φωνάζει. "Κώστα φεύγεις?". Ο Κώστας φορώντας τα μαύρα του γυαλιά κατεβάζει το τζάμι του δεξιού παραθύρου και λέει στον Μιχάλη με φωνή σταθερή και αυστηρή ταυτόχρονα. "Δεν μπορώ να βλέπω το χωριό με τα ερπετά που σου έρχονται να τα σερβίρεις. Φεύγω...."