Ο Κανένας

Η παράδοση είναι η ταυτότητα ενός λαού. Το πολιτιστικό DNA του. Η συνέχεια της φυλής των Ελλήνων έχει απασχολήσει πολλούς επιστήμονες στο παρελθόν και έχει προκαλέσει περισσότερες αντιπαραθέσεις ακόμη και συγκρούσεις. Η διασημότερη είναι αυτή του Γερμανού Φαλλμεράιρερ ο οποίος διατύπωσε την πεποίθηση ότι οι νεοέλληνες δεν έχουν καμία φυλετική συγγένεια με τους σπουδαίους αρχαίους Έλληνες αλλά είναι απόγονοι σλαβικών και αρβανίτικων αποικήσεων που εγκαταστάθηκαν στην ηπειρωτική Ελλάδα μετά από τον 6ο αιώνα. Βέβαια το πόνημά του με τίτλο "Ιστορία της χερσονήσου της Πελοποννήσου κατά τους Μεσαιωνικούς Χρόνους", που εξεδόθη το 1830, κλείνει αναφέροντας ότι τελικά οι σύγχρονοι του Έλληνες μπορούν βεβαίως να λέγονται Έλληνες αφού ο ίδιος ήλιος φωτίζει πάνω από τα κεφάλια τους και ο ίδιος αέρας φυσά τα πρόσωπά τους όπως και τους αρχαίους κατοίκους αυτής της χώρας. Πρέπει να πούμε βέβαια ότι όταν ο Φαλλμεράιερ έγραφε τα παραπάνω, τα σύνορα του νεοσύστατου ελληνικού βασιλείου ήταν στην Αλαμάνα. Δηλαδή αναφερόταν στους "αφορισμένους παλιοελλαδίτες" που έλεγε η Σμυρνιά γιαγιά μου. Με τον όρο αυτό συνήθιζε να αναφέρεται η γιαγιά στους κάτοικους της "παλαιάς" Ελλάδας, αυτούς που υποδέχτηκαν την γιαγιά και τον παππού από την Ιωνία το 1922 αποκαλώντας τους "τουρκόσπορους". Αλλά είπαμε. Περασμένα ξεχασμένα. Η συνέχεια του έθνους. Η παράδοση. Μπροστά σ' αυτά όλα τα άλλα πρέπει να ξεπερνιόνται. Η ιστορική ενότητα του έθνους των Ελλήνων είναι πλέον αδιαμφισβήτητη. Από τον Όμηρο μέχρι τους Πατέρες της Ορθοδοξίας υπάρχει μία ενότητα. Με το σημερινό ποστ θα σας μεταφέρω τρεις διαφορετικές μεταξύ τους ιστορίες που συνδέονται με την συνέχεια της ελληνικής φυλής στους αιώνες.

Ο Οδυσσέας - ο πιο διάσημος κουρσάρος της παγκόσμιας λογοτεχνίας - κατά το ταξίδι της επιστροφής του στην Ιθάκη μπαίνει με τους συντρόφους του στη σπηλιά του Κύκλωπα Πολύφημου για να κλέψουν. Ο παππούς Όμηρος στο Ι της Οδύσσειας, σε μετάφραση του παντοτινού έφηβου στη μνήμη μου Γιώργη Ψυχουντάκη,θέλει τον πολυμήχανο να μας περιγράφει την τεράστια σπηλιά: "κι είδαμε σ' άκρην εκειδά σπήλιο ψηλό , ζωσμένο, παράδιπλα στη θάλασσα, με δάφνες σκεπασμένο που ξενυχτούσανε σ' αυτό και μένανε τα βράδυα αρνιά και ρίφια και σφαχτά σ' αλάλητα κουράδια". Και παρακάτω περιγράφει τι είχε μέσα : "Κι είχε τυριά τυρόκουπες μεγάλες γεμισμένες κι είχε με ρίφια και αρνιά τις μάντρες στοιβιασμένες"
Όταν λοιπόν τους στριμώχνει ο Κύκλωπας ο Οδυσσέας του συστήνεται ως "ο Κανένας" λέγοντάς του "Κανένας ονομάζομαι κι ετσά με λένε εμένα κι οι σύντροφοι κι η μάνα μου κι ο κύρης μου: Κανένα". Στη συνέχεια ο Οδυσσέας κατά τα γνωστά τον τυφλώνει και ο Πολύφημος ουρλιάζοντας καλεί τους άλλους Κύκλωπες για βοήθεια. Όταν αναφέρει ότι τον τύφλωσε ο "Κανένας" οι γείτονές του τον αγνοούν. Ο Όμηρος θέλει τον Κύκλωπα να φωνάζει "Είναι ο Κανένας φίλοι μου, κείνος που μ' αφανίζει, κι όχι με βία, πονηρά με θανατώνει εμένα". Οι Κύκλωπες έμειναν ασυγκίνητοι και έτσι κατάφερε να διαφύγει ο πολυμήχανος με το τσούρμο που του είχε απομείνει...

Στα φημισμένα πλέον Ζωνιανά, στην είσοδο του χωριού στον δρόμο από την Αξό, την αρχαία κυρίαρχη πόλη του Ψηλορείτη που όριζε τον τόπο γέννησης του υπέρτατου των θεών Δία, την Βηθλεέμ του αρχαίου κόσμου, βρίσκεται η σπηλιά που η ντόπιοι αποκαλούν "του Σφεντόνη η Τρύπα". Ο Σφεντόνης ήταν σφακιανός αντάρτης (χαίνης) που κρύφτηκε για ένα μεγάλο διάστημα στην σπηλιά. Σύμφωνα με έναν θρύλο που μας μετέφερε ο συχωρεμένος πλέον Γάλλος καθηγητής της ελληνικής γλώσσας Paul Faure, ένας ζωοκλέφτης βρίσκει καταφύγιο στη σπηλιά, μαζί με ένα κλεμμένο πρόβατο. Ανάβει φωτιά και ετοιμάζεται να ψήσει το λάφυρό του. Από τα βάθη της σπηλιάς ένα νεαρό αγόρι προβάλει ολόγυμνο, νιώθοντας τη μυρωδιά του κρέατος που αρχίζει να ψήνεται και γυρεύει ένα κομμάτι. Ο κλέφτης του λέει "περίμενε να ψηθεί". Ο νεαρός επιμένει και καταβροχθίζει το κρέας μισοψημένο μαζί με τα εντόσθια και το κεφάλι. Ο κλέφτης καταλαβαίνει ότι έχει να κάνει με δαίμονα. "Πως λέγεσαι" ρωτά τον κλέφτη. "Κυρεαυτόσμου" απάντα ο κλέφτης και αμέσως τον χτυπά με το ψημένο και καυτό δέρμα του προβάτου, που ήταν τυλιγμένο γύρω από τη σούβλα. Στη συνέχεια βγαίνει από το σπήλαιο και τρέχει προς την Αξό. Από πίσω ο δαίμονας φωνάζει "με χτύπησαν, με λάβωσαν". Τα άλλα δαιμόνια ακούν τις κραυγές του , στο γειτονικό φαράγγι του Γαβρίλη και στης Λάμιας τον Σπήλιο και τον ρωτούν "ποιος σου έκανε το κακό?". "Ο Κυρεαυτόσμου" απαντά ο λαίμαργος δαίμονας. "Και τι θες να σου κάνουμε?" του απαντούν. Και έτσι ο κλέφτης της ιστορίας μας έφτασε γρήγορα και σώος στην Αξό...

Ο άγιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης είναι ο ιδρυτής της Μεγίστης Λαύρας στο Άγιο Όρος και ταυτόχρονα θεμελιωτής του κοινοβιακού μοναχισμού στον Άθωνα, το 961 μχ. Ο Αθανάσιος, καλεσµένος στην Κρήτη, από τον ανδρείο στρατηγό και µετέπειτα αυτοκράτορα (963) Νικηφόρο τον Φωκά, συντελεί στην ανακατάληψη της Νήσου από τους Σαρακηνούς που την κατείχαν. Η εκστρατεία εκείνη, µεγάλης σηµασίας για τη Μεσόγειο, στέφεται από επιτυχία. Οι πειρατικοί θησαυροί στα 1.500 σπήλαια της Κρήτης περνούν στην κατοχή των νικητών. Ο Νικηφόρος παραχωρεί µε ευγνωµοσύνη στον δάσκαλό του, που συντέλεσε στην κατάληψη,µέρος εκείνου του θησαυρού, για να ιδρυθεί η Λαύρα. Η μονή Μεγίστης Λαύρας είναι το μοναστήρι με την μεγαλύτερη έκταση κτημάτων στο Άγιο Όρος. Αντίθετα το γειτονικό μοναστήρι του Αγίου Παύλου είναι πολύ φτωχό. Πριν από χρόνια ένας αγιορείτης μοναχός μου εξήγησε πως έγινε αυτό σύμφωνα με μία παράδοση. Κάποτε ο Άγιος Αθανάσιος συνεννοήθηκε με τον ηγούμενο της μονής του Αγίου Παύλου να ορίσουν τα σύνορα των μοναστηριών. Συμφώνησαν λοιπόν την επόμενη μέρα το πρωί να ξεκινήσουν ο καθένας από το μοναστήρι του και το σημείο που θα συναντηθούν να αποτελεί στο εξής το σύνορο των δύο μονών. Ο ηγούμενος του Αγίου Παύλου ξύπνησε το επόμενο πρωί και ξεκίνησε την ημέρα του, σύμφωνα με το τυπικό του Αγίου Όρους, με την Θεία Λειτουργία. Όταν θα τελείωνε η λειτουργία θα ξεκινούσε τον δρόμο του προς την Μεγίστη Λαύρα για μα συναντηθεί με τον Άγιο Αθανάσιο. Ο Άγιος Αθανάσιος όμως έκανε τη λειτουργία με το κομποσχοίνι του στο δρόμο περπατώντας. Όταν ο ηγούμενος του Αγίου Παύλου ξεκίνησε, βρήκε τον Άγιο Αθανάσιο έξω από την πόρτα του μοναστηριού του.Κανείς ποτέ δεν αμφισβήτησε την τεράστια κτηματική, εντός του Όρους, περιουσία της Μεγίστης Λαύρας που απέκτησε χάρη στην "ευλογημένη" πονηρία του Αγίου Αθανασίου....

Οι παραπάνω ιστορίες ανακατεύουν παρά τη διαφορετική πλοκή, τις περιπέτειες της φυλής μας. Αναδεικνύεται ο κυρίαρχος τύπος του Έλληνα. Ο πολυμήχανος, ευρηματικός, καπάτσος, καταφερτζής Έλληνας. Οι αποτελεσματικές ιδιότητες του κλέφτη και του κουρσάρου συνήθως δεν προβάλλονται ποτέ.
Όταν λοιπόν στις μέρες μας βλέπετε παρκαρισμένα αυτοκίνητα στα πεζοδρόμια, οδηγούς να κορνάρουν μανιασμένα βρίζοντας, όταν ο προηγούμενος από εσάς σας χτυπά την πόρτα στα μούτρα στην τράπεζα ή σε κάποια δημόσια υπηρεσία, όταν βλέπετε να φτύνουν στον δρόμο, να χτίζουν αυθαίρετα, να πετάνε σκουπίδια όπου βρούνε, να κόβουν νεαρά έλατα από το δάσος για να τα στολίσουν τα Χριστούγεννα, να μην ενοχλείστε. Όταν ακούτε ότι έκλεψαν δημόσιο χρήμα, καταπάτησαν δημόσια περιουσία, κάνουν κλοπές ΑΤΜ με μπουλντόζες, φυτεύουνε φούντες στους εθνικούς δρυμούς,καίνε τα δάση, μην δίνεται σημασία. Όταν βλέπετε να προπηλακίζουν φτωχούς οικονομικούς μετανάστες, να τους συμπαθάτε. Γιατί όλοι αυτοί είναι οι σύγχρονοι απόγονοι του "Κανένα" και του "Κυρεαυτούμου". Ο Κανένας και ο Κυρεαυτόςμου είναι τα πρότυπα του έθνους. Οι απόγονοί τους είναι οι ελληνορθόδοξοι συνεχιστές της φυλής.Η συνέχεια του έθνους. Οι θεματοφύλακες των ιερών και των οσίων του λαού. Οι "άλλοι",οι κουλτουριάρηδες, οι κομπλεξικοί που συνεχώς διαφωνούν, αντιδρούν και διαμαρτύρονται είναι ξενόδουλοι, απάτριδες, υποταγμένοι στην παγκοσμιοποίηση. Ξεπουλημένοι. Έχουν συμμαχήσει με τους εχθρούς της πατρίδας για την καταστροφή της παράδοσης, της ορθοδοξίας και της εθνικής ταυτότητας. Είναι ιερό καθήκον μας να υπερασπίσουμε την εθνική μας ταυτότητα. Επαγρύπνηση συνέλληνες, επαγρύπνηση. Ο εχθρός με τη μορφή σύγχρονων Κυκλώπων και δαιμόνων, καραδοκεί.