Ο Λυγμός της Ζώσας Μνήμης
Το Β Τριμελές Πλημμελειοδικείο Θεσσαλονίκης με μία απόφαση κόλαφο για τους αμετανόητους χουντικούς της πόλης, την Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου αργά το απόγευμα έκρινε ομόφωνα αθώο - μετά και την απαλλακτική πρόταση της εισαγγελέα της έδρας - τον Νάντη Χατζηγιάννη για το αδίκημα της συκοφαντικής δυσφήμισης του βασανιστή του.
Για πρώτη φορά αναγνωρίστηκε σε αίθουσα δικαστηρίου από όλους τους παράγοντες της δίκης ότι ο Γιάννης Χαλκίδης δολοφονήθηκε τα χαράματα της 5ης Σεπτεμβρίου 1967 από τα όργανα της χουντικής εθνικής ασφάλειας Θεσσαλονίκης.
Τις ημέρες της δίκης βιώσαμε μοναδικές στιγμές αλληλεγγύης. Αφουγκραστήκαμε την αγωνία ενός ολόκληρου κόσμου, αυτόν των ιδεών να αντιμετωπίζει τον άλλο, τον κόσμο της βαρβαρότητας. Σε μία ανοιχτή πληγή σαράντα χρόνων. Ζήσαμε μία ακόμα διεκδίκηση της γενιάς του ανυπόμονου διεκδικητικού πατριωτισμού που στα χρόνια της χούντας όρθωσε το ανάστημά της και το πλήρωσε ακριβά με βασανισμούς, καταδίκες, εξορίες. Νιώσαμε το ιστορικό αποτύπωμα της ανήμερης συλλογικής μνήμης. Είδαμε στα βουρκωμένα μάτια των αδελφών του Γιάννη Χαλκίδη το ιστορικό κόστος που δεν εκπληρώθηκε όταν έπρεπε. Αισθανθήκαμε πολύ βαθιά τον λυγμό της ζώσας ιστορικής μνήμης ακούγοντας μία γενναία δικαστική απόφαση - όαση στον βούρκο των ημερών.
αναρτήθηκε από το χρήστη vasikos metoxos @ 9:10 π.μ.
27 σχόλια
27 σχόλια:
Kαλημέρα.
Ο κανόνας επιτέλους υπερίσχυσε της εξαίρεσης.
Συνέβη δηλαδή το αυτονόητο.
Χαίρομαι, για όλους.
:-)
επιτέλους!
χαίρομαι που μας κατέστησες κοινωνούς μιας χαράς που την είχαμε ξεγραμμένη...
καλημέρα
Kαι αφου η δικαίωση δεν ήρθε νομικά όταν έπρεπε, σαν ύστατη μορφή αναγνώρισης του δράματος των θυμάτων (του Γιάννη Χαλκίδη αλλά και άλλων), σαν συμβολική έστω αναφορά στο δράμα του κάθε βασανισμένου εκείνης της εποχής, καλούνται οι έλληνες καλλιτέχνες και συγγραφείς να αποτυπώσουν την ιστορία μέσα απο την τέχνη και την αφήγηση. Να παράγουν μια ταινία αναφορά, ένα τουλάχιστον βιβλίο για να μείνει το δράμα στη συλλογική μνήμη. Αυτού του είδους η λογοτεχνία και τέχνη, δεν αποκαθιστά τη δικαιοσύνη, αλλά είναι λυτρωτική. Γιατί μας αφορά όλους μας. Χαιρετώ την απόφαση του δικαστηρίου.
Ας μην ξεχνάμε οτι κατα τη διαρκεια της χουντας κανενας απο τους δικτακτορες δεν σκοτωσε ή βασάνισε με τα χερια του. Οι ρουφιανου, οι βασανιστες, οι δολοφονοι ήταν κατα κανονα οι άνθρωποι της διπλανης πορτας. Αυτοι που σήμερα τους βλέπουμε σχεδον γεροντακια, εδιναν κοσμο στην ασφαλεια επειδη ακουγε θοδωρακη ή διάβαζε κατι Ριτσο. Ήταν οι αρχιβασανιστες της ασφαλειας ή "αγανακτισμενοι πολιτες". Το ιδιο συνεβαινε και κατα τη διαρκεια της κατοχης με τους κουκουλοφορους(οχι των εξαρχειων, χαχα) και τους γερμανοτσολιαδες.
Δικαιοσύνη βέβαια δεν έχει αποδοθεί αφού ο ασφαλίτης έζησε τόσα χρόνια τη ζωούλα του ανενόχλητος. Τουλάχιστον έγινε αποδεκτό το δικαίωμα στους ανθρώπους που πέρασαν τόσα την περίοδο της χούντας να "κράζουν" τους βασανιστές τους! Στους καιρούς που ζούμε κάτι είναι και αυτό. Δικαιώθηκαν στο πρόσωπο του Νάντη όλοι αυτοί που έζησαν την Ιστορία στο πετσί τους και που τη βροντοφώναξαν ώστε να την ακούσουμε κι εμείς οι νεότεροι και που καμία μήνυση δεν μπορεί να τους φιμώσει.
Είμαι ευτυχής γιατί φίλη αγαπημένη παρούσα στην αίθουσα του δικαστηρίου, με ενημέρωσε τηλεφωνικά για την απόφαση,
προσθέτοντας ότι, πρόεδρος και εισαγγελέας ήταν πολύ καλές!
Προχθές,Κυριακή μεσημέρι στο οικογενειακό τραπέζι αρχίζω κάποια στιγμή, την εξιστόρηση της υπόθεσης στους έφηβους γιούς μου. Καθηλώθηκαν..Την αρχική τους βουβαμάρα διαδέχτηκε η θυελλώδης οργή τους! Τους εξήγησα ότι το ζητούμενο δεν είναι η εκδίκηση αλλά η δικαίωση.Με βομβάρδισαν με ερωτήσεις. Συζητήσαμε δυό ώρες. Κατάλαβαν γιατί ο Νάντης δε χειροδίκησε. Κατάλαβαν πολλά και περισσότερα διαβάζοντας κι όλο το πόστ...Χάρηκαν χθές για την απόφαση των δικαστών. Το πόστ αυτό φίλε Βασικέ,στάθηκε μια αφορμή για ένα εξαιρετικό μάθημα ιστορίας,δημοκρατίας,αλληλεγγύης κι αντίστασης στην παραχάραξη της ιστορικής μνήμης, στα παιδιά μου! Σ΄ευχαριστώ! Μπράβο σ΄όλους όσους συμπαραστάθηκαν κι ένα μεγαλύτερο σ΄ εσέναν που ανέδειξες ένα τέτοιο θέμα παρασάγγας καλύτερα απο επαγγελματίες δημοσιογράφους!
"αδίκημα" της συκοφαντικής δυσφήμισης του βασανιστή του;
Τα έχουμε χάσει για τα καλά σ'αυτή τη χώρα; Ρε αμα με βασάνιζε κάποιος στη χούντα (λέμε αν ζούσα τότε) θα τον έψαχνα μετά τη μεταλίτευση και θα του άλλαζα τα φώτα.
Άκου αδίκημα συκοφαντικής δυσκοιλιότητας, μη χ..
Συγγνώμη για το ύφος βασικέ αλλά τα πήρα αφού τα αυτονόητα πλέον έχουν πάψει να είναι αυτονόητα.
Ε, εμένα δε θα με τρελάνουν, θα σηκωθώ να φύγω από το Ελλαδιστάν
Τελικά κάποια πράγματα στην Ελλάδα πάνε καλά! Πολύ ανακουφιστικό! Χωρίς να το χρωματίσεις καθόλου και μόνο από το ίδιο το θέμα σου, πολύ αισιόδοξο το ποστ σου!
Χαίρομαι πάρα πολύ! Σ' ευχαριστώ που το έκανες γνωστό.
Πιο πολύ χαίρομαι που επειδή ο κ. Χατζηγιάννης ξέσπασε στο λεωφορείο επήλθε τελικά δικαίωση.
Και πόσες άλλες ιστορίες από την επταετία δεν θα μάθουμε ποτέ...
Η εκτροπή από την Δημοκρατία (έστω και από την σημερινή της καρικατούρα) είναι ξεπεσμός του ανθρώπου.
Το λυπηρό είναι ότι σήμερα, νέα παιδιά, στρατεύονται σε ιδεολογίες του μεσοπολέμου και υμνούν δικτάτορες και χασάπηδες...
doctor
Ωραία πήγε αυτή η υπόθεση και με χαροποιεί η κατάληξη.
Αναρωτιέμαι τι μπορούμε να κάνουμε με την "τηλεοπτική χούντα" που βιώνουμε και τις καρικατούρες των θεσμών που κάνουν φάλαγγα στα δικά μας κεφάλια.
ΥΓ. Το ερώτημα είναι ρητορικό
δεν αναμένει απάντηση.
να είσαι καλά βασικέ
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Με συμπαθάτε,αλλά δεν καταλαβαίνω προς τι η τόση ικανοποίηση.Επειδή δεν καταδικάστηκε τελικά ο Χατζηγιάννης για συκοφαντική δυσφήμιση;Εξίσου δεν καταδικάστηκε ο Λεπενιώτης για τη δολοφονία που του καταλογίζεται (σ.σ.με τη δικομανία που σέρνεται δεν βλάπτει να είμεθα προσεκτικοί στις διατυπώσεις).Το σκεπτικό δε της απόφασης,αν διάβασα σωστά, δεν δικαίωνε τον Χατζηγιάννη,αλλά μάλλον του αναγνώριζε ελαφρυντικά όσον αφορά την κατηγορία που απηύθυνε δημόσια στον ενάγοντα.Χονδρικά το "σφάλμα λόγω άγνοιας". Στο δια ταύτα τώρα.Ωραία όλα και συγκινητικά,αλλά ταυτόχρονα σαν σίριαλ σε καλοκαιρινή επανάληψη εν μέσω ψύχους.Στην αριστερά δεν λείπει να εντοπίσει ή να καταγγείλλει τους εγκληματίες της αντίπερα όχθης.Γεμάτη η πιάτσα,δυστυχώς.Λείπει μια συζήτηση για τον εμφύλιο,για τον οποίο ακόμα "πλακώνονται" οι παππούδες στα σωματεία των επαναπατρισθέντων.Λείπει μια συζήτηση για το ρόλο που διαδραμάτισαν αυτά τα σωματεία στην απορρόφηση κονδυλίων για τον απόδημο ελληνισμό.Λείπει ακόμα μια συζήτηση για τον Ελή (τι λέμε τώρα,ε;), λείπει τέλος μια συζήτηση για τη στάση των μεγαλόσχημων αριστερών κατά τη διάρκεια της χούντας.Αυτή μπορεί και να είναι η πιο μεγάλη δικαίωση,για όσους φάγανε τις σφαίρες.Αν η αριστερά δεν ανοίξει τη συζήτηση για το τι και το πώς ενός πολέμου που κράτησε κοντά 60 χρόνια(ναι, 60 χρόνια), πολύ φοβάμαι ότι θα αρκούμαστε διαρκώς στη δικαίωση λόγω άγνοιας.
Επανέρχομαι για να μην αφήσω περιθώρια για παρανοήσεις: η συνάντηση του Χατζηγιάννη με τον διώκτη του και η μετέπειτα δικαστική τους διένεξη είναι μια συγκλονιστική προσωπική ιστορία τόσο,όσο και -εκ του αντιστρόφου- η φιλική σχέση που διατηρούσε ο Σάκης Καράγιωργας με τον δεσμοφύλακά του. Αυτό το στοιχείο δεν είναι πρόθεσή μου να το αμφισβητήσω.Σε πολιτικό επίπεδο όμως δεν προσθέτει κάτι περισσότερο ούτε στη δεξιά ούτε στην αριστερά ούτε ακόμα στους δικαστές που δίκασαν.
Σωστή απόφαση από σωστούς δικαστές.
Προτείνω οι ίδιοι (δικαστές) να αναλάβουν και την υπόθεση του Θέμου, μπας και μάθουμε κι εμείς οι δόλιοι , με ποιο τρόπο μπορείς κάνοντας οικονομία να μαζέψεις δις (σε δραχμές) για μια ώρα ανάγκης!
Δεν μας είπες ποιοί εικονίζονται στη φωτο.
@ syneas
Στη φωτογραφία είναι ο Νάντης Χατζηγιάννης με τις αδελφές του Γιάννη Χαλκίδη.
παλι καλα..επιτελους!
Αν και είναι λυπηρό, (μετά σαράντα χρόνια) τουλάχιστον ..υπήρξε δικαίωση,
Βέβαια έχει δίκιο ο doctor, τα νέα παιδιά που ασπάζονται αυτές τις ιδέες;
Η δίκη είχε ιδιαίτερη σημασία (έτυχε να παρακολουθήσω κομμάτι της) γιατί νομικά τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά όσο είναι ηθικά και πολιτικά. Ο Λεπενιώτης, παρότι βασανιστής, δεν είχε καταδικασθεί. Υπήρξε παραγραφή. Το δικαστήριο που έπρεπε να αποφανθεί για την συκοφαντική δυσφήμιση , δεν μπορούσε, δεν είχε δικαίωμα να κάνει δίκη για τον Λεπενιώτη. Επίσης δεν μποροούσε να αποδεχθεί πως ήταν βασανιστής. Έτσι οι δικηγόροι του Χατζηγιάννη, έντεχνα έπρεπε να κινηθούν νομικά. Με το επιχείρημα ότι έπρεπε να αποδειχθεί ότι ο Χατζηγιάννης δεν είχε δόλο στην εξύβριση, ουσιαστικά έπρεπε να αποδείξουν πως ο Λεπενιώτης ήταν βασανιστής. Το δικαστήριο βοήθησε σε αυτό, αποδεχόμενο το σφυροκόπημα του Νίκου Κωνσταντόπουλου αλλά και του Νάντη. Ο Λεπενιώτης έγινε κατηγορούμενος. Ανακάλυψε πως ήταν λάθος του να στηριχθεί στην ατιμωρησία του και να ζητήσει τα ρέστα. Ήταν δύσκολη δίκη και δεν πρέπει να τη βλέπουμε στις συναισθηματικές της μόνο διαστάσεις. Κάτι τέτοιες στιγμές λέω πως τίποτα δεν πήγε χαμένο
Είπα υλικό για ταινία...
Του Κισλόφσκι
Η... άλλη Θεσσαλονίκη ΜΑΣ.
επιτέλους....
Περισσότερο απ την αθώωση του Νάντη, με ικανοποίησε το τσαλάκωμα του τσαμπουκά του Λεπενιώτη που ακόμη φαίνεται πως βρίσκεται στην εποχή της χούντας και όλα ελιναι υπερ του.
Να καλωσορίσω στην μπλογκοπαρέα μας τους καινούργιους φίλους "φαίδρα φις" (καθυστερημένα αλλά ποτέ δεν είναι αργά), "στελοψ", "sergios", "X2" , "ο άλλος". Σας ευχαριστώ για τα σχόλια.
Χ2 Η συζήτηση που αναφέρεις πολύ φοβάμαι ότι όχι μόνο θα αργήσει αλλά θα τρέχουμε πίσω από τις προσπάθειες για το "ξαναγράψιμο" της ιστορίας. Για παράδειγμα αναφέρω την προσπάθεια από ομάδα πανεπιστημιακών για την τοποθέτηση της έναρξης του εμφυλίου στο 1943, με προφανή σκοπό την κατάργηση της εθνικής αντίστασης. Για αυτό επαναλάμβάνω και εδώ. Τα γεγονότα χωρίς "αντικειμενικές αποδόσεις, διορθώσεις και στρογγυλέματα". Με το αίμα που κουβαλάνε.
@ ο άλλος
Το σοβαρότερο νομικό πρόβλημα ήταν το αμετάκλητο βούλευμα που απάλλαξε τον μηνυτή για την δολοφονία Χαλκίδη. Για βασανισμούς υπήρχαν δύο καταδίκες. Για τον Παπαδόπουλο και τον Πύρζα. Ήταν καταπληκτικό που ο Χατζηγιάννης κατά την απολογία του επανέλαβε μέσα στο δικαστήριο με το δάκτυλο προτεταμένο προς τον μηνυτή όλους τους χαρακτηρισμούς.
Βασικέ Μέτοχε,ευχαριστώ για το καλωσόρισμα.Δεν καταλαβαίνω όμως για ποια "ομάδα Πανεπιστημιακών" μιλάς,από τη στιγμή που μάλλον πριν απ΄όλους ο Dominique Eudes τοποθετεί επίσημα την έναρξη του εμφυλίου επίσης στο 1943,στο βιβλίο "Οι Καπετάνιοι" (1970).Έπειτα,εδώ που τα λέμε, το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Ο εμφύλιος είχε και τo ήθος της εθνικής αντίστασης.
Την μόνη και πραγματική Αποχουντοποίηση στην Ελλάδα την έκαναν η 17Ν και ο ΕΛΑ!!!
Βλέπε- Ευάγγελος Μάλλιος και Πέτρος Μπάμπαλης
Δημοσίευση σχολίου
Εγγραφή σε Σχόλια ανάρτησης [Atom]
<< Αρχική σελίδα